Όταν τον περασμένο Νοέμβριο ανακοινώθηκε η περιοδεία του Bruce Dickinson για την προώθηση του "The Mandrake Project" και είδα τη στάση στη Σόφια - η Αθήνα ευτυχώς (και θα εξηγήσω παρακάτω το γιατί) ανακοινώθηκε αργότερα - δεν μου πήρε πάνω από 2 λεπτά να κλείσω εισιτήριο.
Οι μήνες πέρασαν και επιτέλους έφτασε η 16η Ιουλίου. Οι θερμοκρασία ιδιαίτερα ανεβασμένη αλλά το ίδιο και η προσμονή καθώς αν και έχω δει πολλές φορές τον Dickinson με τους Iron Maiden, solo δεν τον είχα δει ποτέ. Η συναυλία γινόταν σε ένα παλιό ποδηλατοδρόμιο αν κατάλαβα καλά και σε ένα χώρο που θύμιζε μικρογραφία του Terra Vibe (τα καλά του στοιχεία).
Τη βραδιά άνοιγαν οι Βούλγαροι Caliberty, μία hard ‘n’ heavy rock μπάντα με αρκετά bluesy στοιχεία. Το σχήμα με έδρα τη Σόφια, ιδρύθηκε το 2019 και έχει κυκλοφορήσει ένα δίσκο το 2022. Αρκετά δεμένη μπάντα, με πολύ ωραία κομμάτια αλλά με λίγο κόσμο από κάτω μεν, αρκετά εκδηλωτικό δε. Η αλήθεια είναι ότι τα πράγματα από άποψη προσέλευσης δεν έδειχναν και πολύ καλά κάτι το οποίο όμως ευτυχώς άλλαξε όσο περνούσε η ώρα. Το τετραμελές σχήμα εκμεταλλεύτηκε στο έπακρο τα 50 λεπτά που του αναλογούσε. Δε ξέρω τι κοινό έχουν στη Βουλγαρία αλλά σίγουρα αξίζουν μία ακρόαση από τους οπαδούς αυτού του είδους. Σίγουρα δεν ακούς κάτι καινοτόμο – 2024 έχουμε πόσο καινοτόμα μουσική να κάνεις – αλλά έχουν αρκετά καλό υλικό.
Άγγλος στα πάντα του ο Dickinson, ακριβώς στις 9 κάνει την εμφάνιση του με το “Accident Of Birth”. Γκολ από τα αποδυτήρια όταν ξεκινάς με τέτοιο τραγούδι. Ειλικρινά δεν ήξερα τι να περιμένω από την απόδοση του Dickinson. Είχα δει ελάχιστα πράγματα από την μέχρι τώρα περιοδεία. Αν και υπήρχαν κάποια πολύ μικρά θεματάκια στην φωνή, από το 2ο κομμάτι “Abuction” και το 3ο “Laughing In The Hiding Bush” και έπειτα, αποτελούσαν παρελθόν. Ο “Air-Raid Siren” χρειαζόταν απλώς ένα ζέσταμα.
Συνέχεια με το “Faith” από το δίσκο “Skunkworks” από τον οποίο δεν πίστευα ότι θα άκουγα ποτέ κάποιο κομμάτι. Σίγουρα θα προτιμούσα το πολύ αγαπημένο “Back From The Edge” αλλά δε μπορούμε να τα έχουμε και όλα. Ο Dickinson βρίσκεται σε τρομερή φόρμα, αστειεύεται με τα μέλη της μπάντας του πάνω στη σκηνή και εμείς από κάτω θαυμάζουμε έναν από τους μεγαλύτερους frontman όλων των εποχών.
Κάπου εκεί έκανε για πρώτη φορά την εμφάνιση του το “τέρας” όπως αποκάλεσε ο Dickinson την 12χορδη ακουστική κιθάρα του Philip Naslund. Είχε φτάσει η ώρα του “Jerusalem”, ενός πραγματικά πανέμορφου κομματιού και με μία τρομερή απόδοση από τον Βρετανό τραγουδιστή ενώ ακολούθησε το πρώτο από τα τρία κομμάτια του νέου δίσκου. “Afterglow Of Ragnarok” λοιπόν, με τον Dickinson να “πατάει” πολύ πιο άνετα σχέση με τα παλαιότερα όπως το “Chemical Wedding” που ήταν το επόμενο κομμάτι. Ο κόσμος δε σταματούσε σε κανένα σημείο να τραγουδάει και ανάμεσα στα κομμάτια να φωνάζει το όνομα του τραγουδιστή ο οποίος έκπληκτος απολάμβανε την αγάπη του κόσμου μη μπορώντας κάποιες φορές καν να πει αυτό που ήθελε.
Ακολούθησε μία ολιγόλεπτη εισαγωγή του επόμενου κομματιού το οποίο δυστυχώς όπως είπε, δεν πρόλαβαν να το παίξουν στην πρόσφατη εμφάνιση τους στο Hellfest γιατί ο χρόνος τους ήταν περιορισμένος και έπρεπε να παίξει μία πιο σημαντική μπάντα (*γκουχ* “fuckin’ Metallica *γκουχ* όπως είπε ο ίδιος). Ευτυχώς εμείς όμως είχαμε όλο τον χρόνο και έτσι ακούσαμε μία από τις καλύτερες metal μπαλάντες, το “Tears Of The Dragon”. Νομίζω και καθόλου να μην τραγουδούσε ο Dickinson ο κόσμος μια χαρά θα αναλάμβανε τα ηχητικά.
https://www.youtube.com/watch?v=4S_evqykL2Y
Για τη συνέχεια η μπάντα έπαιξε τα επόμενα 2 κομμάτια από το νέο δίσκο. “Ressurection Man” και “Rain On The Graves”, ίσως το πιο catchy κομμάτι του δίσκου. Στιγμές ξεκούρασης για τον Dickinson με την μπάντα να διασκευάζει το “Frakenstein” των The Edgar Winter Group με τον τραγουδιστή να μη φεύγει στο backstage όπως θα ήταν το φυσιολογικό αλλά να παίζει ένα σετ τυμπάνων και λίγο αργότερα ένα theremin και μάλιστα να δείχνει να το απολαμβάνει. Επιστροφή του Dickinson στο μπροστά μέρος της σκηνής με το “Alchemist” και το “The Road To Hell” να κλείνουν το κυρίως μέρος της συναυλίας.
Ολιγόλεπτη αναμονή, με την μπάντα να επιστρέφει για το τελευταίο σκέλος της συναυλίας με τα “Navigate The Seas Of The Sun”, το τρομερό “The Book Of Thel” και το άκρως συναυλιακό “The Tower”.
Μία απίστευτη συναυλία έφτασε στο τέλος της. 1 ώρα και 45 λεπτά, setlist τρομερό – θα ήθελα να ακούσω και τα πολύ αγαπημένα μου “Darkside Of Aquarius” και “Gates Of Urizen” αλλά αυτό δεν είναι παρά μια μικρή λεπτομέρεια. Αυτό που μετράει είναι ότι είδαμε μία απίστευτη μπάντα αποτελούμενη από τρομερούς μουσικούς. Η αλήθεια είναι ότι όταν ανακοινώθηκε η περιοδεία αλλά και τα μέλη της μπάντας του Dickinson δεν δέχτηκα τα νέα και με τον καλύτερο τρόπο. Ούτε Adrian Smith αλλά ούτε και Roy Z και αρχικά μόνο ένας κιθαρίστας και πλήκτρα στη θέση της δεύτερης κιθάρας. Τελικά και 2 κιθάρες είχαμε (Naslund όπως αναφέραμε παραπάνω και Chris Declerq) και πλήκτρα (Mistheria) και όλα ακούγονταν μια χαρά. Φυσικά η παρουσία της Tanya O’Callaghan έδινε ακόμα ένα bonus αλλά ούτε αυτή ήταν ικανή να τραβήξει το βλέμμα σου από τον Dickinson. Την μπάντα συμπλήρωνε ο drummer Dave Moreno.
Έχει τελικά τεράστια διαφορά να τον βλέπεις ως τραγουδιστή των Iron Maiden και ως τραγουδιστή στο δικό του σχήμα. Είναι πολύ πιο χαλαρός, πιο ευδιάθετος, έχει την απόλυτη ελευθερία να κάνει ότι μα ότι θέλει χωρίς την πίεση και το βάρος των Maiden. Αυτό που ζήσαμε ήταν πραγματικά μοναδικό και ελπίζω να είναι το ίδιο και αν μπορεί και ακόμα καλύτερο στην Αθήνα. Αλλά ως δεύτερο σχήμα στο Release Festival, πριν από τους Judas Priest δεν ξέρω αν θα έχει το χρόνο που είχε σε καθαρά δική του συναυλία. Αυτός είναι και ο λόγος που είπα στην αρχή, ευτυχώς η Αθήνα ανακοινώθηκε αργότερα γιατί σίγουρα θα είχα μπει στον πειρασμό να πάω εκεί και όχι στη Σόφια.
Για το Rockoverdose.gr
Απόστολος “Astaldo” Πανταζόγλου
Photos: Rock The Night (rockthenight.eu)
Youtube Video: DiGi Mortal
Comments
