Συντάκτης: Άγγελος Χατζηγιάννης
"Το «ανίκητο πνεύμα» των Triumpher πηγαίνει με σπασμένα τα φρένα προς το κλέος και τη θέωση."
Η μάνα μου συνήθιζε πάντα να λέει πως «Στη βράση κολλάει το σίδερο», αποσκοπώντας να με ωθήσει να συνεχίσω να ασχολούμαι με οτιδήποτε ξεκινούσα και ήμουν καλός όταν ήμουν έφηβος, και μοιραία παρατούσα δύο μήνες μετά. Εάν η μάνα μου λοιπόν είχε στα υπόψη της τους Triumpher, και το πόσο καλό ήταν το περσινό ντεμπούτο τους, πιθανότατα θα τους έδινε την ίδια συμβουλή -και να πάρουν και μια ζακέτα υποθέτω. Παρόλο που οι Triumpher δε γνωρίζουν -και δεν φαντάζομαι να γνωρίσουν και ποτέ- τη μάνα μου, ακολούθησαν τη σοφή συμβουλή της και έναν χρόνο μετά το “Storming The Walls”, το οποίο έσκασε σαν κεραυνός εν αιθρία στην εγχώρια metal σκηνή, επιστρέφουν με τον διάδοχό του “Spirit Invictus”.
Ξεκινώντας από το υπέροχο εξώφυλλο, το οποίο προσωπικά μου θυμίζει μια αρχαιοελληνική εκδοχή του Argonath από τον Άρχοντα των Δαχτυλιδιών, με τους Σπαρτιάτες πολεμιστές στη θέση των αγαλμάτων των βασιλέων των Ανθρώπων να ανοίγουν τον δρόμο μέσα από τις Συμπληγάδες προς την ελευθερία. Και για καλή μου τύχη, το περιεχόμενο του δίσκου μου έκανε εξίσου καλή εντύπωση όσο το εξώφυλλό του.
Η συνταγή ίδια και απαράλλακτη: οκτώ (επτά και μία εισαγωγή) συνθέσεις ταχύτατου επικού metal, με έντονες συγκινήσεις και έμφαση στον λυρισμό. Και μολονότι αυτή τη φορά απουσιάζει το στοιχείο του αιφνιδιασμού που υπήρχε στο πνευματώδες ντεμπούτο τους, αυτό δεν μοιάζει να πτοεί τα μέλη των Triumpher, οι οποίοι για δεύτερο συνεχόμενο δίσκο δίνουν το 110% των δυνατοτήτων τους ανεβάζοντας τον πήχη της ποιότητας αρκετά ψηλά.
Ξεκινώντας από την «καρδιά» των Triumpher, τον ελβετικό σουγιά που ακούει στο όνομα Mars Triumph, ο οποίος γράφει τη μουσική, γράφει τους στίχους, αναλαμβάνει τα φωνητικά, παίζει το μπάσο, σχεδιάζει και το εξώφυλλο, ουσιαστικά κάνει τα πάντα και συμφέρει. Υπάρχουν πολλά σημεία στα οποία ο Triumph κλέβει την παράσταση, είτε με κάποιες -φαινομενικά απίθανες- φωνητικές γραμμές που πιάνει σε κομμάτια όπως το “Alexander” ή το “Shores Of Marathon”, είτε με τις ευρηματικές μπασογραμμές και τα κιθαριστικά riffs που έχει γράψει, είτε είτε με τη γενική εικόνα τραγουδιών όπως το “Athena” ή το “Triumpher”, τα οποία είναι αδρεναλίνη αιχμαλωτισμένη σε ηχητική μορφή.
Τα υπόλοιπα μέλη των Αθηναίων στέκονται αγέρωχα δίπλα στον Mars και δίνουν κι αυτοί τη δική τους «μάχη με τους βάρβαρους», με ειδική μνεία στον νεοφερμένο πιτσιρικά Άγη Τζουκόπουλο, ο οποίος παίζει με απίστευτη ταχύτητα για το νεαρό της ηλικίας του, προσδίδοντας μια επιπρόσθετη δόση επικότητας στα ήδη εξαιρετικά κομμάτια του δίσκου. Από εκεί και πέρα έχουμε το κιθαριστικό δίδυμο των Μάριου Πετρόπουλου και Χριστόφορου Τσακιρόπουλου, οι οποίοι «δεν παίρνουν αιχμαλώτους»: οι κιθαριστικές ακροβασίες και τα μαγικά solo τους στα 40 λεπτά του “Spirit Invictus” δε μπορούν παρά να ενθουσιάσουν τον ακροατή και να τον αφήσουν να παρακαλά για περισσότερο.
Συνοψίζοντας, θα χαρακτηρίσω το “Spirit Invictus” ως έναν άξιο διάδοχο σε ένα τόσο εμβληματικό ντεμπούτο όσο το “Storming The Walls”. Με αυτόν τον δίσκο οι Triumpher μας δείχνουν πως η περσινή τους επιτυχία δεν ήταν απλά «η τύχη του πρωτάρη», αλλά ένα ορεκτικό σε μία εξαιρετική καριέρα που έχει βλέψεις για πολύ ψηλά. Αν και στα σημεία θα επιστρέφω πάντα στην αιφνίδια κυριαρχία του πρώτου δίσκου τους, το δεύτερο άλμπουμ των Αθηναίων στέκει ψηλά στην κορυφή του Ταϋγέτου και ατενίζει με περηφάνεια το λαμπρό μέλλον που έχουν μπροστά τους οι Triumpher. Συστήνεται ανεπιφύλακτα Επιβάλλεται προς κάθε κατεύθυνση.
Βαθμολογία: 87/100
Για το Rock Overdose,
Άγγελος Χατζηγιάννης
TRIUMPHER – Spirit Invictus
No Remorse Records (2024)
Comments
