Συντάκτης: Άγγελος Κατσούρας
2 χρόνια μόλις πέρασαν από το 3ο και κορυφαίο (ακόμα) άλμπουμ των Πορτογάλων Gaerea και ο απόηχος του ακόμα καλά κρατεί στους κύκλους των οπαδών, εντός κι εκτός black metal. To “Mirage” χαιρετήθηκε ως μία δουλειά η οποία υπερέβησαν εαυτόν και δικαίως το ήδη διαδεδομένο όνομα τους έφτασε σε κάθε πιθανό και απίθανο ακροατή, καθώς ήταν τέτοια η ποιότητα του που δεν άφηνε κανένα απολύτως περιθώριο αμφισβήτησης. Κι όλα αυτά καταφέρνοντας το θεωρητικά δύσκολο, να ξεπεράσει το ήδη κορυφαίο 2ο άλμπουμ τους “Limbo” το 2020. Οι Gaerea οι οποίοι ενδιάμεσα πέρασαν κι από τη χώρα μας 2 φορές και έδειξαν ότι και συναυλιακά είναι μία ασταμάτητη δύναμη που δεν παίρνει αιχμαλώτους και που έχουν την ισχύ αλλά και την ορμή που τους δίνει η ολοένα κι αυξανόμενη επιθυμία να κατακτήσουν όλο τον κόσμο, βρέθηκαν πολύ γρήγορα στην θέση του να πρέπει να διατηρήσουν αυτή την συνεχώς μεγάλη ποιότητα τους και να το καταθέσουν ξανά και μέσα από τα ηχεία, έτσι στο γνώριμο διάστημα των 2 ετών που μεσολαβεί μεταξύ των δίσκων τους, επιστρέφουν με το άλμπουμ που τους βρίσκει κι επίσημα στο κλαμπ των μεγάλων κι όχι απλά των ελπίδων του μεταλλικού ήχου και με την ευθύνη του αποτελέσματος μεγάλη.
Το “Coma” όπως τιτλοφορείται το 4ο άλμπουμ τους, με το πολύ όμορφο λιτό αλλά απέριττο εξώφυλλο, μας χάρισε 4 δείγματα πριν την επίσημη κυκλοφορία του, με τα “Hope Shatters”, “Suspended”, “World Ablaze” (τα κομμάτια 2, 3 και 4 στο δίσκο αντίστοιχα) και “Unknown” (νούμερο 9 και προτελευταίο κομμάτι), έτσι οι πρώτες αντιδράσεις και με βάση και την ποιότητα των συγκεκριμένων κομματιών, προφανώς και ήταν θετικότατες και περίμεναν όλοι να λάβουν ένα αποτέλεσμα αρκετά κοντά στο “Mirage” ή και ισάξιο του. Και αναφέρω τις συγκεκριμένες έννοιες, γιατί όσο τρομεροί κι αν ακούγονται οι Πορτογάλοι γενικότερα, η μοίρα του “Coma” και οποιουδήποτε άλλου δίσκου στη θέση του σε σχέση με το “Mirage” ήταν μάλλον προδιαγεγραμμένη πριν καν ακούσουμε τα σχετικά δείγματα. Για να μην αδικώ την ποιότητα που έχει το “Coma” ούτως ή άλλως, όχι, δεν είναι ότι έχει γίνει κάτι λάθος εδώ πέρα, απλά είναι το πόσο πολύ υπεράνω προσδοκιών και κριτικής είναι ο προκάτοχος του ξεκάθαρα. Ξεπερνώντας αυτό που κατά βάθος ήξερα μέσα μου και με βάση τα δείγματα που ήδη είχαμε από το δίσκο, όλα τους πανέμορφα αλλά χωρίς αυτό το “κάτι” που είχαν κομμάτια σαν το “Salve”, το “Mantle”, το “Laude” και το ομότιτλο “Mirage”, ας εμβαθύνουμε περισσότερο.
Αρχικά ηχητικά, όπου η παραγωγή είναι άψογη, εξωπραγματική θα έλεγα για black metal δίσκο, ακούγονται όλα υπέροχα, ζεστά τύμπανα, το μπάσο στην εντέλεια, οι κιθάρες με τη σωστή βαρύτητα και μελωδικότητα, για τον Guilherme Henriques στη φωνή ειδικά τι να πω, δεν το συζητώ ότι είναι στους κορυφαίους τραγουδιστές και performers γενικότερα, αποδίδει με απίστευτο πάθος κάθε στίχο, λες και είναι το τελευταίο πράγμα που θα κάνει και εξαρτάται η ζωή του από αυτό, όσοι τον έχετε δει και ζωντανά, ξέρετε πολύ καλά τη θεατρικότητα του, ενώ υπερδύναμη για τη μπάντα είναι και ο ντράμερ Diogo Mota, ο οποίος στην κυριολεξία τα σπάει και γεμίζει τα κομμάτια τους με ευφάνταστες ιδέες. Μουσικά δεν αλλάζουν και πάρα πολλά σε σχέση με το πως τους έχει γνωρίσει και αγαπήσει ο κόσμος, έχουν αυτό το πολύ ανεβαστικό τέμπο στην πλειοψηφία του υλικού τους που είναι και το μεγάλο τους ατού. Αυτό το που σε πιάνουν από το λαιμό και σε σφίγγουν τόσο πολύ μέχρι να σου πεταχτούν τα μάτια απ’εξω. Ίσως όμως για πρώτη φορά, έχουν αφήσει λίγο το πόδι από το τέρμα γκάζι και εστιάζουν σε μεγάλα -η μεγαλύτερα σε σχέση με παλιότερα αν θέλετε- σημεία μέσα στα τραγούδια στην ατμόσφαιρα τους.
Αυτό είναι πολύ φανερό από την αρχή, όπου ο δίσκος ξεκινάει με το μεγαλύτερο κομμάτι του, το “The Poet’s Ballet”, όπου η διάθεση των Gaerea για πιο υπομονετικό χτίσιμο των κομματιών είναι έκδηλη και είμαι βέβαιος ότι από πολλούς θα είναι και άκρως ευπρόσδεκτη. Με τα κομμάτια των βίντεο που ανέφερα παραπάνω να ακολουθούν και ο ακροατής ήδη γνωρίζει, προσαρμόζεται περισσότερο με το νέο υλικό, εκ των οποίων αυτό που για μένα κάνει τη διαφορά είναι το “World Ablaze” καθαρά λόγω της δομής του και που δείχνουν ότι αυτά τα πιο groove ξεσπάσματα τους πάνε πάρα πολύ. Το ομότιτλο κομμάτι μου αρέσει πάρα πολύ, έχει κάτι το διαφορετικό και τα φωνητικά το ανεβάζουν πάρα πολύ, δε μπορώ να πω το ίδιο για το “Wilted Flower” το οποίο κάπως δε μου “κάθεται”, πολύ ατμοσφαιρικό και ασυνήθιστο, σίγουρα εφόσον το κάνουν με πλήρη συνείδηση το εκτιμώ, αλλά μου μοιάζει ως το filler του δίσκου. Σε σημείο που το “Reborn” που ακολουθεί και είναι το κρυφό χαρτί εδώ μέσα, να μοιάζει σωτήριο, up-tempo όπως τους ταιριάζει 100% και όντας μαζί με το “World Ablaze” το μικρότερο κομμάτι του δίσκου, σίγουρα θα το έλεγα και πιο “δολοφονικό” για να τονίσω τη φοβερή του ορμή.
Ο δίσκος σιγά σιγά προχωράει προς το τέλος με το “Shapeshifter’ που είναι το 2ο μεγαλύτερο κομμάτι, έρχεται το “Unknown” που είναι ήδη γνωστό και κλείνει όμορφα με το “Kingdom Of Thorns” για το οποίο αν ήμουν στη θέση τους θα είχα γυρίσει βίντεο, θα ήταν τρομερό δείγμα και η διάρκεια του ευνοεί ξεκάθαρα. Θεωρώ ότι το “Coma” είναι ένας δίσκος αρκετά ανοιχτός σε εκτιμήσεις και ερμηνείες σε ότι αφορά τον κάθε ακροατή ξεχωριστά. Υπάρχει ποιότητα, υπάρχει η αύρα της μεγαλοσύνης και της αλλαγής επιπέδου στην οποία έχουν ήδη περάσει οι Gaerea, υπάρχει ακόμα πάθος για ότι κάνουν και υπάρχει και θέληση να το πάνε ένα βήμα παραπέρα. Αυτό που κατά τη γνώμη μου δεν υπάρχει είναι το στοιχείο της έκπληξης με το οποίο μας γέμιζαν στα προηγούμενα άλμπουμ τους και το γεγονός ότι τα τραγούδια καθαυτά που αποτελούν την ατραξιόν στο “Coma”, δεν είναι ανάλογης αξίας και ενδεχόμενου σοκ σε σχέση με αυτά των “Limbo” και “Mirage”. Συνοψίζοντας τα πράγματα, το “Coma” σαφώς είναι ένας δίσκος που δικαιολογεί γιατί είναι σπουδαίο συγκρότημα αλλά σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να σταθεί δίπλα στους δυο προκατόχους του, όντας ένα σκαλί κάτω. Σίγουρα όμως πολλοί εκεί έξω θα σκότωναν για το “Coma”.
Βαθμολογία: 80/100
Για το Rock Overdose,
Άγγελος Κατσούρας
Gaerea - "Coma"
Season Of Mist
Release Date: 25 Oct 2024
Comments
