Δύσκολη η περιγραφή του τι είδαμε το βράδυ του Σαββάτου στο Gagarin καθώς ένα τεράστιο «ΤΙ ΕΙΔΑΜΕ ΡΕ ΜΑΛΑΚΕΣ;» πλανάται προς πάσα κατεύθυνση και το ζήτημα δεν είναι αν και κατά πόσο είναι δόκιμο να γραφτεί, αλλά γιατί δε γράφεται με ακόμα πιο ακραιφνείς εκδηλώσεις και χαρακτηρισμούς. Τρίτη ΚΑΙ ΚΑΛΥΤΕΡΗ επίσκεψη των Converge στη χώρα, Τρίτη ΚΑΙ ΚΑΛΥΤΕΡΗ εμπειρία και του υποφαινόμενου με το συγκρότημα ζωντανά, αλλά πρώτη μου στην Ελλάδα, καθώς οι άλλες δυο ήταν στην Γαλλία και την Τσεχία αντίστοιχα πολλά χρόνια πριν. Και επειδή νιώθω τις φωνές να ρωτούν ήδη «κι αφού δεν ήσουν τις άλλες δυο φορές εδώ, πως ξέρεις ότι αυτή ήταν καλύτερη;», είναι απλό, με 15 (ΔΕΚΑΠΕΝΤΕ ολογραφώς) χρόνια να έχουν περάσει και με τη μπάντα να έχει βγάλει τις πιο ώριμες δουλειές της ενδιάμεσα από όταν μας ήρθε, το σετ αυτή τη φορά ήταν τόσο μα ΤΟΣΟ πλήρες, ισορροπημένο αλλά και απλωμένο, που σε συνδυασμό και με την ανέκαθεν μεγάλη καταστροφική τους αύρα, κατέστησαν τη βραδιά άξια μνήμης από την αρχή, βάλτε και τις συνθήκες με τις οποίες έπαιξαν, αυτό το ΣΕΜΙΝΑΡΙΟ ΗΧΟΥ που παρακολουθήσαμε, το ασάλιωτο/ακάποτο από την αρχή της ανακοίνωσης και νομοτελειακό sold out, ε τι άλλο θέλετε δηλαδή να πειστείτε;
10 η ώρα με τα λεπτά ως τότε να περνάνε βασανιστικά, και με το κουαρτέτο από το Salem να εμφανίζεται σιγά-σιγά και καθόλου σιγά να ξεκινάει μια ονειρική βραδιά σχεδόν 80’ με το “Eagles Become Vultures” (!!!) από το “You Fail Me”, άρα μπορείτε να έχετε μια –μικρή είναι η αλήθεια- ιδέα του τι συνέβη τελικά. Πρώτες παρατηρήσεις μετά από απουσία ετών στη χώρα αλλά και στα μάτια μου: O Jacob Bannon έχει ηρεμήσει αρκετά και μπορεί να είναι μια πολυσχιδής προσωπικότητα και τσιτωμένη παρουσία, βγάζει όμως μια ωριμότητα που κερδίζει πολλούς πόντους, ειδικά με το πώς εκφράζεται για και προς το κοινό, με μια ειλικρίνεια κι ένα χαμόγελο που δεν περνάει απαρατήρητο. O Kurt Ballou στις κιθάρες ναι μες είναι ο πιο «ήρεμος» των τεσσάρων, αλλά κι αυτός ξεφεύγει όπου θα χρειαστεί. Για το rhythm section όμως που κουβάλησε τη μπάντα τα σχόλια περιττεύουν. Ο μπασίστας Nate Newton μας το είπε σε συνέντευξη πρόσφατα ότι είναι ενθουσιασμένοι που θα έρθουν αλλά ότι ο ίδιος θα ήταν σαν να κουβαλάει ΤΟΣΟ πολύ τη μπάντα και θα έχει ξεχαρβαλωθεί άλλο ΤΟΣΟ πολύ, έπρεπε να ήσασταν εκεί για να το δείτε. Ο δε ντράμερ Ben Koller κατεδάφισε το σύμπαν σε κάθε κατέβασμα.
Όταν έχεις μια σταθερή σύνθεση για σχεδόν 25 χρόνια, δεν είναι δύσκολο να κατανοήσεις ότι συνεννοούνται με κλειστά μάτια. Το μόνο που μένει είναι πως θα στο αποτυπώσουν. “Dark Horse” (Παναγία μου!), “Under Durress”, “Heartless”, “Axe To Fall” (όπου εμφανίζεται μια τεράστια μπάλα που πάει πέρα-δώθε στο κοινό σε πλήρη ορισμό της έκφρασης «πού ’ναι η μπάλα;»), “You Fail Me”, “All We Love We Leave Behind” με τα φωνητικά των Ballou/Newton να ακούγονται λες και είναι δίπλα στ’ αυτιά μας κι όχι πάνω στη σκηνή, “Predatory Glow”/”Hell To Pay”/”Homewrecker” (ΤΙ ΕΓΙΝΕ ΡΕ ΠΑΙΔΙΑ; ΜΑΣ ΠΑΤΗΣΕ ΤΡΕΝΟ; ΤΙ ΚΑΝΟΥΝ ΤΑ ΚΩΛΟΠΑΙΔΑ;) στο καπάκι, με τον Bannon, τον Newton, τον Koller και τον Ballou να παίρνουν σταδιακά το μικρόφωνο και να μας ευχαριστούν για ότι βλέπουν από το κοινό που τα δίνει όλα, έχουμε crowd surfing παρά τα κατεβασμένα σαγόνια και η ατμόσφαιρα –η ευάερη ατμόσφαιρα με ΑΨΟΓΟ κλιματισμό παρά το sold out- να είναι ηλεκτρισμένη κα ιδανική για ακόμα περισσότερες προσδοκίες. Η μπάντα χρόνια μεν στο κουρμπέτι, από την άλλη παίζει με τη χαρά και καύλα του πρωτάρη και λες και είναι η τελευταία συναυλία που θα δώσει. Ο Bannon το λέει ξεκάθαρα, “It took us 15 long years to come, YOU are the reason why it happened”!
Έχει σκλαβωθεί από το κοινό, στις 2-3 στιγμές που πετάει το μικρόφωνο στον αέρα για να το πιάσει όπως παλιά, βλέπουμε να παλεύει με τον εαυτό του να προσπαθεί να κρατηθεί για να μην τσιτώσει, να «ρουφάει» την αγάπη του κοινού και να παίρνει από τη μια μια στάση «δοξάστε με» κι από την άλλη να ντρέπεται (να ντρέπεται με δεκαετίες εμπειρίας πίσω του) και να μη μπορεί να το διαχειριστεί, τον κάνει ακόμα πιο ανθρώπινο στα μάτια μας. Η συναυλία περνάει, έχει συμπληρωθεί μια ώρα σχεδόν μέχρι να σηκωθούν να φύγουν και να επιστρέψουν για encore, με τον Nate Newton να πιάνει την καρδιά του και να λέει «σας είδα όλους τι κάνατε, σας ευχαριστούμε πάρα πολύ, είστε όλοι πραγματικά υπέροχοι» και πάλι πρώτος να ξεχαρβαλώνεται, να δίνει το έναυσμα ο καθένας να βρεθεί σε άλλο μέρος και χρονικό όριο και –ΑΝ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ- να ακούμε σερί τα “First Light”, “Last Light”, “I Can Tell You About Pain” και…. ΤΟ “CONCUBINE”! Το κομμάτι που κακά τα ψέματα φύτεψε τη σπορά της τρέλας με τους Converge στη χώρα μας κλείνει ιδανικά μια εμφάνιση-έπος και τη μπάντα να αποχωρεί θριαμβευτικά υπό ιαχές πλήρους αποδοχής και τρέλας.
Ή έτσι νομίζαμε γιατί είναι τόσο ξεκάθαρο ότι οι τύποι ΔΕΝ ΘΕΛΟΥΝ ΝΑ ΠΑΝΕ ΠΟΥΘΕΝΑ! Βγαίνουν ξανά, ο Newton σαν πολιτικός ηγέτης κατευνάζει και ξεσηκώνει το πλήθος και ρωτάνε το εξής… αδιανόητο! “Jane Doe” ή “The Saddest Day”; ΤΙ ΛΕΣ ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΕ; Σαν να ρωτάει ποιο δάχτυλο να κόψεις από το χέρι σου… Και το κοινό ΤΑ ΘΕΛΕΙ ΚΑΙ ΤΑ ΔΥΟ με την ίδια θέρμη. Ξαναρωτάνε για να δουν ότι όντως οι αντιδράσεις είναι ισόπαλες, τη Σολομώντεια Λύση αναλαμβάνει να δώσει η ίδια η… διοργάνωση, καθώς γυρνάει ο Nate Newton στην Ελίνα που προσπαθεί κι αυτή στο πλάϊ να μην τρελαθεί μ’αυτό που βλέπει και να φερθεί σαν επαγγελματίας, ακούγεται ξεκάθαρα το “Jane Doe” από τα χείλη της και ο παιχταράς αναφέρει «H Ελίνα είπε “Jane Doe” παιδιά», καταλαβαίνετε λοιπόν ότι ο κόσμος προετοιμάστηκε για άλλα 12’ (ΔΩΔΕΚΑ, πάλι ολογραφώς) πλήρους σχιζοφρένειας αλλά και συναυλιακής αποθέωσης, κορύφωσης και οργασμού. Η μπάντα μάλλον άλλο που δεν ήθελε, ενορχηστρώνει το κομμάτι με τέτοιο τρόπο που τα βαριά σημεία ακούγονται βαρύτερα, τα «σκισμένα» σημεία ακούγονται εφιαλτικότερα και κάθε κατέβασμα χορδής και μπαγκέτας γίνεται ένα με τον χτύπο της καρδιάς κάθε οπαδού στο Gagarin, με το αποτέλεσμα να είναι καθηλωτικό μέχρι το τέλος που κανείς δε θέλει να έρθει.
Αυτό που ακολουθεί το τέλος όπου έχουμε ακούσει ΔΕΚΑΕΝΝΙΑ (ναι, ναι, 19) κομμάτια που καλύπτουν 5 διαφορετικά άλμπουμ τους και που κανείς δεν έχει παράπονο από το τι και αν άκουσε (και πώς να’χει με 5 κομμάτια από “Axe To Fall”/”No Heroes” και 4 από “Jane Doe”, 3 από “The Dusk In Us” και 2 από “All We Love We Leave Behind”), νομίζω ο καθένας να έφτιαχνε το δικό του σετ και να τα ένωναν όλοι μαζί, τόσο μασίφ δε θα ήταν. Άντε να δεχτώ ότι έτσι χαρούμενοι που ήταν, έπρεπε να παίξουν ΚΑΙ το “The Saddest Day”, επιβεβαιώθηκε εκ των έσω ότι έχουν να παίξουν τόση ώρα από… ποτέ (!!!!), ότι με το κοινό έπαθαν κλακάζ ιστορικό, ότι άμεσα ζήτησαν μόνοι τους να επιστρέψουν ανά πάσα στιγμή κι ότι ένιωσαν ευγνώμονες με τέτοια θέρμη κι ανταπόκριση από πλευράς κοινού που δε θα το ξεχάσουν ποτέ. Σκόρπιες σκέψεις τύπου «τι θα γινόταν αν ήταν και η Chelsea Wolfe μαζί τους» προλαβαίνουν να περάσουν από το μυαλό μου (και υποθέτω όχι μόνο το δικό μου) και χάνονται μπροστά στην ολότητα αυτού που είδαμε, το live της 10ετίας/15ετίας/20ετίας ανάλογα τα γούστα του καθενός όπως πολλοί εξέφρασαν δημόσια πλήρως εκστασιασμένοι.
Το μόνο που έχω να πω γιατί έχει τη σημασία του και γιατί πρέπει κάποια στιγμή να βγούμε να τα πούμε δημόσια και γιατί πρώτα υπάρχει σεβασμός ΠΡΟΣ το κοινό, είναι τα εξής:
-ΟΤΑΝ ο ήχος είναι υπεράνω κριτικής και σε βαράει στα μηνίγγια, το στήθος, ακόμα και ανάμεσα στα πόδια, με τον ανάλογο πριαπισμό/εφίδρωση (ότι έχει ο καθένας/μια) βγαίνεις και το λες και το χαίρεσαι.
-ΟΤΑΝ ο κλιματισμός στα τέλη Ιουνίου με sold out είναι τέτοιος που δε χύνεις (οκ σχετικό αυτό) σταγόνα ιδρώτα την επόμενη σχεδόν μιάμιση ώρα και είσαι άνετος και βλέπεις τη συναυλία δροσερά μεταξύ άλλων, βγαίνεις και το λες και το χαίρεσαι.
-ΟΤΑΝ ο κόσμος αλλά και η μπάντα παίζουν με τον τρόπο τους ο καθένας για τον διοργανωτή (στη συγκεκριμένη περίπτωση διοργανώτρια) και γίνεται για νιοστή φορά και σύμπτωση επαναλαμβανόμενη παύει να είναι σύμπτωση, βγαίνεις και το λες και το χαίρεσαι.
-ΟΤΑΝ εισπράττεις σεβασμό από την ώρα που θα μπεις μέχρι την ώρα που θα βγεις από το χώρο και δεν είσαι απλά δυο πόδια, δυο χέρια και μια τσέπη που τα έσκασες για το Χ live και τον εισπράττεις από κάθε εμπλεκόμενη μεριά, βγαίνεις και το λες και το χαίρεσαι.
-Τέλος, ΟΤΑΝ όλα αυτά τα ήδη σπάνια να συμβεί το καθένα μόνο του συνδυάζονται ΟΛΑ ΜΑΖΙ στον υπερθετικό βαθμό, βγαίνεις και το λες και το χαίρεσαι.
ΔΕΝ χρειάζεται να είμαστε συνεννοημένοι μεταξύ μας για να το γράψουμε.
ΔΕΝ παίρνουμε ποσοστά από τις πωλήσεις των εισιτηρίων ούτε και πληρωνόμαστε για τις ανταποκρίσεις μας.
ΔΕΝ έχουμε κανένα έννομο συμφέρον να γράψουμε κάτι που δεν ισχύει γιατί έχει άλλα 1.200 άτομα μέσα και μια μαλακία να γραφτεί, θα γίνουμε ρόμπες και θα το αξίζουμε να φάμε χλεύη.
ΔΕΝ υπερβάλλουμε γιατί έτσι ακριβώς συνέβησαν τα πράγματα και μπορεί να τα επιβεβαιώσει και κάποιος που δεν γράφει σε διαδικτυακό μέσο.
Δ-Ε-Ν πρέπει να θεωρούμε τίποτα δεδομένο και ΟΤΑΝ αυτό συμβεί και συμβάλλει στο να χαρούμε, να νιώθουμε πλήρεις και να περάσουμε αντικειμενικά υπέροχα σε πολύ δύσκολες εποχές καθημερινότητας, καλό είναι να λέμε κι ένα ευχαριστώ εκεί που αξίζει να ειπωθεί.
Ένα μεγάλο ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ λοιπόν στο συγκρότημα, στη διοργάνωση και στο χώρο που ο καθένας από την πλευρά του και –παραπάνω από- όσο του αναλογούσε, μας πρόσφεραν μια βραδιά που θα κάνει χρόνια ο κόσμος να συνέλθει από αυτήν, θα την έχει ως σίγουρο μέτρο σύγκρισης για όσα μελλοντικά –και πολλά- θα έρθουν και θα μας γυρνάει στο χρόνο με ένα χαμόγελο που δε θα σβήσει ποτέ και θα μας δίνει κίνητρο για στιγμές που δε θα είναι όλα ιδανικά γύρω μας.
Όλα όσα αγαπάμε τα αφήνουμε πίσω κάποια στιγμή, την εμφάνιση αυτή θα την πάρουμε όλοι στον τάφο μας όμως όταν έρθει η ώρα.
Για το Rock Overdose,
Άγγελος Κατσούρας
Φωτογραφίες: Αλέξανδρος Καταστρόφος (https://www.instagram.com/alexandros_kat/)
Comments
