Οι καιροί που ζούμε χαλεποί και η πίεση της καθημερινότητας στο κλεινόν άστυ αμείλικτη. Με τα παραπάνω στο πίσω μέρος του μυαλού μου κατευθύνθηκα προς το Gagarin, επιλέγοντας ένα εναλλακτικό είδος ψυχοθεραπείας: μια βραδιά με συντρόφους τις μουσικές των Alcest και των Once Upon A Winter.
Οι Θεσσαλονικείς πιθανότατα έχουν τους Alcest στα ακούσματα τους, αν κρίνουμε τουλάχιστον από τα harsh φωνητικά που χρησιμοποίησαν σε φάσεις ή κάποια παροδικά blastbeats από τον drummer τους. Παρ’όλα αυτά η κοψιά του post rock που μας παρουσίασαν είναι σαφώς πιο οριοθετημένη και μακρυά από οποιοδήποτε blackgaze στοιχείο. Έγινε εξαρχής φανερό ότι το συγκρότημα καταρχάς έχει επενδύσει στην ατμόσφαιρα, αλλά και έχει ρίξει σοβαρή δουλειά πάνω στις κιθαριστικές μελωδίες. Σε κάθε περίπτωση, η παρουσία πλήκτρων -που ενίοτε ενδύονταν το ρόλο του πιάνο, του βιολιού ή ακόμα και του σαξόφωνου- ήταν αυτή που έκανε τη διαφορά, συνεισφέροντας αποφασιστικά στον πλούτο του ήχου τους. Κάποιες επιρροές που αχνοφάνηκαν από την πιο μελαγχολική πλευρά του doom στάθηκαν καλοδεχούμενες, δεν υποστηρίχθηκαν όμως από τον ανάλογο όγκο στις κιθάρες, που γενικότερα έλειψε από την εμφάνιση τους και σίγουρα θα τους έδινε αυτή την έξτρα ώθηση, που είναι πάντα απαραίτητη σε ζωντανό περιβάλλον.
Την προαναφερόμενη ώθηση ευτυχώς τη διέθεταν σε αφθονία οι Alcest, η επαυξημένη συναυλιακή εκδοχή των οποίων εμφανίστηκε ενώπιον μας περί τη 22:15, με τις ευφορικές μελωδίες του “Komorebi” να θέτουν κατευθείαν τα θεμέλια για μια ονειρική βραδιά στο μεταίχμιο του post rock, του shoegaze και του black metal. Άμεση εντύπωση μου έκανε ο ενισχυμένος ρόλος του Zero, ο οποίος πέρα από τα -έτσι κι αλλιώς- απαιτητικά κιθαριστικά του καθήκοντα, είχε αναλάβει με αξιοσημείωτη επιτυχία και μεγάλο μέρος (αν όχι το μεγαλύτερο) των φωνητικών. Λίγο πιο πίσω, ο Winterhalter στα τύμπανα αναμενόμενα έπαιζε τις κάλτσες του όταν χρειαζόταν, αλλά στάθηκε ουσιαστικότατος, φροντίζοντας οι εναλλαγές ρυθμών και δυναμικών να συμβαδίζουν αρμονικά, ενώ ο Ιndria εκ δεξιών του, αποτελούσε την απαραίτητη ήρεμη δύναμη στο low end.
Στην αντίπερα όχθη ο ιθύνων νους Νeige, έχοντας παντρέψει ενδυματολογικά black metal και χιπισμό, απολάμβανε όσο δεν πάει το ρόλο του μαέστρου αυτού του ιδιότυπου blackgaze συνόλου, χτίζοντας την κιθαριστική βάση των κομματιών και έχοντας το γενικό πρόσταγμα. Κάπου κάπου άφηνε τη γωνιά του και έβγαινε στο κεντρικό και μπροστινό μέρος της σκηνής, θέλοντας να έρθει πιο κοντά με τους συντρόφους του, αλλά κυρίως με το κοινό, που σχεδόν γέμισε το Gagarin μια τυχαία Τετάρτη του Οκτώβρη.
Στις ελάχιστες απευθύνσεις του προς τους παρευρισκόμενους, εξέφρασε ειλικρινά την ευγνωμοσύνη του για την υποδοχή και την εκτίμηση του για το ελληνικό κοινό, που τους στήριξε και εξακολουθεί να τους στηρίζει, παρά τις ελάχιστες επισκέψεις τους στη χώρα μας.
Με το βάρος να πέφτει στο φετινό “Les Chants De l’Aurore” και δευτερευόντως στο “Spiritual Instinct”, κατέδειξαν ότι εμπιστεύονται το παρόν τους, έχοντας πάντως εντάξει σε κρίσιμα σημεία του set τους κορυφαίες συνθέσεις του παρελθόντος τους. Η φινέτσα του πρώτου και η βαρύτητα του δεύτερου υφάνθηκαν απαράμιλλα, στήνοντας τη βάση για μια απολαυστική συναυλιακή εμπειρία. Στον αντίποδα, η μαυρομεταλλική αύρα των “Ecailles De Lune, Pt. 2” και “Souvenirs D’un Autre Monde” δε θα μπορούσε να αφήσει κανένα ασυγκίνητο, ενώ οι αντηχήσεις του “Οiseaux De Proie” αποτέλεσαν ιδανικό κλείσιμο για το κυρίως μέρος του set τους.
Το αναμενόμενο, αλλά πάντα σαγηνευτικό “Autre Temps” ήταν εκεί στο encore, ενώ ο γλυκόπικρος αποχαιρετισμός ήρθε με το “L’Adieu”, σβήνοντας στη γαλήνη του τη συσσωρευμένη ένταση μιας βραδιάς, όπου ήχος και φως ταυτίστηκαν υπό την καθοδήγηση των Παιδιών του Φεγγαριού.
Setlist:
Komorebi
L’Envol
Améthyste
Protection
Sapphire
Écailles De lune, Pt. 2
Flamme Jumelle
Le Miroir
Souvenirs D'un Autre Monde
Oiseaux De Proie
Encore:
Autre Temps
L’Adieu
Comments
