To Athens Extreme Festival είναι πλέον τετελεσμένο γεγονός και είμαι ήδη βέβαιος ότι την ώρα που το διαβάζετε αυτό όσοι παραβρεθήκατε, δε μπορείτε να κρύψετε τη χαρά σας από αυτό το πραγματικά κολασμένο αλλά και ταυτόχρονα αναζωογονητικό τριήμερο που μοναδικό σκοπό είχε εξ’αρχής να στηρίξει την Ελληνική –ακραία κυρίως- σκηνή και να κάνει μπάντες και οπαδούς μια οικογένεια. Υπεύθυνοι για όλα τα όμορφα που βιώσαμε ήταν ο Κώστας Αναλυτής και ο Πάνος Γκουρμπαλιώτης, αμφότεροι μέλη των Abyssus, με διπλό καθήκον καθώς ο Κώστας έπαιξε και με τους Soulskinner και ο Πάνος έπαιξε και με τους Casket Dweller. Θεωρώ περιττό να πω αν και πόσο όμορφα πέρασαν οπαδοί και μπάντες, οι οποίες όπως είχαμε προϊδεάσει στην πρόσφατη συνέντευξη διά στόματος Πάνου, θα είχαν ιδιαίτερη φροντίδα και επειδή στην Ελλάδα και δη την Ελληνική σκηνή πολύς κόσμος έχει συνηθίσει τα λόγια να μη γίνονται πράξεις, η περιποίηση όλων έγινε βασικό αντικείμενο συζήτησης με τα μέλη των συγκροτημάτων να μην πολυπιστεύουν αυτό που βίωσαν και να λάμπουν όλοι από χαρά, για να μη λέτε ότι οι κάφροι δεν είναι καλά και φωτεινά παλικάρια. Το φεστιβάλ στέφθηκε με απόλυτη επιτυχία και το γεγονός ότι θα αποτελέσει θεσμό μελλοντικά μόνο ως υπέροχο μπορεί να χαρακτηριστεί.
Ας δούμε αναλυτικά τι συνέβη κάθε μέρα, ακολουθεί κατεβατό άρα όσοι για λόγους που μόνο εσείς ξέρετε βαριέστε να διαβάζετε πολύ, αποφύγετε το πλήρως.
ΗΜΕΡΑ 1Η, 15/12/2023
BONEYARD
Όταν το φεστιβάλ ξεκινάει ΕΤΣΙ, δεν έχεις να φοβάσαι τίποτα για τη συνέχεια του. Οι Böneyard φρόντισαν από πολύ νωρίς να κάνουν άνω-κάτω το Temple και ο ήχος τους είναι ταμάμ για ζωντανές καταστάσεις. Περιγράφουν τη μουσική τους ως blackened rock’n’roll και πολύ καλά πράττουν, καθώς είναι ξεκάθαρα μια πιο μαύρης αισθητικής ηχητική υπόκρουση των Motörhead, ενώ σε στιγμές που σπιντάρουν λίγο παραπάνω, σίγουρα οι πρώτοι που έρχονται στο μυαλό είναι οι Midnight (γιατί όχι και οι Knife που είναι πιο πρόσφατοι) οι οποίοι βλέπουν να φτιάχνεται σχολή σε πιο black/speed ήχους. Οι Böneyard είναι αυτό που λέμε έξω καρδιά μπάντα, με μικρά κομμάτια που ωστόσο σε χορταίνουν, αλητεία μη επιτηδευμένη που πηγάζει από αγάπη γι’αυτό που κάνουν και όπως πρέπει, ζέχνουν μασχαλίλα και βρωμιά πάσης φύσης, καθ’όλα ευπρόσδεκτα ειδικά για το στυλ που παίζουν. Ως τρίο πλέον και με νέο ντράμερ το αγόρι-λάστιχο της διοργάνωσης Βαγγέλη Δεληγιώργη (που έπαιξε κάθε μέρα, και με Abyssus το Σάββατο και με Casket Dweller την Κυριακή, εργολαβία), ο οποίος τα έσπασε με αλυσίδα περασμένη στο λαιμό, είναι έτοιμοι για μεγάλα πράγματα αν συνεχίσουν σε ανάλογο μοτίβο. Άψογοι σε όλα τους, περιεκτικοί, αγενείς, απέριττοι και όμορφα βρωμεροί και άξεστοι. Πάντα τέτοια παιδιά, είστε μούτρα!
LEATHERHEAD
Μελλοντική υπερδύναμη του heavy/speed χώρου οι Λαρισαίοι Leatherhead, με έμπειρους μουσικούς που έχω ξαναδεί τον καθένα χωριστά με παλιότερες μπάντες και που έχουν βγει τρομερή χημεία μεταξύ τους. Ήχος Αμερικάνικου ‘80s μεγαλείου που ξεκινάει από Queensryche, Sanctuary, Metal Church και καταλήγει σε Vicious Rumors, Helstar, Liege Lord κι ότι όμορφο μπορείτε να φανταστείτε που μεσουράνησε χρόνια πριν, τα παιδιά όντας οι μόνοι μη κάφροι του φεστιβάλ έκαναν άμεσα τη διαφορά με το ορμητικό τους στυλ και τον φοβερό ήχο τους. Δυο κιθαρίστες που κένταγαν ριφφάρες (απίστευτο ότι ειδικά τον Ζάχο τον έχω δει με Jackal’s Truth και Blustery Caveat στο παρελθόν και πλέον παίζει ΕΤΣΙ) και με τον σεσημασμένο Τόλη Μέκρα στη φωνή να θυμίζει Geoff Tate εποχής 1984 (αυστηρά, τσιρίδες μόνο), παρουσίασαν υλικό από το επερχόμενο άλμπουμ τους που είναι ήδη έτοιμο και έμαθα με χαρά ότι έχουν βρει και εταιρεία να το κυκλοφορήσει. Συγκρατήστε το όνομα τους γιατί θα μας απασχολήσει πολύ όμορφα σύντομα, ενώ να τονίσω ότι παρότι μιλάμε για συνολικά όμορφη μάζωξη, δεν παύουν να ήταν η μόνη μπάντα που δεν συγγένευε ηχητικά με καμία, κι όταν πέφτεις στο στόμα του λύκου (ή του κάφρου) και βγαίνεις όχι απλά ζωντανός αλλά ατσαλάκωτος, είσαι πραγματικά σπουδαίος!
RIFFOBIA
Μένουμε στη Θεσσαλία και λίγο πιο δίπλα από τη Λάρισα, από τα Τρίκαλα μας ήρθαν οι αγαπητοί Riffobia, οι οποίοι φέτος μετά από 7 (!) χρόνια, επέστρεψαν στις επάλξεις με το τρίτο –και καλύτερο τους μέχρι στιγμής- ομότιτλο άλμπουμ τους, το οποίο έκανε τη διαφορά στους thrash κύκλους κι έδειξε ότι άξιζε η αναμονή (η οποία να τονίσω, ΔΕΝ πρέπει να επαναληφθεί, πρέπει να τους πάρετε τα σκαλπ τώρα που μπορείτε). Αυτό που έκανε άμεσα τη διαφορά, πέραν του ότι το νέο υλικό είναι φοβερό, ήταν ο παντοδύναμος ήχος που είχαν, πολύ δυνατός αλλά χωρίς βαβούρα, βγήκαν με αέρα μεγάλης μπάντας και έκαναν τον κόσμο μπροστά να κουνηθεί, να mosh-άρει και να το καταχαρεί, ενώ έδειξαν να μην πτοούνται από κάτι παιχνιδάκια του ήχου ενδιάμεσα (μοναδικό ψεγάδι της 1ης μέρας αλλά ευτυχώς όχι σε διάρκεια) και μέχρι το τέλος, πήγαν καροτσάκι άπαντες. Πεντακάθαρο, ατόφιο, αρσενικό thrash με διάφορες επιρροές αλλά πάντα προσωπικό στο τέλος, δεν παραπέμπει ούτε σε Αμερική ούτε σε Ευρώπη αλλά σε κάτι μοναδικό το οποίο συνιστά εμπειρία και αγάπη γύρω από το είδος και με πολλές υποσχέσεις για ακόμα καλύτερο υλικό στο μέλλον (είπαμε παιδιά, πιο σύντομα αυτή τη φορά ε;)… Οι κορυφαίοι της πρώτης ημέρας συνολικά.
HEAD CLEANER
Από τη μοναδική συμπρωτεύουσα του πλανήτη μας, την ένδοξη Σαλονικάρα, ήρθαν οι Head Cleaner με ορμή και με απουσία 10 ετών από τη δισκογραφία. Με το ολόφρεσκο νέο άλμπουμ τους “The Extreme Sound Of Truth” να έχει ήδη αποσπάσει τις θετικότερες των κριτικών και απόλυτα δικαίως και με γνωστή την συναυλιακή καταστροφή που προκαλούν όπου κι όποτε παίζουν, βγήκαν σαν οδοστρωτήρες και θύμισαν σε όλους γιατί είναι απαραίτητο να είναι κοντά μας όσο πιο πολύ γίνεται. 5 χρόνια είχαν να παίξουν στην Αθήνα, και μάλιστα έτυχε να είναι η πρώτη φορά που είχαν τον Σάκη στα τύμπανα τότε να τους βοηθάει. Πλέον ο Σάκης είναι μόνιμο μέλος και με μεγάλη χαρά τον είδα να παίζει εκπληκτικά σαν να ήταν χρόνια στο συγκρότημα. Ο Δημήτρης στα φωνητικά έδινε απίστευτο πόνο και οι έγχορδοι Κώστας (κιθάρες) και Λευτέρης (μπάσο) μπούκωναν όλο και περισσότερο τα ηχεία σε επίδειξη δύναμης βγαλμένη από άλλη εποχή. Αξιοσημείωτο το γεγονός ότι αφιέρωσαν το “Not Like All Of You” στον πρόσφατα συγχωρεμένο ντράμερ Γιώργο Τόλιο που μεγαλούργησε με τις Τρύπες και παίξανε τα πάντα τόσο γρήγορα κι αβίαστα που κάποια στιγμή τελείωσε το σετ δίχως να καταλάβει κανείς πως. Ήθελα 10’ ακόμα αλλά θα έρθουν σύντομα πιστεύω. Καλώς μας ήρθατε πίσω ξανά!
EMBRACE OF THORNS
Για άλλη μια φορά σε περίοπτη θέση στο Temple, οι headliners της βραδιάς μας χάρισαν μια κολασμένη εμφάνιση την οποία έχουμε δει πολλάκις κατ’επανάληψη, αλλά θαρρείς ότι κάθε φορά έχουν έναν νέο τρόπο να μας εκπλήσσουν, προφανώς θετικά. Απίστευτη ορμή και τσίτα στο 101% των δυνατοτήτων τους, θράσος, πώρωση, παίξιμο από την καρδιά και με το περσινό τους άλμπουμ “Entropy Dynamics” να περιέχει υλικό που ενισχύει τη συναυλιακή τους λαίλαπα, οι Embrace Of Thorns αποτελούν συναυλιακή εγγύηση όσο λίγες ειδικά στη χώρα μας. Με τόσο φοβερές μπάντες να έχουν προηγηθεί, ο τρόπος με τον οποίο βγήκανε και πήραν το κοινό με το μέρος τους άμεσα ήταν παροιμιώδης, ενώ το γεγονός ότι ήταν η μόνη αμιγώς black metal μπάντα του τριημέρου, τους έκανε ακόμα πιο ξεχωριστούς στην όλη γιορτή. Τόνισαν πως ήταν ιδιαίτερη τιμή τους να είναι μέρος του φεστιβάλ, ενώ όσο περνούσε η ώρα, όλο και περισσότερο ανέβαινε η απόδοση τους. Ουδεμία έκπληξη φυσικά για όποιον τους έχει παρακολουθήσει και δη επανειλημμένα. Άλλη μια φορά από’δω μέσα που θα τονίσω το παικτικό μεγαλείο του Maelstrom, τον οποίο πολλές φορές αδυνατεί να πιάσει το μάτι όπως παίζει, πραγματικός αιθέρας. Κορυφαία εμφάνιση και κορυφαίο κλείσιμο της πρώτης μέρας συνολικά με τον καλύτερο τρόπο.
ΗΜΕΡΑ 2Η, 16/12/2023
INCINERATION A.D.
Ένα νεοσύστατο συγκρότημα που όπως μας είπε ο Πάνος στη συνέντευξη, «το λέει η καρδούλα τους» και οι οποίοι πήραν την τελευταία στιγμή την θέση των Vile Species που έπρεπε δυστυχώς να ακυρώσουν την εμφάνιση τους. Δεν είχα ιδέα για τα παιδιά είναι η αλήθεια, αλλά με κέρδισαν όπως και όλους κατευθείαν. Αρχικά να τονίσω ότι η δεύτερη μέρα ξεκίνησε πάλι με φοβερό ήχο, δείγμα της δουλειάς που έγινε από πλευράς διοργάνωσης κι από το Temple. Τα παιδιά που από την προηγούμενη μέρα ήταν εκεί και στήριζαν τη φάση, είχαν στα μάτια τους τη σπίθα και προσμονή του παιξίματος και βγήκαν με μεγάλη ορμή εξ αρχής με το παράξενο κράμα black/thrash και έξτρα τσίτες έντονου death στοιχείου. Όπως καταλαβαίνετε ενσωματώνουν με το παραπάνω όλα τα βασικά του ακραίου ήχου αλλά και σαν παίχτες είναι ιδιαίτερα προσεκτικοί παρά το δεδομένο ξύλο που ρίχνουν. Τίμιο ξύλο, ξύλο όπως παλιά και με πολύ καλή πρώτη ύλη για να εξελιχθούν στο μέλλον σε σημαντική μονάδα της Ελληνικής σκηνής. Πρόσφατα έχουν κυκλοφορήσει και το πρώτο τους ΕΡ με τον πειθήνιο τίτλο “Goatfuck Armageddon Blasphemy” που δείχνει τις… όχι αγνές προθέσεις τους και δείχνουν έτοιμοι και ορεξάτοι για το πρώτο ολοκληρωμένο βήμα τους. Μπράβο στα παιδιά!
SARCASTIC OBEDIENCE
Επόμενοι στη σειρά οι death metallers Sarcastic Obedience οι οποίοι είναι καθ’όλα προφανές ότι προσκυνούν τον Αμερικάνικο ογκώδη ήχο που μεσουράνησε ειδικά στα ’90s. Βγήκαν με φοβερή τσίτα και πολύ ογκώδη ήχο και με τον Κώστα στα φωνητικά και την κιθάρα να παίζει με γυαλισμένο μάτι (το έζησε δεόντως και στο υπόλοιπο της ημέρας όπως και την επόμενη με πολύ ξύλο και stagedives) και το στήσιμο του επί σκηνής να θυμίζει Chuck Schuldiner. Έχουν έντονη χρήση blast beats που κάνει το υλικό τους να ακούγεται φρενήρες και γενικά οι υψηλές ταχύτητες είναι το φόρτε τους, τόνισαν ότι υπήρξαν διάφορες καθυστερήσεις στο να βγει ο δίσκος τους, ωστόσο μέσω της Chaos And Hell Productions, αυτό θα γίνει εφικτό σύντομα και είναι λογικό να έχουν μια άλφα προσμονή για να κυκλοφορήσει επιτέλους. Πιστεύω ότι αφού γίνει κι αυτό, ενδέχεται να τους βλέπουμε συχνότερα, έπιασαν την ευκαιρία από τα μαλλιά και έπαιξαν με πολύ πάθος και διάθεση και το καταδιασκέδασαν όσο λίγοι. Ο τρόπος με τον οποίο δένουν τα riffs/blast beats είναι ξεχωριστός ενώ και ατομικά είναι όλοι τους καλοί παίκτες και παρότι υπεργρήγοροι, οι ιδέες τους είναι διαχειρίσιμες από έμπειρα αυτιά και δη στον ακραίο ήχο. Περιμένουμε το δίσκο για περαιτέρω αναλύσεις.
THE PSALM
Οι έτεροι Θεσσαλονικείς του φεστιβάλ μετά τους Head Cleaner, σε μια εμφάνιση που περιμέναμε με μεγάλη προσμονή, ειδικά όσοι ξέρουμε την αξία τους αλλά και που κάθε τους εμφάνιση μας θυμίζει το ένδοξο παρελθόν με τους Nocturnal Vomit πριν την μετάβαση στους The Psalm, ειδικά το μνημείο “Cursed Relics” δε μπορεί να βγει από το μυαλό ούτε με εγχείριση. Όντας σίγουρα οι πιο «μακάβριοι» ηχητικά και με τα έντονα doomy εφιαλτικά περάσματα τους στον ήχο τους που θυμίζουν όμορφες εποχές και με φανερές αναφορές σε παλιούς Asphyx/Grave, οι The Psalm δίνουν μια άνευ προηγουμένου μεγαλοπρεπή εμφάνιση η οποία ανοίγει την όρεξη για πρόσθετο υλικό όσο λίγες φορές. Τρομερή αυτή η Van Drunen-ική αύρα της φωνής του Θωμά, ενώ παρότι τρίο, ακούγονται σαν στρατός που εφορμάει ποδοπατώντας κρανία όποιων σταθούν εμπόδιο στο δρόμο τους. Πεντακάθαρος ήχος και απίστευτες αλλαγές από γρήγορα σημεία σε πιο αργά και αντιστρόφως. Όλοι τους θέλουμε πιο ενεργούς σε κάθε περίπτωση, ξέρουν και οι ίδιοι αν και πόσα αξίζουν, συνεπώς ελπίζουμε να έρθει η στιγμή που θα δούμε κάτι πιο ολοκληρωμένο από το ΕΡ τους το 2015. Από τις λίγες περιπτώσεις που τα μεγάλα κομμάτια σε διάρκεια εξυπηρετούν τόσο το υλικό και που δε θες να τελειώσουν.
DEATH COURIER
To καμάρι της Πάτρας και με όνομα βαρύ σαν ιστορία. Δε νοείτε συναυλία Death Courier που ο κόσμος δε θα περάσει όμορφα, κι ευτυχώς το έχει φέρει η τύχη έτσι που τους βλέπουμε σχετικά συχνότερα από άλλες μπάντες τα τελευταία χρόνια, δείγμα και του πόσο τους αγαπάνε οι οπαδοί. Δικαίως γιατί πάντα τα διαλύουν όλα στη σκηνή και αυτή τη φορά, με σύμμαχο και τον παντοδύναμο ήχο, ήταν από τις κορυφαίες τους εμφανίσεις, βγήκαν τόσο δεμένοι –που πάντα είναι δηλαδή, αλλά έμοιαζαν τόσο ανανεωμένοι- που ένα ηχητικό τείχος ερχόταν προς το μέρος σου από τα πρώτα δευτερόλεπτα. Το δίδυμο των Vermingod Γιώργος (κιθάρες) και Ηλίας (τύμπανα) σιγοντάρουν τον Βασίλη (φωνή/μπάσο), ο οποίος σε μεγάλη φόρμα κι αυτός, μας θυμίζει πάντοτε ότι όταν όλοι δεν είχαν ιδέα αν και κατά πόσο μπορεί να υπάρξει Ελληνική σκηνή, εκείνος ήταν εκεί από γεννησιμιού της και τα είδε όλα να εξελίσσονται μέσα στα χρόνια, παραμένοντας πυλώνας και άξιος θαυμασμού και σεβασμού από όλους. Σε συνδυασμό ότι ακούσαμε και παλιότερα έπη τύπου “Swamplife”/”Copkiller” όλα γίνονται ομορφότερα και σαν οδοστρωτήρες, άφησαν στη σκηνή ερείπια. Επιθυμία όλων μας κάποια στιγμή να γίνει μια επανέκδοση του ιστορικού “Demise” να πάει η καρδιά στη θέση της μια ώρα αρχύτερα.
ABYSSUS
Headliners της δεύτερης μέρας οι διοργανωτές στην ουσία του φεστιβάλ. Έχω γράψει τόσο πολλές φορές για τους Abyssus, σε βαθμό που να έχετε βαρεθεί να διαβάζετε ενδεχομένως, αλλά η ουσία παραμένει. Έχουν ξεφύγει τόσο πολύ από τα Ελληνικά δεδομένα που αργά ή γρήγορα πρέπει να ανταμειφθούν με υπογραφή σε μεγάλη εταιρεία. Για την εμφάνιση καθαυτή τι να πω, μιλάμε για 14 κομμάτια άνευ σταματημού και στις κορυφαίες τους που έχω δει (πάντα δύσκολο να διαλέξεις ποια είναι η καλύτερη), φανταστείτε ότι μιλάμε για εμφάνιση που δεν ακούστηκε ο πολιορκητικός κριός “Metal Of Death” ας πούμε, αλλά δεν άνοιξε μύτη. Ξεκίνημα με “Into The Abyss” παρακαλώ (να καθιερωθεί μόνιμα θα πρότεινα) και ατελείωτο πάρτυ μέχρι να τελειώσουν με το “Those Of The Unholy”, ανακοίνωσαν και την κυκλοφορία τους νέου τους EP “Under Siege” από το οποίο ακούσαμε το φοβερό “Siege Of Drogheda” και για το οποίο τους ρίχνω καντήλια κι εξάψαλμους που δε μπήκε στο “Death Revival”, ενώ αυτό που έγινε όταν έπαιξαν το “Black Metal” των Venom, που έκανε και όλο το προσωπικό του Temple να ξεφύγει, απλά Δ-Ε-Ν περιγράφεται. Οποιαδήποτε αναφορά στους Abyssus χωρίς να τονίζεται ότι είναι μεγάλο συγκρότημα συνιστά πλέον παράλειψη, εμπάθεια, αμπαλοσύνη και κατακριτέα επιλεκτική μνήμη.
ΗΜΕΡΑ 3Η, 17/12/2023
DEIFIED SHREDS
Ξεκίνημα της τρίτης ημέρας με ντεθμεταλλάρα από πλευράς Deified Shreds, οι οποίοι δυστυχώς δεν είναι τόσο ενεργοί όσο θέλουν αλλά αυτό δεν αναιρεί ότι παραμένουν φοβεροί κι ότι θα πρέπει να γίνει κάτι ώστε να το πάνε ένα βήμα παραπέρα. Μπάσιμο με μασίφ και τρομερά ογκώδη ήχο, φωνητικάρες από πλευράς Γιάννη τον οποίο έχουμε θαυμάσει πολλάκις και με τους Resurgency (επίσης ανενεργοί σχετικά και μας πονάει ιδιαίτερα) και γενικά φοβερή παρουσία για αρχή της τρίτης και τελευταίας μέρας του φεστιβάλ. Φοβερά riffs και τύμπανα σε άκρως Αμερικάνικης λογικής νεκρομεταλλικό ήχο, ενώ είναι αρκετά δεμένοι παρά την απουσία τους από τις επάλξεις. Προκάλεσαν αρκετό headbanging από την αρχή και μάλιστα σε πολλούς που ήταν και τις δυο προηγούμενες μέρες, ενώ το τέλος με την διασκευή του ιερού “Disincarnated” των Gorguts από το μνημειώδες ντεμπούτο τους “Considered Dead” (τοπ 10 ντεμπούτων του είδους χαλαρά, για να μη πω τοπ 10 γενικά) τα έκανε όλα πιο όμορφα και θανατερά. Είναι κρίμα που όπως έμαθα είναι λίγο δύσκολες οι συνθήκες για να είναι πιο συνεπείς απ’όσο θέλουν και οι ίδιοι, αλλά εύχομαι ολόψυχα να αλλάξει αυτό και να έρθει κάποια στιγμή και η ώρα της κυκλοφορίας ολοκληρωμένου δίσκου που θα κλείσει το κεφάλαιο περήφανα.
CASKET DWELLER
«Είμαστε οι Casket Dweller, και για τα επόμενα 35’ έχει πάρτυ σε νεκροταφείο»! Tάδε έφη ο Βαγγέλης ή πιο σωστά, Evander Witchbane, ντράμερ/τραγουδιστής στα πρότυπα του τεράστιου Chris Reifert. Όταν συγκρότημα ανακοινώνει έτσι την εμφάνιση του, τίποτα απολύτως δε μπορεί να πάει λάθος. Η πρώτη εμφάνιση των Casket Dweller μπορεί άνετα να χαρακτηριστεί ως θρίαμβος και σίγουρα μια από τις τρεις κορυφαίες όλου του φεστιβάλ. Ανίερο death metal που οι Autopsy παρτουζώνονται με τους Repugnant ενώ παίρνουν μάτι και οι Asphyx και σε συνδυασμό και με την φωνή α λα Van Drunen (δεύτερος μετά τον Θωμά των The Psalm σε τέτοια χροιά στο φεστιβάλ ο Evander), αλλά και τη διασκευάρα στο “Deathhammer” των Asphyx, πράγματι έγινε πάρτυ σε νεκροταφείο με το κοινό να μετατρέπεται σε ζόμπι έτοιμα να ξεσκίσουν σάρκες. Πραγματικά μας άφησαν με το στόμα ανοιχτό με την ενέργεια τους, την πανέμορφη ολντσκουλιά τους αλλά και τον απίστευτο όγκο, μιλάμε για ήχο-μπετό που ξεκολλάει γυψοσανίδες κι επειδή κανείς δεν παίζει έτσι πλέον, είναι ένα βήμα πριν μεγαλουργήσουν εξ’αρχής. Αν σε μελλοντικές συναυλίες στηθεί κι ο Evander μπροστά με τα τύμπανα, θα μαζεύουμε σαγόνια από το πάτωμα. Μας έδωσαν τα μυαλά στο χέρι και το ευχαριστηθήκαμε. Ασύλληπτη υπεράνω περιγραφής εμφάνιση!
SOULSKINNER
Παλιές καραβάνες του νεκρομεταλλικού ήχου οι Soulskinner, αλλά κι αυτοί δυστυχώς όχι και τόσο πολύ ενεργοί συναυλιακά τα τελευταία χρόνια, καθώς είχαν να παίξουν από το 2019. Νόμιζα ότι ίχα να τους δω από το 2017 που παίξανε με τους Bolzer και το είχα για πιο πρόσφατο αλλά θυμήθηκα ότι τους είδα και λίγο μετά τελικά. Έκτοτε άλλαξαν πολλά, ο Μάριος αποχώρησε και τη θέση στη φωνή πήρε ο πρώην ντράμερ Κώστας, ενώ στη θέση των τυμπάνων ήρθε ο Jan Westermann των Abyssus/Released Anger. Μαζί του επίσης σε δεύτερη εμφάνιση στο φεστιβάλ κι ο Κώστας Αναλυτής στο μπάσο, ο οποίος κι από σκηνής ευχαρίστησε τον κόσμο που ήρθε στο φεστιβάλ. Σε πολύ καλή φόρμα οι Soulskinner πραγματικά, με κάτι ριφφάρες να κατεβαίνουν ασταμάτητα και όπως λέω, όταν βλέπεις κιθαρίστα που το μαλλί καλύπτει το πρόσωπο από το headbanging, όλα πάνε καλά. Highlight η διασκευάρα στο “Circle Of The Tyrants” των Celtic Frost, που αφιέρωσαν στον θρυλικό Gothmog, τον πρώτο τους τραγουδιστή που στεκόταν στην άκρη της σκηνής. Συνήθως μας προσφέρουν δίσκο ανά 3 χρόνια, δεν ξέρω αν από τη στιγμή που φέτος δεν ήταν αυτό εφικτό θα είναι του χρόνου, αλλά δείχνουν σε καλή φάση κι αυτό είναι πολύ ευχάριστο.
RAPTURE
Εδώ θα με συγχωρέσετε, αλλά δεν ξέρω ειλικρινά τι να γράψω, ότι ακολουθεί είναι σκόρπιες σκέψεις στη σειρά κι όποιον πάρει ο Χάρος. Αυτό που έκαναν οι Rapture ήταν η απόλυτη καταστροφή επί σκηνής και αυτό που σκέφτηκα είναι το εξής σκηνικό: Παίζεις 21 και ο ντίλερ έχει 20, τραβάς, ξανατραβάς, έχεις 19 και θες τόσο πολύ να τον πηδήξεις που τραβάς 2 και κάνεις 21. Ε οι Rapture πήδηξαν την ίδια την ύπαρξη με την αντι-μουσική που όπως τονίζουν παίζουν και με σύμμαχο τον ήχο που ήταν πελώριος και ανέδειξε την ορμή και λύσσα τους σε σχέση με την τελευταία φορά που τους είχα δει στο Temple στο release party των Abyssus, μιλάμε για διαφορά μέρας-νύχτας το λιγότερο. Φρενήρεις, απειλητικοί, λες και θέλανε να καταπιούν ζωντανό το κοινό, μας παίξανε κι ένα νέο υπερ-κομμάτι ονόματι “Timepoint Of Antiexistence” που από τον τίτλο και μόνο, καταλαβαίνετε γιατί μιλάμε. Δεν έχουν ταβάνι, δεν έχουν όρια, δεν έχουν το Θεό τους γενικότερα και είναι πολυτέλεια όχι μόνο για την Ελληνική σκηνή αλλά και τον ευρύτερο deathrash ήχο. Δεν τους έχω δει ποτέ καλύτερους και τρομάζω στη σκέψη ότι μπορεί να το βελτιώσουν κι άλλο μελλοντικά. Με συνοπτικές διαδικασίες, οι κορυφαίοι του φεστιβάλ.
CONVIXION
Τεράστιοι μάγκες και με άγνοια κινδύνου και πρόσθετη ανεμελιά όπως πάντα. Εγώ το παραδέχομαι, αν είχα μπάντα, δεν έβγαινα να παίξω μετά τους Rapture κι αυτό που έκαναν. Όχι απλά βγήκαν, αλλά έκλεισαν το φεστιβάλ με απόλυτο αέρα πάρτυ και ονείρωξης και έκαναν ίσωμα όλο το Temple. Σε τρομερό κέφι και συνεχώς βελτιωμένοι όλο και περισσότερο κάθε επόμενη φορά που τους βλέπω, έχουν αναμφίβολα το δικό τους κοινό που τους ακολουθεί ακόμα και σε πιο κάφρικη μάζωξη και αποδεικνύουν ότι είναι εγγύηση αν και όπου τους δει οποιοσδήποτε. Στο “Wings Of Vengeance” κάλεσαν επί σκηνής τον Δημήτρη Καρτάλογλου των Sacral Rage –με την πρώτη σκέψη όλων εκείνη τη στιγμή να είναι ότι του χρόνου θέλουμε Sacral Rage στο φεστιβάλ- ενώ με την ώρα να περνάει και το κέφι να ανεβαίνει, ζήτησαν λίγο από την ενέργεια μας, γνωρίζοντας ότι υπήρχε κούραση λόγω τριημέρου. Προς τιμήν του, το κοινό ανταποκρίθηκε και με το γνώριμα τελειωτικό “Drink Metal” όπως κάθε φορά, στήθηκε απίστευτο πανηγύρι με τους Convixion να ρίχνουν αυλαία σε ένα υπέροχο τριήμερο με τον καλύτερο δυνατό τρόπο και τα χαμόγελα στα χείλη όλων. Να βγάλουμε και κάνα δίσκο όμως ρε παιδιά, πάνε 8 χρόνια σχεδόν από το προηγούμενο, αφού το’χετε, κρίμα είναι.
Άξιοι συγχαρητηρίων όλοι όσοι δούλεψαν στο φεστιβάλ αυτό το τριήμερο. Ο Κώστας κι ο Πάνος που το διοργάνωσαν, οι ιθύνοντες του Temple, ο ήχος φοβερός όλες τις μέρες, όσοι βοήθησαν με κάθε τρόπο, τα 15 φοβερά συγκροτήματα, άλλα περισσότερο άλλα λίγο λιγότερο που τα έδωσαν όλα, το κοινό που το τίμησε και με το παραπάνω (ειδικά το Σάββατο έγινε χαμός) και που όλοι με ένα στόμα/μια φωνή περιμένουν να καθιερωθεί ως θεσμός όλο αυτό και με ακόμα περισσότερες εκπλήξεις. Τρομερός τρόμος για να δεθεί η Ελληνική σκηνή ακόμα περισσότερο, ενώ οι διοργανωτές υποσχέθηκαν μεγαλύτερη ποικιλομορφία και ξένα ονόματα που θα προκαλέσουν εντύπωση, αρχομένης από του χρόνου. Τα συγκροτήματα ακόμα παραμιλάνε με το πόσο πολύ τους πρόσεξε η διοργάνωση και ο χώρος και ας είναι αυτό το τριήμερο αφορμή για ακόμα μεγαλύτερες συγκινήσεις σε μελλοντικές εκδόσεις του. Η προετοιμασία για το επόμενο θα ξεκινήσει σύντομα και αναμένουμε τις ανακοινώσεις.
SALUTE METAL OF DEATH!
Για το Rock Overdose,
Άγγελος Κατσούρας
Φωτογραφίες: Γιάννης Λιβανός - John Metalman Photography & Light & Motion Photography
Comments
