Αλλιώς τα ονειρεύεσαι εδώ και καιρό κάποια πράγματα, αλλιώς τελειώνουν, αλλά στο τέλος πρέπει να κρατάς τα ευχάριστα και να νιώθεις γεμάτος χωρίς στιγμές που δεν τιμούν κανέναν να σου χαλάνε τη διάθεση και την πληρότητα ενός όμορφου διημέρου. Θα απορείτε γιατί ξεκινώ έτσι αλλά θα σας τα αναφέρω όλα όσο πιο επιγραμματικά γίνεται. Το γεγονός παραμένει ότι το 2ο και 3ο –συνεπτυγμένα σε ένα- Demons Gate Festival επιτέλους πραγματοποιήθηκε μετά από μεγάλη αναμονή και ήταν όσο όμορφο περιμέναμε, ίσως και παραπάνω από άποψη αποδόσεων των συγκροτημάτων που το απάρτιζαν, εγχώριων και ξένων. Η προσέλευση της πρώτης ημέρας θα μπορούσε να είναι πιο ικανοποιητική, αλλά τη δεύτερη μέρα τουλάχιστον έγινε το στοιχειώδες. Στοιχειώδες διότι πάλι λίγοι ήταν αλλά γλυτώσαμε την ξεφτίλα τουλάχιστον. Γιατί αν θέλετε να μου πείτε ότι για κάτι που γνώριζε ο κόσμος πόσο καιρό και επικροτούσε, τον πείραξε την τελευταία στιγμή η –ήδη φθηνή για 6 μπάντες τη μέρα- τιμή του εισιτηρίου, τότε αποδεικνύεται για άλλη μια φορά ότι άλλα λέτε για να δηλώσετε παρουσία –λες και θα κερδίσετε προβολή ας πούμε- κι άλλα κάνετε στο τέλος. Και ορθώς θα σας χαρακτηρίζουν και φασαίους, όρος-όνειδος αλλά που στην περίπτωση αρκετών εκεί έξω, βρίσκει πλήρη ταύτιση του δυστυχώς…
ΗΜΕΡΑ 1η:
ACID MAMMOTH
Το υπέροχο αυτό συγκρότημα, για το οποίο σας είχα ήδη προϊδεάσει στο σχετικό αφιέρωμα για το φεστιβάλ που κάναμε, άνοιξε το διήμερο με τον κατάλληλο δυνατό τρόπο. Τι πιο όμορφο να οδηγηθούμε όλοι στην πρότερη doom περίοδο, πριν γίνει doom metal από τους Candlemass, αλλά στο πως το επισφράγισαν τιτάνες όπως οι Saint Vitus και οι Pentagram στην Αμερική. Αυτόν ακριβώς τον ήχο πρεσβεύουν οι Acid Mammoth, με ολίγη από ΣΟΒΑΡΟ stoner –το τονίζουμε για να μη γίνει παρερμηνεία της αξίας τους- και κατορθώνουν να πάρουν το κοινό μαζί τους άμεσα, αρκετοί μάλιστα που έχουν έρθει από νωρίς, έχουν έρθει ξεκάθαρα για να δούνε το συγκρότημα, το οποίο τους ξεπληρώνει την παρουσία τους με το παραπάνω. Πολύ ωραίος ήχος, όμορφα ξερός, δυνατό απλό παίξιμο χωρίς φανφάρες, μια ομορφιά γενικότερα. Τρομερά δεμένοι, βγάζουν έξω καρδιά συμπεριφορά και σίγουρα το αγαπούν πολύ αυτό που κάνουν. Θα ήθελα αν και κανονικά δε θα χρειαζόταν, να εκθειάσω το γεγονός ότι πατέρας και γιος Μπάμπαλης είναι μαζί στην μπάντα, δεν ξέρω πώς να το περιγράψω αλλά είμαι βέβαιος ότι ο καθένας μας θα ήθελε να μπορεί να κάνει κάτι αντίστοιχο, τους αξίζει ένα μεγάλο μπράβο από όλους μας όπως και στη μπάντα γενικά. Ολιγόλεπτη η παρουσία τους αλλά τίποτα λιγότερο από φοβεροί. Εύγε!
MOANING SILENCE
Συνέχεια σε πιο goth/doom ρυθμούς με τους επίσης Αθηναίους Moaning Silence, τους οποίους όπως και τους Acid Mammoth, παρακολούθησα για πρώτη φορά. Ήμουν πάντα περίεργος να δω πως βγαίνει ζωντανά ο ιδιαίτερος ήχος τους, μια και οι ισορροπίες που τέμνονται στα δυο είδη που συνδυάζουν έχουν εκφραστεί πολύ όμορφα στα δυο άλμπουμ τους. Για καλή τύχη όλων μας, το αποτέλεσμα και ζωντανά ήταν το ίδιο όμορφο και χωρίς να χαθεί η συνοχή της βραδιάς. Κι αυτό γιατί μετά το πιο ανεβαστικό στυλ των Acid Mammoth, είναι δύσκολο μια πιο υποτονικών ρυθμών μπάντα να προκαλέσει την ίδια εντύπωση. Οι Moaning Silence όμως τα κατάφεραν κι επάξια κέρδισαν το χειροκρότημα του κοινού, έπαιξαν κι αυτοί αρκετά λίγο, ωστόσο αρκούσε για να καταλάβει ο κόσμος ότι είναι ένα σοβαρό συγκρότημα που έχει μελετήσει τον ήχο του και που ήρθε προετοιμασμένο για αυτή την εμφάνιση. Τα φώτα προφανώς πέφτουν λίγο παραπάνω στη γλυκύτατη και εκφραστική τραγουδίστρια τους Ελευθερία Αγγελούδη, χωρίς ωστόσο τα υπόλοιπα παιδιά να υπολείπονται ταλέντου και σωστού παιξίματος. Θα ήθελα να τους δω σε πλήρη εμφάνιση τους καθώς δε μπορώ να τους κρίνω εκ του ασφαλούς σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα, ωστόσο η πρώτη μου επαφή μαζί τους ζωντανά κρίνεται θετικότατη! Μπράβο στα παιδιά!
FVNERAL FVKK
Aπό το μεγάλο Γερμανικό λιμάνι, το ένδοξο Αμβούργο, μας ήρθαν οι τρόπον τινά «εκκλησιαστικοί» doomesters Fvneral Fvkk. Ένα από τα συγκροτήματα που μας επισκέφτηκαν πρώτη φορά και που ο κόσμος ήθελε πολύ να δει, καθώς ειδικά το προ τριετίας ντεμπούτο τους “Carnal Confessions” έκανε μεγάλο μπαμ και άρεσε σε πάρα πολύ κόσμο. Το συγκρότημα εμφανίζεται στην σκηνή με outfit μοναχών, με σταυρούς σε περίοπτη θέση και με το ξεκίνημα, καθιστούν σαφές ότι είναι μια μπάντα που πρέπει όλοι να πάρουν ΣΟΒΑΡΑ, καθώς μελλοντικά δείχνουν ότι έχουν να δώσουν πάρα πολλά ακόμα. Ξερό και μελαγχολικό σε σημεία doom, το οποίο δεν φοβάται να ανεβάσει τέμπο σε κάποια πανέμορφα ξεσπάσματα. Η ανταπόκριση του κόσμου τους κάνει πολύ χαρούμενους, με τα μέλη τους μάλιστα όλο το διήμερο να δέχονται συγχαρητήρια και να μην (πολύ)πιστεύουν την ζεστασιά με την οποία τους αγκάλιασε η χώρα μας, το τόνιζαν συνέχεια και μόνο χαμογελαστούς τους έβλεπες από άκρη σε άκρη του χώρου, ενώ παρακολούθησαν και όλες τις μπάντες προς τιμήν τους. Ο τραγουδιστής Cantor Cinaedicus δεν παραλείπει να προλογίζει τα κομμάτια ακόμα και με εδάφια αυτούσια και στο τέλος καταχειροκροτήθηκαν, δίνοντας την κατάλληλη πάσα για πιο επικές καταστάσεις που ακολούθησαν μετά.
EREB ALTOR
Ψυχή βαθιά! Μόνο έτσι μπορεί να χαρακτηριστεί αυτό το συγκρότημα, το οποίο σε κάθε του κυκλοφορία δείχνει πόσο μεγαλύτερη μπορεί να γίνει η αγάπη και αφοσίωση του κόσμου σ’αυτούς. Ειδικά στη χώρα μας έχουν αγκαλιαστεί από το αξεπέραστο “By Honour” του 2008 στα πρώτα τους βήματα και η δημοτικότητα τους αυξάνετε μέσα από σκληρότατη δουλειά και απίστευτη σοβαρότητα. Μπάσιμο με το κορυφαίο “I Am The Sky” και τίποτα δε μπορεί να πάει λάθος, αυτή τη φορά τους βλέπουμε με τον Jimmy Mattson των Isole στο μπάσο αντί του Kristoffer Elemyr και τίποτα δεν αλλάζει στο στιβαρό τους στυλ. Παίζουν για τη φανέλα την οποία ιδρώνουν από την αρχή μέχρι το τέλος και παρότι έχω συνηθίσει να τους βλέπω πιο ψηλά σε billing, ταίριαζαν απόλυτα την ώρα που βγήκαν. Παρότι πιο Viking/black πλέον παρά doom, δεν ξεχνάνε το παρελθόν τους με το υπερσυμπαντικό “Myrding” από το “The End”, ενώ απαίτηση του κόσμου ήταν το φοβερό “Alvablot” το οποίο και μας χάρισαν σε μια κορυφαία εκτέλεση. Μεγάλη εμφάνιση και πάλι αν και ακόμα προτιμώ την αντίστοιχη δεύτερη στη χώρα μας το 2015 καθαρά λόγω σετ και τίποτα περισσότερο. Ψυχάρες όσο λίγοι, το οποίο απέδειξαν και την επόμενη μέρα (δείτε παρακάτω).
ΑΗΑΒ
H κορυφαία μπάντα της πρώτης ημέρας και παραλίγο και όλου του φεστιβάλ. Mε το που σκάνε μύτη, νιώθεις όντως σαν τον καπετάνιο Ahab που οδηγεί το Pequod στους ανοιχτούς ωκεανούς για κυνήγι φαλαινών, χωρίς φόβο και με απόλυτο πάθος. Πάθος που αναδεικνύεται στο βαρύτατο funeral doom τους (ναυτικό όπως το αποκαλούσαν στην αρχή) και στο «φωνή από τον άλλο κόσμο» λαρύγγι του κιθαρίστα/τραγουδιστή τους Daniel Droste. Ο άνθρωπος έχει καταπιεί τον Ειρηνικό με ότι έχει μέσα και φτύνει φάλαινες, καρχαρίες, χταπόδια και λοιπά Κθουλοειδή κατά πάνω μας. ΑΣΥΛΛΗΠΤΗ αποδοσάρα, ακόμα ανώτερη της πρώτης τους εμφάνισης στη χώρα μας, πάντα έλεγα ότι όταν παίζουν, ο άξονας της Γης μετακινείται προς το μέρος τους λόγω όγκου, αλλά και να μην ήθελε κανείς να το πιστέψει, το απέδειξαν με τέτοιο τρόπο που πέσανε σαγόνια κάτω. Ο κόσμος να προσπαθεί να καταλάβει από πού ήρθαν, με το συγκρότημα επίσημα να κερδίζει πολλούς οπαδούς, ενώ μας παίξανε και νέο κομμάτι από το επερχόμενο άλμπουμ που συνεχίζει από εκεί που ΔΕΝ σταμάτησαν στο ίδιο βαρύ, ασυμβίβαστο και υπερ-θαλάσσιο ύφος τους. Ένα συγκρότημα-κόσμημα για το μεταλλικό ήχο, που δεν δισκογραφεί συχνά, αλλά όταν το κάνει είναι λίρα εκατό. Στηρίξτε το νέο τους δίσκο όταν βγει και παρακαλάτε να ξανάρθουν μόνοι να δείτε τι θα πει παλιρροϊκό κύμα σε κλειστό χώρο!
DRACONIAN
Δε θα το κρύψω, μετά από αυτό που είδαμε από τους Ahab, ήμασταν όλοι σε φάση «πως θα βγουν οι Draconian μετά από αυτό;» αλλά έλα που μας διέψευσαν όλους με το παραπάνω, ενώ η πληρέστατη εμφάνιση των 2+ ωρών που μας επιφύλασσαν, ήταν κάτι το αναπάντεχο και τους έδωσε πάρα πολλούς πόντους στη συνείδηση του κόσμου. Η επιστροφή της Lisa Johansson είναι γεγονός μετά από 11 χρόνια. Μην ξεχνάμε ότι είναι η τραγουδίστρια των 5 πρώτων δίσκων, όπου μεταξύ τους πάντα κρύβονται οι κορυφαίες στιγμές της μπάντας. Ξέρω ότι πάρα πολλοί χαλάστηκαν λίγο με την φυγή της Heike Langhans για ευνόητους και μη λόγους, ωστόσο η Lisa από την αρχή μας αφήνει με το στόμα ανοιχτό, καθώς έχει διατηρήσει τη φωνή της σε φοβερή κατάσταση και δείχνει απόλυτο επαγγελματισμό παρά την απουσία της από το προσκήνιο για δεκαετία και βάλε. Ο δε πανύψηλος Anders Jacobsson στιβαρός και εκφραστικότατος, δημιουργεί με την Lisa ένα φοβερό δίδυμο, το οποίο λες και δεν πέρασε μια μέρα, διατηρεί μεγάλη χημεία επί σκηνής. Συνοδοιπόρος του Jacobsson από το ’94 που φτιάχτηκε το συγκρότημα ο Johan Ericsson στα τύμπανα, παίζει δυνατά, η μπάντα σε άψογη κατάσταση, εκπληκτική εμφάνιση με όλες τις μεγάλες κομματάρες τους να παίζονται, δεν το περίμενε κανείς πραγματικά και είναι άξιοι συγχαρητηρίων για το πώς αντιμετώπισαν με τη σειρά τους τον κόσμο!
ΗΜΕΡΑ 2η:
I ABYSSICK
Σπάσιμο της συναυλιακής παρθενιάς για τους πανέμορφους I Abyssick, με προσωπική μεγάλη μου χαρά να τους βλέπω ύστερα από την κυκλοφορία του ΦΟΒΕΡΟΥ ντεμπούτου τους “Ashes Enthroned”. Δεν έκρυψα ποτέ δημοσίως πόσο όμορφη εντύπωση μου προκάλεσε και πόσο όμορφα συνδυάζουν παντοδύναμο heavy metal με πιο goth επιρροές σε κάποια σημεία. Θα πείτε τι σχέση έχει αυτό με το doom χαρακτήρα του φεστιβάλ… Έχει και παραέχει καθώς η βαρύτητα των I Abyssick δεν φείδεται σε σχέση με των άλλων συγκροτημάτων και με αρκετά περισσότερο κόσμο σε σχέση με την ίδια ώρα την προηγούμενη μέρα, παρουσιάζουν μερικές από τις καλύτερες στιγμές του δίσκου τους. Κρίμα που δεν είχαν μπλουζάκι και μείναμε μόνο με το cd αλλά δεσμεύτηκαν για μελλοντική συναυλία και ξέρω ότι τουλάχιστον κάποιος μέσα στη μπάντα κρατάει το λόγο του (γκουχ, γκουχ). Άψογη παρουσία ειδικών συνθηκών με έξτρα κιθαρίστα ώστε ο Κωνσταντίνος Μάρης να αφοσιωθεί μόνο στη φωνή, πράγμα που μάλλον του έλυσε… το λαρύγγι και όχι τα χέρια, πάταγε φοβερά, εκφραστικότατος, η μπάντα σε πλήρη αρμονία, αν το πρώτο σας live ήταν έτσι, στα επόμενα θα σπείρετε ολούθε. Μπράβο στο συγκρότημα και μακάρι να έπονται πολλές περισσότερες συναυλίες.
THE TEMPLE
«Είμαστε οι The Temple από τη Θεσσαλονίκη και παίζουμε doom metal». Τάδε έφη Father Alex, ο μπασίστας/τραγουδιστής του συγκροτήματος. Απλός, λιτός, ολέθριος. Πήραν την τελευταία στιγμή θέση στο φεστιβάλ αντικαθιστώντας τους Sorrows Path. Δεν ξέρω πως θα παίζανε οι Sorrows Path που όποτε τους είδα ήταν σούπερ, αλλά οι The Temple έδειξαν τι θα πει σωστό κι ορθόδοξο doom, με νέο μάλιστα κομμάτι στη φαρέτρα από επερχόμενο δίσκο, ο οποίος αν συνεχίσει την ποιότητα του φοβερού ντεμπούτου “Forevermourn”, θα εισέλθουν ξανά στο προσκήνιο πολύ δυνατά. 6 χρόνια πέρασαν έκτοτε, αλλά doom δουλειές και ταχύτητα μεταξύ αυτών θα ήταν οξύμωρο. Το καλό πράγμα αργεί να γίνει αλλά η μπάντα όπως πάντα (έκανε και ρίμα) σε άψογη συνεννόηση, με το λαρύγγι του Father Alex πιο μοιρολογικό/υμνικό απ’ότι έχει συνηθίσει ο περισσότερος κόσμος στο είδος να είναι σήμα-κατατεθέν της μπάντας. Επιβεβαιώνουν ότι doom=mood ανάποδα, καθώς ναι μεν παίζουν ψυχοπλακωτική μουσική, αλλά όπως κάθε σωστή μπάντα του είδους που σέβεται τον εαυτό της –και το είδος φυσικά- σε κάνουν να περνάς όμορφα στο τέλος κι αυτό έχει τη μεγαλύτερη σημασία. Μπράβο τους που δεν σκουριάζουν παρά το κενό μεταξύ δίσκων, αναμένουμε το νέο υλικό ανυπόμονα προσεχώς!
OPHIS
«Έχουμε Ελληνικό όνομα αλλά αυτή είναι η μόλις πρώτη φορά που παίζουμε στην Ελλάδα και είμαστε πολύ χαρούμενοι γι’αυτό». Τάδε έφη ο Phillipp Kruppa, τραγουδιστής/κιθαρίστας των death/doomsters Ophis, επίσης από το Αμβούργο. Κι αν κάτι σας θύμισε, δεν είναι άλλος από τον Frater Flagellum των Fvneral Fvkk που παίξανε την προηγούμενη μέρα, 2 σε 1! Οι Ophis οι οποίοι μάλιστα είναι παλιότεροι από τους Ahab κατά 3 χρόνια αλλά κυκλοφόρησαν το ντεμπούτο τους ένα χρόνο μετά. Το αναφέρω διότι οι δυο τους –Οphis/Ahab- κάνανε ένα μεγάλο άνοιγμα για όλη την Γερμανική σκηνή σε πιο αργό στυλ και θεωρούνται βασική μπάντα που βοήθησε στο να ανέβει η προσφορά της χώρας σε όλα τα είδη έκτοτε. Με δεδομένη την επιρροή από μπάντες όπως οι Asphyx από τη μία και οι Paradise Lost/My Dying Bride (μέχρι 1992 αμφότεροι), παρουσιάζουν ένα ΒΑΡΥΤΑΤΟ κράμα αργόσυρτου doom (κι όχι death, σιχαίνομαι τις ταμπέλες αλλά έχει σημασία εδώ), παίζουν μόλις 4 κομμάτια, ξεκινώντας με το “Of Stygian Descent”, πάσα στο “Earth Expired” από το “Withered Shades” με έξτρα πουτανιά στην αρχή το βασικό θέμα του “The Sleeping Beauty” των Tiamat, επιστροφή στο τελευταίο φοβερό άλμπουμ “Spew Forth Odium” με το “The Perennial Wound” που είναι και το βίντεο κλιπ του δίσκου και κλείσιμο με το ΚΑΘΗΛΩΤΙΚΟ “Among The Falling Stones” από το “Abhorrence In Opulence”, όπου αστειεύονται λέγοντας «έχουμε άλλο ένα κομμάτι, απλά είναι 15’ σε διάρκεια»! Μια κορυφαία εμφάνιση με την ελπίδα να ξανάρθουν κάποτε μόνοι τους για μεγαλύτερο σετ, οι ίδιοι πάντως το καταχάρηκαν όσο λίγες φορές όπως μας είπαν!
ISOLE
Κυρίες, δεσποινίδες και κύριοι, με διαφορά απροσδιόριστου μεγέθους, Η ΚΟΡΥΦΑΙΑ ΜΠΑΝΤΑ ΟΛΟΥ ΤΟΥ ΔΙΗΜΕΡΟΥ! Isole να τους πίνεις στο ποτήρι μέχρι πνιγμού, σε μία απόδοση ακόμα ανώτερη των δυο προηγούμενων στη χώρα μας και με ένα σετ ΟΝΕΙΡΟ για το οποίο με είχε προϊδεάσει ο Jimmy Mattson την προηγούμενη μέρα αλλά που να φανταστώ το ΜΕΓΕΘΟΣ της έκπληξης… “By Blood” για αρχή λοιπόν, κλαίει κι ο Θεός, ανοίγουν τα βουνά στα δυο και στερεύει το νερό στις θάλασσες από αυτό που ακούμε, τι όγκος, τι βάρος, τι ειλικρινής θλιμάρα, τα αξιότερα τέκνα της κληρονομιάς των Candlemass εδώ και δυο δεκαετίες, προχωρούν με το νέο “Beyond The Horizon” δείχνοντας πόσο ποιοτικό ήταν το τελευταίο άλμπουμ “Dystopia”, ενώ τη στιγμή που μιλάμε είναι έτοιμο το άτιτλο ακόμα επόμενο άλμπουμ. Στο δίδυμο των “Age Of Darkness”/”Nightfall” όμως λυγίζω και δεν αντέχω τόση επιβλητικότητα, μιλάμε για κομμάτια που δεν είχαμε ξανακούσει σε συναυλία τους και ο κόσμος αδυνατεί να συνειδητοποιήσει τι κάνουν αυτοί οι 4 πανύψηλοι τύποι από το Gävle της Σουηδίας! Το Σουηδόφωνο “Galenskapens Land” δείχνει πόσο όμορφα τα καταφέρνουν και στη γλώσσα τους, ενώ το “Dead To Me” κλείνει το μάτι στον Quorthon εκεί ψηλά όσο λίγα doom κομμάτια. Το τέλος είναι απλά ΕΝΔΟΞΟ, με το εκ των demo των Forlorn προερχόμενο –όπως και το “Age Of Darkness” πριν- “Beyond The Black”!!! Κλάμα γοερό, λυτρωτικό, καθαρτικό, οι άνθρωποι το νιώθουν 1000% και τελειώνουν με το “From The Dark” από το άλμπουμ ισορροπίας όπως αποκαλούν το “Silent Ruins” καθώς είναι στη μέση της δισκογραφίας τους. Μ-Ε-Γ-Α-Λ-Ε-Ι-Ω-Δ-Η-Σ εμφάνιση, η καλύτερη στην μικρή ιστορία του Demons Gate Festival και μέτρο σύγκρισης για ότι θα δούμε στο φεστιβάλ τα επόμενα χρόνια! Βγάλτε το δίσκο, ελάτε παίξτε όσο αντέχετε και θα είμαστε εκεί δίπλα σας ξανά. ΜΕΧΡΙ ΤΕΛΟΥΣ!
MEMORY GARDEN
Δεύτερη σερί μπάντα Σουηδών ηρώων στη σειρά, οι πάντα υπεραγαπημένοι στη χώρα μας Memory Garden. Οι οποίοι έχουν κάνει 17 συναυλίες μόνο στην καριέρα τους και οι 4 είναι στη χώρα μας. Μέχρι να παίξουν, από την προηγούμενη κιόλας μέρα έχουν πνιγεί στις αγκαλιές οπαδών, τα πρόσωπα τους λάμπουν, έχουν συγκινηθεί ξανά με την υποδοχή και ανεβαίνουν στη σκηνή παίζοντας και για το κοινό που τους στηρίζει επί σειρά ετών. Φοβερός ήχος, με παλιά και νέα κομμάτια να συνδυάζονται, πάρε και “Carnage Carnival”, και “Rhyme Of The Elder”, και “Trapped At The Pharaoes” με το ντεμπούτο “Tides” γενικά να τιμάται παραπάνω απ’όσο θα περιμέναμε ενδεχομένως, λίγο πριν το τέλος παίζουν την ομότιτλη κομματάρα του πρόσφατου άλμπουμ “1349”, ενώ όπως είπε και η ΦΩΝΑΡΑ Stefan Berglund (1.60 αλλά φωνή 3 μέτρα ο άτιμος), «αυτό είναι ένα κομμάτι που πάντα παίζουμε στην Ελλάδα, δε γίνεται να έρθουμε και να μην το παίξουμε». Έτσι το “Warlord” μέσα από το μνημειώδες αρχικό ΕΡ τους “Forever” προκαλεί και πάλι δέος όπως σε κάθε ακρόαση του και τελειώνει την εμφάνιση τους σε πλήρη ικανοποίηση κοινού και μπάντας. Παρότι όλοι καταπληκτικοί, αυτά που κάνει ΠΑΛΙ ο Simon Johansson στην κιθάρα είναι άνω ποταμών, ο άνθρωπος έχει το χάρισμα του Yngwie με τέρμα προσωπικό κι άκρως πιο προσωπικό στυλ, στιβαρός, ΠΑΙΧΤΑΡΑΣ, χαμογελαστός, τι να πρωτοπούμε για τον άνθρωπο. ΑΨΟΓΟΣ όπως και όλη η μπάντα, τους αγαπάμε, μας αγαπούν και αυτή η αμφίδρομη σχέση έχει δημιουργήσει ένα φοβερό δεσμό που εκτοξεύει το αποτέλεσμα. Μην ξανακάνετε άλλα 13 χρόνια να έρθετε!
TIAMAT
Μια εμφάνιση που περιμέναμε 15 χρόνια χρονικά αλλά ακόμα παραπάνω σαν επιθυμία ήταν αυτή των Tiamat, κι ο λόγος απλός, διότι ξέραμε ότι θα παίξουν κομμάτια από το “Clouds” και το “Wildhoney”, δηλαδή τα δυο προφανή κορυφαία άλμπουμ μιας ένδοξης καριέρας με τα όποια σκαμπανεβάσματα της. Το μεγάλο ερωτηματικό ήταν σε τι κατάσταση θα ήταν ο Johan Edlund, mainman του συγκροτήματος και αν μη τι άλλο, αγαπητή αλλά και τρομερά… ιδιαίτερη προσωπικότητα. Έτσι λοιπόν αφού σκάει με δερμάτινο καπέλο που περισσότερο παραπέμπει σε μελισσοκόμο και λιγότερο σε καουμπόη, το ξεκίνημα με το “Whatever That Hurts” είναι απλά ΟΝΕΙΡΟ! Βάρος, βάθος, όγκος, ο Edlund ΚΑΛΟΣ άρα τι μπορεί να πάει λάθος; Ειδικά όταν στο καπάλι παίζεται το “The Ar” και γίνεται μέσα Ο χαμός, τσιμπιόμαστε λίγο να δούμε αν όντως συμβαίνει όλο αυτό. Ο Edlund σημειωτέον ΚΟΚΚΑΛΟ! Αλλά του βγαίνει σε… αγάπη, καθώς συνέχεια λέει αν και πόσο μας αγαπάει, το χαίρεται όσο μπορεί και μετά και το “Visionaire”, το οποίο ακούγεται πολύ βαρύτερο από το δίσκο, έρχεται η ώρα που περιμένουν οι περισσότεροι, καθώς μπαίνουμε στην ενότητα του “Clouds”. Στο σκάσιμο του “In A Dream” αναμνήσεις ετών ζωντανεύουν με τη συγκίνηση του υπογράφοντος και πολλών γύρω του έκδηλη, καταφέρνει ο Johan να είναι δυνατός στην ερμηνεία του, ας ξεχνάει μέρη στίχων ή τα αφήνει λόγω έλλειψης ανάσας, δε μπορείς να τα έχεις όλα, σωστά;
Το ομότιτλο κομμάτι του “Clouds” καπάκια έρχεται να προκαλέσει πανικό, ο Lars Skold στα τύμπανα τα παίζει όλα πιο δυνατά και με έξτρα μέρη, φοβερός πραγματικά. Και κάπου εκεί αρχίζει το πανηγύρι… Σημείωση ΠΡΙΝ αναφερθώ στα τεκτενόμενα. Την προηγούμενη μέρα συναντώ τον Edlund μέσα στο Κύτταρο, με βλέπει, με θυμάται, με αγκαλιάζει μόνος του (!!) λέγοντας μου ευχαριστώ (!!!) και ρωτώντας με αν θα είμαι αύριο, και το φέρνει η συζήτηση στον ΠΑΟΚ λέγοντας μου «καλό είναι να μην πω κάτι για τον ΠΑΟΚ εδώ ε;» και του απαντώ άμεσα «OXI JOHAN, MHN TO KANEIΣ»! Μου λέει ΟΚ. Κλείνει η παρένθεση και επανερχόμαστε στο χθες. Πριν παιχτεί το επόμενο κομμάτι, βλέπει το «όνειρο» και λέει «το επόμενο κομμάτι θέλω να το αφιερώσω στην Παοκάρα»!!! ΩΧ! Αρχίζουν οι πρώτες γιούχες, ευτυχώς περιορισμένες, παίζεται το “A Caress Of Stars” σε μια βαρύτατη εκτέλεση, τελειώνει το κομμάτι, ξανά «Παοκάρα» ο Edlund, δείχνει το τατουάζ που έχει με τον δικέφαλο στο χέρι του –ΩΧ ΩΧ!- και οι γιούχες πλέον γίνονται βρισιές οι οποίες γίνονται ευδιάκριτες σε κάθε άκρη του Κυττάρου. Ο «γαμιάς» οπαδός ομάδας του ΠΟΚ προφανώς –δεν μάθαμε ποιάς- τον στολίζει κανονικά και παίρνει και 2-3 μαζί του και φεύγουν. ΓΙΑ ΤΙΣ ΟΜΑΔΕΣ ΟΛΟ ΑΥΤΟ! ΜΕ ΤΟΝ EDLUND Κ-Ο-Κ-Κ-Α-Λ-Ο ξαναλέω και τέρμα γιούχου, ξέρεις πότε κάποιος θέλει να προκαλέσει, αυτός δεν το ήθελε και το υπογράφω.
Επίσης να τονίσω ότι κι εγώ Ολυμπιακός είμαι, το ίδιο αντικειμενικός και ακραιφνής χωρίς περιθώριο συζήτησης όπου κρίνεται και με υπό του μηδέν φιλικά αισθήματα προς τον ΠΑΟΚ αλλά στα 41 χρόνια μου ζωής, έχω μάθει αυτό που και παιδί 41 ημερών ξέρει, ότι ΔΕΝ ΜΠΛΕΚΟΥΜΕ ΜΟΥΣΙΚΗ ΜΕ ΟΜΑΔΕΣ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΗ! Φεύγει λοιπόν ο «γαμιάς» που στολίζει τον Edlund, η συναυλία συνεχίζεται με το άκρως Celtic Frost-ικό ΕΠΟΣ “Smell Of Incense” και εκεί τελειώνει προσωρινά η «Tiamat με λογότυπο με πεντάλφα κι ανάποδους σταυρούς» και συνεχίζει το συγκρότημα σε μεταγενέστερα γνωστότατα και άκρως αγαπημένα κομμάτια, όπως το “Cain”, το “Cold Seed”, το “Brighter Than The Sun”, το “Vote For Love” –σε μια βραδιά «αγάπη μόνο» από πλευράς Edlund- και την έκπληξη με το “Wings Of Heaven”! Η επιστροφή στο παλιό υλικό έρχεται με τα δυο γνωστότερα κομμάτια της μπάντας για το τέλος, με το “The Sleeping Beauty” αρχικά και το “Gaia” που κλείνει κάθε συναυλία τους. Και τι μας έλειπε πριν το τέλος; Νέο επεισόδιο! Ξαφνικά βλέπουμε μια σεβαστή ποσότητα υγρού από ποτήρι να λούζει τον Edlund από την κορυφή ως τα νύχια. Το είδε όλο το κλαμπ αυτό και ενοχλήθηκε, ο Edlund προς τιμήν του δε λέει κουβέντα αλλά κοιτάει προς το μέρος του και με νόημα του κάνει «τι, γιατί;» φανερά στεναχωρημένος παρά ενοχλημένος για το συμβάν.
Κι αφού τελειώνει η συναυλία, ο Edlund αναφέρει «κάποιος εδώ θέλει να με δείρει, ας ανέβει στη σκηνή να το κάνει και μπορείτε να το φιλμάρετε όλοι, η σκηνή είναι ανοιχτή αν θέλει να ανέβει». Το τι ακολουθεί δεν το φαντάζεται ούτε ο πιο χαζός και απαισιόδοξος άνθρωπος στον πλανήτη, τον τύπο περικυκλώνει πολύς κόσμος, με ήρεμο τρόπο παρότι ενοχλημένοι, του εξηγούν «χαλάς τη διάθεση του κόσμου, τι είναι αυτά που κάνεις» και άλλα που δεν έπιασαν τα αυτιά μου, με τον τύπο να απαντάει γεμάτος υφάκι «στα @@ μου» προκαλώντας ακόμα περισσότερο την μήνη των υπολοίπων. Να ξεκαθαρίσω ότι ΔΕΝ είδα αν ο Edlund έκανε κάτι πιο πριν προς την μεριά του για να είμαι δίκαιος. Με βάση τα όσα είδα, η συμπεριφορά αυτή ήταν απαράδεκτη, δεν έχω ξαναδεί κάτι τέτοιο σε σεβαστό αριθμό συναυλιών στο ενεργητικό μου ΕΙΔΙΚΑ ΓΙΑ ΤΙΣ ΟΜΑΔΕΣ! Επίσης να ξέρετε ότι ακόμα και οι άντρες έχουν ένα κώδικα τιμής και δεν πάνε 2-3-10 μαζί σε έναν όταν υπάρχει τσίπα, ε ο τύπος ΚΑΤΟΡΘΩΣΕ να στρέψει όλο το Κύτταρο εναντίον του –γιατί ήθελε προσπάθεια- και αρχίζει να δέχεται ξύλο από παραπάνω από ένα άτομα και βάζοντας λάδι στο φωτιά. Και περίμενε μετά κι απ’εξω όπως πληροφορήθηκα για έξτρα μανούρα προφανώς. Σοβαρά ρε μεγάλε; 3 χρονών και αν! Και άντε να σου βάλω ότι μπορεί να είχες δίκιο, δεν είδα, δεν ξέρω.
ΟΤΑΝ έχεις δίκιο, κάθεσαι και εξηγείς στον κόσμο που σε περικύκλωσε φανερά ΕΝΟΧΛΗΜΕΝΟΣ τι έγινε και δεν έχεις ΥΦΑΚΙ χιλίων καρδιναλίων προκαλώντας περισσότερο. Γιατί ο κόσμος οσο ΤΡΙΜΑΛΑΚΑΣ κι αν ήσουν, ΑΝ είχε κάνει μαλακία ο Edlund και καθόσουν να το εξηγήσεις ΣΑΝ ΑΝΘΡΩΠΟΣ, θα έπαιρνε το μέρος σου και θα έκραζε τον ίδιο τον Σουηδό. Σε μια βραδιά που ο κόσμος ήταν χαρούμενος και έχει ξεπεράσει το αρχικό γεγονός του πρώτου ΠΑΠΑΡΑ που αντέδρασε, έρχεσαι ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ κιόλας της συναυλίας να γαμήσεις τη διάθεση του κόσμου μια και καλή. Και φάνηκε ότι το έκανες επίτηδες για να τους χαλάσεις τη διάθεση, αυτό κι εγώ και όλοι οι άλλοι ΟΝΤΩΣ το είδαμε και αν είχες ΜΙΑ δικαιολογία που δεν σε απασχόλησε καν να τη στηρίξεις ΑΝ ίσχυε, την έχασες με τον απαράδεκτο τρόπο σου και ευτυχώς που σε πήραν σηκωτό γιατί μπορεί να είχαμε χειρότερα, ειδικά για σένα. Σε πρώτη φάση προσωπικά κι εγώ και όλοι θα χαρούμε να μη σε ξαναδούμε σε συναυλία, κι εσένα και όσων έρχεστε να τα κάνετε όλα πουτάνα χωρίς να σέβεστε κανέναν. Αν αυτό που πίνετε σας χαλάει, μην το πίνετε. Αν δε σας νοιάζει η συναυλία αλλά τα παρελκόμενα, μην έρχεστε. Αν δεν μπορείτε να σεβαστείτε όσους θέλετε να σας σέβονται –το οποίο ελέγχεται βάσει συμπεριφοράς- καθίστε σπίτι σας. Ήταν απαράδεκτο ότι έγινε, κάτι που θα μείνει στην ιστορία ως μελανή σελίδα στα Ελληνικά συναυλιακά δρώμενα με ευχή να μην συμβεί ποτέ ξανά. ΓΙΑ ΤΙΣ ΟΜΑΔΕΣ!
Εξαιρουμένου του άκρως δυσάρεστου συμβάντος, και χωρίς να βγάζουμε τον Edlund λάδι και άμοιρο ευθυνών –επαναλαμβάνω ότι αν ήθελε να προκαλέσει θα έκανε κρα-, το φεστιβάλ κύλησε ιδανικά, οι αποδόσεις και των 12 συγκροτημάτων ήταν από υπεράνω του μέσου όρου ως και συγκλονιστικές (ειδικά Isole/Ahab) και ο κόσμος το στήριξε εν μέρει. Εν μέρει γιατί δε γίνεται για 4 ξένα και 2 ελληνικά συγκροτήματα κάθε μέρα να δίνεται εισιτήριο που δίνεται για μια μπάντα και να τσινάτε για το εισιτήριο. Μπάντες που κάποιες από αυτές, μόνες τους όφειλαν να είχαν τον κόσμο που είχε κάθε μέρα. Ελπίζω κι εύχομαι η διοργάνωση να έχει το κουράγιο να συνεχίσει το φεστιβάλ καθώς το συγκεκριμένο και μετά τις αναβολές, ήταν άκρως ψυχοφθόρο και με πολύ δεδομένο άγχος. Ο κόσμος ένιωθε υπέροχα μέχρι το άνωθεν σκηνικό που περιγράφηκε, αρκετοί στη συνέχεια έφυγαν μαγκωμένοι και ξενερωμένοι, ενώ δεν ήταν λίγα τα παιδιά που άκουσα να λένε «δεν ξαναπάω σε συναυλία μετά από αυτό», με πολύ μεγάλη την στεναχώρια για ότι έγινε. Τέλος όχι καλό για να μην κοροϊδευόμαστε, αλλά ελπίζουμε όλοι και όλες να απομονωθούν τέτοια περιστατικά, να υπάρχει συνεχής φύλαξη με έμπειρο προσωπικό security που θα τελειώνει τέτοιες ενέργειες πριν καν αρχίσουν –και όχι με ξύλο- και γενικά οι συναυλίες όποιος κι αν παίζει, ότι ομάδα κι αν υποστηρίζει (που φτάσαμε, να λέμε τα αυτονόητα) να το διασκεδάζει ανέμελα μέχρι τέλους!
Για το Rockoverdose,
Άγγελος Κατσούρας
Φωτογραφίες ημέρα 1η: Αλέξανδρος Καταστρόφος (https://www.instagram.com/alexandros_kat/)
Φωτογραφίες ημέρα 2η: Νίκος Μαθιόπουλος
Comments
