Κυριακή με συναυλία είναι πάντα ιδανικός τρόπος να κλείνει μια εβδομάδα και για μένα προσωπικά ακόμα ιδανικότερος στο διπλανό Fuzz, στο οποίο πάντα φτάνω στην ώρα μου ξεκινώντας 10’ πριν από το σπίτι, το λες και προνόμιο. Πόλος έλξης αυτή τη φορά οι Άγγλοι black metallers Cradle Of Filth που όπως θα διαβάσετε μετά, κατάφεραν για άλλη μια φορά να μαγνητίσουν το κοινό και να δώσουν συνέχεια στην εκπληκτική τους εμφάνιση πρόπερσι στο Release Festival στο πλάϊ των Judas Priest. O Dani και η παρέα του σε μεγάλα κέφια, απέδειξαν ότι είναι μεγάλη μπάντα πέρα από προτιμήσεις και ίντριγκες και δίκαια έχουν αυτή την αποδοχή, η οποία στη χώρα μας ήταν άμεση από τις εποχές του πρώτου δίσκου τους 30 χρόνια πριν.
Η συναυλία πέραν του κυρίως πιάτου είχε και τρία ορεκτικά, ξεκινώντας μόλις στις 19:00 (!) με τους Drift, Sick’n’Beautiful και τους Wednesday 13 σε ειδική εμφάνιση όπου θα παίζανε μόνο κομμάτια των Murderdolls προς τιμήν του Joey Jordison, πρώην ντράμερ τους και των Slipknot, ο οποίος έφυγε νωρίς σκορπίζοντας θλίψη σε εκατομμύρια κόσμου. Όπως καταλαβαίνετε, αν μη τι άλλο για τις επόμενες 4μιση ώρες ο κόσμος χόρτασε συναυλία η οποία τέλειωσε και νωρίς, άρα όλα παραπάνω από κομπλέ.
Ξεκίνημα με τους… διαστημικούς Drift, οι οποίοι μάλιστα παρότι θεωρητικά τελευταία μπάντα ιεραρχικά στη συναυλία, άρα και πρώτη σε ώρα εμφάνισης, κατάφεραν να κλέψουν τις εντυπώσεις υπέρ τους με το φιλότιμο παίξιμο τους και την πολύ δυνατή παρουσία τους. Βγαλμένοι σαν από δυστοπική ταινία εξερεύνησης του σύμπαντος με πλήρη εξοπλισμό και με στολές 10 κιλά ο καθένας τους, παίξανε για περίπου μισή ώρα ανεβάζοντας πολύ την διάθεση και παρότι αυτοπροσδιορίζονται ως ατμοσφαιρικό industrial rock, είναι μια μπάντα με πολύ περισσότερα μεταλλικά στοιχεία –ιδιαίτερα μοντέρνα- παρά ροκ. Μορφάρες όλοι τους και υπερπαραγωγή οπτικής παρουσίας στη σκηνή –ειδικά ο κιθαρίστας με τα ράστα δεξιά, τι παλικάρι-, πήραν το κοινό από νωρίς με το μέρος τους με παλαμάκια και τα κλασικά «έϊ, έϊ» που έκαναν το κλίμα κατά πολύ ομορφότερο. Μπάντα που δεν ξέρω αν θα βάλεις να ακούσεις αν έχεις ελεύθερο χρόνο, μια και δεν κάνουν κάτι που δεν έχεις ακούσει, αλλά ιδανικοί για συνθήκες συναυλίας, τους βλέπεις και περνάς καλά ρε παιδί μου, ειδικά αν έχεις αράξει χαλαρός περιμένοντας το κυρίως πιάτο. Στα μεγάλα συν μια φοβερή διασκευή στο “Stranded” των Gojira που παίχτηκε άψογα, δείχνοντας πόσο καλοί παίχτες είναι. Θα τους θυμάμαι ως πολύ ευχάριστη ανάμνηση μελλοντικά το δίχως άλλο.
Στη συνέχεια τη σκυτάλη πήραν οι Sick’n’Beautiful οι οποίοι βγήκαν με τη σειρά τους σαν να είναι από το διάστημα με στολές 15 κιλά ο καθένας αυτή τη φορά. Τα φώτα έπεσαν στην τραγουδίστρια τους με τα φωσφοριζέ… στήθη αλλά και στην ακόμα πιο πληθωρική ντράμερ τους –η οποία για να είμαι ειλικρινής τα έσπαγε και έπαιζε πολύ πιο δυνατά από πολλούς άντρες που έχω δει- που με τη σειρά της άφηνε λίγα στη φαντασία του φιλοθεάμονος κοινού. Σε αντίθεση με τους Drift που κύλησαν λίγο πιο όμορφα σαν ροή συνολικά, οι φίλοι και φίλες μας από’δω δεν κατάφεραν να ξεσηκώσουν τόσο πολύ το κοινό και περισσότερο μοιάζουν μια μπάντα που στηρίζεται περισσότερο στην εικόνα –δεν είναι κακό αυτό, κακό είναι να προκρίνεται τόσο πολύ αναλογικά- παρά στη μουσική τους. Όχι ότι το πάντα ζεστό Ελληνικό κοινό δεν τους χειροκρότησε και δεν τους έδωσε έναυσμα να συνεχίσουν, αλλά έδειξαν ότι κάτι έλειπε συνολικά. Καλές οι κοπέλες, εντυπωσιακές για κάποιους, αλλά είμαστε σε ηλικία και με εμπειρία δεκαετιών πλέον που δεν «τρώμε» από ανάλογα εφέ και εστιάζουμε στην ουσία. Τους Drift τους ξαναβλέπω anytime, δε μπορώ να πω κάτι ίδιο για τους Sick’n’Beautiful. Χωρίς να είναι κακοί, πέρασαν και δεν (με) ακούμπησαν.
Στις 20.45 λοιπόν, οι Wednesday 13 ανέβηκαν στη σκηνή και παρουσίασαν το αμερικάνικο horror punk/glam rock υλικό των Murderdolls και όχι μόνο. Για όσους δεν γνωρίζουν, οι Murderdolls δημιουργήθηκαν το 2002, έχοντας ως εκκεντρική περσόνα τον Joseph Poole (που υιοθετεί το ψευδώνυμο Wednesday 13), αλλά και τον Joey Jordison στα ντραμς. Extreme μπάντα για extreme γούστα, σίγουρα όχι 100% τα δικά μου, αλλά είδα την εμφάνισή τους μέχρι τέλους, όπως κι όλοι όσοι γέμισαν εκείνη τη στιγμή το χώρο. Στο glam-άτο rock & roll του “Slit My Wrist“ έγινε ο πρώτος χαμός, σε ένα set 13 κομματιών που απλώθηκαν σε 45 λεπτά.
Παίχτηκαν συνθέσεις από τα δύο άλμπουμ των Murderdolls, 4 διασκευές στους επίσης Αμερικάνους horror punk-ηδες, Frankenstein Drag Queens From Planet 13, με το “Die My Bride“ να ξεχωρίζει και η κομματάρα “White Wedding“ του Billy Idol. Επίσης ωραίο και το “People Hate Me”, από μια τετραμελή μπάντα, άκρως επαγγελματική, που με άψογο ήχο, σκηνική παρουσία κι όρεξη διασκέδασε όσους την τίμησαν. Έκλεισαν με το “I Love to Say Fuck” και, αντικειμενικά μιλώντας, ήταν μια πετυχημένη επιλογή σαν ειδικοί καλεσμένοι, καθώς αρκετοί είχαν έρθει και γι’ αυτούς, γνωρίζοντας στίχους και κομμάτια.
Ένα σκηνικό τρόμου είχε στηθεί στις 22.00 όταν έσβησαν τα φώτα κι ακούστηκε από τα ηχεία το εισαγωγικό “The Fate Of The World On Our Shoulders“. Δύο μεγάλοι τερατοσκελετοί αριστερά και δεξιά της σκηνής, το drum kit (πίσω πάντα από πλέξι γκλας) του Martin Škaroupka και τα πλήκτρα της Zoe Marie Federoff, όλα βρίσκονταν κάτω ακριβώς από το τεράστιο λογότυπο των πολυαγαπημένων Cradle Of Filth από το Suffolk. “Existential Terror” για αρχή κι ένα ταξίδι μιάμισης ώρας στη δισκογραφία της μπάντας ξεκινά. Καρφί πίσω στο 2000 και στο ατμοσφαιρικό black/gothic του “Saffron's Curse”, μια μπάντα σε υπερδιέγερση, ένας ήχος που ολοένα και καλυτέρευε κι ένας Dani να μην λυπάται θεό και άνθρωπο.
Το “She Is a Fire” έκανε πρεμιέρα στη χώρα μας ζωντανά και με πολύ καλές αντιδράσεις, πριν γυρίσουμε 31 χρόνια πίσω και στο ντεμπούτο του “The Principle of Evil Made Flesh“, με τον ομώνυμο ύμνο να ενθουσιάζει. Το “Crawling King Chaos” ήταν το δεύτερο κομμάτι που παίχτηκε από το εξαιρετικό “Existence Is Futile“ και φτάσαμε σε ένα από τα μεγαλύτερα hits της μπάντας. Το “Nymphetamine (Fix)” «άνοιξε» πόρτες σε μεγαλύτερο ακροατήριο για τους Cradle Of Filth και τα φωνητικά μέρη της Liv Kristine Espenæs ανέλαβε φυσικά η Zoe Marie, αποδίδοντάς τα όπως έπρεπε, ενώ παράλληλα χρωμάτιζε τον ήχο με τα πλήκτρα της. Ξανά βουτιά στο ένδοξο παρελθόν με το “Dusk And Her Embrace”, ρυθμός και μελωδία στο heavy metal του “Necromantic Fantasies“ και το πρώτο μέρος κλείνει με το “Born in a Burial Gown“.
Oλιγόλεπτη διακοπή και μια γνώριμη εισαγωγή ακούγεται. Είναι το “A Bruise Upon The Silent Moon” και μπαίνουν με το “The Promise Of Fever”, ίσως το κορυφαίο κομμάτι του “Damnation And A Day”. Kαλά όλα αυτά, αλλά υπήρχε κι ένας παλιός δίσκος που δεν είχε τιμηθεί ακόμα. Ναι το “Cruelty Brought Thee Orchids” εκπροσώπησε το “Cruelty And The Beast” και όχι το σύνηθες “Bathory Aria”, κάνοντας την έκπληξη. Βρισκόμαστε λίγο πριν το κλείσιμο και μπαίνει το “Her Ghost in the Fog”, εξάλλου δεν γίνεται συναυλία των Βρετανών χωρίς αυτό. Οι περισσότεροι τραγουδάν τους στίχους με μπύρες στο χέρι, οι οποίες κρατάνε και στο αειθαλές “From the Cradle to Enslave“. Δυστυχώς αυτό ήταν και το τέλος μιας εκ των κορυφαίων και πιο επαγγελματικών εμφανίσεων των Cradle Of Filth στη χώρα μας.
Ένα συγκρότημα σαν καλοκουρδισμένη μηχανή, με δύο κιθαρίστες να φανερώνουν την μαύρη αλλά και πιο heavy πλευρά της μπάντας, έναν ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ κοντό να σκίζει τα πάντα με τα φωνητικά του, την μαγευτική ξανθομαλλούσα Zoe Marie Federoff σε διπλό ρόλο κι ένα rhythm section πραγματικό βράχο. Θα σταθώ και δικαίως λίγο παραπάνω στον φανταστικό Martin Škaroupka. Ο Τσέχος ντράμερ είναι δυνατός στα χτυπήματα σαν ταύρος, γρήγορος σαν μηχανή και ακριβής σαν ελβετικό ρολόι. Δίνει άλλη βαρύτητα στις συνθέσεις και συνεχίζει την παράδοση που θέλει να κάθονται μόνο μεγάλα ονόματα στο σκαμνάκι των Εγγλέζων. Οι Cradle Of Filth είναι στην καλύτερη φάση τους εδώ και χρόνια. Σκίζουν στο σανίδι και κεντάνε στο στούντιο. Η επιστροφή τους είναι δεδομένη με νέο δίσκο και δεν σκοπεύουμε να λείπουμε
Κείμενο Cradle Of Filth, Wednesday 13: Μιχάλης Τσολάκος
Κείμενο Sick N' Beautiful, Drift: Αγγελος Κατσούρας
Φωτογραφίες: Αλέξανδρος Καταστρόφος (https://www.instagram.com/alexandros_kat/)
Comments
