7μιση ολόκληρα χρόνια πέρασαν από εκείνο το τρομερό διήμερο που διοργάνωσε η Smoke The Fuzz, όπου την πρώτη μέρα είχαμε Βέλγικη συνομοταξία με Amenra και Oathbreaker και την δεύτερη την Αυτής μεγαλειότης Chelsea Wolfe. Τους Amenra τους ξαναείδαμε και θα ξανάρθουν, τους Oathbreaker απ’ότι όλα δείχνουν πρέπει να τους ξεχάσουμε μια και καλή. Ξεχάσαμε όμως πότε είδαμε την Chelsea με την πάροδο των ετών (γιατί η εμφάνιση παρέμεινε αξέχαστη) και έτσι η “αδικία” αποκαταστάθηκε δοθείσης της ευκαιρίας λίγο πριν μας αφήσει το 2024 και λίγο μετά τα 41α γενέθλια της ασύγκριτης αυτής καλλιτέχνιδας. Πριν πάμε στα δεδομένα της βραδιάς, θα ήθελα ειλικρινά να μπω στην ψυχοσύνθεση κάποιων ανθρώπων, αλλά εκτός ότι αποτυγχάνω, δε μπορώ να βρω και καμία λογική. Δε μου αρέσει να γίνομαι γκρινιάρης και να φαίνεται ότι δείχνω με το δάχτυλο, αλλά μερικοί και μερικές το έχετε παραξηλώσει πολύ άσχημα. Σας γίνεται ρητή προειδοποίηση από τη διοργάνωση, από το Gagarin (ή το Χ Gagarin σε άλλες περιπτώσεις) η οποία τόσο απλά και όμορφα λέει: ΜΗΝ ΚΑΠΝΙΖΕΤΕ! Δηλαδή ειλικρινά ΤΙ ΣΤΟ ΔΙΑΟΛΟ μπορεί να πάθετε αν μία φορά το μήνα για 2μιση ώρες που διαρκεί μια συναυλία (+/- ανάλογα τη διάρκεια) δεν το βάλετε στο στόμα σας; Ειλικρινά αδυνατώ.
Στα ευχάριστα της βραδιάς τώρα, η οποία ξεκινάει πάρα πολύ όμορφα και διαφορετικά απ’ότι έχουμε συνηθίσει με την σύμπραξη δυο μεγάλων και ξεχωριστών φωνών, οι οποίες με την αισθητική που τις περιβάλλει ξεχωριστά, αλλά όπως αποδείχθηκε και εκ του αποτελέσματος και ομαδικά, η Σοφία Σαρρή και η Χρύσα Τσαλταμπάση έχουν αυτό το κάτι που τις κάνει να σπάνε τα μουσικά σύνορα και να έχουν απόλυτη συνολική γνώση της μουσικής και να μπορούν με τις φωνές τους να ταξιδεύουν τον κόσμο. Αφού ξεκινάνε με έναν τζαζεμένο αυτοσχεδιασμό ο οποίος δείχνει μόλις ένα μικρό μέρος από το τι θα ακολουθήσει για τα επόμενα 35 περίπου λεπτά, το κυρίως πιάτο περιέλαβε δυο κομμάτια της καθεμίας και μία φοβερή διασκευή για το τέλος. Μαγικός ο τρόπος με τον οποίο δένουν οι φωνές τους, από αισθαντικές και αιθέριες, ως σπαρακτικές και με ξεκάθαρα death/black growls, μέσα σε ελάχιστα παραπάνω από μισή ώρα και οι δυο μας έδειξαν ότι τα όρια, τις ταμπέλες και τα διάφορα κλισέ πρώτοι τα επιβάλλουν αυτοί που διατείνονται ότι αγαπούν τη μουσική, αλλά τελικά περισσότερο κακό της κάνουν, παρά τη βοηθάνε, και σίγουρα δεν την αγαπούν και τόσο όσο λένε όταν προσπαθούν φιλότιμα να βρουν εκάστοτε ψεγάδια εκεί που δεν υπάρχουν.
Μου άρεσε πάρα πολύ το γεγονός το πως σιγόνταρε η καθεμία με το σώμα της και την όλη της παρουσία την άλλη όταν δεν τραγουδούσαν μαζί. Καθαρά υποστηρικτικές και λες και το έχουν κάνει ρουτίνα, ενώ μας είπαν ότι ήταν ένα σετ που ετοιμάστηκε καθαρά γι’αυτή τη συναυλία και με βάση και την αισθητική της ίδιας της Chelsea Wolfe, η οποία προφανώς αποτελεί πρότυπο. Ευχαρίστησαν πολύ τον κόσμο για την παρουσία του αλλά και την διοργάνωση για την ευκαιρία που τους δόθηκε και φτάσαμε στο τέλος με μία διασκευή του “My World Is Empty” των Supremes, η οποία όμως ήταν κυρίως προσαρμοσμένη στο όραμα της τρισμέγιστης Diamanda Galas με τον τρόπο που το είχε διασκευάσει η ίδια. Τα κορίτσια ξέρουν να τιμούν τις επιρροές τους, ξέρουν να καταθέτουν τα βιώματα τους και τις προσωπικές του αναζητήσεις μέσα από την ξεχωριστή και συνολική παρουσία τους και ξέρουν ότι έχουν τις δυνατότητες να πετύχουν το διαφορετικό, χωρίς απαραίτητα να είναι αυτό το ζητούμενο καθώς η τέχνη τους είναι αυτοσκοπός πρωτίστως. Εύχομαι να γίνει ξανά κάτι ανάλογο μια και η χημεία τους ήταν πολύ όμορφη και πρόσφερε πληρότητα, οι ίδιες το χάρηκαν με την ψυχή τους και πιστεύω θα το θυμούνται για πάντα.
Η δε Chelsea Wolfe φέτος μας χάρισε ήδη από νωρίς τον Φλεβάρη το 7ο προσωπικό της άλμπουμ με τον ιδιαίτερο τίτλο “She Reaches Out To She Reaches Out To She”, τίτλος με τον οποίο σύμφωνα με τα λεγόμενα της ενώνει τον παρελθοντικό με τον παρόντα και μελλοντικό εαυτό σου, ενώ περιείχε και το πιο απογυμνωμένο μουσικά υλικό της, σε πλήρη αντίθεση από το ολοκληρωτικά ακουστικό “Birth Of Violence”. Το ότι σε κάθε δίσκο αλλάζει ύφος και διαθέσεις το ξέρουν όλοι, συνεπώς έμελλε να δούμε πως αυτά τα νέα κομμάτια έδεναν συναυλιακά με το παρελθόν και πόσο διαφορετικά έχουν γίνει τα πράγματα επί σκηνής γενικά. Ξεκινάμε από τα βασικά που είναι η μεγαλύτερη διάρκεια εμφάνισης σε σχέση με το 2017, δεδομένο με τρία έξτρα άλμπουμ στην πλάτη της και φυσικά προς τέρψη του κοινού. Πλήρες τίμιο κιμπάρικο 80λεπτο με 16 παρακαλώ κομμάτια στο σετ και εκπλήξεις που ίσως κάποιοι να μην περίμεναν και τόσο πολύ. Πάμε στα της υπόλοιπης μπάντας καθώς στην ίδια θα αναφερθούμε -προφανώς- ξεχωριστά. Ο Bryan Tulao είναι καίριος με τις κιθάρες του είτε για να κρατήσει τον ρυθμό είτε για να ανεβάσει τα γκάζια όπου χρειαστεί. Με τον καταπληκτικό ήχο σύμμαχο του, θα ακουστεί σαν τρία άτομα.
Η ντράμερ Jess Gowrie ντροπιάζει πολλούς άντρες συναδέλφους της με το φοβερά ρυθμικό στυλ της αλλά και την έλλειψη φειδούς στην δύναμη με την οποία παίζει. Βάζει το κεφάλι κάτω, νιώθοντας πλήρως τα vibes του όλου ήχου που προσφέρουν σαν σύνολο και ανεβάζει το επίπεδο της εμφάνισης πολλά κλικ πάνω. Τέλος, ο αιώνιος μουσικός σύντροφος της Chelsea και παιδί για όλες τις δουλειές Ben Chisholm, δείχνει πόσο έμπειρος είναι και πόσο με κλειστά μάτια συνεννοείται με την ηρωίδα όσων παρευρέθησαν στο χώρο, με γέμισμα του ήχου με φοβερά πλήκτρα και samples. Να τονίσω για να μην ξεχαστώ πόσο ωραία εικόνα ήταν ακριβώς μετά τη συναυλία που ζήτησε από τα παιδιά μπροστά να του δώσουν ότι είχαν προς υπογραφή, βιβλιαράκια, φωτογραφίες, οτιδήποτε, τα σύλλεξε και τα πήγε προς τα μέσα, προφανώς για να τα υπογράψουν όλοι, κίνηση που δεν πρέπει να περάσει απαρατήρητη και που την έκανε με πολύ ζεστό χαμόγελο, δίνοντας και το χέρι προσωπικά σε όλους και όλες. Κι αν αυτό είναι κάτι που θεωρείται για πολλούς αυτονόητο, ελάτε τελικά που δεν είναι και τόσο και φτάνουμε να πρέπει να το αναφέρουμε ξεχωριστά ως εξαίρεση ενώ θα έπρεπε να είναι ο κανόνας. Μπράβο στον Ben για την οξυδέρκεια του.
Και πάμε στο κορίτσι μας τώρα, το οποίο σε σχέση με το 2017 βγήκε ΤΟΣΟ ΣΙΓΟΥΡΗ έξω, με απλό σήκωμα του δεξιού της χεριού στο sold out Gagarin (άχαστη πρόβλεψη με το που ανακοινώθηκε η συναυλία) και το κοινό να ουρλιάζει ήδη πριν μπει καν η πρώτη νότα. Αναφέρομαι στη σιγουριά της καθώς μην ξεχνάμε ότι παραμένει ένα πλάσμα που έχει ακόμα θέματα με το αιώνιο τρακ που αντιμετώπιζε μικρή όποτε έβγαινε να τραγουδήσει και ζει με αυτό, μην κοιτάτε που φαίνεται άνετη και που η σκιά της καλύπτει τα πάντα, το έχει δουλέψει πολύ με τα χρόνια και η διαφορά ήταν εμφανής, παραμένει ωστόσο πολύ προσγειωμένη και ντροπαλή και φυσικά ευάλωτη, και γι’αυτό και την αγαπάει τόσο ο κόσμος, γιατί δεν πουλάει κάτι που δεν είναι. Ξεκίνημα αφιερωμένο αποκλειστικά στο νέο δίσκο λοιπόν με 4 σερί κομμάτια. Τα “Whispers In The Echo Chamber”, “Everything Turns Blue”, “House Of Self-Undoing” και το “Tunnel Lights”, όπου σε μία φάση τραγουδάει κάτι που είμαστε όλοι σε φάση “δε μπορεί, κάπου τα ξέρω αυτά τα λόγια” κι αν έχετε το Θεό σας, έχει εισάγει το “Zombie” των Cranberries μέσα στην εκτέλεση, άλλη μία γυναίκα που αποτίει φόρο τιμής στην κορυφαία κι ασύγκριτη Dolores O’Riordan.
Το κοινό υπνωτισμένο από την φωνή της, την οποία κάνει ότι θέλει και που άθελα της κάνει τις ακροάσεις των δίσκων της να μοιάζουν τίποτα μπροστά στη ζωντανή της παρουσία. Και την 1η φορά που την είδαμε και με δεδομένα πιο έντονο ακουστικά υλικό ήταν κάτι παρατηρήσιμο, αλλά αυτή τη φορά έκανε τόσο μπαμ που η κοπέλα είναι γεννημένη για να βρίσκεται στη σκηνή και να φωτίζει το χώρο όπου βρίσκεται. Κι ας κυριάρχησε η έλλειψη φωτός, αλλά με το light show σε άλλα επίπεδα. Έτσι το “16 Psyche” που αποτελεί πολιορκητικό κριό σαν κομμάτι, ξυπνάει το αποχαυνωμένο από την εμφάνιση της πλήθος που αρχίζει και το ζει ακόμα παραπάνω και που το κρεσέντο συναισθημάτων συνεχίζεται αποκλειστικά παρελθοντικά με το “After The Fall”, το “The Culling” (ένα από τα 3 μόλις κομμάτια που είχαν παιχτεί την προηγούμενη φορά στο σετ, δείγμα της διαφοετικότητας της) και το “The Mother Road” να είναι το μοναδικό κομμάτι από το “Birth Of Violence” που ακούμε στη βραδιά. Ακούμε μέχρι και το “Flatlands” (!!!) που θαυμάσαμε τη συνεργασία της με τον Mark Lanegan και που μας στέλνει για τσάι μία ώρα αρχύτερα, ενώ δείχνει ξανά πόσο ξέρει να τιμάει αυτούς που έφυγαν πρόωρα απ’τη ζωή.
Το “Feral Love” ακριβώς στη μέση του σετ δείχνει τόλμη, θα μπορούσε πολύ άνετα να το κρατήσει για το τέλος και να γίνει χαμός, αλλά όχι, μιλάμε για την ίδια που ξανά θα δώσει στο καπάκι βαρύτητα στο νέο της δίσκο, ξανά με 4 κομμάτια σερί, τα “Salt”, “Eyes Like Nightshade”, “Place In The Sun” (συγκλονισμός και τσάκισμα ψυχών, ως συνέχεια του πρόσφατου βίντεο κλιπ που στοίχειωσε ζωές, είδα έναν-δυο να τα μπήγουν εκεί) και “Dusk”, πριν η μπάντα της αποχωρήσει και μας χαρίσει μία πανέμορφη διάφανη εκτέλεση του “The Liminal” ολομόναχη με την ακουστική της κιθάρα. Κι ενώ έχουν πάθει πλάκα άπαντες και δεν τίθεται αμφιβολία επ’αυτού και η όλη φάση μοιάζει να τέλειωσε ιδανικά, υπάρχει αυτό το κάτι που όλοι νιώθουν ότι έλειψε για να εκτοξευθεί η βραδιά. Μάλλον και η ίδια τεχνηέντως το άφησε ως έκπληξη “βασανίζοντας” για 1-2’ το κοινό στο θα παιχτεί/δε θα παιχτεί, αλλά το τελικό κλείσιμο με το “Carrion Flowers” είναι μεγαλειώδες, αναπόφευκτο και η πληρότητα του αγγίζει επίπεδα υπερβολής. Η ίδια θα ευχαριστήσει για άλλη μία φορά τον κόσμο διακριτικά, καθώς ξεκάθαρα παρά τη χαρά της, η υποδοχή την έχει κάνει να συγκινηθεί και όπως είπαμε, δουλεύει ακόμα την όλη αμηχανία.
Συνοπτικά μιλάμε για μία εμφάνιση που όχι απλά την καθιστά κι επίσημα -σε περίπτωση που είχαν κάποιοι/ες αμφιβολίες και που κάποιοι την πρόλαβαν μεταγενέστερα και δεν την είδαν την 1η φορά- την βασίλισσα των γυναικείων φωνών εκεί έξω τα τελευταία 15-20 χρόνια, μαζί με την Emma Ruth Rundle (γεννημένες με ένα μήνα διαφορά, τυχαίο) αποτελούν την enfant gâté της ευρύτερης γυναικείας καλλιτεχνικής έκφρασης και το ανάστημα της όλο και περισσότερο ρίχνει τα φώτα πάνω της και το σκοτάδι στους δρόμους όσων προσπαθούν να την ακολουθήσουν αλλά αποτυγχάνουν παταγωδώς. Μερικοί αγώνες είναι άδικοι από τη φύση τους και ο νικητής είναι γνωστός βλέπετε. Η Chelsea δεν είναι νικήτρια μόνο μουσικά, στουντιακά και συναυλιακά, αλλά έχει φτάσει στο σημείο που έχει νικήσει πολλούς από τους φόβους της, πάει κόντρα στην όποια δυσκολία της παρουσιάζεται σταδιακά με μεγάλη αξιοπρέπεια κι ακόμα μεγαλύτερη εκφραστική ειλικρίνεια. Ο τρόπος με τον οποίο η φωνή της “σπάει” ή δυναμώνει ενώ κρατάει ένα ήπιο τόνο που ακόμα κι έτσι τσακίζει καρδιές, είναι αντικείμενο προς μελέτη. Απόλυτα πηγαία και ασύγκριτη, μένει να δούμε τι διαφορετικό θα αποφασίσει ξανά και με λίγη τύχη και ευθυγράμμιση βαρέως προγράμματος που πάντα έχει, θεωρώ πως δε θα κάνουμε άλλα 7μιση χρόνια να επιστρέψει.
Για το Rock Overdose,
Άγγελος Κατσούρας
Φωτογραφίες: Αλέξανδρος Καταστρόφος (https://www.instagram.com/alexandros_kat/)
Comments
