Δεν υπάρχει πλέον περίπτωση να έρθουν οι SOEN στην Ελλάδα και να μην υπάρξει ενθουσιασμός. Τόσο αγαπητοί είναι οι Σουηδοί και δικαίως, διότι οι κυκλοφορίες τους έχουν απήχηση στο ελληνικό κοινό. To “Lykaia” τούς μεγάλωσε και με το “Lotus” ασχολήθηκα πολύ μαζί τους, είναι και το άλμπουμ που τους έφερε στην Ελλάδα πρώτη φορά. Το “Imperial” γέννησε πολλά hits και να που από τις 27/5 του ’22 μέχρι και τώρα, τους είδα 3 φορές, η μία καλύτερη από την άλλη, είτε με τέρμα ηλεκτρισμό, είτε με το “Atlantis”, είτε με το φετινό κι εξαιρετικό “Memorial”.
Μεταφερόμαστε στη δράση γρήγορα, με πρώτους τους Trope, ένα εναλλακτικό rock συγκρότημα με progressive στοιχεία. Aυτοί ήταν και οι πρώτοι που πάτησαν σανίδι στις 21.00, αποτελούμενοι από την τραγουδίστρια Diana Studenberg και τον Moonhead στην κιθάρα. Χαλαρά κομμάτια, χωρίς ντραμς και λοιπά όργανα, θαρρώ πως η μουσική των Trope είναι μόνο για πολύ προσωπικές ακροάσεις και σίγουρα όχι κάτι που με ενθουσίασε. Το θετικό για αυτούς ήταν ότι είχαν ήδη πολύ κόσμο από κάτω και με τη μουσική τους άρχισαν να ζεσταίνουν όσους ήθελαν συναισθηματικές ερμηνείες και συνθέσεις για να μπουν σιγά σιγά στο κλίμα. Σε κάποιους, όπως κι εμένα, φάνηκε περισσότερο σαν ένα πιο ολοκληρωμένο τζαμάρισμα αυτό που οι Trope παρουσίασαν στα 25 περίπου λεπτά που βρέθηκαν ενώπιόν μας. Χειροκροτήθηκαν και όλα πήγαν καλά για αυτούς.
Συνέχεια σχεδόν αμέσως με τους Oddland, ένα σαφώς πιο ταιριαστό σχήμα με τους Soen, καθώς μιλάμε για progressive metal/rock από το Turku της Φινλανδίας με τον απαραίτητο όγκο και βαρύτητα σε κιθάρες και rhythm section. Πραγματικά ενδιαφέρον σχήμα που άξιζε να τους παρακολουθήσει κάποιος. Μπορεί να μην παίζουν «παπάδες», ούτε να παρουσιάζουν κάτι πρωτότυπο, αλλά έχουν χρόνια εμπειρία, δισκογραφούν ανεπίσημα από το 2007 και ξέρουν να εισάγουν με ωραίο τρόπο τις επιρροές τους από Leprous και Pain Of Salvation, έως Τοοl και Faith No More στη μουσική τους.
Μελωδικοί όπου χρειαζόταν, δυναμικοί επίσης ανά σημεία και με καλό ήχο, οι Oddland έχουν ήδη πολύ καλό όνομα στη χώρα τους. Τα “Still The Spirit Says” και “Skylines”, δύο παλιότερες συνθέσεις δηλαδή, έγιναν αδυναμίες, το οκτάλεπτο "Ire" ήταν πρόκληση να παιχτεί ζωντανά, αλλά τους βγήκε, όπως θεωρώ ότι γενικά είχε επιτυχία η παρθενική τους εμφάνιση στη χώρα μας. Ξεκάθαρη η προτίμησή μου εδώ σε σύγκριση με τους συμπαθείς Trope.
Soen τότε, τώρα και για πάντα. Το συγκρότημα αυτό, ανέκαθεν μου έβγαζε μια ευγένεια, μια ηρεμία και αρχοντιά στη σκηνή. Θες οι ερμηνείες του Joel Ekelöf, ενός άκρως συναισθηματικού κι εκφραστικού τραγουδιστή και πάντα με το χαμόγελό του; Θες η μορφή του Cody Lee Ford ή μήπως ο «πολύς» Martin Lopez; Όλα μαζί μάλλον κι επιπλέον η ίδια η μουσική των Σουηδών. Η ώρα 22.30 κι ένα intro με αφήγηση του Michael Sheen προλογίζει το “Sincere”, ιδανικό για να ανοίγει τις τωρινές συναυλίες της μπάντας. Εμπλουτισμένα σκηνικά με φωτισμό και καπνούς κι ένα συγκρότημα που από τη στιγμή που βρήκε τη ρότα του, δεν κοίταξε ποτέ πίσω. Επαγγελματίες στο 100%, άρτιοι παίκτες, ήχος αψεγάδιαστος, καθαρός και ζεστός και setlist να το πιείς στο ποτήρι. Πλέον ξέρεις τι να περιμένεις, “Savia”, “Lascivious”, “Martyrs”, “Illusion”, “Modesty” και “Monarch” με εισαγωγή στα ντραμς από τον μαέστρο Lopez, αποτελούν το σκελετό, που πάνω τους οι Soen χτίζουν το πρόγραμμά τους.
Αυτή τη φορά προστέθηκαν και 4 ολοκαίνουργια τραγούδια από το “Memorial”, όπου ειδικά στο “Unbreakable” νόμιζες ότι παιζόταν ο παλαιότερος και απόλυτος ύμνος της μπάντας, ενώ μιλάμε για σύνθεση από το νέο δίσκο. Κι όμως είναι ήδη τόσο αγαπητό. Η απόδοση όλων των μελών άριστη και η μιάμιση ώρα που βρέθηκε η μπάντα στη σκηνή, πέρασε νεράκι. Το κυρίως μέρος ολοκληρώθηκε με το “Lotus”, κλείνοντας μια δωδεκάδα κομματιών, που το καθένα συγκινούσε περισσότερο ή λιγότερο το κοινό, που ανταποκρίθηκε σε ικανοποιητικό βαθμό στον ερχομό (έναν ακόμα ερχομό) των Soen. Για encore είχαμε φυσικά το “Antagonist” και το “Violence” απ’ το “Memorial” παρακαλώ, κάτι το οποίο θα το έλεγα κι έκπληξη. Γενικά μιλώντας, οι επιλογές των μελών της μπάντας έφτασαν οριακά μέχρι το “Cognitive”, αποκλείοντας όμως το οτιδήποτε από τα “Lykaia” και “Tellurian”.
Θα είμαι απόλυτα ειλικρινής, δεν ήταν αυτή η καλύτερη εμφάνιση των αγαπημένων μας progsters στη χώρα μας. Μάλλον τον τίτλο αυτό τον έχει η δεύτερη του 2022 κι αυτό όχι γιατί υπήρχε κάτι αρνητικό ή κάποιο ελάττωμα. Περισσότερο διότι έχει χαθεί το στοιχείο της έκπληξης, του τι να περιμένεις. Η αναμονή για το τι θα βιώσεις και πέρσι με το “Atlantis”, αλλά και τις προηγούμενες δυο φορές δεν νομίζω πως θα υπάρξει, ειδικά αν οι Soen μάς επισκέπτονται τόσο συχνά. Για να μην παρεξηγηθώ, δεν το λέω για κακό, ούτε θα σνομπάρω κάποια σύντομη επιστροφή τους, ειδικά όταν κυκλοφορούν και δισκάρες. Και το κοινό όμως δείχνει ότι θα είναι πάντα εκεί, σαν τώρα που παρότι Πέμπτη σημειώθηκε πάρα πολύ ικανοποιητική προσέλευση, μόνο ο εξώστης δεν ήταν γεμάτος. Θετικό πρόσημο ξανά λοιπόν και «Fire up your guns» μέχρι την επόμενη φορά.
Για το Rock Overdose,
Μιχάλης Τσολάκος
Φωτογραφίες: Αλέξανδρος Καταστρόφος @alexandros_kat
