Metal is what we do / War is what we fight / Guitar is our gun / Mic is our knife / Music is what we spread / Revolution is what we want / We are Dark Phantom / We will never stop. Με μια πρώτη ματιά, οι στίχοι αυτοί φαίνονται σαν να προέρχονται από κάποιο τραγούδι μιας power ή epic metal μπάντας. Μια δεύτερη όμως, δείχνει ότι το συγκρότημα απλά συστήνεται. Ως εδώ θα ήταν όλα κανονικά, αν το συγκρότημα των Dark Phantom θα μιλούσε μέσα από τους στίχους για φανταστικές μάχες και φανταστικούς ήρωες. Αλλά στην πραγματικότητα είναι στο επίκεντρο ενός ακόμα σύγχρονου πολέμου και οι ίδιοι είναι πραγματικοί metal heroes. Και μάλιστα στην γραμμή πυρός μιας από τις πιο φανατικές και σκοταδιστικές οργανώσεις, του Ισλαμικού Κράτους, κοινώς γνωστού σαν ISIS. Και το βασικό τους κατόρθωμα είναι, ότι απλά καταφέρνουν να παίζουν metal.
Οι Dark Phantom βρίσκονται σε μια πλούσια σε πετρέλαιο περιοχή του βόρειου Ιράκ, εκεί όπου το Ισλαμικό Κράτος, έχει πολλούς εν καταστολή πυρήνες του και οι πιθανότητες να μπει η περιοχή στο πολεμικό ρεπορτάζ είναι υπερβολικά πολλές. Στην πόλη Κιρκούκ, πρωτεύουσας του ομώνυμου κυβερνείου, η έννοια του underground αποκτά μια πιο κυριολεκτική σημασία, ειδικά όταν πρόκειται για ελεύθερη έκφραση. Αν και πόλη με τεράστια ιστορία, από την εποχή Τρίτης Δυναστείας της Ουρ, περίπου 11ος αι. π.Χ., το μέλλον της είναι αβέβαιο, λόγω του πλούτου της περιοχής και των εκμεταλλευτών του, που έντεχνα κρύβονται κάτω από τον μανδύα του θρησκευτικού φανατισμού. Όμως οι νότες δεν γνωρίζουν ούτε σύνορα, αλλά ούτε και από πολιτικές ή κοινωνικές αναταραχές. Ειδικά αν είναι από καθαρό μέταλλο, θα βρουν ψυχές ικανές να τις ενσαρκώσουν. Και στην περίπτωση αυτή είναι οι Ιρακινοί Dark Phantom.
Την ίδια ώρα που όλα τα ειδησεογραφικά μέσα ασχολούνται με την συναυλία των Rolling Stones στην Κούβα, οι CRIPPLED BLACK PHOENIX μας έδωσαν μια όμορφη αφορμή για μια ακόμα rock’n’roll αναζήτηση. Και αυτό έγινε με την ανάρτηση ενός άρθρου του huckmagazine.com και με την ατάκα «Bollocks to the Rolling Stones clown show in Cuba... Give this a read.» να την συνοδεύει. Και έτσι, μετά την black metal σκηνή της Botswana, μάθαμε και το μεγαλείο της metal μουσική στο ταλαιπωρημένο από πολέμους Ιράκ.
Το άρθρο λοιπόν ξεκινά με την περιγραφή μιας συνηθισμένης μέρας στην πόλη του, όπου μουεζίνηδες καλούν για προσευχή, από τους εκατοντάδες μιναρέδες της πόλης. Βαριά σύννεφα στο βάθος προμηνύουν μια ακόμα πλημμύρα στους δρόμους της πόλης, μιας που από κει περνάει και ο χείμαρρος Χάσα, παραπόταμος του Τίγρη. Μετά από λίγη ώρα, δεν αργεί να γίνει πραγματικότητα η «νεροπομπή» και να πλημμυρίσουν και οι δρόμοι της πόλης. Και μέσα στα συνεχόμενα καλέσματα για προσευχή ακούγονται και κάποια ντραμς μέσα από τον τελευταίο όροφο ενός μισοτελειωμένου εμπορικού κέντρου. Στο βάθος του ορίζοντα και μέσα από το σκοτάδι της μπόρας, αχνοφαίνονται κάποιες φωτιές, από τις κοντινές πετρελαιοπηγές. Σε ένα δωμάτιο με φθαρμένο χαλί στο πάτωμα, πέντε άντρες, ετοιμάζουν τους ενισχυτές για τις δύο κιθάρες και το μπάσο για να ξεκινήσουν την πρόβα τους.
Ο ήχος του μπάσου του Sermet μαζί με τα ντραμς του Mahmoud ξεκινάνε, για προστεθούν οι κιθάρες των Murad και Rebeen. Τελικά έρχεται το ουρλιαχτό του Mir : «This is the way it is, the way it was, the way it will be,” , στο οποίο δύσκολα μπορείς να ξεχωρίσεις κάποιες λέξεις. “Nation of dogs, thou art apostles of hatred and heathen believers.” Συνεχίζει ο τραγουδιστής στο κομμάτι Nation of dogs. Για τους περισσότερους κατοίκους της πόλης Κιρκούκ είναι απλά Παρασκευή και όλοι οι άντρες είναι στραμμένοι προς το τζαμί. Αλλά για την μοναδική death metal μπάντα της πόλης, είναι η ώρα για την εβδομαδιαία τους πρόβα.
Ο πληθυσμός της πόλης είναι γύρω στο ένα εκατομμύριο και αποτελείται από μειονότητες των Τουρκμένων και Κούρδων, με τους Άραβες να είναι οι πλειοψηφία. Αλλά κανένας δεν μπορεί να προσδιορίσει με ακρίβεια για τους αριθμούς των μειονοτήτων, μιας που η πολιτική επιβάλλει να τους αγνοεί. Η συστηματική «αραβοποίηση» που ξεκίνησε από την δεκαετία του ’60 από τον τότε δικτάτορα του Ιράκ Saddam Hussein, συνεχίζεται και σήμερα. Αν και ο ορυκτός πλούτος της περιοχής είναι πολύ μεγάλος, κάτι που προϋποθέτει και πολλά έσοδα, η γεωπολιτική της θέση, αλλά και τα «φέσια» από αυτούς που προμηθεύονται το πετρέλαιο, την έχει αφήσει στο έλεος της τύχης. Η πόλη ουσιαστικά θυμίζει μια ακυβέρνητη πολιτεία, με όλους τους κοινωνικούς κλάδους της να υπολειτουργούν.
Σε ένα περιβάλλον που οι ευκαιρίες σπανίζουν και οι νέοι άντρες είναι πιο πιθανόν να προσχωρήσουν στην ISIS ή να γίνουν πολιτοφύλακες για την Σιιτική οργάνωση των Τουρκμένων ή να προσχωρήσουν στο ΡΚΚ, συνεχίζοντας έτσι τον θρησκευτικο-πολιτικό σπαραγμό της χώρας. Το να παίζεις σε μια heavy metal μπάντα, μάλλον αποτελεί τελείως ανορθόδοξη επιλογή σε ένα τέτοιο συντηρητικό περιβάλλον. Και δεδομένου ότι η μουσική αυτή είναι θεωρείται καθαρά προϊόν της «δυτικής» κουλτούρας, άρα και σατανιστική για τους εξτρεμιστές του Ισλαμικού Κράτους. Μπορεί οι δυνάμεις της ασφαλείας να κάνουν τακτικά επιδρομές για την εύρεση φανατικών ισλαμιστών, αλλά τα αποτελέσματα σπάνια είναι τα επιθυμητά και το συγκρότημα πάντα είναι στόχος για την ISIS. Οι στίχοι των Dark Phantom όμως, έχουν στόχο τους διάφορους ηγετίσκους, που δημιούργησαν και συνεχίζουν να δημιουργούν αυτές τις καταστάσεις.
Για το συγκρότημα όλα ξεκίνησαν το 2003, στον απόηχο της Αμερικάνικης εισβολής στο Ιράκ, όταν ένας φίλος του Murad Khalid, του έδωσε ένα CD των Metallica. Τώρα μπορεί να είναι ένας 27-χρονος ηλεκτρολόγος σε σταθμό παραγωγής ενέργειας, με μακρύ μούσι και πολλά τατουάζ, αλλά τότε ήταν ένας ευαίσθητος Τουρκμένος έφηβος. Η μουσική ήταν κάτι που δεν έμοιαζε με οτιδήποτε είχε ακούσει ως τότε. Αμέσως μοιράστηκε τα νέα του ακούσματα με τον ξάδελφο του Rebeen Hashem. « Μιλούσαν για τον πόλεμο, όπως ακριβώς ήταν η δική μας κατάσταση. Μας άρεσε αυτό», δηλώνει ο Murad.
Από τότε η Heavy metal τους είχε γίνει εμμονή. «Κατέβαζαν» ότι μπορούσαν και αγόρασαν και οι δύο κιθάρες, προσπαθώντας να μάθουν να παίζουν μόνοι τους. Ο Murad γέμισε τους τοίχους του δωματίου του με αφίσες αγαπημένων του συγκροτημάτων, από περιοδικά που έπαιρνε από την Τουρκία. Οι Metallica, Slayer και Megadeth είχαν την πιο περίοπτη θέση στους τοίχους. «Γύρω στο 2007 σκεφτήκαμε γιατί να μην δημιουργήσουμε μια metal band, εδώ στην πόλη μας;» αναφέρει ο Murad.
Από την αρχή η πρόκληση δεν ήταν εύκολη. Το να βρεις χρήματα και χρόνο από μόνο του είναι δύσκολο, ειδικά όμως σε μια πόλη, όπου το βασικό ζητούμενο είναι να μπορείς να επιβιώσεις, όπως λέει χαρακτηριστικά ο τρίτος Τουρκμένος της παρέας των Dark Phantom, ο Sermet Jalal. Ο 25-χρονος, όπως και τα υπόλοιπα μέλη της μπάντας δουλεύει 6 μέρες την εβδομάδα. Ξυπνάει πριν το χάραμα για να μπορεί να είναι στην ώρα του στην δουλειά, σαν τεχνικός των air-condition σε ένα εργοστάσιο τσιμέντου σε μια κοντινή πόλη, την Sulaymaniyah. Μέσα σε σκόνη, μονότονη και καταθλιπτική δουλειά και με την αυταρχική διεύθυνση «νιώθω σαν ρομπότ» λέει ο Sermet. Όλα αυτά για 750 δολάρια τον μήνα, μόνο μια απλή επιβίωση από μέρα σε μέρα, μπορεί κανείς να καταφέρει με αυτά.
Το προβάδικο τους κοστίζει 200 δολάρια το μήνα, έτσι το μοιράζονται με την μπάντα τουρκικού ροκ (ότι και να σημαίνει αυτό) του αδελφού του Sermet. Στο ξεκίνημα τους έκαναν έρανο σε φίλους και συμφοιτητές τους, στο τεχνική σχολή που σπούδαζαν οι τρεις τους και μάζεψαν 300 δολάρια περίπου. Σήμερα ο ένας βοηθάει τον άλλον, όταν υπάρχει έλλειψη χρημάτων, αλλά πάλι κάθε άλλο παρά εύκολο είναι. Ο πρώτος τους drummer έφυγε λέγοντας «εγώ πληρώνω τη μουσική, αλλά η μουσική δεν θέλει να πληρώσει εμένα» όπως αναφέρει ο Murad. Το πρώτο τους live στην πόλη του Kirkuk έγινε το 2011 μπροστά σε 300 άτομα. «300 άτομα ήρθαν, η εμφάνιση ήταν απίστευτη. Οι πιο νέοι άνθρωποι δεν ξέρανε τι είναι το heavy metal, αλλά μας είδαν να παίζουμε με τόση ενέργεια στην σκηνή και τους άρεσε.» συνέχισε ο Murad. Αλλά η πρώτη τους ζωντανή εμφάνιση έφερε και τις πρώτες απειλές για την ζωή τους. «Ο κόσμος έλεγε «ο Σατανάς είναι στην πόλη μας»» θυμάται ο Murad. Στην σελίδα του συγκροτήματος στο Facebook άρχισαν να γράφουν ανώνυμες απειλές : «Μην παίζεται, απαγορεύεται στο Ισλάμ». «Ο τραγουδιστής φοβήθηκε πολύ, αφού είχε μεγαλώσει σε μια επικίνδυνη γειτονιά στα νότια της πόλης. Ο αδελφός του είχε τραυματιστεί σε μια τρομοκρατική επίθεση στην Μοσούλη και τελικά ο ίδιος έφυγε στην Τουρκία, όπου και εργάζεται. Βρήκε μια πολύ καλή δουλειά σαν μηχανικός» αναφέρει ο Murad.
Η υπόλοιπη μπάντα έκλεισε τα προφίλ τους στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και όλο αυτό τους έριξε κάτω. Σταμάτησαν να παίζουν μαζί, αν και ήταν η μόνη τους διέξοδος. «Παίζω όταν είμαι θυμωμένος. Δεν καπνίζω, δεν πίνω, μόνο metal» λέει ο Sermet. Μετά από κάποιο διάστημα ο Murad σκέφτηκε ότι μπορεί να τους ξέχασαν και μπάντα ξεκίνησε ξανά πρόβες. Ένας 32-χρονος Άραβας ηλεκτρολόγος πήρε την θέση του drummer, o Mahmood Qassem. Ενώ τα φωνητικά ανέλαβε ο 22-χρονος Mir Shamal, Κούρδος ραδιοφωνικός παραγωγός από την πόλη Sulimaniyah, ο μόνος που δεν είναι από το Κιρκούκ. Με τα δύο νέα μέλη έκαναν δύο ζωντανές εμφανίσεις σε πόλεις του Κουρδικού Ιράκ, τις Erbil και Sulaymaniyah. Ένας φοιτητής του University of Kurdistan Hewler ανέφερε χαρακτηριστικά: « έπαιξαν φανταστικά, αν και περισσότεροι από το πλήθος δεν ήξεραν τι έβλεπαν», αλλά όπως λέει ο ίδιος ήταν στο «κάγκελο» μπροστά στην σκηνή μαζί με την παρέα του, κάνοντας headbanging.
Οι οικογένειες όμως των μελών του συγκροτήματος συνεχίζουν να ανησυχούν. «Νομίζουν ότι κάποιοι άνθρωποι θα έρθουν να με σκοτώσουν» λέει ο Sermet. Το περασμένο καλοκαίρι είχε έναν διπληκτισμό, όταν το Ισλαμικό Κράτος είχε πάρει κάτω από τον έλεγχό του πολλά νέα εδάφη, ο ίδιος και η γυναίκα του σκέφτηκαν σοβαρά να εγκαταλείψουν την χώρα τους. Ήθελε ένα καλύτερο μέλλον για τους δυο τους, αλλά και για τον σύντομα ερχόμενο γιο του τους. Άλλωστε και τα 4 αδέλφια του είναι ήδη στο εξωτερικό και μάλιστα ένας στην Φινλαδία. «They have too much metal in Finland» καταλήγει. Αν και ο αδελφός του λέει ότι όποτε θέλει να έρθει, η σύζυγος του δεν θέλει να εγκαταλείψει την πόλη της και την δική της οικογένεια.
Η πρόβα του συγκροτήματος έχει σφιχτό πρόγραμμα και χωρίς διάλλειμμα ολοκληρώνουν σε μια ώρα το σετ τους. Μαζί με τον δημοσιογράφο πηγαίνουν μετά στο κοντινό κατάστημα με κεμπάπ και κει ο Sermet ξεκινάει την συζήτηση για το «μαύρο χρυσό» της περιοχής, δείχνοντας τα μισο-κατεστραμμένα κτήρια της πόλης. Γνωρίζουν για τα γεγονότα του Παρισιού, κατά την διάρκεια της συναυλίας των Eagles of Death Metal, όπου σκοτώθηκαν 89 άτομα. «Δεν ήταν για την Θρησκεία, όλοι ήταν αθώοι» λέει ο Murad, «ήταν και Εβραίοι και Μουσουλμάνοι αυτοί που σκοτώθηκαν σε αυτές τις επιθέσεις». Αργότερο στο προσωπικό του στούντιο, στο σπίτι της μητέρας του, όπου δουλεύει για το πρώτο τους άλμπουμ αποκαλύπτει ότι κάποια τραγούδια είναι και στα αραβικά. «Έχουμε βάλει κάποια ανατολίτικα στοιχεία στο death metal, Oriental riffs.” Αποκαλύπτει.
Ο τίτλος του άλμπουμ θα είναι Nation of Dogs και στιχουργικά αναφέρεται στην πολιτική κατάσταση της χώρας του, στην διαφθορά της. έχουν ήδη έτοιμο το εξώφυλλο. Απεικονίζει ένα κοινοβούλιο αποτελούμενο από από σκύλους, λύκους και γαϊδούρια , οι οποίοι περιβάλλονται από σωρούς χρημάτων. «Η κυβέρνησή μας είναι σαν έθνος των σκύλων, they fuck us every day» εξηγεί ο Murad.
Όμως όλα τα πράγματα σε αυτό το μέρος του κόσμου έχουν κινδύνους. Το να αποκαλείς κάποιον σκύλο είναι σχεδόν θανάσιμη προσβολή και λαμβάνοντας υπ όψη ότι η διαφθορά μπορεί να είναι ακόμα πιο επικίνδυνη και από τον θρησκευτικό εξτρεμισμό. Το 2010 ένας φοιτητής έγραψε ένα ποίημα για την διεφθαρμένη κουρδική κυβέρνηση, μετά από λίγες μέρες είχε απαχθεί και το πτώμα του βρέθηκε σε ένα χαντάκι. Κανένας δεν δικάστηκε για την δολοφονία του.
Ωστόσο, ο Murad πιστεύει ότι με την κυκλοφορία του άλμπουμ τους θα ακουστούν σε ένα πιο ευρύ κοινό. «Εμείς απλά θέλουμε να εξηγήσουμε την κατάσταση μας στους ανθρώπους μέσω της μουσική» συμπληρώνει. «Δεν μιλάμε για τον Σατανά ή θρησκεία, απλά μιλάμε για την κατάστασή μας». Όμως η καθηγήτρια κοινωνιολογίας του DePaul University, η οποία ερευνά την παγκοσμιοποίηση της metal μουσικής, εξηγεί καλύτερα τις σκέψεις του μουσικού από το Ιράκ. Θεωρεί ότι η μουσική αυτή είναι καλύτερος αγωγός για να εκφράσει κανείς αυτήν την απογοήτευση. Μάλιστα οι περιθωριακές ομάδες ανθρώπων έλκονται από αυτήν την μουσική. Με τα δικά της λόγια, «κάποιοι που τους έχει πηδήξει το κατεστημένο» Αλλά σε αυτήν την περίπτωση κάποιοι νέοι προτιμούν να ακολουθήσουν εξτρεμιστικές ομάδες και άλλοι απλά ακολουθούν την metal.
Αυτόν τον καιρό οι Dark Phantom δε μπορούν να παίξουν πουθενά. Το μόνο που μπορούν να κάνουν είναι να συνεχίζουν της πρόβες τους «underground» μακριά από εχθρικά αφτιά και πάντα με τον φόβο κάποιας αντεκδίκησης. Ο Murad όμως, μαζί με τα υπόλοιπα μέλη ελπίζουν σε μια θέση στον κόσμο (και της μουσικής). «Κάθε underground μπάντα ονειρεύεται να παίξε ζωντανά σε κάποια μεγάλη σκηνή. Το όνειρό μου δεν είναι τα λεφτά. Το όνειρό μου είναι να παίξω κάπου στην Ευρώπη ή ακόμα στην Αμερική» καταλήγει ο Murad.
Ίσως κάτι τέτοιο να φαίνεται πολύ τραβηγμένο, αλλά έχει προηγούμενο. Κάπου στις αρχές του 2000, ένα συγκρότημα από έφηβους μεταλλάδες σχηματίζουν μια μπάντα, τους Acrassicauda, στη Βαγδάτη. Οι συνθήκες τότε στην πρωτεύουσα του Ιράκ ήταν παρόμοιες με αυτές της πόλης του Κιρκούκ. Κατάσταση ήταν σε χάος εξαιτίας ακόμα ενός πολέμου. Δύο μέλη της μπάντας παραλίγο να σκοτωθούν, όταν μια ρουκέτα έπληξε το στούντιο, στο οποίο έκαναν πρόβα. Όπως και οι Dark Phantom, δεχόταν συνέχεια απειλές για την ζωή τους από τους εξτρεμιστές Ισλαμιστές, που τους κατηγορούσαν ότι λάτρευαν τον Σατανά. Έτσι αυτοεξορίστηκαν, πρώτα στη Συρία και μετά στην Τουρκία. Η ιστορία τους είχε ένα πολύ αίσιο τέλος, αφού μετά από ένα ρεπορτάζ του Vice, το συγκρότημα έγινε πολύ γνωστό. Γρήγορα μπήκαν στο καθεστώς του πρόσφυγα και πήραν άσυλο στην Αμερική, στο New Jersey. Και φυσικά οι Dark Phantom γνωρίζουν καλά την ιστορία τους.
Για το ντεμπούτο τους άλμπουμ έμεινε μόνο να ηχογραφηθούν τα φωνητικά του Mir.
http://https://www.youtube.com/watch?v=b33thPE-lb8
Σε κάποια μέρη του κόσμου μερικά πράγματα θεωρούνται στοιχειώδη και σχεδόν αυτονόητα. Σε άλλα απλά για να μπορέσεις να εκφραστείς, χρειάζεται να δώσεις έναν τεράστιο αγώνα. Και κει θα είναι η metal να καταλάβει κάποιες ψυχές που διαθέτουν αρκετά περισσότερη δύναμη και ένταση, ακριβώς όπως είναι οι νότες της. Και αν ακόμα θα γεμίζουν στάδια από κόσμο σε κάποια metal συναυλία, θα υπάρχει μια μπάντα που απλά θα παλεύει να κάνει πρόβα. Και δω η ρήση του Τόλκιν, η μεγάλες ψυχές χρειάζονται ελάχιστο χώρο, βρίσκει ακριβώς την πλήρης εφαρμογή της.
Comments
