Μεσημέρι Σαββάτου 20 Οκτωβρίου, λίγες ώρες πριν από την μεγάλη συναυλία των Pain of Salvation στην Αθήνα, οδεύω προς το Piraeus 117 Academy όπου θα έχω την τεράστια τιμή να συναντήσω τον τραγουδιστή του συγκροτήματος, Daniel Gildenlow.
Αδιαμφισβήτητα οι Pain of Salvation αποτελούν ένα από τα καλύτερα και πιο ενδιαφέροντα σχήματα στο χώρο του progressive. Νομίζω πως είναι μία από τις μπάντες που η μουσική τους και οι στίχοι τους σε κάνουν να ανατριχιάσεις, να δακρύσεις, να ταυτιστείς. Μουσική που μιλάει κατευθείαν μέσα στην καρδιά και στην ψυχή σου… απόλυτη μαγεία. Και πως θα μπορούσε να είναι διαφορετικά όταν έχουν ως frontman τους, μια τόσο ξεχωριστή και χαρισματική προσωπικότητα. Πολυτάλαντος και μοναδικός, ο Daniel Gildenlow σε αφοπλίζει με την ευγένεια, την καλοσύνη, την ευφυΐα και την ειλικρίνειά του. Είναι άνθρωπος που μιλάει μέσα από την ψυχή του και σε κερδίζει από τις πρώτες κιόλας κουβέντες.
Φτάνω λοιπόν μέσα στον χώρο την ώρα που έχουν ήδη ξεκινήσει το soundcheck τους, παίρνοντας μια γερή δόση από το τι θα επακολουθήσει το βράδυ. Λίγη ώρα μετά το soundcheck με υποδέχεται ο Daniel χαρούμενος και ευδιάθετος. Ξεκινήσαμε έχοντας στο νου μου μία κλασική συνέντευξη και τελικά καταλήξαμε να μιλάμε για σχεδόν μία ώρα για τα πάντα. Και αν δεν έπρεπε να ξεκουραστεί λιγάκι νομίζω πως η κουβέντα θα μπορούσε να είχε τραβήξει ακόμα περισσότερο. Η περιγραφή της περιπέτειας υγείας του, ο θετικότατος τρόπος που αντιμετωπίζει όλες αυτές τις τραγικές καταστάσεις που βίωσε, οι προτεραιότητες που έχει θέσει και η γενικότερη στάση του απέναντι στη ζωή σε κάνουν να τον θαυμάζεις αλλά και να παραδειγματίζεσαι. Όταν η επαφή με έναν τέτοιο άνθρωπο και την τέχνη του σε κάνουν να θες να γίνεις καλύτερος, τότε μόνο επιτυχία μπορείς να το χαρακτηρίσεις όλο αυτό.
Rock Overdose: Καλώς ήρθες και πάλι στην Αθήνα Daniel. Χαρά μου που σε γνωρίζω από κοντά. Έχουν περάσει σχεδόν 7 χρόνια από την τελευταία σας συναυλία εδώ.
Daniel: Ναι, είναι πολύς ο χρόνος!
Rock Overdose: Από τότε έχει μεσολαβήσει η κυκλοφορία του ακουστικού album “Falling Home” και φυσικά η κυκλοφορία του τελευταίου σας album με τίτλο “In the Passing Light of Day”. Προφανώς ο δίσκος έχει βασιστεί στο θέμα της υγείας σου. Καταρχάς χαιρόμαστε που είσαι καλά και είσαι εδώ μαζί μας. Μίλησε μας λοιπόν για όλη αυτή την εμπειρία.
Daniel: (Γέλια) Κι εγώ χαίρομαι πολύ που είμαι εδώ!
Το 2014 πέρασα μισό χρόνο στο νοσοκομείο με στρεπτοκοκκική λοίμωξη στην οποία ουσιαστικά ένα βακτήριο εισχωρεί στην σάρκα σου και την κατατρώει. Είναι από αυτές τις περιπτώσεις που διαβάζεις αλλά δεν πιστεύεις πως θα συμβούν σε εσένα. Οπότε αυτό ήταν λίγο παράξενο. Το θέμα είναι πως έχεις μόνο λίγες μέρες (2-5) από την εκδήλωση της ασθένειας για να την καταπολεμήσεις. Αν δεν τα καταφέρεις, πεθαίνεις. Κι αυτό γιατί η λοίμωξη προχωράει στο αίμα… και αν συμβεί αυτό τότε την πάτησες. Έπρεπε λοιπόν να κάνω χειρουργείο για να αφαιρέσω το μικρόβιο.
Το μεγαλύτερο όμως χρονικό διάστημα της νοσηλείας μου είχε να κάνει ουσιαστικά με την επούλωση της πληγής από την επέμβαση. Αυτή ήταν μια χρονοβόρα διαδικασία γιατί έπρεπε η επούλωση να γίνει αργά και σταδιακά. Δεν μπορούσαν απλώς να μου κάνουν ράμματα. Κάθε δεύτερη μέρα έπρεπε να με έχουν σε καταστολή. Αυτό κράτησε μήνες και όλο αυτό το διάστημα ήμουν μέσα στο νοσοκομείο. Βγήκα έξω πολύ λίγες φορές μόνο για να επισκεφτώ την οικογένεια μου. Είχα μία αντλία μέσα μου όλο αυτό το διάστημα γιατί έπρεπε να κρατήσουν την πληγή στεγνή… ήταν πολύ περίεργο...
Θυμάμαι χαρακτηριστικά το εξής περιστατικό μετά το χειρουργείο μου: είχαμε κλείσει από πριν με τους Pain of Salvation μία συναυλία η οποία θα γινόταν σε ένα καράβι στην Καραϊβική και επίσης είχαμε κανονισμένη και περιοδεία με τους Transatlantic. Ξυπνώντας από την νάρκωση λοιπόν είχα μια τρύπα στην μέση μου από την επέμβαση και οι γιατροί έλεγαν πως πρέπει να μου τοποθετήσουν μία αντλία εκεί μέσα. Εγώ τους ρωτάω: «Μπορείτε όταν βάλετε την αντλία να την τυλίξετε με πλαστικό ώστε να μπορέσω να πάω στη συναυλία στην Καραϊβική και να παίξω μουσική;» (γέλια) Η συναυλία θα γινόταν ένα μήνα μετά. Οι γιατροί φυσικά μου απάντησαν: «ας κάνουμε ένα βήμα τη φορά».
Rock Overdose: Μα θα αισθανόσουν καλά για να πας στη συναυλία;
Daniel: Εκείνη τη στιγμή σκεφτόμουν απλώς πως έπρεπε να πάω. Δεν είχα ιδέα ποια ήταν η κατάσταση μου. Οι γιατροί φυσικά ήξεραν σε τι κατάσταση βρισκόμουν και θα σκέφτονταν: «Ας μην του το πούμε πως δεν θα πάει. Φυσικά και δεν πρόκειται να πάει». (γέλια)
Μισό χρόνο αργότερα, έχοντας επιτέλους βγει από το νοσοκομείο, μπορώ μετά βίας να περπατήσω. Είμαι φοβερά αδύναμος. Και σκέφτομαι πως θα ήταν να είχα πάει στην περιοδεία με εκείνη την αντλία μέσα μου (γέλια). Δεν θα μπορούσα να το κάνω. Φαντάζομαι πως οι γιατροί ήθελαν να μου κρατήσουν την ελπίδα ζωντανή γιατί θα μου έκανε καλό στην ψυχολογία μου.
Rock Overdose: Αλλά αποδείχτηκες φοβερά δυνατός και αρκετά τυχερός.
Daniel: Ναι! Πήγαν όλα καλά στο τέλος. Ήταν όμως πολύ δύσκολοι όλοι αυτοί οι μήνες. Όταν το περνάς όλο αυτό μπαίνεις αυτόματα σε mood επιβίωσης. Παρατήρησα όμως πως ακόμα και όταν είχαν περάσει 2 χρόνια από τότε, το πιο μικρό πράγμα που θα μου συνέβαινε με επανέφερε στο τότε και με φόρτιζε συναισθηματικά. Συνέχιζα να επιστρέφω στο τι είχε συμβεί. Γιατί καταλάβαινα πως ότι είχα περάσει ήταν τελικά πιο τραυματικό από όσο το είχα βιώσει εκείνη τη στιγμή. Σκεφτόμουν τη γυναίκα μου που ήταν μόνη της όλο αυτό το διάστημα και είχε να φροντίσει 3 παιδιά. Όπως είπα και πριν, μέρα παρά μέρα με είχαν σε καταστολή. Οπότε τη μία μέρα έτρωγα και την άλλη δεν έπρεπε να φάω τίποτα. Ήταν μέρος της θεραπείας. Την ημέρα που δεν έτρωγα έπρεπε να μου αλλάξουν τους επιδέσμους, οι οποίοι βρίσκονταν μέσα μου (γέλια). Και είχαν κολλήσει… γιατί επουλωνόταν η πληγή και αυτοί κόλλαγαν μέσα. Οπότε έπρεπε να με βάλουν σε καταστολή, να τους αφαιρέσουν, να βάλουν καινούριους.
Ξύπναγα, μπορούσα να φάω την άλλη μέρα, την επόμενη σταμάταγα να τρώω για να με βάλουν σε καταστολή και ούτω καθεξής. Κάποια στιγμή έπρεπε να αφαιρέσουν και την αντλία, οπότε είχα να κάνω και όλες τις απαραίτητες προετοιμασίες για να πάω για αναισθησία κτλ. Τις πρώτες φορές που ξύπναγα μετά την αναισθησία αισθανόμουν υπέροχα, σαν να είχα βιώσει την καλύτερη ξεκούραση της ζωής μου. Όλη μου τη ζωή υποφέρω από αυπνίες, οπότε τις πρώτες φορές ξύπναγα και έλεγα: «wow, νιώθω σαν να έκανα τον καλύτερο ύπνο της ζωής μου».
Όμως, όσο περνούσαν οι μήνες ξύπναγα και ένιωθα χάλια. Σε τέτοιες περιπτώσεις το σώμα σου αντιμετωπίζει τόσο πόνο, που είσαι απίστευτα καταβεβλημένος. Φυσικά, έξω από το νοσοκομείο η ζωή συνεχιζόταν κανονικά. Η γυναίκα μου λοιπόν είχε να φροντίσει 3 παιδιά. Τα παιδιά πήραν πολύ βαριά όλη αυτή την ιστορία με την υγεία μου. Σκέψου πόσο τραυματικό είναι να είσαι παιδί και να είναι ο πατέρας σου στο νοσοκομείο, διασωληνωμένος, αδύναμος και έχοντας τα χάλια του. Είναι πολύ δύσκολο να το επεξεργαστείς όλο αυτό σε μια τόσο μικρή ηλικία. Ακόμα και 1-2 χρόνια μετά έβλεπα πως ακόμα προσπαθούσαν να επεξεργαστούν το τι είχε συμβεί τότε. Για εκείνα αυτός ο μισός χρόνος ήταν αιώνας. Θυμάμαι χαρακτηριστικά πως ο μικρότερος γιος μας ο Morris, ο οποίος έχει σύνδρομο Down, είχε κάποια στιγμή πνευμονία και έπρεπε να νοσηλευτεί. Οπότε εγώ ήμουν στη μία πτέρυγα του νοσοκομείου και η γυναίκα μου έπρεπε να βρίσκεται με τον γιο μας στην άλλη πτέρυγα του ίδιου νοσοκομείου.
Επίσης οι παπούδες των παιδιών έπρεπε να έρθουν για να προσέχουν τα άλλα δύο παιδιά, να τα πάνε στο σχολείο κτλ. Όλη η κατάσταση ήταν τόσο περίεργη. Ήθελα λοιπόν να πάω να δω τον γιο μου και να τον καληνυχτίσω γιατί την άλλη μέρα θα με είχαν σε καταστολή και δεν θα τον έβλεπα. Περίμενα να έρθουν οι νοσοκόμοι να μου βγάλουν τον ορό αλλά η ώρα περνούσε. Πάτησα το κουδούνι για να τους καλέσω αλλά δεν ήρθε κανείς. Καθώς έβλεπα πως πλησίαζε η ώρα λήξης του επισκεπτηρίου, έβγαλα μόνος μου τον ορό και περπάτησα με αστάθεια μέχρι την άλλη πλευρά του νοσοκομείου.
Πόσο περίεργο πράγμα… φαντάζομαι τους ανθρώπους που ήταν στο επισκεπτήριο, τη γυναίκα μου και τον γιο μου (που ήταν σε κακή κατάσταση λόγω της πνευμονίας) να βλέπουν ξαφνικά τον μπαμπά του παιδιού επίσης ντυμένο με την νοσοκομειακή ποδιά και με μία αντλία πάνω του η οποία ακουγόταν σαν μηχανή του καφέ. Έμοιαζα σαν έναν περίεργο Darth Vader ντυμένο στα λευκά (γέλια).
Rock Overdose: Αλλά ήταν κάτι που απλώς έπρεπε να κάνεις! (γέλια)
Daniel: Ναι! Σε κάποια άλλη φάση που ο γιος μου έπρεπε να αφαιρέσει τις αμυγδαλές του έτυχε η γυναίκα μου να πρέπει να ταξιδέψει λόγω της δουλειά της. Επομένως έπρεπε εγώ να κάτσω μαζί του και να τον προσέχω όταν αυτός θα ξυπνούσε από την αναισθησία. Την ίδια στιγμή όμως έπρεπε να μου κάνουν κι εμένα αναισθησία… οπότε έμεινα μαζί του ξαπλωμένος στο κρεβάτι όσο αυτός κοιμόταν, περιμένοντας να επιστρέψει η γυναίκα μου ώστε να τον αναλάβει εκείνη, για να μπορέσουν να ετοιμάσουν εμένα οι νοσοκόμοι για το δικό μου χειρουργείο. Μπορείς να πεις πως αυτοί οι μήνες ήταν κάπως δύσκολοι… (γέλια)
Θυμάμαι τότε πολλούς fans να μου στέλνουν μηνύματα και να μου λένε «δες το από την θετική πλευρά. Όλη αυτή η εμπειρία θα μπορούσε να αποτελέσει ένα υπέροχο concept album κάποια στιγμή». Βρισκόμενος σε αυτήν την κατάσταση ένιωθα πως δεν υπήρχε τίποτα να γράψω για αυτό. Έλεγα στον εαυτό μου:
«Ας δούμε τα συστατικά που έχουμε για το album: θα είναι ένα progressive metal, concept album για ένα βακτήριο που σου τρώει τη σάρκα».
Δεν ακουγόταν σαν κάτι που ήθελα να κάνω. Οπότε αποφάσισα πως δεν ήθελα να γράψω για αυτό. Από την πλευρά που το έβλεπα εκείνη τη στιγμή μου φαινόταν σαν μία εμπειρία χωρίς νόημα. Δεν μπορούσα να δω την ποίηση σε αυτό. Μετά όμως σηκώθηκα από το κρεβάτι και προσπάθησα πολύ σκληρά να επανέλθω. Είχα χάσει πολύ βάρος, βασικά όλο το βάρος που έχασα πρέπει να ήταν μυς, οπότε είχα μεγάλο πρόβλημα στο να περπατήσω. Ήμουν πολύ αδύναμος από την ακινησία.
Επίσης είχα πόνους στην πλάτη χαμηλά, εκεί που ήταν το τραύμα, οπότε δεν μπορούσα να ξαπλώσω ανάσκελα. Είναι τραγικό το να μην μπορείς να ξαπλώσεις ανάσκελα. Ποτέ δεν ήξερα πως αυτό είναι κάτι που θέλω να κάνω αφού το θεωρούσα δεδομένο πως μπορώ να το κάνω. Ξαφνικά όταν μπορείς να ξαπλώσεις μόνο στο πλάι αρχίζεις και τρελαίνεσαι. Μετά από 2 μήνες το μόνο που μπορούσα να σκεφτώ ήταν το ότι θέλω να ξαπλώσω ανάσκελα.
Rock Overdose: Ήθελες το μόνο πράγμα που δεν μπορούσες να έχεις. (γέλια)
Daniel: Ακριβώς! Το να ξαπλώσω ανάσκελα και να κοιτάξω το ταβάνι μου φαινόταν σαν το πιο εξωτικό και υπέροχο πράγμα που θα μπορούσα να κάνω.
Rock Overdose: Είναι το πιο απλό πράγμα το οποίο δεν χωράει ο νους σου πως δεν μπορείς να το κάνεις.
Daniel: Ακριβώς! Πως είναι δυνατόν να το έχω κάνει αυτό τόσες φορές στη ζωή μου χωρίς να το έχω εκτιμήσει! Είναι υπέροχο να ξαπλώνεις ανάσκελα! Το να ξαπλώνεις στο πλάι είναι απαίσιο. Αρχικά είχα χάσει τόσο βάρος που είχα γίνει κοκαλιάρης οπότε πόναγαν τα γόνατά μου όταν ακουμπούσαν το ένα πάνω στο άλλο όταν καθόμουν στο πλάι. Οι μόνοι μυς που είχα ήταν οι δικέφαλοί μου. Όσο ήμουν ξαπλωμένος στο πλάι τα κάτω άκρα μου μούδιαζαν οπότε κάθε 20 λεπτά έπρεπε να αλλάζω θέση γιατί πόναγα πολύ. Ο μόνος τρόπος για να μετακινηθώ ήταν να σηκώσω το σώμα μου με τη βοήθεια των χεριών μου αφού ούτε στη μέση μου μπορούσα να στηριχτώ. Οπότε παρόλο που ήμουν πολύ αδύνατος τουλάχιστον είχα πολύ ωραίους δικεφάλους! (γέλια)
Θυμάμαι τον πρώτο καιρό που γύρισα σπίτι και είχα ακόμα την αντλία μέσα μου. Το τραύμα είχε θεραπευτεί μέχρι το σημείο που μπορούσα πολύ προσεκτικά να ξαπλώσω στην πλάτη μου. Την πρώτη φορά που ξάπλωσα έτσι, ένιωσα τόσο όμορφα που αποκοιμήθηκα αμέσως, ξυπνώντας δυστυχώς μισή ώρα μετά αιμορραγώντας, γιατί δεν έπρεπε ακόμα να ξαπλώνω για πολύ ώρα σε αυτή τη στάση. Πόσο περίεργο πράγμα…
Από την άλλη όμως μόλις άρχισα να επανέρχομαι ξεκίνησα αμέσως γυμναστική, capoeira, parkour και άλλα τρελά πράγματα μόνο και μόνο επειδή πλέον μπορούσα να τα κάνω. Νομίζω πως είμαι ο μόνος από όσους ξέρω που ξεκίνησαν να προπονούνται μετά τα 40 και έμαθαν να κάνουν ανάποδες τούμπες στον αέρα στα 42 τους χρόνια! (γέλια)
Όταν ξεκίνησα λοιπόν να γράφω μουσική ξανά ό,τι κι αν έγραφα είχε σχέση με τα συναισθήματα μου από την περίοδο που ήμουν στο νοσοκομείο. Πιστεύω πως πρέπει να γράφεις πάντα για την κατάσταση στην οποία βρίσκεσαι εκείνη τη στιγμή. Αυτό που νιώθεις πως πρέπει να εξωτερικεύσεις θα πρέπει να είναι και αυτό για το οποίο θα γράψεις. Οπότε συνειδητοποίησα πως δεν χρειάζεται να γράψω ένα album για ένα βακτήριο που σου τρώει τη σάρκα αλλά για την συναισθηματική αστάθεια, τον θυμό, την οργή, την αποδοχή, για όσα γενικά περνάς κατά την διάρκεια της νοσηλείας. Είναι σαν να κοιτάς από έναν εσωτερικό καθρέφτη.
Τις 2 πρώτες μέρες που μπήκα στο νοσοκομείο μου έδωσαν ότι αντιβιοτικό μπορείς να φανταστείς και κανένα δεν είχε αποτέλεσμα. Κάποια στιγμή είχα ταυτόχρονα μέσα στον οργανισμό μου 4-5 πολύ ισχυρά αντιβιοτικά και κανένα δεν με βοηθούσε. Το πρώτο πράγμα που σκέφτεσαι εκείνη τη στιγμή είναι το πόσο γελοίο είναι όλο αυτό που συμβαίνει:
«Ήμουν μια χαρά χτες και δες με που είμαι τώρα».
Δεν πρόλαβα καν να χαιρετήσω τα παιδιά μου, αφού έφυγα μέσα στη μέση της νύχτας. Είχα αρχίσει να πρήζομαι και ο πόνος ήταν ανυπόφορος. Σκεφτόμουν πως το χειρότερο που θα μπορούσε να μου συμβεί είναι πως έχω κάποια απόστημα που θα χρειαστεί να αφαιρέσουν. Αυτό ήταν το δικό μου χειρότερο σενάριο. Οι γιατροί είδαν πως δεν ήταν απόστημα, οπότε μου έδωσαν αντιβιοτικά και με άφησαν να επιστρέψω σπίτι. Αν μέσα σε λίγες ώρες ανέβαζα πυρετό και άρχιζα να τρέμω θα έπρεπε να ξαναπάω στο νοσοκομείο. Και όντως… μέσα σε μισή ώρα είχα ακριβώς αυτά τα συμπτώματα οπότε η παραμονή μου στο νοσοκομείο τελικά κράτησε 6 μήνες.
Όλα έγιναν τόσο ξαφνικά. Από το πουθενά αρχίζεις να σκέφτεσαι πως μπορεί να πεθάνεις. Όταν συνειδητοποιείς τι συμβαίνει καταλαβαίνεις πόσο γρήγορα γίνονται όλα. Αν δεν σταματήσουν την μόλυνση πριν να εισέλθει στο αίμα… την έχεις πατήσει. Αυτό μπορεί να συμβεί αύριο, μεθαύριο, στην καλύτερη των περιπτώσεων σε 2 μέρες. Η κουνιάδα μου που δουλεύει στο νοσοκομείο μας έλεγε ένα χρόνο πριν πάθω την μόλυνση πως από όλες τις μολύνσεις που έχει δει εκεί μέσα η χειρότερη είναι αυτή που τελικά έπαθα εγώ. Και να ‘μαι, έχοντας το χειρότερο πράγμα που θα μπορούσε να τύχει στον οποιονδήποτε. Ευχαριστώ πάρα πολύ! (γέλια)
Rock Overdose: Η ζωή είναι τόσο απρόβλεπτη τελικά.
Daniel: Ναι, είναι! Έχει αυτή την αίσθηση σκοτεινού χιούμορ. Όλη αυτή η γελοιότητα της κατάστασης που την μία μέρα ήμουν καλά και την άλλη προσπαθούσαν να βρουν τι έχω, που δεν θα μπορούσα τελικά να αποχαιρετήσω τα παιδιά μου αν κάτι πήγαινε στραβά… Είχα τόσα σχέδια…
Rock Overdose: Είναι απίστευτο το γεγονός πως τώρα κοιτάς το παρελθόν και γελάς με ότι έχει συμβεί.
Daniel: Πάντα ήμουν καλός στο να γελάω με ό,τι μου συμβαίνει. Αποδεικνύεται σωτήριο καμιά φορά. Συνήθιζα να το κάνω αυτό και κατά τη διάρκεια της νοσηλείας μου. Θυμάμαι πως όταν ήμουν 12 χρονών πέρασα μέσα από ένα τζάμι. Έτρεχα, σκόνταψα πάνω στο τζάμι και έκοψα το χέρι μου πολύ βαθιά (κοιτάζει τα χέρια του και ψάχνει να μου δείξει το σημάδι από το κόψιμο). Δύο δασκάλες με πήγαν στο νοσοκομείο και όσο περιμέναμε να μου κάνουν ράμματα έρχεται ο γιατρός και μου λέει: «ωραίο χρώμα έχεις στο πρόσωπο σου». Και του απαντώ: «είναι άσπρο ή πράσινο;» «Είναι υγιές κόκκινο», μου λέει. «Α ωραία, γιατί δεν το αισθάνομαι σαν κόκκινο».
Πάντα είχα αυτό το περίεργο χιούμορ και μπορώ να βλέπω την αστεία πλευρά των πραγμάτων ακόμα και όταν βιώνω δύσκολες καταστάσεις. Αυτό ακριβώς τραγουδάω και στο “In the Passing Light of Day”, το ομώνυμο τραγούδι του album. Την πρώτη μέρα της νοσηλείας μου πόναγα τόσο πολύ που δεν μπορούσα να μιλήσω και ήμουν απλώς ξαπλωμένος. Η Johanna – η γυναίκα μου – μου είπε να μην φοβάμαι. Θυμάμαι τότε να ακούω ένα μικρό γέλιο μέσα στο κεφάλι μου. Με τόσο πόνο που ένιωθα δεν μπορούσα να νιώσω και φόβο. Αυτό ακριβώς τραγουδάω σε αυτό το κομμάτι: «πονάω τόσο πολύ που μόνο πόνο μπορώ να νιώσω». Είναι μια ειρωνική συνειδητοποίηση.
Rock Overdose: Όλοι σου οι στίχοι είναι πολύ συναισθηματικοί.
Daniel: Το εύχομαι!
Rock Overdose: Είναι! Πες μου λίγα λόγια για τον τελευταίο δίσκο με τον οποίο φαίνεται να κάνετε μία επιστροφή στις ρίζες της μουσικής των Pain of Salvation, όπως την ξέραμε από την αρχή.
Daniel: Σκοπεύαμε να κάνουμε έναν πιο σκληρό metal δίσκο από την περίοδο που βγάλαμε το “Road Salt 1” και “Road Salt 2”. Αλλά τελικά μας πήρε πολύ παραπάνω χρόνο. Μετά κάναμε τον ακουστικό δίσκο επειδή είχαμε αποφασίσει πως θα τον κάνουμε. Είχαμε κάνει σχέδια για τα επόμενα χρόνια. Το “Road Salt” προοριζόταν να είναι ένας διπλός δίσκος, πίστευα πως θα βγει το 2008 και ο ήχος του θα ήταν τραχύς, σαν να ακούς ZZ Top που έχουν πάρει στεροειδή (γέλια).
Μετά σχεδιάζαμε να κάνουμε ένα album με πιο διαφορετικό ήχο. Αλλά η εταιρία διανομής που είχαμε κήρυξε πτώχευση οπότε το πρώτο “Road Salt” κυκλοφόρησε τελικά το 2010 αντί για το 2008, επίσης προέκυψαν 2 δίσκοι αντί για 1, οπότε μας πήρε παραπάνω χρόνο.
Ακολούθησε μετά το ακουστικό album για το οποίο αφιερώσαμε ακόμα περισσότερο χρόνο. Και ξαφνικά βρίσκομαι εγώ στο νοσοκομείο. Γενικά μας πήρε πολύ περισσότερο χρόνο από όσο υπολογίζαμε στο να βρεθούμε στο σημείο που σκεφτόμασταν να πάμε από την αρχή. Από την άλλη πλευρά αυτό μας έκανε καλό γιατί η παραμονή μου στο νοσοκομείο αποτέλεσε τον τελειότερο καταλύτη για το νέο δίσκο.
Στην περίπτωση που θέλαμε να κάνουμε ένα πεινασμένο και έντονο album είχαμε τις πιο τέλειες συνθήκες. Έχοντας περάσει όλη αυτή την περίοδο της αδυναμίας μετά ένιωθα γεμάτος ενέργεια, πάθος, ήμουν πεινασμένος για ζωή. Είχα να αντιμετωπίσω τον θάνατο και όλες τις καταστάσεις του νοσοκομείου (με το να είμαι αδύναμος, κλινήρης κτλ). Με το που ξεκινάς να κινείσαι πάλι, να νιώθεις δυνατός και υγιής, γεμίζεις από ένα θετικό συναίσθημα εκδίκησης και δύναμης.
Rock Overdose: Για να ανακτήσεις τον χαμένο χρόνο.
Daniel: Ναι, ακριβώς! Και είσαι τόσο χαρούμενος που μπορείς να το κάνεις. Ήταν το πρώτο πράγμα που συνειδητοποίησα. Είναι γνωστή η ιστορία του συγκροτήματος, ότι χάσαμε πολλά μέλη στην πορεία. Περάσαμε δύσκολα χρόνια, ειδικά για μένα ήταν κάτι πολύ δύσκολο επειδή έβλεπα το συγκρότημα σαν οικογένεια από τότε που ήμουν παιδί. Το να το βλέπω να καταρρέει μπροστά στα μάτια μου και να προσπαθώ να το επαναφέρω ξανά και ξανά ήταν τόσο δύσκολο μέχρι που έφτασα στο σημείο να αμφισβητώ τα πάντα. Δεν ξέρεις που βρίσκεσαι και τι θέλεις. Οπότε το θετικό του να βρίσκομαι στο νοσοκομείο ήταν πως η ζωή μου έγινε πιο απλή.
Ήταν πιο εύκολο να εντοπίσεις τι είναι πιο σημαντικό στη ζωή σου. Από τα πρώτα πράγματα που συνειδητοποίησα ήταν πως θέλω να παίξω μουσική, θέλω να παίξω με το συγκρότημα. Ήταν ωραίο να νιώθω ξανά αυτό το συναίσθημα της «πείνας», της ενέργειας και της σιγουριάς. Όταν όλα είναι καλά στη ζωή σου έχεις την πολυτέλεια να είσαι στεναχωρημένος και απογοητευμένος που δεν έχεις τα αρχικά μέλη της μπάντας.
Αλλά έχοντας να αντιμετωπίσεις θέματα όπως ο θάνατος τότε όλα φαντάζουν καλά. Έχουμε υπέροχους ανθρώπους στο συγκρότημα, όλα είναι τέλεια. Όλα αυτά τα μικρά και περίεργα καθημερινά προβλήματα δεν σε ενδιαφέρουν πια. Ουσιαστικά το album δεν θα ήταν τόσο δυναμικό, έντονο και αποκαλυπτικό αν δεν είχα περάσει ότι πέρασα.
Rock Overdose: Επομένως αποτελούσε ανάγκη η δημιουργία ενός πιο δυνατού album. Δεν είχε σχέση με την έντονη επιθυμία των οπαδών σας να επιστρέψετε στον πιο σκληρό ήχο.
Daniel: Υπήρχε ήδη αυτή η επιθυμία προτού την εκφράσουν οι οπαδοί, απλώς τότε ήμουν σε άλλη φάση. Η παραμονή μου στο νοσοκομείο όμως αποτέλεσε και την πιο τέλεια αφορμή για τη δημιουργία του δίσκου. Όχι ότι θα ήθελα να το ξαναπεράσω όλο αυτό! Προτιμώ να κάνω χειρότερα albums από το να ξαναμπώ στο νοσοκομείο, αν πρέπει να επιλέξω ανάμεσα σε αυτά τα δύο. (γέλια)
Rock Overdose: Κατά πόσο άλλαξαν οι προτεραιότητες στη ζωή σου ή στη δημιουργία μουσικής μετά από αυτή την εμπειρία;
Daniel: (Γέλια) Αυτό είναι κάτι το οποίο με ρωτούσαν όσο ήμουν μέσα στο νοσοκομείο. Μου έλεγαν πως θα αλλάξουν οι απόψεις μου, με ρωτούσαν αν πίστευα πως θα αλλάξει η ζωή μου μετά από αυτό. Έχω δει πολλούς ανθρώπους να περνάνε δύσκολες καταστάσεις και μετά να λένε πως αυτές τους άλλαξαν τη ζωή, πως έχουν αλλάξει τις προτεραιότητες τους και πως θα εστιάσουν πλέον στα σημαντικά πράγματα της ζωής, δεν θα τους ενδιαφέρουν τα λεφτά κτλ. Τελικά επιστρέφουν στους παλιούς εαυτούς τους πολύ γρήγορα. Δεν είμαι τόσο αφελής ώστε να πιστεύω πως κάτι τέτοιο θα μου άλλαζε τη ζωή.
Δεν άλλαξα τις προτεραιότητες μου και νομίζω πως αυτό συμβαίνει τελικά σε όλους στο τέλος. Υπάρχουν άνθρωποι που πιστεύουν πως άλλαξαν τις προτεραιότητες τους επειδή αντιμετώπισαν τον θάνατο ή έμειναν στο νοσοκομείο. Όμως οι προτεραιότητες που είναι πραγματικά σημαντικές στη ζωή μας είναι πάντα οι ίδιες. Όλοι μας ξέρουμε πως δεν πρέπει να εργαζόμαστε πολύ και να σπαταλάμε έτσι τον χρόνο που θα μπορούσαμε να περάσουμε με την οικογένεια μας.
Θα πρέπει να περνάμε περισσότερο χρόνο με την οικογένεια μας, θα πρέπει να λέμε στους αγαπημένους μας πως τους αγαπάμε, θα πρέπει να απολαμβάνουμε τη ζωή μας καθημερινά, να είμαστε καλοί με τους άλλους ανθρώπους, να έχουμε ανεκτικότητα. Όλα αυτά τα ξέρουμε, δεν ξεχάσαμε ποτέ να πιστεύουμε πως αυτά θα έπρεπε να αποτελούν τις προτεραιότητες μας. Απλώς είναι δύσκολο να τις υποστηρίξεις στην καθημερινότητα σου γιατί έχεις αυτή την λίστα από πράγματα που πρέπει να γίνουν, τα οποία πληθαίνουν όσο περνάνε τα χρόνια με αποτέλεσμα να δυσκολεύεσαι να βάλεις ιεραρχία στο τι είναι σημαντικό να κάνεις και τι όχι.
Γιατί ξυπνάς κάθε πρωί με μία ατελείωτη λίστα από πράγματα που πρέπει να κάνεις, με συγκεκριμένα χρονοδιαγράμματα, ενώ κανονικά θα πρέπει να αναβάλεις όλα αυτά για την επόμενη ημέρα και να κάνεις τελικά αυτό που πραγματικά θες. Στην αρχή της ζωής μας η λίστα αυτή είναι μικρή. Είναι πολύ απλό, δεν χρειάζεται για παράδειγμα να μαγειρέψεις το φαγητό σου όταν είσαι μικρό παιδί.
Πηγαίνοντας στο σχολείο αρχίζουν και προστίθενται νέες υποχρεώσεις και ξαφνικά μεγαλώνεις, ενηλικιώνεσαι και μεγαλώνει κι η λίστα. Ξυπνάς το πρωί και πρέπει να αλλάξεις τα χειμερινά ελαστικά του αυτοκινήτου, να κάνεις την φορολογική σου δήλωση κτλ. Στο τέλος καταλήγεις στο νοσοκομείο και η λίστα αυτή αποτελεί πλέον έναν «θόρυβο» με αποτέλεσμα να φτάνεις στο σημείο που δεν μπορείς μέσα σε αυτόν τον «θόρυβο» να διακρίνεις τι είναι σημαντικό και τι όχι. Τελικά η λίστα σου αρχίζει και απλοποιείται έχοντας μόνο τις βασικές ανάγκες:
«Φορολογική δήλωση; Μου είναι αδιάφορη. Χειμερινά ελαστικά; Να πάνε να πνιγούν. Δεν είναι στα λίστα μου πια!» (γέλια)
Ήξερα όμως πως από τη στιγμή που θα έβγαινα από το νοσοκομείο, όλα αυτά θα έμπαιναν πάλι στη λίστα μου κάποια στιγμή. Γιατί αυτό συμβαίνει όταν ζεις τη ζωή σου, έχεις πολλά πράγματα να κάνεις. Το καλό μπαίνοντας στο νοσοκομείο, επειδή φοβάσαι πλέον για τη ζωή σου, είναι πως έχεις μια νέα ευκαιρία να δεις την σύντομη λίστα που κάποτε είχες. Και την ξέρεις αυτή τη λίστα. Απλώς βλέπεις πως κάποια πράγματα δεν είναι πλέον σημαντικά και κάποια πράγματα είναι, όπως το συγκρότημα και η μουσική.
Το καλό είναι πως μετά από δύο χρόνια που είμαι έξω στον κανονικό κόσμο και ζω μια κανονική ζωή, ενώ χάνω πάλι την ουσία του τι είναι σημαντικό, θυμάμαι πως κατάφερα να δω την πραγματική λίστα των σημαντικών πραγμάτων τότε, την έχω ακόμα φρέσκια στο μυαλό μου. Είναι πιο εύκολο να πάρω αποφάσεις στη ζωή μου γιατί είχα την ευκαιρία να ρίξω μια νέα ματιά στην ουσιαστική λίστα πιο σύντομα από ότι άλλοι άνθρωποι. Αλλά δεν θα έλεγα πως άλλαξαν οι προτεραιότητες μου. Απλώς η εμπειρία αυτή μου υπενθύμισε και μου επιβεβαίωσε πως αυτές που πίστευα ως σωστές προτεραιότητες είναι πραγματικά οι σωστές.
Μετά από τόσα χρόνια παραμένουν αυτές ως προτεραιότητες μου στη σύντομη λίστα, απλώς τις ξεχνώ στην καθημερινή μου ζωή. Αυτό είναι ένα πολύτιμο μάθημα το οποίο προσπαθώ να θυμάμαι ώστε να αποφασίζω τι πρέπει να κάνω όταν έχω αμφιβολίες. Για παράδειγμα, να περάσω περισσότερο χρόνο με τον γιο μου ή να κάνω τη φορολογική μου δήλωση; Μπορώ να κάνω αργότερα τη φορολογική μου δήλωση γιατί είναι κάτι που μπορεί να περιμένει – μέχρι να με αναγκάσουν να την κάνω.
Rock Overdose: Αυτή τη στιγμή δουλεύεις πάνω σε καινούριο υλικό για νέο album; Ποια είναι τα μελλοντικά σου σχέδια για τους Pain of Salvation και που θα ήθελες να βρίσκονται τα επόμενα χρόνια;
Daniel: Θα προτιμούσα τα υπόλοιπα μέλη του συγκροτήματος να ήταν λιγότερο απασχολημένα με το «θορυβώδες» μέρος της λίστας τους ώστε να μπορέσουμε να περάσουμε περισσότερο χρόνο γράφοντας μουσική. Αλλά είναι δύσκολο. Όλοι προσπαθούν να βγάλουν τα προς το ζην και έχουν υποχρεώσεις στην καθημερινότητα τους. Επομένως είναι δύσκολο να περάσεις πολύ χρόνο παίζοντας μουσική. Για μένα ένα από τα πιο σημαντικά πράγματα του να είσαι σε ένα συγκρότημα είναι το να βρίσκεται στο studio ηχογράφησης και να παίζεις μουσική.
Αυτό όμως δεν είναι καθόλου πρακτικό καθώς δεν σου αποφέρει χρήματα και απαιτεί πολύ χρόνο. Για μένα όμως είναι αυτό που μου λείπει περισσότερο από όταν ήμουν 17 χρονών. Όλοι τότε ήθελαν να παίζουν μουσική. Αυτό είναι το ωραίο τότε, πως υποστήριζες τα πράγματα της μικρής λίστας σου. Φυσικά αυτή η λίστα δεν είναι η λίστα της κοινωνίας. Μεγαλώνοντας πρέπει να υποστηρίξεις τη λίστα της κοινωνίας. Με το να είμαι πατέρας θα έχω πολλές αρνητικές συνέπειες αν παραλείψω να κάνω κάποια πράγματα. Μπορώ να μην πληρώσω το ενοίκιο για 3 μήνες και να μην έχουμε πλέον σπίτι, δεν θες όμως αυτό να σου συμβεί.
Rock Overdose: Δεν θα έχεις σπίτι αλλά τουλάχιστον θα παίζεις ακόμα στο συγκρότημα! (γέλια)
Daniel: (Γέλια) Θα είμαι ακόμα στο συγκρότημα, θα έχω ακόμα το studio ηχογράφησης, όλα καλά! Είναι δύσκολο. Ως συγκρότημα λοιπόν θα ήθελα να μας δω στο μέλλον να περνάμε περισσότερο χρόνο παίζοντας και δημιουργώντας μουσική αλλά πιστεύω πως τελικά θα γίνει ότι έγινε και με το μεγαλύτερο μέρος των τελευταίων album. Θα γράψω αρχικά την περισσότερη μουσική και μετά θα συναντηθούμε και θα παίξουμε. Θα δούμε τι θα κάνουμε. Έχω πάντα καινούρια μουσική μέσα στο κεφάλι μου, αρκετή θα έλεγα, οπότε θα δω πως αυτή η μουσική θα μπορέσει να υπάρξει σε ένα album. Όπως ακριβώς έγινε και με το “In the Passing Light of Day”: ξαφνικά όλη αυτή η μουσική άρχισε να αποκτά νόημα κάποια στιγμή. Η ίδια η μουσική σε οδηγεί στο που θα πας.
Rock Overdose: Είναι τα συναισθήματα σου και όλες αυτές οι εμπειρίες σου μέσα σε ένα album, ώστε να μας θυμίζεις με αυτόν τον τρόπο τι είναι τελικά η ζωή.
Daniele: Ναι! Το ελπίζω πως είναι αυτό! Όταν ξεκινάς συνήθως έχεις μια πιο ευρεία οπτική των πραγμάτων και στην πορεία αρχίζεις να την περιορίζεις και ξαφνικά βλέπεις να δημιουργείται το album. Το ένα πράγμα συνδυάζεται με το άλλο και όλα μαζί αρχίζουν να συνθέτουν τον δίσκο. Στο τέλος το βλέπεις. Στην αρχή έχεις ένα μεγάλο όγκο μουσικής με διαφορετική ενέργεια το κάθε κομμάτι και δεν ξέρεις πως θα καταλήξει όλο αυτό.
Rock Overdose: Λατρεύεις να δημιουργείς θεματικά albums, σωστά; (γέλια)
Daniel: Ένα κομμάτι του εαυτού μου το σιχαίνεται γιατί όταν ξεκινάω να καταπιάνομαι με αυτό αγχώνομαι πολύ. Έχω προσπαθήσει πολλές φορές να μην κάνω concept δίσκους αλλά στο τέλος καταλήγουν έτσι. Νομίζω πως έτσι είναι ο τρόπος που δουλεύω. Μου αρέσουν τα πράγματα να συνδέονται μεταξύ τους. Μου αρέσει να βλέπω το τι προκαλεί το ένα στο άλλο – διαφορετικά τραγούδια, διαφορετικές θεματικές.
Rock Overdose: Και όλα συνδυασμένα λένε μια ιστορία.
Daniel: Ναι! Έχω την αίσθηση πως είναι ένα μικρό κομμάτι καθημερινής μαγείας! Γιατί όταν συνδυάζεις δύο συστατικά μεταξύ τους αυτά αλληλεπιδρούν και ο συνδυασμός τους δημιουργεί ένα τρίτο συστατικό. Πάντα με ενθουσίαζε το τι μπορείς να κάνεις με το να συνδυάζεις πράγματα μεταξύ τους. Το ίδιο συμβαίνει και στα live μας.
Μπορείς να πάρεις δύο διαφορετικά τραγούδια από δύο διαφορετικούς δίσκους και όταν παίξεις το ένα μετά το άλλο να αλληλεπιδρούν με έναν τρόπο που δεν τον περιμένεις. Για παράδειγμα, ένα κομμάτι μπορεί να ακουστεί πολύ πιο βαρύ αν παιχτεί μετά από ένα άλλο ενώ αν τα παίξεις ανάποδα υπάρχει περίπτωση να μην συνδυάζονται με τίποτα. Είναι πολύ ενδιαφέρον.
Επίσης κάποια άλλα τραγούδια ακούγονται πολύ διαφορετικά όταν ξαφνικά τα συνδυάσεις σε ένα live – σου ακούγονται σαν κάτι νέο. Μπορείς να δεις πολύ πιο καθαρά την μεταξύ τους σύνδεση. Για παράδειγμα, ένα κλασικό ροκ κομμάτι από το “Road Salt” και ένα πολύ heavy κομμάτι από τον δίσκο “One Hour by the Concrete Lake” ξαφνικά βρίσκονται στο ίδιο σύμπαν και ο συνδυασμός τους δημιουργεί κάτι άλλο.
Rock Overdose: Ποια είναι τα αγαπημένα σου κομμάτια για να τα τραγουδάς live και ποια είναι τα χειρότερα ή για να το θέσω αλλιώς ποια είναι τα πιο δύσκολα από συναισθηματικής άποψης;
Daniel: Για πολύ καιρό είχα θέμα με το να τραγουδήσω live τα κομμάτια από το “Remedy Lane”. Γράφεις μουσική ώστε να βάλεις τελεία σε κάτι που έχεις ζήσει. Όταν όμως πρέπει να βγεις στη σκηνή και να τα τραγουδήσεις, θα πρέπει κάθε φορά να ανοίγεις αυτό το κουτί και να τα βγάλεις από μέσα. Από τη μία βάζεις τελεία με το να γράφεις για αυτά, από την άλλη όμως τα ξαναζείς επειδή πρέπει να τα τραγουδήσεις live.
Rock Overdose: Ζεις αυτές τις καταστάσεις ξανά και ξανά…
Daniel: Ακριβώς. Χρειάζομαι να μπω μέσα στους στίχους και να τους ζήσω όταν ερμηνεύω. Χρειάζεται να είμαι αληθινός και να το ζήσω. Οπότε αναγκάζεσαι να πας πίσω στο παρελθόν. Με το “Remedy Lane” ένιωθα πως είχα τελειώσει, είχα τελειώσει με ότι επεξεργαζόμουν τότε. Μας πήρε πολύ χρόνο για να ξαναπαίξουμε live πολλά κομμάτια μαζεμένα από τον δίσκο. Άλλο ένα περίεργο πράγμα είναι πως με το να παίρνεις την προσωπική σου ζωή και να την μετατρέπεις σε μουσική είναι σαν να την αφαιρείς από τον εαυτό σου. Από τη μία έχεις τα πραγματικά γεγονότα που έχουν συμβεί και από την άλλη έχεις τη μουσική, τους στίχους και το θέμα που έχει προκύψει από αυτά τα οποία έχουν την δική τους ξεχωριστή υπόσταση.
Καταλήγεις στο τέλος να θυμάσαι με δυσκολία τα πραγματικά γεγονότα γιατί έχουν μετατραπεί σε έναν δίσκο. Κατά κάποιον τρόπο είναι σαν να δημοσιοποιείς τον εαυτό σου και τις δικές σου αναμνήσεις. Στο τέλος νιώθεις σαν να έχεις εγκαταλείψει όσα έχουν γίνει γιατί αρχίζεις και μπερδεύεις τις εμπειρίες με τη μουσική που έχεις γράψει. Είναι το ίδιο όπως όταν ανακαλείς μία ανάμνηση από την παιδική σου ηλικία κοιτώντας συνέχεια φωτογραφίες από τότε. Στο τέλος φτάνεις σε ένα σημείο όπου δεν είσαι σίγουρος αν θυμάσαι τα γεγονότα που συνέβησαν τότε ή αν θυμάσαι τις φωτογραφίες που κοιτάς. Αρχίζεις και μπερδεύεσαι.
Ενδεχομένως αν δεν είχες δει ποτέ τις φωτογραφίες να μην θυμόσουν τι είχε συμβεί τότε. Ενδεχομένως να έχεις δημιουργήσει αυτή την ανάμνηση επειδή κοίταξες τόσες πολλές φορές τις φωτογραφίες. Μπορεί οι φωτογραφίες να έχουν αντικαταστήσει την αρχική μου ανάμνηση. Έχω συχνά αυτό το συναίσθημα με τις παλιές αναμνήσεις μου. Όταν τις θυμάμαι νιώθω πως τις παρατηρώ σαν εξωτερικός παρατηρητής, κάτι που προφανώς δεν μπορούσα να κάνω τότε που τις ζούσα.
Αυτό συμβαίνει λοιπόν και με τα album, είναι σαν να παρατηρώ τις αναμνήσεις μου μέσα από τα αυτά. Το οποίο είναι καλό γιατί όταν φτάσεις σε αυτό το σημείο που παίζεις τη μουσική του δίσκου, όλες αυτές οι αναμνήσεις μοιάζουν σαν να είναι μια φανταστική ιστορία.
Rock Overdose: Πιστεύεις τελικά πως ο τελευταίος σας δίσκος αποτελεί την φυσική συνέχεια του “Remedy Lane”;
Daniel: Ναι, είναι η φυσική του συνέχεια. Το “Remedy Lane” περιείχε προβλήματα του παρελθόντος για τα οποία αποκτάς πλέον μια νέα οπτική όταν έχεις να αντιμετωπίσεις τον θάνατο και τις προτεραιότητες σου. Κάποια πράγματα αποκτούν τόσο μεγάλες διαστάσεις στη ζωή. Όπως όταν ακούω τους έφηβους να λένε πως έχουν αισθηματικά προβλήματα: αυτά δεν είναι προβλήματα! Για παράδειγμα, ένας νεότερος φίλος μου είχε πρόβλημα με την κοπέλα του γιατί εκείνη άρχισε να έχει συναισθήματα για κάποιον άλλο. Το έβλεπα το πρόβλημα αλλά έχοντας περάσει όσα έχω περάσει σκεφτόμουν πως δεν είναι ανάγκη να αποτελέσει και αυτό ένα μεγάλο πρόβλημα στη ζωή κάποιου.
Αν αγαπάει ο ένας τον άλλο, τότε ξεκινάς από εκεί. Μέχρι ενός σημείου επιλέγεις εσύ τι αποτελεί πρόβλημα και τι όχι. Μπορείς να συζητήσεις με τον άλλο και να πάρετε μαζί αποφάσεις. Φυσικά έχω απόλυτη συνείδηση πως οτιδήποτε αποτελεί πρόβλημα για μένα τώρα να μην αποτελεί αντίστοιχα για έναν 80χρόνο. Να λες στον 80χρονο πως κόντεψες να πεθάνεις και να σου απαντά: «ούτως ή άλλως θα πεθάνεις». (γέλια)
Rock Overdose: Μπορεί όταν φτάσεις κι εσύ σε αυτή την ηλικία να αρχίσεις να πιστεύεις και στον Θεό. (γέλια)
Daniel: Δε νομίζω πως θα συμβεί αυτό ποτέ. Υπάρχουν στιγμές που εύχομαι να σταματούσαν οι άνθρωποι να πιστεύουν στον Θεό γιατί τα πράγματα θα ήταν πιο εύκολα, η κοινωνία θα ήταν πιο εύκολη. Υπήρχε μια περίοδος της ανθρώπινης ιστορίας όπου η θρησκεία αποτέλεσε ένα καλό σύστημα ελέγχου των ανθρώπων. Τώρα όμως περισσότερο δημιουργεί προβλήματα αντί να επιλύει. Ίσως θα έπρεπε να ξεφορτωθούμε τις θρησκείες.
Rock Overdose: Βοηθά μόνο στην περίπτωση που η ύπαρξη του Θεού δίνει ελπίδα στον καθένα προσωπικά.
Daniel: Ή στην περίπτωση που εμποδίζει τους ανθρώπους να φερθούν σαν ηλίθιοι στους άλλους ανθρώπους. Όπως στην περίπτωση των 10 εντολών: «αυτή τη στιγμή νιώθω πως θα ήθελα να σε σκοτώσω αλλά έχω αυτή την πίστη οπότε δεν θα έπρεπε να το κάνω». (γέλια)
Όταν σταματάνε να αλληλοσκοτώνονται σε μεγάλο βαθμό οι άνθρωποι λόγω των 10 εντολών αλλά φτάνουν τελικά στο σημείο να σκοτώνουν άλλους ανθρώπους επειδή εκείνοι δεν πιστεύουν στις δικές τους 10 εντολές τότε έχει χαθεί οποιοδήποτε όφελος από την ύπαρξη της θρησκείας. Καταλαβαίνω όμως πως η πίστη είναι κάτι που έχεις όχι για να ωφεληθείς αλλά επειδή απλώς την έχεις.
Οι άνθρωποι πιστεύουν πως υπάρχει Θεός και το βρίσκουν πολύ δύσκολο να σταματήσουν να πιστεύουν στην ύπαρξη του. Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και από την αντίθετη πλευρά. Δεν πρόκειται να πιστέψω στον Θεό. Γιατί να αρχίσω να πιστεύω στον Θεό; Δεν υπάρχει τίποτα μα τίποτα απολύτως που να με κάνει να πιστέψω πως υπάρχει λογική σε όλο αυτό.
Λυπάμαι. Έχω μιλήσει βέβαια στον Θεό κάποιες φορές. Πάντα ξεκινάω με την φράση: «το ξέρεις πως δεν πιστεύω σε σένα, αλλά…». Ο Θεός μοιάζει σαν έναν πολύ καλό γονέα που το παιδί του ξεκινάει να συμπεριφέρεται σαν κακομαθημένο. Αν είσαι καλός γονέας μπορείς να το αντιμετωπίσεις αυτό. Μόνο ένας κακός γονέας θα άπλωνε χέρι στο παιδί του για να το τιμωρήσει. Αυτό όμως αποτελεί κακή ανατροφή των παιδιών. Αν ο Θεός λοιπόν είναι κακός γονέας τότε ας πάει από κει που ήρθε. Εάν όμως είναι καλός γονέας τότε θα καθοδηγεί ακόμα και εμένα που δεν θα πιστεύω, θα έχω τα θέματα μου και την οργή μου ή θα αποτυγχάνω κάποιες στιγμές.
Rock Overdose: Ας μιλήσουμε λίγο και για την αποψινή συναυλία. Τι έχουμε να περιμένουμε από εσάς;
Daniel: Θα παίξουμε μία μίξη πολλών τραγουδιών από πολλά album μας ξεκινώντας από τον νέο μας δίσκο και κλείνοντας με αυτόν. Θα είναι υπέροχα! Όπως μπορείς να καταλάβεις, η φωνή μου είναι αρκετά κουρασμένη γιατί μετά την τελευταία μας συναυλία στην Κωνσταντινούπολη κοιμήθηκα το βράδυ μόνο 2-3 ώρες και μετά ταξίδευα όλη την υπόλοιπη μέρα. Όταν λοιπόν εξαντλείς τον εαυτό σου για 2 ώρες πάνω στην σκηνή χοροπηδώντας σαν τον ηλίθιο (γέλια) ακόμα και η απλή ομιλία κάνει κακό στη φωνή μου. Χτες κοιμήθηκα κάπως καλύτερα αλλά έχει μαζευτεί πλέον η κούραση και ελπίζω να καταφέρω να ξεκουραστώ.
Rock Overdoes: Εννοείται πως θα σε αποδεσμεύσω ώστε να πας να ξεκουραστείς. Ήσουν ήδη πολύ ευγενικός που έκατσες τόση ώρα εδώ.
Daniel: Κανένα πρόβλημα! Απολαμβάνω να μιλάω και να γνωρίζω ανθρώπους. Είναι όπως όταν έρχονται οι fans για να τους υπογράψουμε και μας ζητάνε συγνώμη. Μερικές υπογραφές είναι η εύκολη πλευρά της υπόθεσης. Αλλά οι περιοδείες, τα χοροπηδητά στη σκηνή, η έλλειψη ύπνου…αυτά είναι τα δύσκολα. Οι υπογραφές; Ευκολάκι!
Rock Overdose: Πριν τελειώσουμε πες κάτι στους Έλληνες οπαδούς σας.
Daniel: Θα επαναλάβω πως είμαστε πολύ χαρούμενοι που επιστρέψαμε! Οι Έλληνες οπαδοί ήταν πάντα πολύ καλοί μαζί μας. Όταν βρισκόμαστε πάνω στη σκηνή το ελληνικό κοινό αποτελεί ένα από τα αγαπημένα μας. Το λατρεύουμε και το σεβόμαστε! Είναι υπέροχο που ξανάρθαμε και λυπούμαστε που μας πήρε τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα.
Rock Overdose: Δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα! Φτάνει που τώρα είστε εδώ.
Daniel: Είμαστε όλοι ζωντανοί και χαρούμενοι (γέλια). Ανυπομονούμε για απόψε! Θα είναι πολύ ωραία!
Rock Overdose: Κι εμείς ανυπομονούμε! Daniel σε ευχαριστώ πάρα πολύ για τον χρόνο σου! Ήταν μεγάλη μου χαρά να σε γνωρίσω από κοντά.
Daniel: Δική μου η ευχαρίστηση.
Για το Rock Overdose,
Συνέντευξη: Τζοβάνα Σπήλιου
Comments
