Συντάκτης: Γεωργία Λαδοπούλου
Οι Βρετανοί Boston Manor είναι ένα όνομα που πλέον μετρά πάνω από δεκαετία στο μουσικό χώρο και κατά τη γνώμη μου δεν πήραν ποτέ την αναγνώριση που τους αξίζει. Σχεδόν αποφασισμένοι να πάνε τη σύγχρονη ροκ ένα βήμα παραπέρα, παίζοντας πάντα με τα όρια της ποπ αλλά και επαναφέροντας τη διασκέδαση μέσα από τις συνθέσεις τους, είναι από τα λίγα συγκροτήματα, μετρημένα στο ένα χέρι για την ακρίβεια, που συνθέτουν μουσική που απλά δεν υπάρχει κανένα κομμάτι που να προσπεράσεις ακούγοντας τους δίσκους τους.
Στο “Sundiver” το σερί συνεχίζεται και εδώ με εξίσου αρκετή επιτυχία. Έχοντας μία μικρή ελπίδα πάντα ότι θα βρω το νέο “Welcome to the Neighbourhood” (κακώς, αλλά έτσι λειτουργεί πολλές φορές το μυαλό χωρίς να το θες), δεν θα συμβεί εδώ, αλλά θα βρω μία πολύ καλή συνέχεια στο “Datura” του ‘22. Θα δώσω μπόνους πόντους που κυκλοφορούν δίσκους ανά δύο χρόνια, ικανοποιώντας τον όποιο ψυχαναγκασμό με κυνηγάει, και θα δώσω έμφαση στο γεγονός ότι το συγκρότημα πάντα νοιαζόταν και για την εμπειρία ακρόασης του άλμπουμ και αυτό επιμένει και εδώ. Υπάρχει πάντα μία ροή και μόνιμα μία ‘πιασάρικη’ μελωδία από την οποία μπορείς αμέσως να γραπωθείς και να θυμάσαι τα κομμάτια. Τη στιγμή που πολλοί μπορούν να επιχειρηματολογήσουν λέγοντας ότι αυτό είναι μία εύκολη λύση, εγώ θα διαφωνήσω και θα πω πως χρειάζεται ιδιαίτερη μαεστρία να μην συνθέσεις κανένα κακό κομμάτι.
Θα σταθώ σε μερικά κομμάτια, όπως τα "Why I Sleep" και "Fornix", που απαντώντας τα στα μισά του δίσκου είναι ένας δυνατός συνδυασμός με σκληρές κιθάρες και δυνατές γραμμές μπάσου που τονίζουν τον πιο σκοτεινό τόνο που επιδιώκουν εδώ. Τέτοιες κινήσεις είναι ενδείξεις του τι ακόμα μπορούν να κάνουν και να φέρουν ενέργεια και υψηλές φωνητικές μελωδίες σε όλο το κομμάτι, δίνοντας έμφαση στα ρεφρέν. Ωστόσο, εκεί που υπάρχει κάτι αξιοσημείωτα ατμοσφαιρικό, και ευτυχώς έχω διαβάσει πως συμφωνούν και άλλοι μαζί μου, είναι στα “Datura (Dawn)” και “Morning Star”. Το συγκρότημα είναι επίσης στα καλύτερά του όταν εκτελεί κυκλοθυμικά τέτοια χτυπήματα, όπως στο "Horses In A Dream" που ξεχωρίζουν τα φωνητικά.
Δεν υπάρχει απολύτως τίποτα κακό με την απλότητα. Κάποια από τα πιο θρυλικά κλασικά κομμάτια είναι ιδιαίτερα απλοϊκά. Ο τέταρτος δίσκος των Boston Manor είναι μία εξίσου καλή προσθήκη στη δισκογραφία τους και βασίζεται σε όλα όσα έχει καθιερώσει το συγκρότημα, δουλεύοντας την ατμοσφαιρικότητά τους και δίνοντας κάτι ελάχιστα διαφορετικό, αλλά σίγουρα πολυδιάστατο.
Βαθμολογία: 75/100
Για το Rock Overdose,
Γεωργία Λαδοπούλου
Comments
