Το τελευταίο που θέλω πραγματικά στη ζωή μου είναι να ακούγομαι ή να διαβάζομαι παριστάνοντας τον κακό ή το μαλάκα, όπως το πάρει κανείς .Ωστόσο με πολλή μεγάλη στεναχώρια, σε μια βραδιά που υποτίθεται ότι θα ήταν βραδιά για την Ελληνική σκηνή, τα αρνητικά ήταν τόσο πολλά που δε γίνεται να μην αναφερθούν. Η συναυλία άρχιζε στις 8 και εκείνη ακριβώς την ώρα βρέθηκα στο Piraeus Academy Club, για να αποφύγω το συνωστισμό. Ή έτσι νόμιζα καθώς πλησιάζοντας, βλέπω γνωστούς και φίλους που έχουν σχηματίσει μια ουρά μέχρι τη στάση λεωφορείου πλησίον του χώρου καθώς όχι απλά δεν έχει ξεκινήσει η συναυλία, αλλά δεν έχει καν ανοίξει η πόρτα! Αφού μπήκα μέσα με μισάωρη καθυστέρηση κι ενώ η πρώτη μπάντα είχε ήδη ξεκινήσει να παίζει, βλέπω σκηνή στο πλάϊ (!!!), χώρο στο διάζωμα που από κάτω οι λαμαρίνες έχουν στραβώσει και αφού τελικά μπαίνει ο κόσμος μέσα με τα πολλά, μαζί με συναυλία παρακολουθώ και την πανέμορφη εικόνα των αμαξιών κι όλης της Πειραιώς επειδή απλά δεν έκλεινε η πόρτα, κάλλιστα κάποιος από την απέναντι μεριά μπορούσε να δει τη συναυλία χωρίς εισιτήριο κοινώς, ενώ κι ο κόσμος μετακινούταν συνεχώς για να γλυτώσει κάνα κρυολόγημα άνευ λόγου και αιτίας τελικά.
Ευτυχώς είδαμε και συναυλία η οποία ολοκληρώθηκε με τεράστια καθυστέρηση, και οι Euphrosyne κάνουν την αρχή με τον ήχο δυστυχώς να μην είναι σύμμαχος τους, καθώς υπήρχε αρκετή βαβούρα, ενώ η Έφη στα φωνητικά που είναι η κύρια δύναμη της μπάντας, δεν ακουγόταν όσο δυνατά έπρεπε, έτσι έχασαν σημαντικό κομμάτι της ενέργειας τους. Υπήρξε μια μικρή διόρθωση όσο περνούσε η ώρα, αλλά δυστυχώς μόνο στο τελευταίο κομμάτι τους ακούσαμε όπως ακριβώς θα έπρεπε από την αρχή, με την ευθύνη προφανώς να μην είναι δική τους. Εκτελεστικά δεν έχω να προσάψω κάτι αρνητικό, καθώς είχαν διάθεση και ειδικά ο ντράμερ τα έσπαγε δεόντως. Τόνισαν ότι είναι τιμή τους να ανοίγουν τη συναυλία και ευχαρίστησαν τον κόσμο που είχε γεμίσει το χώρο (ακόμα και λόγω της καθυστέρησης έναρξης). Θεωρώ την όλη εμφάνιση μια ατυχή στιγμή για το συγκρότημα χωρίς δική τους ευθύνη, τα έδωσαν όλα από την πλευρά τους και το κράμα black/post/doom που παίζουν είναι τρομερά ενδιαφέρον το δίχως άλλο, όπως έχει αποτυπωθεί και στο μοναδικό τους EP “Keres” μέχρι στιγμής. Τους έχω δει πολλάκις γνωρίζοντας τις πραγματικές δυνατότητες, όπως στο αντίστοιχο Live με την Sylvaine, οπότε εικάζω ήταν θέμα χώρου και κακής στιγμής και περιμένω να τους ξαναδώ σε καλύτερες συνθήκες.
Οι Ocean Of Grief απ’ότι αποδείχθηκε ήταν οι τυχεροί της βραδιάς, καθώς είχαν τον καλύτερο ήχο από όλους, πραγματικά πεντακάθαρος και ογκώδης, τόνισε τη φοβερή παρουσία τους και η εμφάνιση τους συνολικά μπορεί να χαρακτηριστεί αναλογικά αυτή που ευχαριστήθηκα περισσότερο στη βραδιά τηρουμένων των συνθηκών. Το λυρικό doom/death τους με έντονη αλλά και συνάμα διακριτική παρουσία των πλήκτρων όσο και όπου έπρεπε, συνόδευσε το παίξιμο τους μέχρι τέλους, τρομερή και σαν σκηνική παρουσία η αρμονία με την οποία κοπανιόντουσαν, βαρύτατα riff παρά τους αργούς προς Mid-tempo ρυθμούς και με ΦΩΝΑΡΑ από πλευράς τραγουδιστή, ιδανική για το είδος, δυνατή, τραχειά και εκφραστικότατη, λειτουργούσε σαν έξτρα όργανο κάνοντας τη διαφορά. Τα παιδιά βγάλανε φέτος το ποιοτικότατο 2ο άλμπουμ τους “Pale Existence”, 5 χρόνια μετά το επίσης φοβερό ντεμπούτο “Nightfall’s Lament” και έδειξαν ότι βρίσκονται σε φοβερή φόρμα, την οποία εύχομαι να βρουν τρόπο να συνεχίσουν να τη μεταδίδουν στον κόσμο. Θα ήθελα πολύ να τους ξαναδώ σύντομα, καθώς μου άνοιξαν την όρεξη και δεν τους πολυχόρτασα, αλλά με ανάλογη νοοτροπία και αποδόσεις επί σκηνής, παρά τα σκοτάδια που χαρακτηρίζουν τη μουσική τους, το δικό τους μέλλον μοιάζει λαμπρό κι ευοίωνο. Μπράβο στα παλικάρια ειλικρινά, έλαβαν ζεστότατο χειροκρότημα που το άξιζαν μέχρι τέλους.
Οι AmongRuins κάνανε τη διαφορά φέτος με το τρίτο τους άλμπουμ “Land Of The Black Sun” και βγαίνουν στη σκηνή ΓΑΜΙΩΝΤΑΣ με το “Tear Me Apart” με τον Σωτήρη να προστάζει να τα σπάσουμε όλα. Και τα έσπασαν τόσο όλα που πέραν των εμφανών προβλημάτων ήχου με τη μπότα να βαράει στο στήθος, ακολουθεί ένα μακροσκελές κενό περίπου 15-20’ που μουδιάζει τον κόσμο και που διαλύει όλο το φοβερό vibe του ξεκινήματος τους. Είναι πραγματικά κρίμα γιατί εκτελεστικά ήταν άψογοι, βγήκανε με μεγάλη όρεξη αλλά ο ήχος τους πήγε πριονοκορδέλα. Αφού το πρόβλημα αποκαταστάθηκε –εν μέρει γιατί είχαμε κι άλλες διακοπές-, στην συνέχεια η μια κιθάρα μας μάτωνε τα αυτιά, η άλλη δεν ακουγόταν καθόλου και στην ουσία ακούγαμε φωνητικά, τύμπανα και λίγο μπάσο. Τίμησαν και το παρελθόν τους, ενώ είχαμε δυο καλεσμένους, τον Γιώργο Προκοπίου (Mother Of Millions, Poem) και τον Αλέξανδρο Παπανδρέου (Desert Near The End) που ομόρφυναν τη διάθεση, παίξανε σχεδόν μια ώρα και με τρομερή εκτελεστική ακρίβεια και καλή διάθεση, αλλά προσωπικά δε μπόρεσα να τους ευχαριστηθώ όσο μπορούσα λόγω των προαναφερθέντων προβλημάτων. Ωστόσο παραμένουν δύναμη ζωντανά και σύντομα θα τους δοθούν οι ευκαιρίες που τους αξίζουν σε καλύτερες συνθήκες και ότι πήγε στραβά θα ξεχαστεί.
Οι Aetherian κυκλοφόρησαν το δεύτερο άλμπουμ τους “At Storm’s Edge” την ίδια μέρα με το αντίστοιχο των AmongRuins, έτσι παίχτηκε όλο αυτούσιο και με τη γνώριμη ενέργεια που τους χαρακτηρίζει. Ο Πάνος βγήκε με τη σημαία που πλέον έχει γίνει μεγάλο όπλο της σκηνικής του παρουσίας και στην ουσία είδα ότι ακριβώς περίμενα από τα παιδιά, κάθε τους εμφάνιση είναι φοβερή και μέσα στην ενέργεια και τον επαγγελματισμό και βρίσκονται κι αυτοί σε πολύ καλό δρόμο να λάβουν ευκαιρίες που τους αξίζουν βάσει ποιότητας. Μου άρεσε πολύ που άφησαν το “Primordial Woods” στο τέλος (αμαρτία να μην έχει μπει σε δίσκο) και το αφιέρωσαν στο δάσος της Δαδιάς που χάρη στην πρόληψη του κράτους (Γελάει το σύμπαν) πήγε εν τόπω χλοερώ και προσωπικά θεωρώ μεγάλη μαγκιά να αφεθούν εκτός σετ κομμάτια που ήταν αναπόσπαστα κομμάτια του όπως το “Black Sails” ή το “The Rain”. Είναι σε οίστρο, αποκτούν ακόμα μεγαλύτερη εμπειρία όσο περνάει ο καιρός και μόνο θετικότερα πράγματα μπορούν να έρθουν στο δρόμο τους. Το μόνο αρνητικό ήταν ότι με την μεγάλη καθυστέρηση στο πρόγραμμα, αρκετοί έφυγαν πριν τους απολαύσουν για να προλάβουν τα μέσα, αυτό δεν τους πτόησε και το κλείσιμο της βραδιάς ήταν το ιδανικό για αυτούς.
Εύχομαι μελλοντικές βραδιές γιορτής να λαμβάνουν το σεβασμό που τους αξίζουν και να μην έχουμε ξανά ανάλογα προβλήματα. Δεν θέλω να ξέρω τι θα γινόταν αν είχαμε ξένη μπάντα, σε προσωπικό επίπεδο πάντως δε θέλω να ξαναβρεθώ στον ίδιο χώρο και θα το κάνω μόνο αν έρθει συγκρότημα που δε μπορώ να αντέξω να μη δω.
Για το Rock Overdose,
Άγγελος Κατσούρας
Φωτογραφίες: Εβελίνα Γερακίτη
Comments
