Geoff Tate, Θεσσαλονίκη. Δεν χρειάζεται να γραφτεί κάτι άλλο, μιλάμε για μία από τις πλέον χαρακτηριστικές φωνές στην ιστορία της μουσικής, ο οποίος εδώ και πολλά χρόνια έχει αποχωρήσει από τους σπουδαίους Queensrÿche και πλέον παίζει με τους δικούς τους όρους, διατηρώντας τα πνευματικά δικαιώματα όλων των τραγουδιών που τον ανέδειξαν σε θρύλο του σκληρού ήχου.
Όταν λοιπόν ο 65χρονος πλέον Αμερικανός ανακοίνωσε ότι η περιοδεία του θα περνούσε και από τη συμπρωτεύουσα, το να δώσουμε το παρόν ήταν μονόδρομος. Η ιδέα και μόνο ότι θα ακούσουμε ένα best of της χρυσής εποχής των Queensrÿche, και όχι μόνο την εκτέλεση του “Operation: Mindcrime” – όπως συνηθίζει – μας έδωσε έναν λόγο παραπάνω να παραβρεθούμε στο Principal Club Theater για να ικανοποιήσουμε την περιέργειά μας.
Συνεπείς στο ραντεβού μας, φτάσαμε στην περιοχή του Μύλου κοντά στις 20:00 και συναντήσαμε πολύ κόσμο ο οποίος βρίσκοταν στην εφηβική ηλικία στα 80s, τότε δηλαδή που ο Geoff Tate μεσουρανούσε. Ο ενθουσιασμός και η ανυπομονησία όλων αυτών των ανθρώπων τους ήταν έκδηλη, σαν να επέστρεψαν ξανά στα εφηβικά τους χρόνια, έτοιμοι για μια φανταστική νύχτα.
Πριν από αυτό όμως, το κοινό έπρεπε να ζεσταθεί, και το δύσκολο αυτό εγχείρημα ανέλαβε το opening act ολόκληρης της περιοδείας του Tate, οι Γερμανοί hard rockers Sons Of Sounds. Η τριάδα των αδερφών από την Καρλσρούη μπήκαν με διάθεση και προσπάθησαν να ξεσηκώσουν το κοινό – που ακόμα δεν είχε συγκεντρωθεί – με την τυπική hard rock μανιέρα των AC/DC να μην προκαλεί ιδιαίτερη έκπληξη.
Ο μπασίστας και τραγουδιστής του συγκροτήματος, Roman Beselt (Pink Cream 69) ήταν αρκετά επικοινωνιακός με το κοινό της Θεσσαλονίκης, με το οποίο προσπαθούσε κατά διαστήματα να επικοινωνήσει και στα Ελληνικά. Τα αδέρφια του έκαναν μια φιλότιμη προσπάθεια να τον ακολουθήσουν – μουσικά και επί σκηνής – αλλά όχι με τεράστια επιτυχία. Ο ήχος από τα τύμπανα του Hubert ήταν εκκωφαντικός στις πρώτες σειρές, αλλά ακουγόταν ελάχιστα προς τα πίσω, ενώ ο Wayne Beselt δεν ενθουσίασε ιδιαίτερα το κοινό με τα σόλο του.
Με το κλείσιμο του προγράμματός τους, οι Γερμανοί ήταν ένας ακόμα περισπασμός μέσα στη βραδιά, καθώς όλοι μας περιμέναμε το headline που θα ανέβαινε από στιγμή σε στιγμή.
Setlist: Sound Of Hope / Forever / Alive / Valley Of The Damned / Time Machine / Diamond / End Of The Road / Streetmutt / Are You Ready?
Ένας αδελφικός φίλος του πατέρα μου και η σύζυγός του βρίσκονταν κι αυτοί μαζί μου μπροστά από το κάγκελο του Principal, ανυπομονώντας σαν μικρά παιδιά για να ακούσουν – ξανά – το είδωλο της εφηβικής τους ηλικίας επί σκηνής, κάνοντάς με να συνειδητοποιήσω πως ο χρόνος είναι αμείλικτος για όλους, αλλά η μουσική παραμένει διαχρονική και αιώνια. Και όπως πολύ σύντομα διαπίστωσα, υπάρχουν κάποια άτομα που ο χρόνος έχει αγγίξει ελάχιστα.
Δεν ξέρω τι είδους ανίερη συμφωνία με τον Διάβολο έχει κάνει ο 65χρονος ερμηνευτής από την Tacoma. Αλλά όταν οι μουσικοί που τον πλαισίωναν ξεκίνησαν να παίζουν τις πρώτες νότες του “Empire”, συνειδητοποίησα με δέος πως η φωνή του Geoff Tate παραμένει το ίδιο δυναμική και εκφραστική, σαν να μην έχουν περάσει 35 χρόνια από την πρώτη φορά που κυκλοφόρησε αυτό το τραγούδι.
Με το επιβλητικό του φτερωτό καπέλο και το αψεγάδιαστο ντύσιμό του, ο πρώην τραγουδιστής των Queensrÿche έδειξε αμέσως πόσο χαρισματικός frontman είναι, επικοινωνώντας διαρκώς με το κοινό με μικρές χειρονομίες και βλέμματα, ενώ παράλληλα ερμήνευε τις μεγάλες του επιτυχίες με χαρακτηριστική άνεση και περίσσεια αυτοπεποίθηση. Στο δε “Thin Line” μάλιστα έπαιξε και το σαξόφωνο, κάνοντας τον κόσμο του Principal να παραληρεί.
Η βραδιά δεν θα ήταν τόσο αξιομνημόνευτη ωστόσο, εάν ο Tate δεν πλαισιωνόταν από μια τόσο χαρισματική μπάντα: οι κιθάρες των Dario Parente και Amaury Altmayer εναλλάσσονταν με τέτοια χημεία, που σε έκανε να πιστέυεις ότι οι δύο αυτοί μουσικοί παίζουν πολλά χρόνια μαζί. Το μπάσο του Jimmy Wynen ήταν επιβλητικό και εξέπνεε βαρύτητα και κύρος, σε αντίθεση με τον Αυστραλό, ο οποίος ήταν πολύ επικοινωνιακός, παίζοντας διαρκώς με το κοινό. Τέλος, τα τύμπανα του – σωσία του Matthew Lillard – Robert Baker ήταν το απόλυτο σημείο αναφοράς της βραδιάς, καθώς ο «γείτονας» του Tate από το Seattle ζούσε κάθε δευτερόλεπτο της βραδιάς, παίζοντας με πυγμή και πάθος κάθε νότα σαν να ήταν η τελευταία του.
Το setlist περιείχε επιτυχίες από τα πρώτα πέντε θρυλικά άλμπουμ των Queensryche, με την προσθήκη των “Desert Dance” και “Sacred Ground” από τα “Tribe” και “Q2K” αντίστοιχα. Το “Operation: Mindcrime” δεν είχε την εκπροσώπηση που περίμενα, καθώς απουσίαζαν αρκετά κομμάτια που ανυπομονούσα πολύ να ακούσω, αλλά δεν μπορώ να πω πως απογοητεύτηκα, καθώς η απόδοση των τραγουδιών που επιλέχτηκαν ήταν από άλλον πλανήτη.
Το δίδυμο των “NM156” και “Screaming In Digital” ήταν η καλύτερη στιγμή της βραδιάς, ενώ το κομμάτι που όπως είπε χαρακτηριστικά ο Tate, «ακούστηκε στους γάμους αρκετών και προκάλεσε τη γέννηση πολλών περισσότερων», “Silent Lucidity”, εκτελέστηκε με την παρουσία βιολιών επί σκηνής, τα οποία έπαιζαν οι Sons of Sounds, σε μία έντονα συγκινητική στιγμή.
Το encore της βραδιάς περιείχε ένα εξαιρετικό cover του “Welcome To The Machine” των Pink Floyd, το απόλυτο hit “Take Hold Of The Flame”, και τη στιγμή που κυριολεκτικά μου έπεσε το σαγόνι. Ο λόγος για την εκτέλεση του “Queen Of The Reich” από το πρώτο EP των Queensrÿche, το οποίο ο Tate ερμήνευσε στην εντέλεια μετά από 90 λεπτά προγράμματος σε φουλ ταχύτητες, με την καταληκτική κραυγή να είναι μια ανάμνηση που θα διηγούμαι για πολλά χρόνια.
Οφείλω να παραδεχτώ πως δεν περίμενα τον Geoff Tate να είναι -ακόμα- τόσο καλός. Ο 65χρονος showman από την Tacoma όμως μας έδειξε ότι είναι άψογος επαγγελματίας και χαρισματικός διασκεδαστής, υπενθυμίζοντας σε όλους γιατί παραμένει ακόμα η φωνή μιας ολόκληρης γενιάς. Εις το επανιδείν τεράστιε!
Setlist: Empire/ Desert Dance / I Am I / Sacred Ground / The Thin Line / Operation: Mindcrime / Breaking The Silence / I Don’t Believe In Love / NM156 / Screaming In Digital / Walk In The Shadows / Another Rainy Night (Without You) / Jet City Woman / Silent Lucidity
Encore: Welcome To The Machine (Pink Floyd cover) / Take Hold Of The Flame / Queen Of The Reich
Για το Rockoverdose.gr
Άγγελος Χατζηγιάννης
Φωτογραφίες:
Δημήτρης "Photoshooter" Καραγεωργίου
Comments
