Διεθνής κι ανίερη συμμαχία στον ακραίο metal ήχο, αυτό είναι η The Devils European Raid 2024 περιοδεία, που φέρνει στα μέρη μας, κρατηθείτε, Belphegor, Malevolent Creation και Confess. Για να είμαστε τυπικοί, υπήρχαν και οι Monument of Misanthropy μέσα, προσωπική επιλογή των Belphegor για να εκπροσωπήσουν τη σύγχρονη σκηνή της Αυστρίας στην περιοδεία τους. Δυστυχώς, τέσσερις μέρες πριν τη συναυλία, έγινε γνωστό ότι το συγκρότημα εγκαταλείπει λόγω ενός πολύ σοβαρού οικογενειακού προβλήματος υγείας του τραγουδιστή George Wilfinger. Όπως μας γνωστοποίησε ο ίδιος, ο πατέρας του, που πάσχει από καρκίνο, ήταν σε κρίσιμη κατάσταση και φυσικά έπρεπε να είναι κοντά του. Η υγεία και η οικογένεια υπεράνω όλων, μα όλων κι εμείς με τη σειρά μας ευχόμαστε να είναι όλα περαστικά και να δούμε κάποια στιγμή το συγκρότημα στα μέρη μας.
Η ιστορία γράφεται από τους παρόντες και οι Iρανοί (!!!!) Confess κλήθηκαν να ανοίξουν τα πρώτα pits. Μιλάμε για συγκρότημα που, αφού φυλακίστηκε εξαιτίας της μουσικής που παίζει στη χώρα του, τελικά κατάφερε να πάρει πολιτικό άσυλο στη Νορβηγία από όπου και συνεχίζει να εξαπολύει το γκρουβάτο death/thrash metal του, το οποίο έρχεται κατευθείαν από την καρδιά, παρέα με αρκετές δόσεις hardcore. Mε σεβαστό κόσμο από κάτω και γύρω στις 20.00 οι Confess ανέβηκαν στη σκηνή. Για την επόμενη μισή ώρα περίπου, το σχήμα από την Τεχεράνη έριξε το βάρος στο, προ διετίας, “Revenge At All Costs” κάνοντας κεφάλια να κουνηθούν και κόσμο να τσεκάρει το merch τους. Συμπαθητικοί, αλλά όταν έχεις περάσει τόσα πολλά για τη μουσική που αγαπάς και συνεχίζεις να την υπηρετείς, αξίζεις όλο το σεβασμό. Στο τέλος μάλιστα ο Nikan Khosravi, frontman του σχήματος, έκατσε αρκετή ώρα στον πάγκο τους, συνομιλώντας με όσους έσπευσαν.
Το ρολόι δείχνει 21.00 και τέσσερις Αμερικάνοι ανεβαίνουν στη σκηνή. Είναι οι θρυλικοί Malevolent Creation του κιθαρίστα-ηγέτη Phil Fasciana. Και τι μπορεί να πάει λάθος σε μια εμφάνιση, που ξεκινά με το “Alliance Or War” και συνεχίζει καπάκι με το “Dominated Resurgency”; Τίποτα απολύτως, ειδικά με τέτοια απόδοση, παιξίματα, όγκο στον ήχο και τον Deron Miller μπροστάρη να φορά με καμάρι το “Morbid Reich” μπλουζάκι του (Vader λέμε). Κομμάτια όπως τα “Coronation Of Our Domain”, “Kill Zone” και “Blood Brothers” έσπειραν πανικό, ενώ όταν άγγιξαν το “The Ten Commandments” έγινε της μουρλής. Για μια ώρα το κοπάνημα και τα pits έδιναν κι έπαιρναν, παικταράς και μηχανή ο ντράμερ Ron Parmer, άψογος κι ο Jesse Jolly σε μπάσο και δεύτερα φωνητικά, Deron Miller σε διπλό ρόλο κιθαρίστα και τραγουδιστή και ο Fasciana με την μπαντάνα του, ακούνητος στη γωνιά του και αφοσιωμένος στα riffs του. Αψεγάδιαστη εμφάνιση, που έκανε περήφανο και τον μέγα Bret Hoffmann εκεί ψηλά. Εύχομαι πραγματικά να στεριώσει αυτή η σύνθεση και να παραδώσει δίσκο αντάξιο του ονόματος της μπάντας.
Μισή ώρα κενό κι ενώ το εξώφυλλο του “Totenritual” με το τεράστιο λογότυπο των Belphegor από πάνω βρισκόταν εξαρχής κρεμασμένο και στα δυο προηγούμενα συγκροτήματα, άρχισε να στήνεται και το υπόλοιπο σκηνικό. Δυο ανάποδοι σταυροί δεξιά κι αριστερά, κόκκαλα, τραγοκεφαλές, σκελετοί και ένα σκηνικό τρόμου μας περιμένει. Τα λιβάνια των Αυστριακών ποτίζουν το χώρο, έτσι αρχίζει το τελετουργικό τους κι εμφανίζονται ένας-ένας για να μπουν με το “Baphomet”. Κάπου ψάχνομαι με τον ήχο, μιας και τα ντραμς τα καλύπτουν όλα, αλλά το ξυλίκι άρχισε ήδη και δε μας βαστά κανείς. Επόμενο, “The Devil's Son” και η κατάσταση στον ήχο στρώνει αρκετά, τουλάχιστον ακούμε καλά τον Helmut Lehner (θηρίο ο τύπος σε όλα του).
Μέχρι το “Stigma Diabolicum” όλα έχουν έρθει σε απόλυτη ισορροπία, οι Αυστριακοί παραδίδουν καταιγιστικό black/death metal, παίζουν με το show τους, μιλάνε λίγο κι εστιάζουν στη μουσική. Βρέθηκαν επίσης μια ώρα στη σκηνή και μέχρι το τέλος ξεχώρισαν τα “Lucifer Incestus” και “Virtus Asinaria – Prayer”. Να προσθέσω εδώ ότι η τελευταία τριάδα δίσκων τους είναι εξαιρετική και γεμίζει άνετα το μεγαλύτερο μέρος του set τους. Γενικά μιλώντας, οι Belphegor προσφέρουν κάτι που αξίζει 100% τα λεφτά του, εμπλουτίζουν ολοένα και περισσότερο τα σκηνικά τους, χωρίς να ρίχνουν τη μουσική τους ποιότητα. Άψογοι και οι τέσσερις, ο καθένας στο ρόλο του, με τον κόσμο να φεύγει ευχαριστημένος.
Πρώτη μου φορά σε συναυλίες και των δυο συγκροτημάτων και η αλήθεια είναι ότι περίμενα περισσότερο κόσμο, τουλάχιστον να μπορούσε να ανοίξει κι ο εξώστης. Τέτοια πακέτα δεν έρχονται κάθε μέρα στην Ελλάδα και πρέπει να στηρίζονται οι προσπάθειες. Χορτάσαμε όμως ακραίο metal στο παρθενικό μας live για τη νέα συναυλιακή σεζόν που άρχισε.
Για το Rock Overdose,
Μιχάλης Τσολάκος
Φωτογραφίες: Χριστόφορος Φίλης
https://christoffilis.photography/
https://www.instagram.com/christof_filis_photography/
