ΒΑΛΣΑΜΟ! Μόνο κάπως έτσι μπορεί να περιγραφεί αυτό που ζήσανε πάνω από 400 άτομα στο Κύτταρο, σε προσέλευση που ούτε ο πιο αισιόδοξος θα τολμούσε να φανταστεί στους ΜΕΓΑΛΟΥΣ Asphyx. Όχι φυσικά ότι δεν το άξιζαν –και με ακόμα παραπάνω άτομα που κανονικά θα έπρεπε να έρθουν- αλλά για να είμαστε πέρα για πέρα ειλικρινείς, οι κάφροι οπαδοί στην Ελλάδα ουδέποτε φημίζονταν για το αν και πόσο στήριζαν τις συναυλίες τους αγαπημένου τους είδους, και δη όταν αυτό δεν αφορούσε Αμερικάνικες μπάντες.
Η διοργάνωση σοφά έπραξε και σκέφτηκε «αν όχι τώρα, πότε;» και έτσι πάνω στα ντουζένια τους από άποψη δημοτικότητας και για την ακρίβεια –παραδόξως- τη μεγαλύτερη που είχαν ποτέ στην 35ετή ιστορία τους, οι Ολλανδοί με τον Γερμανό ντράμερ Stefan “Husky” Husken sτίμησαν την λαμπρή τους καριέρα με μια αψεγάδιαστη εμφάνιση, η οποία όχι απλά διήρκησε 90’ ξεφτιλίζοντας μπάντες πολύ νεότερης ηλικίας που το πολύ στα 65’ άντε 70’ παραδίδουν πνεύμα, αλλά απέδειξαν ότι το μέταλλο κάποιες φορές το παίζεις και κάποιες φορές απλά ΤΟ ΖΕΙΣ. Ε αυτοί τα κάνουν όλα μαζί και γι’αυτό και κέρδισαν ένα επάξιο παρατεταμένο χειροκρότημα από την αρχή μέχρι το τέλος του σετ τους, και αποχώρησαν θριαμβευτές τονίζοντας ότι θέλουν να ξανάρθουν σύντομα.
Με μικρή καθυστέρηση περίπου 25’ καθώς οι πόρτες δεν άνοιξαν στις 8 (υποθέτω υπήρχε λόγος, δεν ρώτησα/δεν έμαθα), εμφανίζονται άμεσα οι ελπιδοφόροι συμπατριώτες μας Gentihaa, οι οποίοι πριν 3 χρόνια κυκλοφόρησαν ένα από τα καλύτερα Ελληνικά άλμπουμ της περασμένης δεκαετίας, το “Reverse Entropy”.
Το στυλάκι τους απαιτητικό, αρκετά συμφωνικό, ωστόσο προκρίνοντια –ευτυχώς και μην το αλλάξετε ποτέ αυτό- η δύναμη των οργάνων τους, ενώ έχουν και φοβερή σκηνική παρουσία. Ασορτί όλοι βαμμένοι, ακόμα και στα χέρια, ο ήχος τους πολύ δυνατός και πολυποίκιλος, δε διστάζουν να χρησιμοποιήσουν φωνητικά στο death/black υπόβαθρο τους και κατορθώνουν με μαγικό τρόπο να ενσωματώνουν αρκετές επιρροές με προσωπικό στυλ και να ακούγονται απόλυτα ουσιώδεις. Έχουν το καλό ότι παρότι τα κομμάτια τους διαθέτουν πολλή πληροφορία, δεν τραβάνε στα πολύ μεγάλα άκρα τις διάρκειες των κομματιών, έχω δει εγκληματικές διάρκειες 60+ λεπτών σε τέτοιο στυλ και πιστέψτε με, ανάλογες μπάντες αυτοκτονούν συνθετικά.
Οι Gentihaa έχουν πιάσει το νόημα, δείχνουν φιλότιμο και προετοιμασία για τη συγκεκριμένη εμφάνιση και αν συνεχίσουν έτσι, μόνο υπέρ τους θα βγει. Τους είδα για πρώτη φορά και όπου τους πετυχαίνω θα δίνω το παρόν και θα παροτρύνω ανάλογα φίλους και γνωστούς να τιμήσουν. Εύγε παίδες, το μέλλον σας ανήκει με ανάλογο σκεπτικό και απόδοση!
(Πέρα από παιχταράδες, αποδεικνύονται και ΑΝΘΡΩΠΟΙ καθώς αφιέρωσαν κομμάτι σε φίλη και οπαδό τους στην Αγγλία η οποία δυστυχώς λόγω καρκίνου είναι σε κώμα. Σε θέματα υγείας δεν τίθεται θέμα επιλογής και η θετική ενέργεια όσων το διαβάσετε αυτό προς την κοπέλα επιβάλλεται. Επειδή όμως δυστυχώς εν έτει ’22 προς ’23 ανάλογες ενέργειες είναι η εξαίρεση κι όχι ο κανόνας, πολλά συγχαρητήρια στα παιδιά που δείχνουν ενσυναίσθηση, αυτό είναι υπεράνω κάθε μουσικού ταλέντου, μουσικοί καλοί υπάρχουν πολλοί, άνθρωποι με τσίπα ελάχιστοι ως λειψοί).
Συνέχεια με την πιο hot και προφανώς πιο φορμαρισμένη μπάντα μας εντός συνόρων, τους αγαπημένους Abyssus, οι οποίοι στον απόηχο του φετινού δίσκαρου ονόματι “Death Revival” και μετά το θριαμβευτικό live-παρουσίαση του δίσκου στο Templeπρίν μερικούς μήνες, ήρθε η ώρα να μετρηθούν σαν μέγεθος δίπλα στους μεγάλους Asphyx, των οποίων ο Martin Van Drunen εκθείασε δημόσια στην πρόσφατη συνέντευξη που μας έδωσε. Μάλιστα και αυτός αλλά και οι λοιποί του συγκροτήματος, έκατσαν να τους δουν –όπως και τους Gentihaa - και το χαμόγελο πληρότητας του ψηλού Ολλανδού frontman τα έλεγε όλα για την εμφάνιση τους. Έχω δει τα παιδιά περίπου 20 φορές (+- 1 η 2, έχω χάσει τη μπάλα), τέτοιο ΗΧΟ δεν είχαν ποτέ ξανά. Η κορυφαία τους εμφάνιση μακράν της δεύτερης, μέχρι την επόμενη που θα έλεγε κι ο Νίκος Γκάλης! “
"Metal Of Death" μπασιματάρα, παίρνουν ήδη σκαλπ από το ξεκίνημα, τυμπανάρες από τον Γερμαναρά φίλο μου Jan Westermann (alles gut, alles klar!), ενώ η προσθήκη του ασκεπή ομοιοπαθή μπασίστα Βαγγέλη Δεληγιώργη, όπως είπε κι ο εκ του δεξιών του κιθαρίστας/αποχυμωτής –λόγω χτυπήματος- Χρήστος Λιάκος, έχει λύσει τα χέρια της μπάντας.
Είναι κι αριστερόχειρας ο Βαγγέλης, παίζει και το μεγάλο Ricken baker ala Lemmy, ο Πάνος Γκουρμπαλιώτης δεξιά ματώνει τη λευκή κιθάρα κι ο frontman Κώστας Αναλυτής γρυλλίζει τον πάτο του επιβλητικά και χωρίς πολλά πολλά, το σύνολο οδηγεί την μπάντα σε μεγαλειώδη εμφάνιση 45’ μόλις, αλλά τι εμφάνιση! “The Ten Commandments”, “Enthrone The Insane”, “Sacrifice”, οι ταχύτητες ανεβοκατεβαίνουν, η μπάντα παίζει σαν Ελβετικό ρολόϊ, πάρε “Uncertain Future” ως ο κράχτης του “Death Revival” λόγω του βίντεο κλιπ του, πάρε “TheWitch” καπάκι με “EchoesOfDesolation” και το κλείσιμο είναι μεγαλειώδες, με “The Beast Within”, “Unleash The Storm”, “Into The Abyss” και “Those Of The Unholy”! Αφαλοκόψιμο που δείχνει πόσο ONFIRE (NBA JAM κανείς;) είναι το συγκρότημα και θα γράψω κάτι που το πιστεύω δημόσια, αδιαφορώντας αν και τι θα σκεφτεί ο οποιοσδήποτε. Δε γίνεται εκεί έξω σαπάκια κάθε φασέϊκης τάσης στο death metal να είναι σε μεγάλες εταιρείες και να μην είναι οι Abyssus. Καλή και χρυσή η Transcending Obscurity Records, αλλά το συγκρότημα αξίζει και πρέπει να υπογράψει σε πολύ μεγαλύτερη εταιρεία, πολύ απλά διότι ελάχιστοι γενικά παίζουν old school death metalόπως τα παιδιά και αν δεν συντρέξει κάποια μέγιστη αδικία, είναι θέμα χρόνου να συμβεί. ΑΞΙΟΙ!
Αυτό που ακολουθεί, πέρα από πιθανές προσδοκίες και παρακολούθηση των πρότερων συναυλιών τους εντός κι εκτός χώρας, δεν έχει προηγούμενο. Οι Asphyx βγαίνουν και μαρσάρουν από την αρχή σαν καλολαδωμένο τανκ που ισιώνει οροσειρές και πλημμυρίζει πεδιάδες με πτώματα που ΝΟΜΙΖΟΥΝ ότι μπορούν να σταθούν στο διάβα του!
“Botox Implosion” και το πάρτυ ξεκινάει, το Ολλανδο-Γερμανικό κουαρτέτο κεντάει, oVan Drunen φτύνει σφαίρες σε κάθε στίχο γαζώνοντας το κοινό στο Κύτταρο αλλά οι ήρωες Έλληνες οπαδοί μάλλον φοράνε αλεξίσφαιρα και δεν καταλαβαίνουν Χριστό! “ASPHYX, ASPHYX, ASPHYX” η ιαχή που γεμίζει το χώρο, ο ασπρομάλλης Martin φωτίζει την αίθουσα με το χαμόγελο του και συνεχίζει το βιολί του! “Molten Black Earth” επίσης από το νέο “Necroceros” το οποίο άρεσε πολύ στον κόσμο και κάπου εκεί αφού οι ιαχές και η αποθέωση συνεχίζονται, τονίζει τη χαρά του και πως σαν δώρο θα πάρουμε κάτι πιο γρήγορο, "δώσε το riff Paul" λέει απευθυνόμενος στον Paul Baayens και ο κιθαρίστας της μπάντας εξαπολύει το “Death … The Brutal Way”! Τρίτο κομμάτι ένα τόσο κλασικό της μπάντας, «το πράγμα σοβαρεύει» ακούω γύρω μου και πόσο δίκιο έχουν οι συνοπαδοί δεν έχουν ιδέα! Από το κορυφαίο τους άλμπουμ –και εκ των κορυφαίων όχι μόνο της Ευρωπαϊκής ηπείρου αλλά όλου του παγκόσμιου μεταλλικού στερεώματος- έρχεται ο πρώτος κανονιοβολισμός!
“Asphyx (Forgotten War)” λοιπόν, από το “Last One On Earth” και το ΧΑΡΜΑ οφθαλμών που βλέπουμε δεν περιγράφεται. Αρχικά δε βλέπεις πρόσωπα, τα μαλλιά έχουν καλύψει τα πρόσωπα των Αsphyx από το συνεχές head banging, o Husky διαλύει τα τύμπανα και σου δείχνει ότι ακόμα κι αν είσαι 150+ κιλά, αν έχεις τη δύναμη, ισοπεδώνεις το μέρος. Ο δίμετρος μπασίστας Alwin Zuur που σχεδόν ρίχνει κεφάλι στον Van Drunen, ο οποίος σχεδόν ρίχνει κεφάλι σε όλους μας, στη δεξιά γωνία συνεισφέρει υπόγειες συχνότητες, ενώ δεν παραλείπει να κοιτάει και στο ψηλά διάζωμα του Κυττάρου μέσα στη χαρά, παροτρύνοντας τον κόσμο να τραγουδήσει και να κοπανηθεί. Ο Van Drunen έχει πάρει οριακά μια ανάσα για να τα βγάλει όλα αυτά, ακούραστος, ανεξάντλητος, ανεπηρέαστος από το χρόνο, προστάζει τη γενική επίθεση σαν στρατηγός πολλών αστέρων κι αμέτρητων παρασήμων ανδρείας στον πόλεμο κι έτσι στο άκουσμα του “Deathhammer”, το Κύτταρο γίνεται πεδίο μάχης με κάθε γενναίο να αισθάνεται ότι μπορεί και να είναι το τελευταίο moshpit της ζωής του. Αποθέωση ξανά, “THIS IS TRUE DEATH METAL YOU BASTARDS” είναι η κραυγή που βάζει φωτιά στη σπίθα, ενώ στην προσταγή στο τέλος “KNEEL, YOU DOGS” o VanDrunen κάθεται να απολαύσει όπως και οι άλλοι τον πανζουρλισμό!
Και δώσ’του ξανά, “ASPHYX, ASPHYX, ASPHYX”, ε ναι ρε πούστη μου, τέτοιες μπάντες το αξίζουν το μπιζάρισμα, ο ψηλός –γιατί υπάρχει κι ο πανύψηλος δεξιά του- πιάνει την καρδιά του και λέει «Κάθε σας κραυγή, κάθε στίχος που τραγουδάτε –γιατί σε αντίθεση με άλλους, ξέρετε όλα τα κομμάτια- μπαίνει κατευθείαν στη γέρικη καρδιά μας, σας υπερευχαριστούμε, για σας παίζουμε και θα παίζουμε και δεν φτάσαμε καν στη μέση του σετ»! ΨΥΧΑΡΑ ο βετεράνος, ώρα για κάτι που έχει αγαπηθεί πολύ άμεσα με το “Knights Templar Stand”, με τον Van Drunen να αναφέρει ότι τα σύνορα κάθε χώρας δεν είναι τόσο μακριά όσο δείχνουν κι ανά πάσα στιγμή μπορεί να γίνει επεισόδιο και στο ρυθμό του νέου τους χιτ, ο κόσμος πάλλεται μέχρι του τελευταίου. Καιρός για ανασύνταξη και νέα επίθεση, αναλαμβάνει η πυροβολαρχία διοικήσεως εδώ με το “It Came From The Skies”, ενώ τα γαλόνια 31 ετών του “Wasteland Of Terror” σου δείχνει ότι όσες μάχες κι αν κερδίσεις, σημασία έχει να κερδίσεις τον πόλεμο στο τέλος! ΤΙ ΒΑΡΟΣ! ΤΙ ΒΑΘΟΣ! ΤΙ ΟΓΚΟΣ! Τι λεπίδες που σε κόβουν σαν βούτυρο οι ριφφάρες του Baayens. Και ξανά κοπάνημα, και ξανά δε βλέπεις μαλλιά, ένα μικροπρόβλημα στον ήχο όπου ο Van Drunen μας ρωτάει αν παίζουν πολύ δυνατά ξεπερνιέται, καθώς νόμιζε ότι έκαψαν έναν ενισχυτή (και πως όχι;) και συνέχεια με κάτι επίσης νέο κι αγαπητό!
“The Nameless Elite” και πραγματικά 400 και κάτι άτομα αποδεικνύονται ΕΛΙΤ οπαδών, δεν το περίμενα για να είμαι ειλικρινής και γι’αυτό το τονίζω συνεχώς. Βλέπω μικρά παιδιά να κάνουν crowd surfing, stage divingκαι γεμίζει η καρδιά μου χαρά, ο Van Drunenδίνει το χέρι και μια αγκαλιά σε όποιον ανεβαίνει στη σκηνή, το χαμόγελο του φωτίζει λεωφόρους, κραδαίνει όλο το σταντ του μικροφώνου με τα χέρια ανοιχτά και ξαναδίνει σύνθημα για «κάτι πιο γρήγορο που θα σας κάνει να κουνηθείτε λίγο παραπάνω» με το “Forerunners Of The Apocalypse”, ενώ οι δυο μεγάλες εκπλήξεις –και σε διάρκεια- έρχονται με το κλείσιμο των δυο τελευταίων δίσκων τους. “Death: The Only Immortal” λοιπόναπότο “Incoming Death” σεεκτέλεση που βυθίζει στρατούς αύτανδρους, ενώ το ομότιτλο κομμάτι του “Necroceros” το τραγουδάει με τόσο ΠΑΘΟΣ σε σημείο που ενώ βαράει ο Husky τον γνώριμο ρυθμό τυμπάνων προς το τέλος, γυρνάει ο Van Drunen προς το μέρος του κατεβάζοντας τα χέρια με τον ίδιο ρυθμό στα τύμπανα σε απίστευτη πώρωση και καπάκι γυρνάει με τα χέρια ανοιχτά προς το κοινό και το χαμόγελο πληρότητας του να έχει πάει σε άλλα μήκη και κύματα.
«Δεν πιστεύω να κουραστήκατε, είμαι 56 και ακόμα στέκομαι εδώ, αφού μπορώ εγώ, μπορείτε όλοι σας» μας λέει! Αμ δε! Που να ήξερες αγαπητέ Martin πόσοι έχουν τα μισά η και λιγότερα αυτών χρόνια σου και δεν έχουν ούτε το 1% της ενέργειας σου, εντός κι εκτός σκηνής. Δεν είναι όμως ώρα για μεμψιμοιρίες, ακολουθεί δήλωση που δείχνει την αξία της μπάντας, «αν δεν γνωρίζετε το επόμενο κομμάτι, δεν γνωρίζετε τίποτα για τους Asphyx», και τι άλλο θα μπορούσε να εννοεί πέρα από το ομότιτλο κομμάτι από το ΤΙΤΑΝΙΟ ντεμπούτο “The Rack”! Ακολουθεί εκτέλεση που συντρίβει κάθε αντίσταση, κάθε πιθανή αμφιβολία αν αυτό που ζεις είναι πραγματικό ή όνειρο, αν αυτό που βλέπεις είναι συναυλία κι όχι πόλεμος, αν αυτή είναι μπάντα που παίρνει κεφάλια ή απλά κάνει αγγαρεία. 9’ μεγαλείου που 31 χρόνια μετά ακούγονται λες και δεν πέρασε μέρα από τις εποχές δόξας του είδους, ενώ ένα άλλο ομότιτλο κομμάτι κλείνει τη συναυλία με τον καλύτερο πιθανό τρόπο!
“Last One On Earth” λοιπόν, περισυλλογή πτωμάτων, φροντίδα τραυματιών, κάρφωμα Ολλανδικής σημαίας σε Ελληνικό έδαφος ως σημείο κατάκτησης μέσω εθελουσίας εκεχειρίας και ένα φοβερό αντίο με πλήρες χαμόγελο από το κουαρτέτο, ρουφώντας όλοι τους τον σεβασμό και την αποθέωση του κοινού και υποσχόμενοι ότι θα γυρίσουν σύντομα καθώς όπως είπαν, «ήσασταν όλοι υπέροχοι και θα θυμόμαστε για πάντα αυτή τη βραδιά».
DIE BY FUCKEN ASPHYX, ULTRA LOUD WE SLAY
SKINNED ALIVE YOU HUMBLY BEG FOR
DEATH…THE BRUTAL WAY!
*Μιλώντας μετά την συναυλία με τον Paul Baayens και με την κουβέντα να έρχεται στη διάλυση των Hail Of Bullets, μόνος του μαρτύρησε το εξής στον ακόλουθο διάλογο:
-Πολύ κρίμα που το διαλύσατε, είχατε ακόμα πολλά να δώσετε.
- Ξέρεις κάτι; Δεν είχαμε την ευκαιρία να πούμε αντίο και αυτό μας λυπεί, ίσως κάποια στιγμή βρεθεί η ευκαιρία να κάνουμε λίγες συναυλίες και να αποχαιρετήσουμε όσους μας στήριξαν, να πούμε ευχαριστώ με τον τρόπο μας.
-Ναι κρίμα, πάνω που είχατε πάρει και τον David (Ingram, των Benediction) ο οποίος όπως κι ο Martin έχει φωνάρα.
-Ναι τρομερός ο David, ωστόσο αν κάναμε επιστροφή θα ήταν με τον Martin, το αυθεντικό line-up.
-Ήμουν μέσα όταν ήρθατε, το 2009!
-Πω πω, 2009 ήταν; Όχι 2008;
-Όχι ήρθατε Φεβρουάριο 2009 και μπήκατε μέσα το προηγούμενο βράδυ στο κλαμπ την ώρα που παίζανε οι Severe Torture!
-Ω ναι, το θυμάμαι πολύ καλά αυτό όπως και την εμφάνιση μας,ήταν φοβερό, επίσης ήρθαν πολλοί Έλληνες στο εξωτερικό να μας δουν, πάντα μας στηρίζατε!
-Άρα αν ποτέ επιστρέψετε ξέρεις τουλάχιστον μια χώρα που πρέπει να επισκεφθείτε ξανά!
-Δεν υπόσχομαι τίποτα για επιστροφή, αλλά αν το κάνουμε, σου υπόσχομαι ότι σίγουρα θα έρθουμε στην Ελλάδα, ειδικά μετά και το σημερινό!
Κάντε κάνα χαζό να σας δούμε έστω μια τελευταία φορά και με τους Hail Of Bullets και τι στον κόσμο!
Για το Rock Overdose,
Άγγελος Κατσούρας
Φωτογραφίες: Γιάννης Λιβανός (John Metalman Photography)
Comments
