Ιστορική Τετάρτη στο Gagarin καθώς μία ολόκληρη γενιά που δεν μπορούσε να κάνει τη διαδρομή στη Μαλακάσα μόνο και μόνο για να δει τους As I Lay Dying να παίζουν περιορισμένο σετ, θα τους έβλεπε για πρώτη φορά σε πλήρη εμφάνιση στη χώρα μας, 25 σχεδόν χρόνια αφού ήρθαν στη ζωή. Θέλω σε αντίθεση με όσα ανέφερα τις προάλλες στους Vio – Lence να πω ένα μεγάλο μπράβο στην ποσότητα και κυρίως ποιότητα του κοινού που έδωσε το παρόν, καθώς γέμισε το χώρο (δεν ξέρω αν έγινε sold out αλλά ήταν τιγκαρισμένο αρσενικά το Gagarin) και ξελαρυγγιάστηκε σε κάθε δοθείσα ευκαιρία, κάνοντας τη μπάντα να αποδώσει ακόμα καλύτερα και να το καταχαρεί πραγματικά σε κάθε δευτερόλεπτο. Βιώσαμε μια κορυφαία εμφάνιση μπάντας στο δεύτερο τρόπον τινά ξεκίνημα της, εκεί που την είχαμε για ολοσχερώς χαμένη μετά από όσα γνωστά έγιναν (τα ξέρετε, ας μην τα ξαναγράφουμε) και η συναυλία όχι απλά άρχισε και τέλειωσε στην ώρα της (και αρκετά νωρίς για καθημερινή, πάντα ευπρόσδεκτη εξέλιξη αυτή), αλλά διεκδικεί ήδη δάφνες ποιότητας ως μία από τις καλύτερες των τελευταίων ετών, με ήχο για σεμινάριο, κοινό για Όσκαρ και τους headliners σε θηριώδη κατάσταση, έτοιμους να ξανακάνουν τη διαφορά όπως πριν από πολλά χρόνια.
Βραδιά που να ανοίγει με Karma Violens σαφώς και δε μπορεί να μην πάει καλά. Έχω πει τα μύρια όσα για τα παιδιά τις δεκάδες φορές που τους έχω δει (αυτούς και τους Allochiria ειδικά τους έχω πάει εργολαβία, μπορεί και να’χω ξεπεράσει τις 20), το μόνο που αλλάζει κάθε φορά είναι το σετ, γιατί από άποψη επαγγελματισμού, στησίματος στη σκηνή και τελικού αποτελέσματος, τα πάντα είναι απαράλλαχτα προς το καλύτερο δυνατό. Βγήκαν με μεγάλη ορμή και τίμησαν το υλικό τους, παλιό και νέο, δείχνοντας ότι ναι μεν έχουν γίνει αρκετά πιο ακραίοι με τα χρόνια, ωστόσο δεν ξεχνάνε και το παρελθόν τους, πολύ βασικό αυτό για ποικιλομορφία στο σετ. Ανανεωμένοι στο line-up και σαν να μην έχει γίνει ποτέ η παραμικρή αλλαγή, στην κυριολεξία μαρσάρουν πάνω στο κοινό, το οποίο προς τιμήν του, τους δείχνει την στήριξη και την αγάπη του, έτσι στα περίπου 40-45’ που διήρκησε αυτό το «ζέσταμα», οι Karma Violens απέδειξαν γιατί είναι πάντα εγγύηση συναυλιακά. Περιμένουμε ανυπόμονα το 5ο τους άλμπουμ εκεί στη γνώριμη 3ετή παρουσία τους στη δισκογραφία, αν κάτι δεν καθυστερήσει τα παιδιά σημαντικά, ίσως να το έχουμε και φέτος, μακάρι δηλαδή. Με ανάλογες εμφανίσεις δεν έχουν να φοβούνται τίποτα, η αξία τους είναι εγνωσμένη.
KARMA VIOLENS live @ Gagarin photo credits John Metalman Livanos Photography
KARMA VIOLENS live @ Gagarin photo credits John Metalman Livanos Photography
KARMA VIOLENS live @ Gagarin photo credits John Metalman Livanos Photography
KARMA VIOLENS live @ Gagarin photo credits John Metalman Livanos Photography
Κι έρχεται η μεγάλη ώρα που περιμένουν όλοι, βγαίνουν οι As I Lay Dying στη σκηνή κι αν κάποτε εκεί στα ντουζένια τους ρωτούσαμε «με ποιο κομμάτι θες να βγούν αν έρθουν ποτέ;» είμαι βέβαιος οι περισσότεροι θα απαντούσαν το “Nothing Left”. Ε κι αν έχετε το Θεό σας, με αυτό βγήκανε όντως! ΟΝΤΩΣ! Κι αρχίζει ένα ΠΑΝΗΓΥΡΙ για τα επόμενα 70’ που δεν έχει προηγούμενο, με τη μπάντα να φέρεται λες και πρέπει να παίξει ότι δεν έπαιξε στα τόσα χρόνια που ήρθε. Τι εννοώ; Ξεκίνημα με κομμάτι του 2007, συνέχεια με κομμάτι του 2003 (!) από το “Frail Worlds Collapse” με το “Falling Upon Deaf Ears” και καπάκι βγάζουν ήδη το θανατηφόρο βέλος από νωρίς με κομμάτι του 2005, δηλαδή το ισοπεδωτικό “Through Struggle” από το “Shadows Are Security”!!!! Έχουμε όντως 2024 ρε σεις ή ονειρευόμαστε; Αφού προσπαθούμε να συνέλθουμε από πιθανό αμόκ, έρχεται άλλη βαριοπούλα στο κεφάλι –πιο πρόσφατη αυτή τη φορά- με το “Redefined” και το σετ ήδη αγγίζει επίπεδα οργασμού άνευ σταματημού, η μπάντα είναι πως λέγαμε μικροί ON FIRE και ο γιγάντιος Tim Lambesis αποδεικνύει ότι μεγάλος frontman γεννιέσαι και δε γίνεσαι, μόνο το πώς απλώνει τα χέρια καλύπτοντας τη σκηνή αρκεί.
AS I LAY DYING live @ Gagarin photo credits John Metalman Livanos Photography
AS I LAY DYING live @ Gagarin photo credits John Metalman Livanos Photography
Ο τύπος πέραν ότι δε χάνει στεκιά που λέμε σε εναλλαγές καθαρών/growls, έχει κι αυτή τη φοβερή πατέντα να χτυπιέται ενώ τραγουδάει, ο μόνος που του κλέβει την παράσταση σε πολλά σημεία είναι ο ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΟΣ Nick Pierce στα τύμπανα, ο οποίος όπως και ο κιθαρίστας Ken Susi, έχουν υπηρετήσει από κοινού επί σειρά ετών στους ομόσταυλους Unearth και ξέρουν πολύ καλά τι θα πεί «φέρνω πάνω κάτω ένα ολόκληρο κλαμπ». O Pierce πέρα από τεχνική και δύναμη, έχει μια ιλιγγιώδη ταχύτητα στο αριστερό πιάνοντας τη μπαγκέτα από κάτω, που ψάχνουμε να τον βρούμε σε πολλά σημεία, ο έτερος «παλιός» της μπάντας Phil Sgrosso λάμπει από χαρά, ενώ ατραξιόν και μεγάλη δύναμη είναι ο μπασίστας Ryan Neff, που σιγοντάρει στα καθαρά ΔΥΝΑΤΑ και με φοβερή φωνή, δίνει ανάσες στον Lambesis, ο οποίος βέβαια δείχνει ακούραστος και το σετ εξελίσσεται σε πραγματικό best of. “Parallels”, “A Great Foundation”, “Condemned”, πριν μας πει ο Lambesis «θα σας παίξουμε ένα ομότιτλο κομμάτι δίσκου μας, να δούμε αν θα το καταλάβετε». O Pierce παίζει στιγμιαία πριν σταματήσει την εισαγωγή του κολοσσιαίου “An Ocean Between Us” κι εκεί που το κοινό δεν το περιμένει, το ξαναρχίζει και το τι γίνεται στη μέση του Gagarin δεν περιγράφεται!
AS I LAY DYING live @ Gagarin photo credits John Metalman Livanos Photography
AS I LAY DYING live @ Gagarin photo credits John Metalman Livanos Photography
Ο κόσμος το ζει πλέον στα κόκκινα, crowdsurfs δίνουν και παίρνουν, ο Lambesis αφήνει το κοινό και τραγουδάει κάθε στίχο, όπως στο επίσης ομότιτλο “Shaped By Fire”, ενώ η ανάφλεξη έρχεται στο “94 Hours” όπου ειδικά οι παλιότεροι οπαδοί τους και λίγο μεγαλύτεροι σε ηλικία, δυσκολεύονται να πιστέψουν τι συμβαίνει. Έχουν φύγει 10 κομμάτια ΣΑΝ ΝΕΡΟ και αναρωτιέσαι τι άλλο θα σε χτυπήσει. Πάρε καπάκι “The Darkest Nights” (τι παίζετε ρε κωλόπαιδα;), δυο πιο πρόσφατα σχετικά με τα “Re – Separation” και “Blinded” και όπως λέει ο Lambesis «θα παίξουμε ένα κομμάτι από το “The Powerless Rise” που επαναφέραμε γι’αυτή την περιοδεία ειδικά» και ξεκινάει το “Anodyne Sea” (ΠΟΙΑ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΠΕΡΙΟΔΕΙΑ, ΚΑΘΕ ΒΡΑΔΥ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΟ ΠΑΙΖΕΤΕ) με τον κόσμο ν’αρχίζει να έρχεται στα όρια του. Όρια που πλέον δεν υπάρχουν όταν μπαίνει ως τελευταίο κομμάτι του κύριου σετ το “The Sound Of Truth”. Στο τραγουδιστό κιθαριστικό σημείο μετά την εισαγωγή, Ο-Λ-Ο το Gagarin το πηγαίνει με ιαχές, με τον Lambesis πραγματικά να μην πολυπιστεύει τι γίνεται και με την υπόλοιπη μπάντα να ρουφάει την ενέργεια του κόσμου και να την εξαπολύει πίσω. Το κλείσιμο με τα “My Own Grave” (μα τι ωραίες φωνές το κοινό!) και το “Confined” (τα λέγαμε) είναι απλά ΜΕΓΑΛΕΙΩΔΕΣ.
Μπορώ εδώ να παραθέσω ιδία εμπειρία με την πρώτη μου συναυλιακή επαφή με τους AILD το 2011 στη Σόφια στη Βουλγαρία, όπου headliners ήταν οι Amon Amarth και τη συναυλία άνοιγαν οι συμπατριώτες μας Septicflesh. Είχα τραβηχτεί από Σαλόνικα για το ταξίδι μόνο και μόνο για τους Αμερικάνους, απόφαση που ποτέ δεν μετάνιωσα. Στην περιοδεία του “The Powerless Rise” παρακαλώ. Ε παρότι πέρασαν σχεδόν 13 χρόνια και άλλαξε σχεδόν όλη η μπάντα, όπως και η στάση του περισσότερου κόσμου απέναντι της, αυτό που έγινε στην Αθήνα χθες ήταν ανώτερο, καλύτερο, επαγγελματικότερο, συγκινητικότερο και γενικώς πιο πάνω ως εμπειρία από τότε. Ρώτησε ένας φίλος τις προάλλες «αυτόν γιατί τον υποστηρίζει ακόμα ο κόσμος;» και η απλή μου απάντηση ήταν «γιατί κρίνει μόνο το μουσικό μέρος». Δε θα το παίξω δικηγόρους του διαβόλου κανενός, ούτε θα πω ότι έγινε έγινε, αυτό που έχω να πω καθαρά καλλιτεχνικά και διαβάζοντας τη γλώσσα σώματος, είναι ότι είχαμε μπροστά μας έναν άνθρωπο που έχει μάθει από τα λάθη του και ειλικρινά έχει κίνητρο να δώσει χαρά στον κόσμο που τον ακολουθεί 25 σχεδόν χρόνια. Και το κατάφερε με το παραπάνω. Εμφάνιση και εμπειρία που θα θυμόμαστε για χρόνια, βγάλτε νέο δίσκο κι ελάτε για επανάληψη!
IS THIS YOUR SALVATION?
IS THIS ALL YOU CAN GIVE?
I WILL NOT STAND IN REFLECTION
OF SOMEONE ELSE’S DREAM!
Για το Rock Overdose,
Άγγελος Κατσούρας
Φωτογραφίες: Γιάννης Λιβανός - John Metalman Photography
Comments
