Για να καταλάβουμε λίγο τι συνέβη στο Gagarin και το όλο παράδοξο της υπόθεσης που κάνει τη σημασία της συναυλίας όχι απλά μεγαλύτερη, αλλά σημείο αναφοράς το λιγότερο, είδαμε μια μπάντα που με μόλις δυο δίσκους στην ιστορία της, είχε καταφέρει να μείνει στις καρδιές και συνειδήσεις των οπαδών της αφού διέλυσε πριν 22 χρόνια. 22 χρόνια μιλάμε για γενιές ολόκληρες, άλλοι όχι απλά δεν τους πρόλαβαν, αλλά με λογική την απουσία τους, δεν τους ήξεραν καν σαν όνομα. Και ανακοινώνεται ξαφνικά από την Smoke The Fuzz ότι θα δούμε τους Botch για πρώτη φορά στη χώρα μας και γίνεται το σώσε, εμφανίστηκαν μέχρι και κρυμμένοι σε καταφύγια που είχαν να έρθουν σε συναυλία από όταν είχαμε δραχμές ακόμα και ξαφνικά δημιουργείται μια φρενίτιδα για μια μπάντα που τότε την ακούγαμε λίγοι και καλοί, και μπαίνω στο Gagarin χθες και είμαι σε μια φάση α λα Σπύρος Παπαδόπουλος «τι έγινε ρε παιδιά;» με τον κόσμο που ήταν μέσα. Και όπως αποδείχθηκε, όχι απλά ήταν η πρώτη αλλά και τελευταία συνάμα εμφάνιση τους στη χώρα μας αλλά και η τελευταία τους επί Ευρωπαϊκού εδάφους, άρα η Αθήνα για άλλη μια φορά άθελα της έγινε σημείο μηδέν για μία ολόκληρη καριέρα συγκροτήματος.
Τη βραδιά ανοίγουν οι Allochiria, τα δικά μας παιδιά που περήφανα μας κάνουν να προφέρουμε το όνομα τους όσο περνάνε τα χρόνια και που βρίσκονται στην κορυφαία φάση της καριέρας τους μέχρι στιγμής. Τονίζουμε το μέχρι στιγμής, γιατί έρχονται με τέτοια ορμή από την περυσινή υπερδισκάρα “Commotion” που δείχνουν ασταμάτητοι και παρότι παίξανε λιγότερο απ’ότι στην αντίστοιχη παρουσίαση του δίσκου τους και πάλι στο Gagarin, ήταν παικτικά, εκτελεστικά και ηχητικά ακόμα καλύτεροι και το γεγονός ότι ο κόσμος είχε συρρεύσει από πολύ νωρίς για να τους δει, αποδεικνύει και την αξία τους. Ένα γεγονός που φρόντισε να τονίσει η Ειρήνη, η φωνή της οποίας είναι σε τρομερή κατάσταση και ειδικά στα λυκίσια ουρλιαχτά της στα πιο black ξεσπάσματα τους, προκαλεί την εύλογη απορία όσων πάντα τους βλέπουν πρώτη φορά «μας πως βγαίνει τέτοια φωνή από αυτή την κοπέλα;»…
Οι Allochiria από το ξεκίνημα με το “We Have Nothing” μέχρι το κλείσιμο με το “Darklight”, για 40’ κάνουν τον κόσμο πιο όμορφο και αποδεικνύουν πόσο επάξια ήταν το support σχήμα σε μια τέτοια ιστορική συναυλία. Μπορεί να ήταν και 20η φορά που τους είδα, έχω χάσει το μέτρημα πραγματικά, και στις 120 το ίδιο υπέροχοι θα είναι, θέλουμε όπως και δήποτε νέα εμφάνιση ολομόναχοι το συντομότερο. Πανάξιοι, υπέροχοι, συγκινητικά μοναδικοί.
Ύστερα από την επιβλητική εμφάνιση των τεράστιων Allochiria είχε έρθει η μεγάλη στιγμή, το μεγάλο απωθημένο να δούμε επιτέλους τους μέγιστους mathcore metallers Botch, για πρώτη και τελευταία φορά (όπως οι ίδιοι ανακοίνωσαν προς το τέλος της εμφανισής τους) στην Ελλάδα και παγκοσμίως καθώς κλείνουν λογιστικά βιβλία πάλι.
Ακόμα κι αν δεν ξέρει κάποιος για τους Botch, ξέρει για τις μπάντες του είδους για τις οποίες είναι υπεύθυνοι (Dillinger Escape Plan, The Bled μέχρι πιο σύγχρονα γκρουπ όπως οι KEN mode και The Armed). Επίσης υπάρχουν όλα τα συγκροτήματα που ξεκίνησαν από τα μέλη του: ο κιθαρίστας Dave Knudson των Minus the Bear, ο μπασίστας Brian Cook που συμμετέχει στους This Arms Are Snakes, Russian Circles και Sumac. Ο τραγουδιστής Dave Verellen παίζει ντράμς στο indie-folk γκρουπ Roy, μαζί με τον Cook. Η μουσική των Botch συνδυάζει στοιχεία από hardcore, metal, jazz και avant-garde, δημιουργώντας ένα μοναδικό και έξυπνα χαοτικό ύφος. Χαρακτηριστικά της μουσικής τους είναι οι περίπλοκες ρυθμικές δομές, οι ασυνήθιστες μελωδίες, οι ογκώδεις και γρήγορες συνθέσεις τους.
Καθώς o κόσμος γέμισε τα όποια μικρά κενά υπήρχαν στους Allochiria ήταν ξεκάθαρο και αναμενόμενο από όλους ότι θα ήταν μια θορυβώδης βραδιά. Το Gagarin ασφυκτιούσε από φανατικούς οπαδούς του είδους και όχι μόνο, και όλοι μαζί περιμέναμε με ανυπομονησία να βιώσουμε ζωντανά τη μουσική αυτής της θρυλικής mathcore μπάντας. To να πούμε ότι απλά ενθουσιαστήκαμε με αυτό το μουσικό όργιο που βιώσαμε θα ήταν υποτιμητικό για τη μπάντα και φυσικά για την αντιληψή μας. Τα παιδιά από την Washington μας έδειξαν ζωντανά ότι δεν είναι καλά, ότι έχουν θέματα σοβαρά και όλα αυτά από υπερβολική δόση ταλέντου. Οι τύποι μας αποτύπωσαν πιστά όλες τις εξισώσεις, τα ολοκληρώματα, τους μιγαδικούς αριθμούς και ότι άλλο έχουν οι θετικές επιστήμες με νότες και θόρυβο στις άρρωστες συνθέσεις τους. Και όταν λέμε θόρυβο δεν εννούμε ότι δεν είχε καλό ήχο, το αντίθετο είχε ηχάρα από την αρχή.
Έχοντας λιώσει προσωπικά όλη τη δισκογραφία τους (δεν είναι και μεγάλη) από τα φοιτητικά μου χρόνια, αυτό που βίωσα εκείνο το βράδυ απλά δεν περιγράφεται. Και είμαι σίγουρος ότι το setlist που παρουσίασαν δεν άφησε κανέναν παραπονεμένο. Αντιθέτως μας άφησε μ@λ@κες και δεν καταλάβαμε πότε πέρασε η ώρα. Προσωπικά ήθελα να παίξουν άλλη μια φορά το set από την αρχή καπάκι, το οποίο περιείχε κομμάτια από τα δύο studio album τους “American Nervoso”, “We Are The Romans”, από το EP “An Anthology Of Dead Ends” (με τις τρολ ονομασίες χωρών) και φυσικά το τελευταίο τραγούδι που ηχογράφησαν το 2022 ονόματι “One Twenty Two”.
Συνοψίζοντας, η μουσική των Botch παραμένει διαχρονική, γεμάτη πάθος και αρρώστια. Η μπάντα απέδειξε ότι ακόμα και μετά από τόσα χρόνια, παραμένει μια αδιαμφισβήτητη δύναμη στο χώρο της mathcore. Παρά τη σύντομη καριέρα τους, άφησαν ανεξίτηλο το σημάδι τους και η μουσική τους επηρέασε πλήθος μεταγενέστερων μπαντών και βοήθησε στην εξέλιξη του είδους. Κρίμα που το διαλύουν πάλι το μαγαζί αλλά από την άλλη από να το τραβάνε χωρίς λόγο μαγκιά τους που το κάνουν. Σημασία έχει ότι τους απολαύσαμε και έτσι έσβησε ένα ακόμα απωθημένο από το συναυλιακό bucket list μας.
Thank you guys! You are the Romans!
Setlist
Our friends in the Great White North
Mondrian was a Liar
John Woo
Spaim
Japam
Framce
Oma
Thank God for Worker Bees
One Twenty Two
Transitions from Persona to Object
Huttons Great Heat machine
Encore
Afghamistam
Thomas Howell as the “Soul Man”
Saint Matthew returns to the womb
Hives
Για το RockOverdose,
Άγγελος Κατσούρας (Allochiria)
Νικόλας Καλογήρου (BOTCH)
Φωτογραφίες: Αλέξανδρος Καταστρόφος
Comments
