Συντάκτης: Άγγελος Κατσούρας
Γνώριζα από πρώτο χέρι ότι κάτι ετοιμαζόταν με αργά και σταθερά βήματα από Σαλόνικα μεριά, μέχρι που μία μέρα μου έσκασε το υλικό εξαπίνης και τα είδα όλα στην κυριολεξία. Ο λόγος για τους Ignominous και το παρθενικό τους άλμπουμ “Dawn With No Light”, το οποίο έρχεται να ταράξει συθέμελα τις βάσεις της Ελληνικής σκηνής με τον αέρα του παρελθόντος που κουβαλάει και με την απόλυτη τεχνογνωσία των μελών του συγκροτήματος σε μία εποχή που ο ακραίος ήχος είχε ανθίσει και ήταν αυτός που προσέφερε τα μεγαλύτερα μνημεία στο σύνολο του ιερού μετάλλου. 2 από τα τρία μέλη των Ignominous ήταν η ρυθμική βάση των θρυλικών Terrordrome, μία ρυθμική βάση που ανέκαθεν κατέβαζε σαγόνια σε κάθε συναυλία και που η χημεία της ήταν δεδομένη και αναντίρρητη, προκαλώντας τον θαυμασμό και το σοκ με το όλο δέσιμο. Ο λόγος για τον Ανέστη Nekhromancer στο μπάσο και τον Billy Vongaar στα τύμπανα, ο οποίος είναι ο αγαπημένος μου Έλληνας ντράμερ από καταβολής σκηνής για πολλούς και ευνόητους λόγους. Αυτή τη φορά όμως τα παιδιά φεύγουν από τα death metal μονοπάτια που δραστηριοποιήθηκαν παλιότερα και μας προσφέρουν αρχετυπικό black metal από μία άλλη αγνή εποχή και με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.
Ξεκινάμε με τα βασικά για να δούμε πως δένουν τα πράγματα. Με το όνομα τους να είναι παράφραση της λέξης ignominious, δηλαδή κάτι το αποκρουστικό, το εκφράζουν και με το εξώφυλλο του δίσκου όπου αυτή η αποκρουστική φιγούρα που δεσπόζει σε προετοιμάζει για το τι θα ακούσεις. Με την πολύτιμη συμβολή του κιθαρίστα και τραγουδιστή Χρήστου Κοσμίδη, γνωστού και μη εξαιρετέου από τις μέρες του στους Regent -επίσης τιτάνες της εγχώριας σκηνής- το ανίερο τρίο εξαπολύει όλη την εμπειρία του από τις προηγούμενες μπάντες τους και με πλήρη γνώση αλλά και αγάπη για το παλιό ορθόδοξο Black metal, εμπλουτίζουν τη μουσική τους με αύρα που σίγουρα οφείλει πολλά στην περίοδο 1993-1998 για να το συνοψίσουμε συνολικά, τότε που μαυρομεταλλικές ορδές από κάθε μεριά έδιναν νέα ζωή στο μέταλλο συνολικά. Σίγουρα υπάρχει μεγάλο δέσιμο με τη σκηνή της Νορβηγίας ως αύρα, η διαφορά είναι όμως ότι είναι τέτοιος ο ήχος των Ignominous που φέρνουν το ύφος αυτό στα μέτρα τους και έτσι το “Dawn With No Light” δεν παύει στο τέλος να είναι ένα άλμπουμ που αν είχε κυκλοφορήσει στις αρχές που η Ελληνική σκηνή είχε κάνει τα πρώτα μπαμ, θα έπεφταν όλοι και θα έπαιρναν κάμψεις με την πάρτη του το λιγότερο.
Τον Βασίλη και τις ικανότητες του τα γνωρίζουν πλέον σε όλα τα μέρη του κόσμου καθώς με την πορεία του εσχάτως στους Yoth Iria δεν έχει αφεθεί καμία αμφιβολία επί τούτου. Ανεβάζει και ρίχνει το τέμπο των κομματιών με τέτοιο τρόπο που θαρρείς ότι απλά κάνει πλάκα. Ο ήχος του μπάσου που συνήθως στα ακραία άλμπουμ μένει πίσω, εδώ σιγοντάρει τον όλο όγκο, ενώ η κιθαριστική δουλειά είναι υψηλότατου επιπέδου, πέρα από τα καταιγιστικά σημεία που τα riffs ακολουθούν τα τύμπανα ή και το αντίθετο, υπάρχουν μέσα τρομερά κλασικομεταλλικά περάσματα με στακάτο παίξιμο που κάνουν τη μεγάλη διαφορά στο τέλος. Τα φωνητικά κακιασμένα με πλήρη διαβολικότητα, φέρνοντας στιγμές από majestic υλικό του παρελθόντος -ας πούμε τους Limbonic Art ως κάτι παραπλήσιο- και σε συνδυασμό με το πόσο αγαπούν όλοι τους Emperor και τους Satyricon, είναι αρκετά για να δείξουν τις προθέσεις τους. Έλα όμως που ο ήχος δεν είναι τόσο τετρακαναλικός όσο είχαν οι τότε Νορβηγοί αλλά αντίθετα έχει μία καθαρότητα σαν αυτήν που είχαν αντίστοιχα οι Σουηδικές μπάντες του είδους (παραδείγματος χάρη οι Naglfar). Παικτικά θα διαπιστώσετε όλοι από την αρχή με το “Cosmic Spawns Of Death” ότι η μπάντα είναι πολύ ψηλά κι αυτό μόνο βελτιώνεται στο δίσκο.
Ιδανική η συνολική διάρκεια των λιγότερο από 39’ σε 8 κομμάτια συν 2 ιντερλούδια στην αρχή και τη μέση του δίσκου, με μεγαλύτερο κομμάτι το φοβερό “Thelema Occults” (5:38) και με τη μεταδοτικότητα αυτού του Old school φρενήρους υλικού άμεσα μεταδοτική και χωρίς την παραμικρή αμφιβολία αν υπάρχει τιμιότητα και δοτικότητα σε ότι έκαναν. Κι όλα αυτά μέχρι τη μέση του δίσκου περίπου όπου από εκεί και μετά έχουμε πραγματική απογείωση του δίσκου, από το “Martyrium (Ora Pro Nobis)” μέχρι και το τέλος με το εκπληκτικό ομότιτλο κομμάτι που ίσως και να δείχνει που θέλουν να το πάνε μελλοντικά, το σύνολο του “Dawn With No Light” ανεβάζει πολύ τον πήχη και καθιστά τις συγκρίσεις με λοιπό υλικό εκεί έξω αναπόφευκτες. Αν προσθέσουμε ότι σύμφωνα με δηλώσεις τους θέλανε να φτιάξουν ωμό και ασυμβίβαστο υλικό που αντανακλά την σκοτεινή περίοδο της καραντίνας που φτιάχτηκε ο δίσκος, καταλαβαίνετε ότι μόνο αισιόδοξο δεν ακούγεται σαν άκουσμα από τη μία, από την άλλη όμως ο ακροατής κάθε άλλο παρά απαισιόδοξος θα αισθανθεί για τη μελλοντική τους πορεία, καθώς αν όλα αυτά έγιναν στο πρώτο άλμπουμ όπου πάντα μια μπάντα ψάχνει τα πατήματα της, φανταστείτε τι θα γίνει στη συνέχεια και με ευνοϊκότερες συνθήκες ηχογράφησης.
Πεντακάθαρη παραγωγή που σπάνια συναντάμε σε black metal δεδομένα, τονίζει το υπέροχο παίξιμο τους, αποκλείω να μην κολλήσετε άμεσα με το σκάσιμο στα τύμπανα και το ξέσπασμα στην αρχή του “Aurora Borealis”, μιλάμε για ψαρωτική σύνθεση που σε πιάνει από το λαιμό με τη μία και δείχνει ότι άμα το’χεις μέσα σου, και 100 είδη διαφορετικά να παίξεις, θα γράψεις ιστορία. Οι ίδιοι δήλωσαν με περίσσεια τόλμη και περηφάνεια “είμαστε εδώ να σας δείξουμε το δρόμο” ως δήλωση του ερχομού τους και δε θα μπορούσα να συμφωνήσω περισσότερο, καθώς όχι απλά δεν υπερβάλλουν, αλλά ίσως να λένε και λίγα. Το άλλο μεγάλο κομμάτι (άνω των 5’) του δίσκου “The Coming Fall” θα σας πείσει κι αυτό για του λόγου το αληθές με το σιδηροδρομικό του πέρασμα και οι Ignominous από πολύ νωρίς δείχνουν έτοιμοι για πολύ μεγάλα πράγματα στα δεδομένα της Ελληνικής σκηνής. Εύχομαι ολόψυχα να τους δοθεί η ευκαιρία να το κυνηγήσουν και στο εξωτερικό με βάση το βαρύ πρόγραμμα του καθενός ξεχωριστά, αλλά για αρχή το υλικό του ντεμπούτου τους προσφέρει ΑΝΑΓΚΗ να υπάρξει συνέχεια και αν για πρώτο δείγμα έχουμε ΤΕΤΟΙΟ δίσκο, δε μπορώ να φανταστώ τι θα συμβεί αν έχουν τον χρόνο και τις συνθήκες στο πλευρό τους.
Βαθμολογία: 90/100
Για το Rock Overdose,
Άγγελος Κατσούρας
