Όταν μιλάμε για thrash metal και τους βασικούς του πυλώνες, σίγουρα ένας από αυτούς είναι ο David Ellefson. Ο μακροβιότερος συνεργάτης του Dave Mustaine (αυτό και μόνο είναι ένας άθλος) με τη συνολική παρουσία του στους Megadeth να φτάνει τα 30 χρόνια. Παρέα λοιπόν με τον Jeff Young, έφτιαξαν τους Kings Of Thrash με τους οποίους παίζουν υλικό από τα πρώτα χρόνια της μπάντας. Κάτι φυσικά που δε θα μπορούσε να μας αφήσει αδιάφορους.
Τις συναυλίες τους σε όλη την ευρωπαϊκή περιοδεία ανοίγουν οι Dieth ένα ακόμα νέο εγχείρημα του Ellefson που κινείται σε death metal μονοπάτια. Πάντα όταν ένας μουσικός από μεγάλη μπάντα κάνει κάτι προσωπικό και σίγουρα πιο μικρό, τον βλέπεις πάνω στην σκηνή χαλαρό, χαρούμενο, χωρίς το άγχος του ονόματος. Κάτι όπως αυτό που ζήσαμε το καλοκαίρι με τον Bruce Dickinson. Έτσι και με τους Dieth, ο Ellefson ήταν πολύ άνετος, και κεφάτος και έδειχνε να το διασκεδάζει με το παραπάνω.
Γενικά η παρουσία της μπάντας ήταν πολύ δυναμική με πολύ κίνηση πάνω στη σκηνή αν και το μουσικό τους ύφος ήταν κάπως μπερδεμένο αλλά σίγουρα δεν ήταν κάτι το οποίο επηρέασε στο γενικό σύνολο της βραδιά. Με ένα δίσκο ήδη στο ενεργητικό τους από το 2023 αναμένουμε να δούμε τι θα ακολουθήσει.
Συνέχεια με τους Andry μία heavy / power μπάντα για την οποία δεν είχα ιδέα κάτι. Ούτε καν την ύπαρξη της είναι η αλήθεια. Αλλά αυτό είναι το καλό όταν μία συναυλία έχει support μπάντες. Μπορεί να ανακαλύψεις κάτι και να σου αρέσει, το οποίο αλλιώς μπορεί να μη την έβρισκες. Πολύ καλή στα φωνητικά η “δικιά” μας Andry Lagiou αλλά την παράσταση σίγουρα την έκλεψε ο κιθαρίστας της μπάντας με το show του. Highlight η διασκευή του “Burn” των “Deep Purple”.
Η ώρα των Kings Of Thrash είχε φτάσει και οι Jeff Young και David Ellefson ανεβαίνουν στην σκηνή εν μέσω επευφημιών των όσων είχαν έρθει στο venue. Η αλήθεια ήταν ότι δεν περίμενα ποτέ να δω τον Young επί σκηνής. Σίγουρα το πέρασμα του από τους Megadeth ήταν πολύ μικρό (1987 – 1989) με συμμετοχή μόνο στο “So Far, So Good… So What!” αλλά ήταν σημαντικό. Οπότε το να βλέπεις ένα κομμάτι της ιστορίας μιας τέτοιας μπάντας είναι πάντα ωραίο. Και ο τύπος ήταν τρομερός. Δίπλα του ο Ellefson έχοντας παίξει όλα αυτά τα κομμάτια εκατοντάδες φορές προφανώς είχε μεγαλύτερη άνεση στην σκηνή. Εξίσου καλοί όμως ήταν και οι Chaz Leon στα φωνητικά αλλά και ο Fred Aching a.k.a. “Peruvian Hammer” όπως μάθαμε στα τύμπανα.
Φυσικά ακούστηκαν τα κλασσικά κομμάτια των 3 πρώτων δίσκων των Megadeth ακούστηκαν όμως και μερικές εκπλήξεις που ίσως να μην έχουν παιχτεί και ποτέ live. Εάν υπάρχει κάτι αρνητικό σε μια πολύ ωραία βραδιά ήταν τα guitar / drum solos που αδυνατώ να καταλάβω που εξυπηρετούν σε τέτοια live. Βάλε 2-3 κομμάτια ακόμα να γουστάρουμε. Εντάξει θα μου πεις λεπτομέρειες αλλά οκ. Σε καμία περίπτωση κάτι τέτοιο δεν επηρεάζει αρνητικά μία συναυλία αλλά σίγουρα προτιμούμε να ακούσουμε περισσότερα κομμάτια.
Γενικά χωρίς να είναι μία συναυλία που θα μείνει στην ιστορία, ήταν μία συναυλία που ακούσαμε τραγούδια ύμνους αλλά και άλλα πιο “σπάνια”, είδαμε έναν θρύλο της μουσικής μας και γενικά περάσαμε πολύ καλά.
Setlist:
Into The Lungs Of Hell / Rattlehead / The Conjuring / Train Of Consequences / Victory / 502 / In My Darkest Hour / Black Friday / Dawn Patrol / Skull Beneath The Skin / Last Rites – Loved To Death / These Boots Are Made For Walkin’
Encore:
Wake Up Dead / Peace Sells
Για το RockOverdose:
Απόστολος “Astaldo” Πανταζόγλου
Φωτογραφίες:
Δημήτρης “Photoshooter” Καραγεωργίου
Comments
