Το ξέραμε από την αρχή ότι θα ισχύει αυτό που επιβεβαιώθηκε στο τέλος, αλλά θα ξεκινήσω με το γεγονός ότι η λογική του μέσου φασαίου επικράτησε και πάλι και αυτή τη φορά ξεβρακώθηκε πολύς κόσμος. Στην προηγούμενη εμφάνιση των Cult Of Luna στη χώρα μας, ο αριθμός προσέλευσης ήταν μεγάλος τετραψήφιος, ενώ αυτή τη φορά, με μεγάλη απουσία από τότε, με ακόμα καλύτερο δίσκο (για την ακρίβεια τον κορυφαίο του 2022 μακράν του δευτέρου) και με χώρο που θεωρητικά «βολεύει» περισσότερο (μια και ο προηγούμενος είχε τη στάμπα του «σκυλάδικου»), κι όμως χωρίς λόγο και αιτία, το Fuzz όχι απλά δεν γέμισε όπως έπρεπε αλλά είχαμε και χώρο να απλώσουμε χέρια, να αγκαλιαστούμε, να κοπανηθούμε και πολλά πολλά άλλα. Και να πεις ότι υπήρχε ανάλογη συναυλία ηχητικά πάει στο καλό. Επίσης μια ζωή οι οπαδοί συγκεκριμένων συγκροτημάτων ηχητικά, γέμιζαν τους χώρους. Αυτή τη φορά και στο συγκρότημα που αποτέλεσε παγκόσμια σταθερά ενός ιδιώματος που ανακύκλωνε./αναμασούσε συνεχώς ιδέες που είχαν παρουσιαστεί, η προσέλευση ήταν μέτρια ως ντροπιαστική κατ’εμέ, πάντα σε συνάρτηση με την αξία των Σουηδών αλλά και με όλα όσα ΞΕΡΑΜΕ ότι μπορούν να κάνουν επί σκηνής. Από την άλλη όμως, γιατί να νοιαζόμαστε για όσους δεν έρχονται στην τελική;
Η συναυλία ξεκινάει ιδανικά ακριβώς στις 19:40 όπως έχει προγραμματιστεί και στην σκηνή ανεβαίνουν οι φοβεροί Sevengill, οι οποίοι για τα επόμενα 35’ θα κερδίσουν το επάξιο χειροκρότημα του κοινού. Θα σταθώ εδώ γιατί πολύ σπάνια έχω δει μπάντα να λαμβάνει επευφημίες ενώ το κομμάτι δεν έχει τελειώσει ακόμα και αυτό είναι δείγμα ότι οι Sevengill έκαναν κάτι πραγματικά πολύ σωστά. Το τρίο έδειξε από την αρχή τη διάθεση του να κάνει τη διαφορά, ενώ όταν βλέπεις τον ντράμερ να το «νιώθει» και να κουνιέται πριν καν βαρέσει τα δέρματα, τον μπασίστα με μπλούζα Amenra και τον τραγουδιστή να παίζει ριφφάρες καθ’όλη τη διάρκεια, ε δε μπορούσε να πάει τίποτα στραβά. Άσχετα αν φωνή ακούσαμε τα τελευταία 2-3’ της εμφάνισης τους μόνο, πιστέψτε με, δεν πείραξε κανέναν. Οι Sevengill και να θέλουν να το κρύψουν –που δε νομίζω-, είναι πνευματικά παιδιά των Isis (ειδικά) και με μπόλικες στρώσεις Amenra, Cult Of Luna, Neurosis και λοιπών βαρέων βαρών ηρώων μας. Ο τρόπος με τον οποίο χτίζουν τα κομμάτια τους είναι για σεμινάριο, το λιγότερο γι’αυτούς είναι περισσότερο και με δεδομένο ότι ετοιμάζουν νέο δίσκο σύντομα, θεωρώ πως είναι έτοιμοι να κάνουν τη διαφορά σε στουντιακό επίπεδο, συναυλιακά είναι υπεράνω κάθε αναφοράς.
Καπάκι εμφανίζονται οι αρκετά πιο γνωστοί κι εξίσου υπέροχοι Calyces. Μπορεί να θρηνούμε ακόμα την απώλεια των Tardive Dyskinesia (αδυναμίες είναι αυτές), o mainman Μάνθος Στεργίου ωστόσο φρόντισε να μας προσφέρει το νέο του συγκρότημα σε διαφορετικό ύφος και με την ίδια ποιότητα να συνοδεύει το νέο αυτό πόνημα. Μάλιστα, την περασμένη εβδομάδα το μοναδικό τους άλμπουμ μέχρι στιγμής (“Impulse To Soar”) έκλεισε 2 χρόνια ζωής (!) και η εμφάνιση τους επίσης μόλις για 35’, μας θύμισε πόσο φοβερά είναι τα κομμάτια του. Καθαρά Αμερικάνικο post/prog στυλ με έντονες τις αναφορές στο Άγιο Τρίπτυχο των Baroness/Kylesa/Mastodon (με αλφαβητική σειρά αλλά και προσωπικής προτίμησης) αλλά και έντονες τις βαρύτερες αναφορές σε μπάντες όπως οι Black Cobra για παράδειγμα. Πεντακάθαρος ήχος, δεμένο συγκρότημα που το διασκεδάζει επί σκηνής ξεκάθαρα, προσωπικά θα ήθελα να παίζανε λίγο παραπάνω και δη όλο το άλμπουμ, αλλά από την άλλη καιρός να γράψω δημόσια ότι ο ήχος αυτός πρέπει να μετεξελιχθεί σε δεύτερο δίσκο αρχικά (μην τεμπελιάζουμε παρακαλώ) και με το καλό να τους δούμε και σε περισσότερες εμφανίσεις, αρχικά ως headliners και στη συνέχεια βλέπουμε. Συγκροτήματα όπως οι Calyces είναι ηχητικά κι αισθητικά μια πολυτέλεια για τη χώρα μας και εύχομαι σύντομα να πάρουν όσα αξίζουν.
Περνάει ένα μισάωρο πιο βασανιστικά κι από μαρτύριο, τα φώτα σβήνουν και ανάβουν ξανά στο βάθος, ακούγεται το ιντερλούδιο “Beyond II” από τα ηχεία και σιγά σιγά οι Cult Of Luna κάνουν την εμφάνιση τους στη σκηνή του Fuzz. Ο κόσμος ξεσπάει σε χειροκροτήματα και ένας γνώριμος παιάνας σηματοδοτεί την επίσημη έναρξη της συναυλίας. Το “Cold Burn” εφορμάει και σταδιακά ξεκινάει ένα έργο τέχνης που θα διαρκέσει 93’, γιατί συναυλία δε μπορείς να το πεις αυτό που κάνανε. Οι συναυλίες πάνε, έρχονται, αποτυπώνονται, όλα οκ ως ένα σημείο. Εδώ μιλάμε για κάτι ΑΞΕΧΑΣΤΟ για το υπόλοιπο της ζωής των λιγότερων απ’όσο έπρεπε παρευρισκομένων. Αυτό που μέσα σε όλα κάνει το αποτέλεσμα ΑΞΕΠΕΡΑΣΤΟ είναι το φοβερό light show. Η μπάντα μπετόν, ακούγεται 10 φορές πιο δυνατή και βαριά απ’ότι στα εξαίσια άλμπουμ που κυκλοφόρησε, ο αρχηγός/κιθαρίστας/τραγουδιστής Johannes Persson ως μπροστάρης, καθοδηγεί τους υπόλοιπους σε μια άρτια και ακόμα ανώτερη από την αντίστοιχη του 2016 με την Julie Christmas εμφάνιση. Οι υπόλοιποι αψεγάδιαστοι, με έναν Fredrik Kihlberg πλάϊ στον Persson, στη δεύτερη κιθάρα, να προσθέτει κι αυτός τόνους βάρους με την ψιλόλιγνη φιγούρα του, ενώ πίσω τους γίνεται πραγματική μάχη με έναν πληκτρά, έναν μπασίστα και δυο ντράμερ σε απόλυτο μαθηματικό συγχρονισμό.
To “Nightwalkers” από το “A Dawn To Fear” μας εισάγει περισσότερο στη νεότερη περίοδο τους, λογικό καθώς δεν βρέθηκε και ιδιαίτερος χρόνος για να περιοδεύσουν γι’αυτό, περισσότερο βάρος, περισσότερα φώτα, περισσότερο ηχητικό σεμινάριο, το “The Silent Arc” που είναι το αγαπημένο μου κομμάτι του νέου τους δίσκου “The Long Road North” αντιμετωπίζεται με ουρλιαχτά, ενώ στο κλείσιμο του κι εκεί που όλα δείχνουν ήρεμα, έρχεται το “I: The Weapon” από το μνημείο πολιτισμού που ονομάζεται “Vertikal” και προκαλεί παροξυσμό. Αθάνατο κομμάτι που το Γενάρη κλείνει 10 χρόνια από την κυκλοφορία του κι ακόμα δεν έχει ξεπεραστεί το σοκ του απόλυτου COL δίσκου μέχρι σήμερα. Κι εκεί που λες ότι δε μπορεί να γίνει καλύτερα, έρχεται η κλειστοφοβία του “Lights On The Hill” να οδηγήσει σε μια ΜΕΓΑΛΕΙΩΔΗ εκτέλεση, με το ξέσπασμα στο τέλος του κομματιού να θυμίζει την τελευταία σκηνή στο Fight Club, όπου οι δυο πρωταγωνιστές πιασμένοι χέρι-χέρι, βλέπουν τον κόσμο γύρω τους να καταρρέει. Η εμφάνιση των COL από ένα σημείο και μετά εξελίσσεται σε ουράνια συναστρία, ξεφεύγοντας στα αχαρτογράφητα διαστημικά όρια, τα φώτα τρεμοσβήνουν ενώ παίζουν, αλλάζουν από λευκά σε κόκκινα, από μπλε σε πράσινα, ανάλογα με τις ανάγκες του κάθε κομματιού και έρχονται ξανά στο κόκκινο!
Το “The Silent Man”, opener του “A Dawn To Fear”, εκτυλίσσεται μπροστά μας ως η πιο πωρωτική και up-tempo στιγμή της συναυλίας, με τον κόσμο να προσπαθεί να κοπανηθεί από τη μία, αλλά η μεγαλοσύνη όλου αυτού να κρατάει άπαντες βιδωμένους στη θέση τους και να δείχνουν ανήμποροι κι ανίκανοι να κάνουν το οτιδήποτε. Κι εκεί μας αποτελειώνουν μια και καλή, καθώς οι αθεόφοβοι απαγγέλουν την ανατριχίλα της χρονιάς –και μέχρι στιγμής της δεκαετίας-, το “Beyond I”, το οποίο ερμηνεύει ο Kihlberg αντικαθιστώντας τρόπον τινά την Mariam Walentin που το ερμήνευσε στο δίσκο. Τα μπήξαμε κανονικά και με το νόμο, τουλάχιστον δεν ήμουν ο μόνος να νιώθω ότι έγινα ρεζίλι, βάρεσε πολλές ευαίσθητες χορδές αυτό το άσμα, και σε ανάλογο «αιθέριο» κλίμα, έρχεται –αν έχεις το Θεό σου- το “Dim” μέσα από το “Somewhere Along The Highway” να προσθέσει λίγη αρμονία μέσα στη δεδομένη Σουηδική βαρύτητα, της οποίας οι COL αποτελούν ταυτόσημη έννοια τα τελευταία 22 χρόνια. Δυστυχώς φτάνουμε προς το τέλος, κι αν τα κομμάτια που σας αναφέρουμε φαίνονται λίγα, είναι όντως, μην ξεχνάτε όμως την μέση 10λεπτη –αν όχι παραπάνω- διάρκεια του καθενός, με τελευταίο και πλέον βιωματικό βάσει τελευταίου αποτυπώματος αυτής της συναυλίας το “Blood Upon Stone”.
Ποιος έχασε τις λέξεις για να τις βρω εγώ και να περιγράψω τι συνέβη κατά τη διάρκεια του, με τα φώτα πλέον πιο έντονα από ποτέ στη συναυλία, με τη μπάντα να τρυπάει το ταβάνι της, με δυο ντράμερ που κατεδαφίζουν το σύμπαν και ειδικά ο Thomas Hedlund να χτυπάει τόσο ΔΥΝΑΤΑ που νόμιζες θα παίζει όλο το Fuzz, με τα πλήκτρα του Magnus Lindberg να σε ταξιδεύουν σε μη γήινους προορισμούς και τον μπασίστα Andreas Johansson κυριολεκτικά να δέρνει τις μπασοχορδές του, μιλάμε για κλείσιμο συναυλίας που σε πάει στα ουράνια, με τη μπάντα να μη λυπάται το κοινό και το κοινό στο τέλος να κραυγάζει για άλλο ένα έστω κομμάτι, χωρίς δυστυχώς να μας κάνουν τη χάρη όπως το ’16 με το απροειδοποίητο encore. Ο Persson πήρε το λόγο στο τέλος να μας ευχαριστήσει και να μας πει ότι ήταν το τελευταίο σόου της περιοδείας, ευχαριστώντας και όσους συνέβαλαν σ’αυτήν, ενώ τόνισε ότι ήταν το κατάλληλο μέρος η Αθήνα για να κλείσει η περιοδεία και πως το κάναμε ξεχωριστό ακόμα περισσότερο. Εμφάνιση επιπέδου επίσημων dvd, η οποία μπαίνει δίπλα σε αυτή των Neurosis πριν 9 χρόνια σε χρονικά Fuzz. Τι άλλο να θελήσω να δω μετά από αυτό;
Όσοι θα βλέπετε βίντεο της συναυλίας μελλοντικά και θα καταριέστε την ώρα και τη στιγμή που είδατε το όνειρο να μην έρθετε, μπείτε στη θέση όσων από εμάς βρεθήκαμε εκεί και που όσο και να προσπαθήσουμε να το περιγράψουμε μελλοντικά, δε θα μπορούμε. Οι Cult Of Luna είναι τόσο ΤΕΡΑΣΤΙΑ μπάντα που θα έπρεπε να γεμίζει στάδια και να μην ασχολείται ο κόσμος με διάφορα μπαντουλίνια εκεί έξω. Από την άλλη, οι υπερβόρειοι Σουηδοί αποδεικνύουν ότι ακόμα κι όταν δεν ψελλίζεις λέξη προς το κοινό καθ’όλη τη διάρκεια της συναυλίας, μπορείς να φαντάζεις τόσο αγέρωχος, τόσο ανέγγιχτος από το χρόνο και με απτή απόδειξη των 9 υπέροχων δίσκων τους, έχουν το δικαίωμα να ισχυρίζονται ότι δώσανε την κορυφαία συναυλία μετά την καραντίνα στη χώρα μας και που σχηματίζουν την Αγία Σουηδική Τριάδα εμφανίσεων για το 2022, μαζί με αυτές των Hellacopters και των Soen, καθώς Ο,ΤΙ κι αν είδαμε πέραν αυτών (και βάζω τα ιερά τέρατα Priest/Manowar, τους Slipknot, τους Sepultura και πολλούς άλλους –Maiden δεν πήγα, μη βαράτε αλλά ούτε στα όνειρα τους το 1/100 απ’ότι είδαμε στο Fuzz- ) υπολειπόταν σε αρτιότητα συναυλίας από την αρχή ως το τέλος, από καθαρότητα ήχου, από τα πάντα που μπορείτε να φανταστείτε.
“Someone's calling out my name
I hear the echo, bleak and frail
Every time I close my eyes
I see you
Something's moving up ahead
Shadows flickering and vague
My feet are cold, my eyes are dim
As I fall down
Beneath a sky of black and blue
Into a night that never ends
Every time I close my eyes
I see you”…
Για το Rockoverdose,
Άγγελος Κατσούρας
Φωτογραφίες: Αλέξανδρος Καταστρόφος (https://www.instagram.com/alexandros_kat/)
Comments
