Οκτώβριος του 2024 και οι Βέλγοι Amenra μας επισκέπτονται για την καθιερωμένη τελετή ενώπιον του αθηναϊκού κοινού, όπως συνηθίζουν τα τελευταία χρόνια. Ακριβώς στις 21:30 το σκοτάδι πέφτει ολοκληρωτικά εντός του Floyd και τα βλέμματα είναι όλα στραμμένα στη σκηνή.
Ο φωτισμός είναι τόσο ελάχιστος, που με δυσκολία μπορούσε κάποιος να παραγγείλει κάτι στο μπαρ, ενώ ακόμα και οι φωτογράφοι δυσκολεύτηκαν στο έργο τους.
Για τους Amenra είναι ύψιστης σημασίας το focus να είναι στο τι διαδραματίζεται επί σκηνής κι εφόσον το αποτέλεσμα είναι τέτοιας ποιότητας, ας είναι. Στο background παίζονται βίντεοπροβολές αυστηρά σε αποχρώσεις του μαύρου και του λευκού, οι οποίες βρίσκονται θεματολογικά, αλλά και δυναμικά σε αρμονία με τις διαθέσεις των μουσικών μερών, που αποδίδουν οι Βέλγοι μουσικοί.
Mουσικά μέρη, από συνθέσεις κατάμαυρες, που αντλούν από την τραχύτητα του hardcore, τη βαρύτητα του sludge και την εσωτερικότητα του post metal, που κάποτε προσφέρουν κάποια αχτίδα φωτός και άλλοτε σε μεταφέρουν στον πιο βαθύ λάκκο της ψυχής και απλά σε αφήνουν εκεί. Ζωντανά, αυτή η κατάσταση μόνο ακόμα πιο έντονα μπορεί να βιωθεί, αν οι συνθήκες είναι οι κατάλληλες. Και το Σάββατο το βράδυ υπήρχαν τα απαραίτητα εχέγγυα: ο ήχος πέρα από εκκωφαντικός, ήταν και πεντάθαρος, ενώ διέθετε και το απαραίτητο ηχόχρωμα, που πρόσφεραν οι λαμπάτοι Ampeg και Μesa Boogie, οι οποίοι ήταν παραταγμένοι όπισθεν των μουσικών. Το να βγάζεις εν έτει 2024 τέτοιο άφθαστο ήχο, χωρίς να καταφύγεις στις ευκολίες που παρέχει το modelling, θέλει μαστοριά και δε μπορώ να μην τους το αναγνωρίσω.
Με το “De Doorn” να έχει κλείσει δυο χρόνια ζωής και τους Amenra να έχουν περιοδεύσει εκτεταμμένα για αυτό, το σχήμα επίλεξε να εστιάσει σε προηγούμενες δουλειές του, φτάνοντας αρκετά πίσω στη δισκογραφία του. Το τεράστιο “Mass IIII” είχε την τιμητική του σε δύο δόσεις, μία στην αρχή της εμφάνισης τους (με “Razoreater” & “De Dodenakker”) και μία προς το τέλος (με “Terziele” & “Aorte”), με το σπαρακτικό “De Evenmens” να στέκεται όρθιο ως η μόνη αναφορά στο “De Doorn”. To πλέον κλασικό “A Solitary Reign” αν και έγινε δεκτό με πλήθος επιφωνημάτων θαυμασμού, έχω την εντύπωση ότι δεν τους βγήκε ακριβώς όπως θα έπρεπε ή τουλάχιστον δεν αισθάνθηκα το impact του όπως εκείνο των καθολικά κυριαρχικών “Terziele” και “Am Kreuz” που ακολούθησαν και μας έφεραν ιδανικά ένα βήμα πριν το τέλος.
Εκεί ανέλαβε ο ογκόλιθος “Diaken” να τελειώσει τη δουλειά. Σαν οδοστρωτήρας κολλημένος στην πρώτη πέρασε αργά και βασανιστικά από επάνω μας και στο τελευταίο riff ο οδηγός, απλά γύρισε το κλειδί και την κοπάνησε. Κανένα φανφαρονικό αντίο με τη μπάντα να έχει πλάτη στο πλήθος και κάποιον αυτόκλητο φωτογράφο να παίρνει το κλικ που θα δώσει ακόμα μια τετριμμένη ανάρτηση στα social media, κανένα στημένο encore, τίποτα περιττό.
Μόνο το μήνυμα “Tear Old Pain Away” να δεσπόζει πίσω τους και η βεβαιότητα πως έδωσαν ό,τι είχαν εκείνο το βράδυ για να αφήσουν επιτυχημένα το καλλιτεχνικό τους αποτύπωμα σε συναυλιακό περιβάλλον. Αν και έχουμε γίνει μάρτυρες ακόμα υψηλότερης απόδοσης από μεριάς τους στο παρελθόν, οι Βέλγοι πάντα παίζουν σε στάνταρ πρώτης κλάσης και η εμφάνιση τους το περασμένο Σάββατο δεν αποτέλεσε εξαίρεση στον κανόνα. Η αναβάθμιση τους επίσης σε ένα χώρο όπως το Floyd απέτρεψε το ασφυκτικό sold out και κατέστησε τη θέαση ευκολότερη και ακόμα απολαυστικότερη. Συμπερασματικά, ένα άψογο live, από όλες τις απόψεις.
Setlist:
Boden
Razoreater
De Dodenakker
Plus Près De Toi (Closer To You)
De Evenmens
Aorte / Ritual
A Solitary Reign
Terziele / Am Kreuz
Diaken
Για το Rock Overdose,
Δημήτρης Σούρσος
Φωτογραφίες: Αλέξανδρος Καταστρόφος @alexandros_kat
