Δεν έχει περάσει καν 24ωρο και μετά την εκπληκτική βραδιά που ζήσαμε στο Gagarin ελέω Geoff Tate την Παρασκευή, να σου και οι Deafheaven στο καπάκι Σαββατιάτικα. Οι οποίοι μέσα στα 8 χρόνια που έκαναν να μας επισκεφτούν, θα χάρηκαν πάρα πολύ σίγουρα που είδαν το κοινό τους να υπερ-πολλαπλασιάζεται. Οξύμωρο ίσως δεδομένου ότι μας είχαν έρθει πάνω στα ντουζένια τους με το παντοτινά αξεπέραστο πόνημα τους “Sunbather”. Έκτοτε μεσολάβησαν τρία άλμπουμ και το Ελληνικό κοινό φαίνεται ότι βρήκε σ’αυτούς μια μπάντα που το εξέφραζε και που η ευκαιρία να τους δείξουν την αγάπη τους ήταν μάλλον ιδανική. Εδώ να τονίσω ότι παρότι μπορεί να μην τις έκοψα με το τελευταίο τους άλμπουμ “Infinite Granite” όσο με τον φοβερό προκάτοχο του (“Ordinary Corrupt Human Love”), είδα ότι τα κομμάτια του πρόσφατου δίσκου τους έχουν μια άλφα δυναμική ζωντανά και σε συνδυασμό με την πληθώρα ρυθμών τους, καθιστούς το συγκρότημα μια ιδιαίτερη –όνομα και πράγμα- περίπτωση στα δισκογραφικά και συναυλιακά δρώμενα. Φτάνω στο Gagarin στην ώρα μου μετά από δουλειά, και έχω πάρει θέση στον εξώστη κατ’εξαίρεση για να δω όπως και δήποτε τους πολύ ξεχωριστούς εκ Θεσσαλονίκης Once Upon A Winter, οι οποίοι με μεγάλη χαρά εκπλήρωσαν τις προσδοκίες μου.
Το post/blackgaze στυλάκι τους δεν είναι κάτι το εύκολο να μεταδοθεί. Ξέρω πολλούς από εσάς που το θεωρείτε “safe”, που σε κάθε ευκαιρία «γλεντάτε» τους Alcest που το δημιούργησαν στην ουσία ως κύρια επιρροή και που ας είμαστε ειλικρινείς, θεωρείτε τέτοιες μπάντες «φλώρικες». Για το καλό όλων μας ευτυχώς, οι Once Upon A Winter δεν είναι τέτοια περίπτωση, αντιθέτως μέσα από τα τέσσερα ως τώρα άλμπουμ τους –και δη το πρόσφατο “Void Moments Of Inertia”- βγάζουν μουσική μαγκιά όπως και πάμπλουτο συναίσθημα. Στην μουσική τους περιγραφή, υπάρχει διάχυτη και η αύρα των Ιαπώνων ΜΟΝΟ, όπου μιλάμε για μπάντα που σε κάθε δυνατή της έκφραση σε γεμίζει πνευματικά εκτός από μουσικά. Οι συμπατριώτες μας έχουν έρθει μελετημένοι, ικανοί να εκμεταλλευτούν την έκθεση τους σε ένα πολυπληθέστερο κοινό από αυτό που μπορεί να έχουν συνηθίσει και πετυχαίνουν διάνα. Ανεβαίνουν στη σκηνή ακριβώς στις 21:10 βάσει του πάντα άψογα τηρημένου χρονοδιαγράμματος από πλευράς Smoke The Fuzz –δηλαδή της Ελίνας και των λοιπών συνεργατών της- και μετά από 40’ καταφέρνουν δίκαια να αποσπάσουν το χειροκρότημα του κοινού, το οποίο σε σημεία μαγεύτηκε με αυτό τον πιο γλυκά σφυριχτό κιθαριστικό ήχο, ενώ όπου έπρεπε η ρυθμική βάση μπάσου και τυμπάνων γέμιζε το Gagarin με ζεστασιά.
Μισή ώρα θα περάσει έτσι ώστε και πάλι ακριβώς στις 22:20 όπως έπρεπε, οι Deafheaven σκάνε μύτη επί σκηνής και πολύ γρήγορα η ιδιόμορφη φιγούρα του τραγουδιστή George Clarke θα συγκεντρώσει όλα τα φώτα πάνω της, χωρίς οι υπόλοιποι φυσικά να υπολείπονται αξίας. Οι Καλιφορνέζοι κάνουν μπάσιμο τύπου «τιμώ το τελευταίο μου άλμπουμ και το δείχνω», καθώς ούτε ένα, ούτε δυο αλλά ΤΡΙΑ κομμάτια από το “Infinite Granite” ξετυλίγονται μπροστά μας. Αρχή με “Shellstar”, συνέχεια με “In Blur”, θεμελίωση με “Great Mass Of Color”. Kαι αν εξαιρέσω τους φανατικούς μπροστά που σε κάθε προτροπή του νευρόσπαστου Clarke, ο οποίος στην κυριολεξία χορεύει και κουνάει κωλαράκι χωρίς αύριο έχουν γίνει λιώμα, υπάρχουν και αυτοί που ξεκάθαρα έχουν «τσινίσει» με το πώς ακούγεται η φωνή του στα καθαρά μέρη, οπότε έχουμε μια ολίγον τι διφορούμενη εικόνα. Αυτό που δε μπορεί κανείς να αρνηθεί είναι η ενέργεια που υπάρχει, και ειδικά όταν ο Clarke μας χαιρετάει και ανακοινώνει ότι επόμενο κομμάτι είναι το “Honeycomb” από το “Ordinary Corrupt Human Love”, το κοινό ζεσταίνεται για τα καλά και το κομμάτι αποτελεί ένα από τα δεδομένα highlight της βραδιάς για τους περισσότερους. «Έχουμε να έρθουμε από το 2014, συνεπώς θα παίξουμε ένα κομμάτι του 2014»!
Με πολύ μεγάλη χαρά, οι Deafheaven παίζουν σε τρομερή εκτέλεση το “From The Kettle Onto The Coil”, το οποίο δυστυχώς είχε βγει μόνο σε αυτόνομο single, και που πάρα πολλοί επιμένουν ότι αν έμπαινε στο “Sunbather”, θα μιλούσαμε δεδομένα για το άλμπουμ-υποψήφιο ως καλύτερο της περασμένης δεκαετίας. Η ώρα περνάει, ο ήχος πεντακάθαρος, όσο δυνατός και ζεστός πρέπει, ακούμε το “Worthless Animal”, δεύτερο και τελευταίο δείγμα του “Ordinary Corrupt Human Love”, τα νέα “The Gnashing” και “Mombasa” και στη συνέχεια μετά από μια μικρή αποχώρηση για το encore, πάμε κι άλλο πίσω, με το φοβερό “Brought To The Water” από το “New Bermuda” και το όπως χαρακτήρισε ο Clarke «θα σας παίξουμε το καλύτερο μας κομμάτι, σίγουρα το καλύτερο κομμάτι που γράψαμε ποτέ» “Dream House” να κλείνει τη βραδιά με ένα φοβερό δίδυμο έντασης και τον κόσμο να το «χάνει» και να γουστάρει τη ζωή του. Το συγκρότημα φαίνεται να μην περίμενε τέτοια προσέλευση και ευχαρίστησαν πολλές φορές το κοινό της Αθήνας, ευγενέστατος ο Clarke πρότασσε συνεχώς το χέρι του στις μπροστινές σειρές και η αποχώρηση τους έγινε με τον κόσμο να φεύγει πλήρης και πολλούς ήδη να σκέφτονται ότι δεν πρέπει να περάσουν άλλα 8 χρόνια μέχρι να ξανάρθουν.
Θεωρώ ότι πρώτη η μπάντα μετά από αυτό που είδε δε θα κάνει τόσο καιρό να ξανάρθει ενώ ακόμα και οι πιο δύσπιστοι, βγάλανε το καπέλο στον Clarke για την απόδοση του στα ακραία μέρη των φωνητικών. Τέλος καλό όλα καλά, προσωπικά πέρασα πολύ ωραία και ανάλαφρα, κι όσο κι αν δεν μπορώ ποιοτικά τουλάχιστον –όχι οργανωτικά, εκεί έχουμε τρυπήσει ταβάνι- να κατατάξω την εμφάνιση αυτή σε ανάλογα αξεπέραστα μεγέθη που έχω δει από την Smoke The Fuzz, εντούτοις μπορώ να πω ότι ο πυρήνας οπαδών των Deafheaven θα αυξηθεί κι άλλο και συμπεριλαμβανομένου του υποφαινόμενου, όσοι ήταν στο Gagarin θα είναι και την επόμενη και όλες τις επόμενες φορές που θα μας επισκεφτεί το κουιντέτο από το San Francisco. Υγιείς να είμαστε και μεταξύ άλλων διοργανωτών, είμαι βέβαιος ότι η εταιρεία με τη σειρά της θα συμβάλλει στο να γεμίσει αργά ή γρήγορα κάποιες από τις νύχτες μας με ανάλογα κι ακόμα ανώτερα (υπερ)θεάματα.
Για το Rockoverdose,
Άγγελος Κατσούρας
Φωτογραφίες: Αλέξανδρος Καταστρόφος (https://www.instagram.com/alexandros_kat/)
Comments
