Ξεκίνημα συναυλιακής σεζόν μετά από ένα μήνα αγρανάπαυσης και τι καλύτερο από τους λατρεμένους μου Benediction να επιστρέφουν μετά από 12 χρόνια στη χώρα μας, που όπως τόνισαν, πάντα τους φερόμασταν καλά και εκτιμούσαν το κοινό μας. Η 4η εμφάνιση τους στην Ελλάδα (2002, 2009, 2012 οι προηγούμενες) και 5η για μένα προσωπικά καθώς τους είχα δει και το 2008 στη Βουλγαρία, ήταν ιδιαίτερη, καθώς ήταν η πρώτη επίσκεψη του εμβληματικού τραγουδιστή τους Dave Ingram, ο οποίος για το ξεχωριστό του συμβάν τόνισε “είμαι σαν το ελαιόλαδο, παρθένος” για να κάνει πιο ιδιαίτερη την παρθενική του εμφάνιση στη χώρα μας. Οι Benediction οι οποίοι ετοιμάζουν νέο δίσκο στην παρούσα φάση, καθώς έχουν ήδη συμπληρωθεί σχεδόν 4 χρόνια από το τελευταίο τους άλμπουμ “Scriptures”, το οποίο με τη σειρά του είχε έρθει μετά από 12 χρόνια σιωπής. Το δυσάρεστο συμβάν ότι ο κιθαρίστας Peter Rew έκοψε το δάχτυλο του και το είχε μπανταρισμένο, δεν επηρέασε στο ελάχιστο την απόδοση τους αλλά και το χιούμορ τους, και έτσι οι Βρετανοί ταραχοποιοί φρόντισαν να αποζημιώσουν τον κόσμο, μάλιστα το κοινό προς τιμήν του έδωσε το παρόν με το παραπάνω, πολύ ευχάριστο ότι τους τίμησαν, βάλτε και την πρώτη συναυλία της σεζόν, δεν ήθελε πολύ.
Την αρχή κάνουν οι βετεράνοι Obduktion οι οποίοι του χρόνου κλείνουν 30 χρόνια ύπαρξης και αποτελούν μία από τις πλέον έμπειρες μπάντες της Ελληνικής σκηνής μέσα στα χρόνια. Μπορεί δυστυχώς να ηχογραφούν σχετικά αραιά (το τελευταίο άλμπουμ ήρθε 6 χρόνια πριν), αλλά δεν έχουν ξεχάσει την τέχνη του death metal και κατορθώνουν από την αρχή να πάρουν το κοινό με το μέρος τους με τον μεγάλο όγκο που καταθέτουν επί σκηνής. Το σετ θα διαρκέσει όσο πρέπει για να μπορέσουν να δείξουν ότι έχουν ακόμα πράγματα να πουν κι ότι δεν είναι τελειωμένο χαρτί, παρά την απουσία τους. Τα riffs βαρύτατα και γρήγορα, τα φωνητικά πηχτά και πωρωτικά, μπάσο που τονίζει τον όγκο και τύμπανα που προσθέτουν πώρωση, είναι τα βασικά τους συστατικά. Είχα να τους δω πραγματικά δε θυμάμαι κι εγώ από πότε, αλλά το χάρηκα όπως και όλος ο κόσμος, καθώς ήταν έτοιμοι για την εμφάνιση αυτή και ελπίζω και εύχομαι πως θα αποτελέσει έναυσμα να είναι πιο ισχυροί προσεχώς και ίσως να δουλέψουν σε ένα νέο άλμπουμ. Τις ικανότητες τις έχουν σίγουρα, το άθλημα το κατέχουν, θα είναι κρίμα να μην τα εκμεταλλευτούν. Σίγουρα η ιδανική αρχή για μία συναυλία, που στη συνέχεια μας έπιασε από το λαιμό.
Για τους Rapture τα έχω πει τόσες φορές που και να μην έχετε διαβάσει κάτι ηθελημένα, θα το έχετε μάθει απ’εξω με τις συνεχείς αναφορές, που έχω κάνει στην περίπτωση τους. Αρσενικό και αρχετυπικό death/thrash εκεί που νομίζεις ότι κάθε άκρο έχει ξεχειλωθεί. Κι όμως καταφέρνουν να γίνονται πιο ακραίοι, πιο γρήγοροι, πιο πωρωτικοί και πιο επικίνδυνοι αρχικά με κάθε δίσκο και εν συνεχεία με κάθε ζωντανή τους εμφάνιση. Παλιά τους έβλεπα και το χαιρόμουν σαν οπαδός από τα demo τους ακόμα. Πλέον τους βλέπω και απορώ, όχι με την εξέλιξη τους την οποία είχα προβλέψει και φώναζα γι’αυτούς όπου στεκόμουν και βρισκόμουν, αλλά με το πόσο παραπάνω ενέργεια και ΛΥΣΣΑ προσθέτουν κάθε φορά.
Μοιάζουν σαν να είναι γεννημένοι να βρίσκονται πάνω στη σκηνή και άπαξ και ξεκινάνε με το ομότιτλο κομμάτι του κορυφαίου τους δίσκου “Malevolent Demise Incarnation” (κορυφαίο μέχρι το επόμενο), ξέρεις ότι όλα θα πάνε καλά. Τι καλά δηλαδή, πάνε γαζώνοντας με την αδρεναλίνη στο φουλ, τον ήχο να τους βοηθάει, το υλικό να αποδίδεται λες και το ακούς σε διπλή ταχύτητα και όλα όσα ξέρεις γι’αυτούς να ενισχύονται ακόμα περισσότερο κάθε φορά. Ότι και να πω θα μειώσει την αξία τους, δεν τους ακούς, απλά τους νιώθεις.
Οι Benediction βγαίνουν στις 11 ακριβώς και για τα επόμενα 75’ θα αποδείξουν πως και γιατί είναι μία από τις κορυφαίες επί σκηνής μπάντες που έχει δει το ελληνικό κοινό και γιατί όσο κι αν δεν έγιναν ποτέ το πολύ μεγάλο όνομα, παραμένουν ΤΕΡΑΣΤΙΟ συγκρότημα και το ζουν στο έπακρο, με τρελό χιούμορ και αυτοτρολάρισμα, πλήρη έλλειψη σοβαρότητας σε ό,τι αφορά τον καθένα ξεχωριστά, αλλά και ολικό επαγγελματισμό όταν πρέπει να κάνουν αυτό που ξέρουν καλύτερα, να διαλύσουν τη σκηνή δηλαδή και το κοινό που βρίσκεται από κάτω. Μπάσιμο με το κομμάτι που ξεκινάει τον κορυφαίο δίσκο τους, το “Unfound Mortality” μέσα από το ιστορικό “Transcend The Rubicon” και κατευθείαν κατανοούμε ότι τα κομμάτια παίζονται σε τριπλή/τετραπλή ταχύτητα από την κανονική! Μιλάμε σίγουρα για την πιο ΜΟΝΟ ΘΡΑΣ εμφάνιση των Benediction, η οποία δεν ξέρω αν τους βγήκε έτσι επειδή θα τέλειωναν σε προχωρημένη ώρα ή αν απλά η ενέργεια που τους έδωσε το κοινό τους μπούσταρε συνεχώς, αλλά αυτό που έγινε δεν περιγράφεται αν δεν ήσασταν εκεί να το δείτε, χαμός στο ίσωμα και με την πρώτη ανάσα που παίρνει ο Ingram, κατανοούμε τι θα πει τραγουδιστής ΤΕΡΑΣ και γιατί οι οπαδοί τον αγαπούσαν πάντα τόσο πολύ και τον περίμεναν.
Ο ίδιος όπως και όλοι τους, δε σταμάτησαν από πολύ νωρίς να εξάρουν το κοινό για τη συμμετοχή του, άνοιξαν από την αρχή moshpits και είχαμε και αρκετά stagedives που τους εντυπωσίασαν, ο Peter Rew παρά το μπανταρισμένο δάχτυλο δεν καταλαβαίνει Χριστό, ο Darren Brookes μπροστά μας να είναι συνέχεια μέσα στο χαμόγελο αλλά και τα αστεία (είναι τεράστια όργια όλοι τους), ενώ το ελληνικό κοινό ήρθε για πρώτη φορά σε επαφή και με τους δυο νιούφηδες, τον φοβερό μπασίστα Nik Sampson που κατέβηκε 2 φορές στο κοινό να mosh-άρει με τον κόσμο και τον ντράμερ-πολυβόλο, το καμάρι της Genoa, το πουλέν από την Ιταλία Giovanni Durst που τα έσπασε όλα και ειδικά στην αρχή του “The Grotesque” έστειλε τον κόσμο στον τοίχο με την απόδοση του. Η εμφάνιση κρίνεται υπεράνω προσδοκιών, όχι γιατί δεν ξέραμε τι μπορούν να κάνουν, αλλά γιατί η αύρα του Ingram και η τρομερή του απόδοση έδωσαν αυτό το παραπάνω, που δε γνωρίζαμε ότι μπορούμε να λάβουμε. Βάλτε και την πρωτοφανή χαρά της μπάντας με το κοινό, την πολύ ευχάριστη ατμόσφαιρα γενικά, το κοινό που τα έδωσε όλα, ακόμα κι ότι τα μπλουζάκια είχαν κανονικά 20 ευρώ και ξεπούλησαν, καταλαβαίνετε τι έγινε.
Θα παραθέσω τα κομμάτια που παίχτηκαν με χρονολογική σειρά καθώς είναι αδύνατο να τα θυμηθώ με την ακριβή σειρά. Από το “Subconscious Terror” ακούσαμε το ομότιτλο κομμάτι σε μεγάλο σοκ, από το “The Grand Leveller” ακούσαμε το “Jumping At Shadows” (IT HAAAD TO BEEEE DOOONEEE) που παίχτηκε καπάκι από το προαναφερθέν συν το “Vision In The Shroud”, από το ΕΡ “Dark Is The Season” ακούσαμε το ομότιτλο κομμάτι αλλά και το “Foetus Noose” (τεράστια έκπληξη), πέραν του “Unfound Mortality” παίχτηκε και το “I Bow To None” από το “Transcend The Rubicon” (πανηγύρι Αγίας Βαρβάρας έγινε ο χώρος), με μεγάλη χαρά αλλά και μπιζάρισμα από το κοινό ακούσαμε το ομότιτλο κομμάτι από το ΕΡ “The Grotesque” αλλά και από το “The Dreams You Dread” (ξεπέρασαν την ταχύτητα του φωτός σ’αυτό, μαλλιά-κουβάρια ο κόσμος), από το “Grind Bastard” παίχτηκαν το “Shadow World” και το “Magnificat” που τέλειωσε την εμφάνιση τους, έκπληξη ότι ακούσαμε κομμάτι από την εποχή του Dave Hunt με το “Suffering Feeds Me” από το “Organised Chaos” και που υπήρξε πρόβλημα με το μικρόφωνο αλλά καθάρισε ο ηχολήπτης (“δώστε στον άνθρωπο μια μπύρα” φώναζε ο Ingram) και από το “Scriptures” παίχτηκαν τα “Scriptures In Scarlet”, “Progenitors Of A New Paradigm” και “Stormcrow”.
15 κομμάτια, 75’ πλήρους μεγαλείου στην εμφάνιση τους και με τη μπάντα άμεσα να γίνεται ένα με τον κόσμο και τον Darren Brookes να μας φωνάζει τον Dave Ingram για να γίνει ένα με τον κόσμο, να υπογράψει και να βγει φωτογραφίες, αγκάλιαζαν οι ίδιοι τους οπαδούς, τρομερά χαρούμενοι για τη μεγάλη αυτή εμφάνιση και με ένα στόμα όλοι τόνιζαν ότι θέλουν να ξανάρθουν σύντομα αυτή τη φορά, καλώς εχόντων των πραγμάτων με τον επόμενο δίσκο τους. Πολλή η ζέστη μέσα στο Arch Club, με τον ιδρώτα να γεμίζει το χώρο, αλλά το έχουμε δει ότι στα καλά του ο χώρος μπορεί να προσφέρει σωστές παροχές, συνεπώς δεν ανησυχώ και το κρίνω ως κάτι μεμονωμένο, σε κάθε περίπτωση με τέτοια εμφάνιση αλλά και τέτοιο κλίμα, μιλάμε για τρομερή έναρξη σεζόν που μας γεμίζει ελπίδα για τις συναυλίες που έρχονται. Το καλό με τους Benediction είναι ότι με τον Ingram στις τάξεις τους, άφησαν πίσω τη λογική “Δεν θα ξαναβγάλουμε δίσκο αν δεν είναι καλός”, καθότι και το “Scriptures” έσπειρε, κι όπως μας είπαν, το επόμενο που έρχεται είναι καλύτερο κι ότι δείχνουν πως είναι γεροί, δυνατοί, φρενήρεις και όμορφα τρελαμένοι, μέχρι ν’ανέβουν επί σκηνής και να δείξουν γιατί είναι μπαμπάδες ολωνόνε.
Κείμενο: Άγγελος Κατσούρας
Φωτογραφίες: Δημήτρης Σούρσος
Comments
