Γεμάτος συναυλίες αυτός ο Ιούνιος σε πείσμα όλων των «δεν βλέπουμε συναυλίες στην Ελλάδα», και έτσι Τρίτη βράδυ ο προορισμός ήταν το ανέκαθεν ιστορικό An Club για την παρθενική εμφάνιση των Chelsea Grin στη χώρα μας. 15 ολόκληρα χρόνια τους πήρε να μας επισκεφτούν, σαν χθες θυμάμαι το γκελ που είχαν κάνει από το πρώτο τους ομότιτλο ΕΡ ακόμα και με πολλούς να προβλέπουν ότι θα κάνουν μεγάλο όνομα, όπως και συνέβη.
H Hard Times ανέλαβε άλλη μια φορά να κάνει το διαφορετικό και αξίζουν συγχαρητήρια στη διοργάνωση, ενώ βλέπουμε ότι παρά τη σύμπτυξη πολλών συναυλιών σε σύντομο χρονικό διάστημα, ο κόσμος τα τιμάει και με το παραπάνω. Σίγουρα 300 άτομα δεν είναι διόλου ευκαταφρόνητος αριθμός για καθημερινή, ενώ γενικά αν κάποτε μου λέγανε ότι θα έχουν 300 άτομα οι Chelsea Grin στη χώρα μας, θα κοιτούσα με απορία, άσχετα αν έξω παίζουν σε πολύ περισσότερο κόσμο. Αυτό που μετράει όμως στο τέλος είναι ότι ο κόσμος έφυγε υπερ-χορτασμένος από τη βραδιά, ενώ και η μπάντα χαρακτηριστικά ανέφερε ότι ναι μεν μας ήρθαν πρώτη φορά, αλλά νιώθουν σαν να παίζουν στο σπίτι τους και θα κάνουν ότι μπορούν για να ξανάρθουν, οπότε την επόμενη φορά πραγματικά μην τους χάσετε ξανά.
Αρχή με τους Mask Of Prospero που είχα να δω αρκετό καιρό και που φέτος επέστρεψαν στις αρχές της χρονιάς με το φιλόδοξο δεύτερο άλμπουμ τους “Hiraeth”. Είχαν ήδη ξεχωρίσει με το ντεμπούτο τους “The Observatory” πριν από 5 χρόνια και έχοντας δει το συγκρότημα αρκετές φορές, στη σκηνή εμφανίζουν πάντα τον καλύτερο εαυτό. Παρά τις αλλαγές στη σύνθεση και ειδικά στο rhythm section τα τελευταία χρόνια, βλέπω με χαρά ότι δε χάνουν τη συνοχή τους σαν συγκρότημα και πως μπορούν και αποδίδουν το απαιτητικό υλικό τους άψογα. Ακροβατούν μεταξύ μελωδίας και ακρότητας, προόδου και ξεσπασμάτων, με πάρα πολλά djent/groove στοιχεία και με τον τραγουδιστή Χρήστο Κοντούλη να εναλλάσσει με ευκολία καθαρά και πιο ακραία φωνητικά (τα έσπαγε μετά μπροστά μου στο πλάι της σκηνής με τους Chelsea Grin, τίμιος).
Η εμφάνιση τους διήρκησε μόλις 30’ όπου και κλείσανε με το κομμάτι που κλείνει το “Hiraeth”, δηλαδή το “Horeeya”, το οποίο στα Αραβικά μας είπανε ότι σημαίνει «Ελευθερία» και μάλιστα με κόσμο στις μπροστινές σειρές να το τραγουδάει στο τέλος. Η εμφάνιση τους προφανώς και κρίνεται ως επιτυχημένη παρά τη μικρή της διάρκεια και ήταν το κατάλληλο υλικό ανάφλεξης για το υπόλοιπο της βραδιάς. Μακάρι να τους βλέπουμε πολύ συχνότερα.
Οι Skybinder με εξέπληξαν τρομερά ευχάριστα, καθώς τους είχα δει αρκετές φορές παλιά και πάντα κάτι με άφηνε ημιτελή ως και αδιάφορο. Οφείλω να ξεκινήσω με θερμά συγχαρητήρια γιατί αυτό που είδα είναι σίγουρα προϊόν πολύ σκληρής δουλειάς και φαίνεται πως έχουν βρει τον τρόπο πλέον η μουσική τους να είναι και πιο ουσιώδης, πέρα από την ανέκαθεν υψηλής δόσης ενέργεια που είχαν. Παίζουν καλύτερα και βαρύτερα από ποτέ, ενώ ο τραγουδιστής τους είναι έτοιμος για μανούρα και τσαμπουκά ανά πάσα στιγμή, έχει και τη χαρακτηριστική βραχνάδα στη φωνή λες κι έχει ήδη κλείσει από τα ουρλιαχτά, και με τον ήχο μεγάλο τους σύμμαχο, παίζουν κι αυτοί μόλις 30’ που αποδεικνύονται αρκετά για να ξεσηκώσουν τον κόσμο.
Εξεπλάγην θετικότατα όχι μόνο εγώ αλλά και όποιος τους παρακολουθεί χρόνια σε συναυλίες, είτε με τους Thy Art Is Murder, Pro-Pain και άλλες μεγάλες μπάντες που έχουν παίξει και συμφωνούσαμε όλοι ότι αυτή ήταν μακράν η κορυφαία τους εμφάνιση μέχρι την επόμενη. Είναι σε πάρα πολύ καλό δρόμο, με τσιτωμένο metalcore που προκρίνει όπως πρέπει τα riffs τα οποία πάντα πρέπει να είναι η κατευθυντήρια δύναμη κάθε μπάντας και με ανάλογη σκληρή δουλειά, δεν έχουν να φοβούνται τίποτα μελλοντικά. Εύγε για την υπερ-βελτίωση!
Λίγο μετά τις 11 το βράδυ ανεβαίνουν στη σκηνή οι Chelsea Grin κι αυτό που κάνει για την επόμενη ώρα το κουαρτέτο από το ιστορικό Salt Lake City της Utah δεν περιγράφεται αν δεν ήσασταν εκεί να το δείτε. Ένα An Club να πηγαίνει ΠΑΝΩ-ΚΑΤΩ μέχρι τέλους και η μπάντα να γουστάρει τη ζωή της όσο δε λέγεται. Ξεκίνημα με τα νέα “Suffer In Hell, Suffer In Heaven” και “The Isnis”, o ήχος παντοδύναμος, με τα έρποντα riff του Stephen Rutishauser να γεμίζουν το χώρο και με τα απίστευτα ξεσπάσματα τους να κυριαρχούν στο χώρο. Ο μουσάτος μπασίστας David Flinn δίνει το απαραίτητο υπόβαθρο στον ψυχασθενή ντράμερ Nathan Pearson να διαλύσει το σετ του (απορεί κανείς πως έμειναν τα πιατίνια στη θέση τους) και ο τρομερά επικοιωνιακός και φιλικός frontman Tom Barber κλέβει την παράσταση με το χαμόγελο του αλλά και τα φοβερά του φωνητικά. Η μπάντα σε τρομερά κέφια, συνεχίζει ακάθεκτη με ογκόλιθους τύπου “Bleeding Sun”, “Dead Rose”, “Playing With Fire”, “Sing To The Grave”, “Soul Slave”, “My Damnation” και “Sonnet Of The Wretched”, ενώ από τη μέση του σετ και μετά η κατάσταση ξεφεύγει εκτός ελέγχου, όπως και το κοινό στο οποίο πολλάκις ο Barber δίνει το μικρόφωνο.
Το δίδυμο των “Recreant” και “Fathomless Maw” αποδεικνύει ότι μιλάμε για πραγματικά μεγάλη μπάντα στο χώρο της, με τρομερή ενέργεια ζωντανά και που επί σκηνής είναι σαν να καταστρέφει τον κόσμο σε κάθε κατέβασμα κιθάρας. Το άνοιγμα χεριών του Pearson σαν ντράμερ εντυπωσιάζει, ο Barber παίρνει τον κόσμο αγκαλιά, χαϊδεύει όσους δεν έχουν μαλλιά, παίζουν το “Crystal Casket” και το “Leave With Us” και στο τελικό δίδυμο των “Hostage” (ΧΑΜΟΣ ΣΤΟ ΙΣΩΜΑ) και “Crewcabanger” (ΙΣΟΠΕΔΩΣΗ) δε μένει τίποτα όρθιο, με τη συναυλία να ολοκληρώνεται μέσα σε ξέσπασμα χειροκροτημάτων και τη μπάντα να αποθεώνεται όπως της αξίζει. Μια μεγάλη εμφάνιση από ένα συγκρότημα που τίμησε το κοινό και τα έδωσε όλα, ενώ το καταχάρηκαν τόσο πολύ που φαινόταν στις αντιδράσεις τους, ο David Flinn δίνει τα χέρια στους οπαδούς που του λένε «ελάτε ξανά» και απαντάει άμεσα «φυσικά θα έρθουμε ξανά, είστε θεότρελοι» και μόνο χαμογελαστά πρόσωπα αντικρίζει κανείς κατά την αποχώρηση.
Μικρός θρίαμβος αυτή η συναυλία και η εμφάνιση των Chelsea Grin και κάτι μου λέει ότι θα μας έρθουν με δική τους πρωτοβουλία πολύ σύντομα, βάλανε τα γυαλιά σε πολύ μεγαλύτερες μπάντες που έχουμε δει και δείχνουν ότι μπορείς να είσαι φοβερός ακόμα κι όταν δεν παίρνεις τον εαυτό σου πολύ σοβαρά. Άξιοι!
Για το Rock Overdose,
Άγγελος Κατσούρας
Φωτογραφίες: Γιάννης Λιβανός (John Metalman Photography / Light & Motion Photography)
Comments
