Συντάκτης: Άγγελος Χατζηγιάννης
Η μητέρα εκατομμυρίων. Η Μεγάλη Μητέρα. Ένα σύγχρονο κουτί της Πανδώρας. Ο δίσκος της χρονιάς.
Υπάρχουν στιγμές που οτιδήποτε κι αν προσπαθήσεις να γράψεις πάνω στο χαρτί σου φαίνεται λάθος, κάθε λέξη που πληκτρολογείς στον υπολογιστή αταίριαστη και κάθε λέξη που προφέρεις ακούγεται σαν άναρθρη κραυγή. Προσωπικά αυτή η αίσθηση μου δημιουργείται συνήθως όταν υπάρχει μια έντονη εναλλαγή συναισθημάτων, ή κάποια μεγάλη συγκινησιακή φόρτιση. Ένα τέτοιο συναίσθημα μου δημιουργήθηκε λοιπόν όταν άκουσα για πρώτη φορά το "Magna Mater", τον τέταρτο δίσκο των Αθηναίων progsters Mother Of Millions, και οτιδήποτε προσπάθησα να συντάξω στην κριτική μου έμοιαζε πως δεν μπορούσε να περιγράψει ούτε στο ελάχιστο την πληθώρα συναισθημάτων που μου δημιούργησε. Ίσως βέβαια φταίει και το γεγονός ότι οι MoM είναι ένα συγκρότημα το οποίο με έχει στιγματίσει σαν άνθρωπο από καιρό, και οποιαδήποτε μουσική τους είναι αυτόματα για μένα γεγονός της χρονιάς
ΠΕΝΤΕ ολόκληρα χρόνια περίμενα να έρθει στο φως ο διάδοχος του "Artifacts", ενός δίσκου που έχει διαμορφώσει σε μεγάλο βαθμό τον τρόπο με τον οποίο αξιολογώ τις νέες κυκλοφορίες στο φάσμα του σύγχρονου prog, και το λέω χωρίς στάλα υπερβολής: πάντα θα ανατριχιάζω στο άκουσμα του "Artefact", και το δίστιχο "ΖΩΗ, ΑΝΑΓΚΗΣ ΤΕΧΝΕΡΓΟ" θα είναι κάποια στιγμή το πρώτο μου τατουάζ. Συνεπώς μιλάμε για έναν δίσκο που ανέμενα με τεράστια προσμονή και όχι, το "Orbit EP" δεν κατάφερε ούτε στο ελάχιστο να καλύψει την ανάγκη μου για νέα μουσική από τους Αθηναίους. Και στο λυκόφως μίας μεταβατικής χρονιάς σε προσωπικό επίπεδο, με διαρκή συναισθηματικά σκαμπανεβάσματα και πλήθος νέων εμπειριών, ήρθε επιτέλους η ώρα να φορέσω τα ακουστικά μου και να απολαύσω -ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ- τον νέο δίσκο των Mother Of Millions.
Οι εναρκτήριες νότες του πρώτου single "Inside" δηλώνει ηχηρά το παρών, σαν να μην άλλαξε τίποτα, σαν να μην πέρασε μια μέρα. Μόνο οι κιθάρες του Κώστα Κωνσταντινίδη είναι πιο βαριές, το συναίσθημα πιο μουντό. Δεν μπορώ να τους αδικήσω. Στο κάτω κάτω, ο χαμός του Μάκη Τσαμκόσογλου αποτέλεσε σοβαρό πλήγμα για όλους μας, και προφανώς ακόμα περισσότερο για την ίδια τη μπάντα, η οποία -δικαίως- σκέφτηκε πολύ σοβαρά να το διαλύσει. Το motto των Mother Of Millions όμως δεν θα μπορούσε να επιτρέψει κάτι τέτοιο. "RISE, EVOLVE", κι αυτό σημαίνει ότι ακόμα και στις πιο σκοτεινές μας στιγμές, εμείς πρέπει πάντα να βρίσκουμε τη δύναμη να σηκωθούμε, και να εξελιχθούμε. Και αυτό έκανε η τετράδα από την Αθήνα. Και τους ευχαριστούμε από τα βάθη της ψυχής μας για αυτό.
Το δεύτερο single "Feral" ακόμα πιο σκοτεινό, ακόμα πιο επιθετικό. "I NEED A WAY OUT" βροντοφωνάζει, σαν να θέλει με κάποιο τρόπο να αποδράσει όλη η οργή και η αγανάκτηση για τον άδικο κόσμο που ζούμε. Τη στιγμή όμως που ξεκινάει το ομότιτλο κομμάτι, η απόλυτη σιγή. Για τα επόμενα έξι λεπτά δεν υπάρχουν συναισθήματα, δεν υπάρχουν κουβέντες, δεν υπάρχει ανάσα. Είσαι απλά εσύ, στην πολυθρόνα σου και ακούς το πιο ΚΑΘΗΛΩΤΙΚΟ κομμάτι που έχουν δημιουργήσει οι Mother Of Millions να ξετυλίγεται μπροστά σου, διεγείροντας όλες σου τις αισθήσεις μεμιάς. Μια φαντασμαγορική -επικήδειος- τελετουργία γεμάτη από συναίσθημα και ψυχή, ένα ατόφιο παράδειγμα του πώς η μουσική είναι πάνω απ' όλα έκφραση. Το "Celestial" σου δίνει παρά μόνο ένα μικρό περιθώριο να ανακάμψεις, γιατί αυτό που ακολουθεί είναι εξίσου, αν όχι πιο συγκλονιστικό από πριν.
Μια αλάνθαστη τριάδα κομματιών ξεκινάει, με το άκρως συναισθηματικό "Liminal" να μας χαρίζει την πιο σπαρακτική ερμηνεία της καριέρας του Γιώργου Προκοπίου, ενώ το πιάνο του Γιώργου Μπουκαούρη σου τσακίζει την καρδιά σε χίλια κομμάτια. Το "The Line" ίσως περάσει απαρατήρητο σε πολλούς, προσωπικά όμως το βρίσκω ευφυέστατο, δρώντας ως η ιδανική γέφυρα μεταξύ των άλλων δύο μερών της τριλογίας. Το καταληκτικό "Halo" είναι το πιο Mother Of Millions κομμάτι του δίσκου, έχοντας όλα τα γνώριμα χαρακτηριστικά των παλαιότερων hits: proggy κιθάρες, περίπλοκα time signatures και ένα άκρως κολλητικό ρεφρέν που μοιάζει αδύνατο να αγνοήσεις.
Αν όλα αυτά δεν καταφέρουν να σε αποτελειώσουν όμως, ο δίσκος έχει ένα τελευταίο κρυφό όπλο: το πανίσχυρο "Irae", το οποίο αργεί μεν να πυροδοτηθεί, αλλά μόλις το κάνει εκρήγνυται σε έναν κυκεώνα συναισθημάτων, και η απόδοση του τελευταίου δίστιχου "Islands, My Lands" να κονιορτοποιεί κάθε άμυνα στο σώμα σου και να προκαλεί δάκρυα στα μάτια σου και στην ψυχή σου. Στο κλείσιμο το "Space", μια γλυκιά μπαλάντα με θετική διάθεση, που δεν ταιριάζει καθόλου στο κλίμα του υπόλοιπου δίσκου, αλλά περισσότερο μοιάζει στην Ελπίδα που απέμεινε τελευταία στο κουτί της Πανδώρας, εφόσον όλα τα αρνητικά συναισθήματα απέδρασαν νωρίτερα από μέσα.
Θα μπορούσα να γράψω άλλες 15 παραγράφους και να μην καταφέρω να περιγράψω ούτε στο ελάχιστο τη ΖΗΜΙΑ που μου έχει προκαλέσει αυτός ο δίσκος. Μετά από πέντε φαινομενικά ατελείωτα χρόνια αναμονής, οι Mother Of Millions μας χαρίζουν το magnum opus τους, έναν δίσκο που θα μνημονεύεται για χρόνια στη συλλογική μνήμη των Ελλήνων οπαδών του prog. Η φράση "επιβάλλεται προς κάθε κατεύθυνση" αδυνατεί να περιγράψει το πόσο απαραίτητο βίωμα είναι το "Magna Mater" για όλους. Αδιαμφισβήτητη κυκλοφορία της χρονιάς!
Βαθμολογία: 94/100
Για το Rock Overdose,
Άγγελος Χατζηγιάννης
MOTHER OF MILLIONS – “Magna Mater”
Vicisolum Records (2024)
Comments
