Στην καρδιά του Αυγούστου, 33 χρόνια πριν, οι Metallica φτάνουν σ’ ένα κομβικό σημείο της καριέρας τους, προκαλώντας κύματα λύπης και χαράς συνάμα, στην μεταλλική κοινότητα. Αιτία γι’ αυτό, το πέμπτο ομώνυμο άλμπουμ τους, γνωστό και ως Black Album, με δομή και περιεχόμενο που κατάφεραν από τη μια να διχάσουν και ν’ απογοητεύσουν πολλούς από τους μέχρι τότε οπαδούς τους, αλλά από την άλλη να προσελκύσει ένα πολύ ευρύτερο κοινό για την μπάντα αλλά και το metal γενικότερα.
Ο λόγος δεν είναι άλλος από την τεράστια αλλαγή μουσικής κατεύθυνσης που πραγματοποιεί η μπάντα σε σύγκριση όχι μόνο με τους τρεις πρώτους δίσκους της, αλλά και με το πρόσφατο παρελθόν του “...And Justice for All”. Υπαίτιοι της μεγάλης αυτής διαφοροποίησης είναι τόσο το συνθετικό δίδυμο των Hetfield – Ulrich, όσο και ο Bob Rock που επιλέχθηκε για την παραγωγή, ο οποίος μάλιστα ανάγκασε τον Hetfield να ξαναγράψει τους έτοιμους στίχους του, καθώς τους φαίνονταν πολύ απλοί.
Παρά τις μεγάλες εντάσεις που προέκυψαν μεταξύ των μελών του συγκροτήματος και του Rock, λόγω της αλλαγής πλεύσης του ήχου, το τελικό αποτέλεσμα σηματοδότησε ένα από τα πιο πετυχημένα heavy metal άλμπουμ, που έγιναν ποτέ.Το thrash πλέον πάει περίπατο, δίνοντας την θέση του σε ένα πιο μελωδικό mainsream heavy ήχο, εξαιρετικά φιλικό προς τα ραδιόφωνα, με κομμάτια ως επι το πλείστον μικρότερα σε διάρκεια, mid-tempo ταχύτητες κυρίως και με μια εκπληκτικά πεντακάθαρη και καλογυαλισμένη παραγωγή από τον προαναφερθέντα Bob Rock.
Οι Αμερικανοί διανύουν εξαιρετική φόρμα με τον Hetfield να δίνει μια πιο απαλή και μελωδική χροιά στην φωνή του, η οποία παρ’ ότι ξένισε κάποιους που προτιμούσαν το πιο τραχύ και άγριο στυλ του παρελθόντος, είναι απόλυτα ταιριαστή και δίνει τεράστια ώθηση στο άλμπουμ. Ο ίδιος πιστώνεται και τον στιχουργικό τομέα εξ’ ολοκλήρου με τους περισσότερους στίχους να αναφέρονται σε προσωπικά του βιώματα.
Ο Ulrich, μολονότι εξακολουθεί να χαρίζει ορισμένα εκπληκτικά breaks, δίνει μια πιο απλή δομή στα τύμπανα του, αποφεύγοντας τα πολύπλοκα και progressive στοιχεία, κάτι που πάντως είναι απόλυτα ταιριαστό δημιουργώντας ένα εξαιρετικό αποτέλεσμα εν τέλει, απογειώνοντάς το στο έπακρο.
Ο Kirk Hammett προσφέρει τα μέγιστα με τις πολύ δυναμικές τους γραμμές και τα αξιομνημόνευτα solos, δουλεύοντας σαν μια καλοκουρδισμένη μηχανή πίσω από τις κιθάρες, επίσης προσφέρει και με τις συνθετικές του ικανότητες σε τέσσερα κομμάτια.
Ο τελευταίος της παρέας Jason Newsted συμβάλλει σημαντικά, με το εμφανώς πιο δυνατό και προσεγμένο μπάσο του στην παραγωγή να χτίζει ένα ογκωδέστατο ηχητικό τοίχος για τους υπόλοιπους. Τα τραγούδια του δίσκου, αποτελούν τα περισσότερα highlight της δεύτερης αυτής φάσης της καριέρας των Metallica, με ενδεικτικά το εισαγωγικό “Enter Sandman”, τα δυναμικά-εξαιρετικά heavy “Sad But True” και “Wherever I May Roam”, το εκπληκτικό και φυσικά καλύτερο από τις συνέχειες του, “Unfogiven”, το βαρύ Don’t Tread On Me, αλλά και την πολύ πετυχημένη μπαλάντα τους “Nothing Else Matters” με τα ορχηστρικά όργανα να τις δίνουν μια διαφορετική και ενδιαφέρουσα μουσική διάσταση.
Το “Black Album”, θα λέγαμε ότι παρά τις όποιες ενστάσεις σίγουρα αποτελεί ένα άλμπουμ σταθμό για την μπάντα και το metal, είτε για τις πωλήσεις του και την επιτυχία του που είναι από τις υψηλότερες στο είδος, είτε γιατί αποτέλεσε μια από τις κορυφαίες κυκλοφορίες τους μαζί με τις προηγούμενες, αφού για τους περισσότερους οι μετέπειτα δουλειές τους κυμάνθηκαν σε εμφανώς χαμηλότερα επίπεδα.
Απο τη στήλη του Rock Overdose "Σαν σήμερα" .
Comments
