Εν όψει της προσεχούς εμφάνισης των Dexter Ward στο πλάι των θρυλικών Omen, o φιλέλληνας Ιταλός τραγουδιστής τους Marco Concoreggi μας ανοίγει την καρδιά του σε μια υπεραναλυτική συνέντευξη και μας εξηγεί την πορεία της μπάντας, το πως έγινε οπαδός της μουσικής αλλά και γιατί αγαπάει τόσο πολύ τη χώρα μας και τους ανθρώπους της.
Διαβάστε παρακάτω και προετοιμαστείτε κατάλληλα για την Τετάρτη 18 Οκτωβρίου στο Κύτταρο - Αθήνα.
Event info:
OMEN, Dexter Ward, Valor Live @ Κύτταρο, την Τετάρτη 18 Οκτωβρίου 2023, Αθήνα
RockOvedose: Γεια σου Marco και καλώς ήρθες στη σελίδα μας. Θα θέλαμε πρώτα να μάθουμε πώς προετοιμάζεστε για την επερχόμενη συναυλία με τους Omen και τι σημαίνει για εσένα προσωπικά να παίζεις με ένα από τα αγαπημένα σου συγκροτήματα;
Marco (Dexter Ward): Γεια σας παιδιά και σας ευχαριστώ για το ενδιαφέρον σας για τους Dexter Ward και που μας φιλοξενείτε στο Rock Overdose. Η αλήθεια είναι πως βρισκόμαστε σε κάποιο είδος παύσης εδώ και χρόνια και προσωπικά δεν φανταζόμουν ότι θα είχα την ευκαιρία και την τιμή να κάνω μια συνέντευξη αυτή τη στιγμή, γι' αυτό το εκτιμώ πραγματικά.
Όπως γνωρίζετε, είμαι το μόνο μέλος της μπάντας που ζει στο εξωτερικό, γι' αυτό κάνουμε πρόβες χωριστά (τα παιδιά όλοι μαζί στην Αθήνα - εγώ με backing κομμάτια στην Ιταλία) αλλά θα κάνουμε μια πρόβα μαζί το βράδυ πριν από τη συναυλία. Θα είναι η πρώτη φορά που συναντιόμαστε από κοντα για να παίξουμε μαζί, τα τελευταία 5 χρόνια.
Το συγκρότημα είναι στιβαρό και τα παιδιά παίζουν υπέροχα, εγώ προσωπικά είμαι λίγο "σκουριασμένος" εξαιτίας της μεγάλης αδράνειας τόσο καιρό αλλά το πάθος μου δεν μειώθηκε ποτέ, οπότε σε κάθε περίπτωση θα δώσω όλο μου το είναι όπως δίνω πάντα από την πρώτη μέρα.
Παίζοντας με τους OMEN και τους VALOR μαζί, με πάει πίσω στο 2002 όταν πρωτοήρθα στην Αθήνα για να δω τους OMEN, με τους BATTLEROAR, οπότε είναι ιδιαίτερα ξεχωριστό για μένα. Λογικά, δεν περιμένω να βρω την ίδια ατμόσφαιρα, οι καιροί άλλαξαν, τα μέρη κατά κάποιο τρόπο άλλαξαν και οι άνθρωποι σίγουρα άλλαξαν και είναι λογικό να συμβαίνει αυτό στη ζωή. Αυτό είναι ένα μικρό κομμάτι του εαυτού μου που ελπίζω να ξαναβρώ, αυτή η μικρή σπίθα για το πώς ξεκίνησαν τα πράγματα ή, πιο σωστά, πώς τα αντιλαμβανόμουν τότε.
Με τους BATTLEROAR, είχαμε την ευκαιρία να παίξουμε με τους OMEN αρκετές φορές και αυτό ήταν μεγάλη τιμή και ευλογία. Δεν έχω συναντήσει τον Kenny Powell για πολλά χρόνια, οπότε ανυπομονώ πραγματικά για αυτήν την ευκαιρία. Ως θαυμαστής, είναι το είδωλό μου και μια από τις μεγαλύτερες εμπνεύσεις για εμένα, οπότε το να παίζω στην ίδια σκηνή με τους OMEN είναι σαν Χριστούγεννα και Πάσχα και γενέθλια ταυτόχρονα, αν καταλαβαίνετε τι εννοώ!
RockOvedose: Το τρίτο σας άλμπουμ θεωρείται ως το καλύτερο μέχρι σήμερα. Πιστεύεις το ίδιο, και αν ναι, ποιο είναι κατά τη γνώμη σου το κύριο στοιχείο που το κάνει τόσο ξεχωριστό για εσένα;
Marco (Dexter Ward): Ναι, νομίζω ότι το "III" είναι ο καλύτερος δίσκος μας. Τα περισσότερα τραγούδια γράφτηκαν σε σχετικά σύντομο χρονικό διάστημα, ήταν μια "μαγική" στιγμή που προσωπικά δεν έχω ξαναζήσει.
Κατά τη γνώμη μου είναι μια σημαντική βελτίωση σε σχέση με τις προηγούμενες κυκλοφορίες όσον αφορά τη σύνθεση, τις διασκευές, τις ερμηνείες. Όλα βγήκαν όπως τα είχαμε φανταστεί, από το νέο λογότυπο και το εξώφυλλο, μέχρι την τελευταία λήψη. Είναι ιδιαίτερα ξεχωριστό για μένα, καθώς είναι το πρώτο άλμπουμ στο οποίο συμμετέχω και δεν θα άλλαζα τίποτα, εκτός ίσως από κάποιες μικρές λεπτομέρειες.
Τα τραγούδια συνδυάζονται καλά, υπάρχει ποικιλία σε ρυθμό και θέματα, και γενικά όλα βγάζουν μια επική αίσθηση που τα δένει μεταξύ τους. Θα έλεγα ότι είναι φρέσκο και ισορροπημένο.
Rockoverdose: Το άλμπουμ κυκλοφόρησε ακριβώς όταν ξέσπασε η πανδημία. Αισθάνεστε λίγο άτυχοι με αυτό, ή ήταν πιστευεις ένας τρόπος για το κοινό να το αφομοιώσει περισσότερο και να γνωρίσει καλύτερα το συγκρότημα;
Marco (Dexter Ward): Δεν είμαι από αυτούς που βλέπω το ποτήρι πάντα μισοάδειο, αλλά σε αυτή την περίπτωση φοβάμαι ότι δεν μπορώ να δω κάτι θετικό σε αυτό. Δεν θα έλεγα ότι ήμασταν πιο άτυχοι από άλλους, γιατί η πανδημία επηρέασε σχεδόν κάθε μουσικό στον πλανήτη, αλλά στην περίπτωσή μας (και τη δική μου προσωπικά) χτύπησε πολύ σκληρά και παραλίγο να διαλύσει το συγκρότημα.
Οι περισσότερες κριτικές ήταν πολύ καλές και νόμιζα ότι αυτό ήταν το άλμπουμ που θα μπορούσε να μας βοηθήσει να κάνουμε ένα σημαντικό βήμα προς τα εμπρός, οπότε όταν προσγειωθήκαμε, το ηθικό έπεσε και η απογοήτευση αυξήθηκε. Δεν νομίζω ότι στις μέρες μας οι άνθρωποι πραγματικά αφιερώνουν χρόνο για να αφομοιώσουν άλμπουμ πια. Είναι μια πιο fast food εποχή για το heavy metal, οι περισσότεροι (περιλαμβάνω και τον εαυτό μου) θα ακούσουν ένα νέο άλμπουμ μια φορά (ίσως εν μέρει) στο youtube και αν δεν είναι 100% σίγουροι με την πρώτη ακρόαση ότι τους αρεσει δε θα το αγοράσουν. Πέρασαν οι εποχές που εμπιστευόμασταν κριτικές σε έντυπα περιοδικά και αγοράζαμε δίσκους από το κατάστημα χωρίς να ακούσουμε ούτε μια νότα εκ των προτέρων. Αυτό είναι κατανοητό δεδομένου του τεράστιου αριθμού συγκροτημάτων που ηχογραφούν και κυκλοφορούν δίσκους, αλλά και του τεράστιου αριθμού άλμπουμ που διατίθενται για δωρεάν streaming.
RockOvedose: Μπορεί να είσαι Ιταλός αλλά για τους περισσότερους θεωρείσαι Έλληνας αφού τα τελευταία 20 χρόνια συνεργάζεσαι με ελληνικά συγκροτήματα. Και οι δύο λαοί μοιράζονται πολλά κοινά. Ήταν εύκολο για εσένα να προσαρμοστείς στις ανάγκες των συγκροτημάτων και ποια κοινά ή ποιες διαφορές θα έλεγες ως τα πιο σημαντικά στην κουλτούρα των Ιταλών και των Ελλήνων;
Marco (Dexter Ward): Πάντα ένιωθα πιο άνετα με τους Έλληνες (και μουσικούς) παρά με τους περισσότερους Ιταλούς. Η Ελλάδα με υποδέχτηκε με ανοιχτές αγκάλες, ενώ εδώ στην Ιταλία έχω αισθανθεί συχνά παρείσακτος. Η βασική διαφορά πιστεύω είναι πως εδώ και πολλά χρόνια, και ειδικά τώρα, η Ιταλία με την έννοια του έθνους υπάρχει απλά ως θεωρία, ενώ στην Ελλάδα, ακόμα και σήμερα, είναι κάτι πραγματικό, που ακόμη και η διαφθορά των θεσμών ή η ηθική φθορά δεν μπορεί να το αφαιρέσει.
Το μόνο που θα ήθελα να επισημάνω, που παρατηρώ απ' έξω και με αναστατώνει ως ένα βαθμό, είναι ότι μερικές φορές ακόμη και οι Έλληνες τείνουν να έχουν ξενομανία, ενώ στην πραγματικότητα θα έπρεπε να είναι το αντίθετο. Η Ελλάδα είναι μια περήφανη γη πλούσια σε όλα (αν και ξεπουλήθηκε), με καταπληκτική κουλτούρα, ευγενή έθιμα και ευγενή ιστορία, τα καλύτερα τοπία, το καλύτερο φαγητό, τις πιο όμορφες γυναίκες. Με κάνει να χαμογελάω (πικρά) όταν ορισμένοι Ιταλοί λένε "έχουμε τα καλύτερα φαγητά", "είχαμε τους αρχαίους Ρωμαίους", θα ήθελα να τους πω: "Τι έχετε τώρα μαλάκες; Τίποτα! Μισοκαμμένες υπερτιμημένες πίτσες και disney plus!" Ζω στη βορειοανατολική Ιταλία και νομίζω ότι δεν υπάρχουν πολλά κοινά σε νοοτροπία και αξίες, έθιμα κ.λπ. μεταξύ των ντόπιων και των Ελλήνων, ίσως οι περισσότεροι άνθρωποι στο νότιο τμήμα της Ιταλίας να έχουν περισσότερες ομοιότητες.
Έζησα από πρώτο χέρι περισσότερες από μία περιπτώσεις Ελλήνων που μετακόμισαν εδώ και μετά από μερικά χρόνια γύρισαν πίσω με μεγάλη ανακούφιση. Οπότε αυτό που λένε «una faccia una razza», όσο κι αν μου είναι αγαπητό, δεν νομίζω ότι ισχύει γενικά, τουλάχιστον στις μέρες μας.
Οι περισσότεροι από τους πιο κοντινούς μου ανθρώπους είναι Έλληνες, από επιλογή, οπότε ακόμα κι αν δεν νιώθω Έλληνας ο ίδιος, προτιμώ περισσότερο την Ελλάδα και τους Έλληνες.
Rockoverdose: Εφόσον γνωρίζεις και τις δύο σκηνές, πώς πιστεύεις ότι η ελληνική και η ιταλική σκηνή έχουν εξελιχθεί με τα χρόνια; Η χώρα σου έκανε μια σημαντική άνοδο μετά τα μέσα της δεκαετίας του '90, ενώ η ελληνική σκηνή βρίσκεται σε συνεχή άνοδο με συγκροτήματα όλων των ειδών. Ποια είναι η γνώμη σας για αυτήν την εξέλιξη;
Marco (Dexter Ward): Ίσως με έχεις υπερεκτιμήσει όσον αφορά τις γνώσεις μου, αλλά θα σου απαντήσω. Είμαι περισσότερο οπαδός του underground χώρου του heavy metal, και μου αρέσουν περιορισμένα είδη, για παράδειγμα δεν ακολουθώ την thrash σκηνή ή πιο ακραία στυλ, ούτε γνωρίζω τόσα πολλά από τα πρόσφατα ανερχόμενα συγκροτήματα.
Η γενική μου γνώμη είναι ότι η Ελλάδα, σε σύγκριση με την Ιταλία, έχει πολύ μεγαλύτερη μουσική κουλτούρα όσον αφορά το heavy rock/heavy metal, ενώ στην Ιταλία αυτό το είδος μουσικής ήταν ιστορικά ασθενές. Είχαμε μια πολύ ιδιαίτερη στιγμή στις αρχές της δεκαετίας του '70 με την progressive rock εποχή, αλλά στα μέσα της δεκαετίας του '70 είχε ήδη τελειώσει, έχει να κάνει με τη νοοτροπία των ανθρώπων, που οδήγησε στο γεγονός ότι σήμερα έχουμε πολλά tribute συγκροτήματα και talent shows. Σίγουρα υπάρχει ένας μικρός αριθμός σκληροπυρηνικών οπαδών εδώ, όπως και στην Ελλάδα, και αυτοί είναι που κράτησαν ζωντανό το underground όλα αυτά τα χρόνια και, εν μέρει, κατέστησαν δυνατή την αναζωπύρωση του. Η ιταλική φούσκα του "symphonic power prog speed neoclassical" κ.λπ. στα μέσα της δεκαετίας του '90 δεν κράτησε πολύ, οι περισσότερες από αυτές τις μπάντες δεν υπάρχουν πια, ακόμη και όσες υπάρχουν, κατά τη γνώμη μου, δεν βγάζουν αξιομνημόνευτα νέα άλμπουμ. Στην πραγματικότητα, για τους περισσότερους από αυτούς, τα πρώτα 1-2 άλμπουμ τους είναι τα πιο καλά.
Είναι ταλαντούχοι φυσικά αλλά και τυχεροί που κατάφεραν να οδηγήσουν το «τελευταίο τρένο» πριν καταρρεύσει ο κλάδος. Πολλοί από αυτούς τους μουσικούς τώρα εργάζονται ως sessions, παραγωγοί, συμμετέχουν σε διάφορα άλλα σχήματα και δουλειές που πραγματικά δεν έχουν και πολύ καλλιτεχνικό νόημα εκτός από το να βγάλουν χρήματα. Δεν είμαι σε θέση να παρακολουθώ όλα τα συγκροτήματα και τους δίσκους που βγαίνουν σε Ιταλία και Ελλάδα τα τελευταία, ας πούμε, 20 χρόνια, και γενικά όχι μόνο στις χώρες μας, αλλά και παγκοσμίως. Αυτό που βλέπω είναι ότι κάθε μέρα υπάρχει πράγματι περισσότερη μουσική, καθώς είναι πιο εύκολο να ηχογραφήσεις άλμπουμ (απαιτείται μικρότερος προϋπολογισμός, μπορείς πλέον να κάνεις ηχογράφηση στο σπίτι σου ή εξ αποστάσεως κλπ), αλλά υπάρχει επίσης μια νοοτροπία "πάω με το ρεύμα" περισσότερο από πριν τώρα με τα social media. Σίγουρα υπάρχουν μερικά πραγματικά εξαιρετικά συγκροτήματα που κυκλοφορούν εξαιρετικούς δίσκους (όλα τους underground), αλλά για μένα αυτό δεν αντικατοπτρίζει τη σκηνή. Γενικά αν και νομίζω ότι οι Έλληνες μουσικοί έχουν «μία ή δύο ταχύτητες» παραπάνω, για να μιλήσω και με αυτοκινητιστικούς όρους. Δεν είναι μόνο τεχνικό θέμα, αλλά και θέμα προσωπικότητας και συμπεριφοράς. Ως επί το πλείστον μου φαίνονται πιο αφοσιωμένοι σε αυτό και λιγότερο διατεθειμένοι να αντιγραφούν ή να ακολουθήσουν τη μόδα. Δεν μιλάω για δουλειές που έγιναν μόνο για να μαζέψουν μερικά ευρώ, αλλά για τις πραγματικά υπέροχες πρωτότυπες μπάντες όπως οι SACRAL RAGE που βρίσκονται στο ίδιο επίπεδο με τους μεγάλους θρύλους του παρελθόντος, ως σύνολο (τραγούδια, ζωντανές εμφανίσεις κ.λπ.).
RockOverdose: Ο καθένας που μπαίνει σε ένα συγκρότημα έχει κάποιο κίνητρο. Ποια ήταν η στιγμή ειδικά για εσένα, που κατάλαβες ότι ήθελες να τραγουδήσεις σε ένα συγκρότημα; Ποιοι είναι οι τραγουδιστές που σε έχουν επηρεάσει περισσότερο;
Marco (Dexter Ward): Δεν είχα σκοπό να γίνω τραγουδιστής. Το πρώτο όργανο που έπαιζα για μερικά χρόνια ήταν το μπάσο, αλλά πάντα με γοήτευαν οι όμορφες μελωδίες. Πιστεύω ότι αυτό προήλθε από το γεγονός ότι ο πατέρας μου στο σπίτι έπαιζε πολύ μελωδική ιταλική μουσική από τη δεκαετία του '50 και τις αρχές της δεκαετίας του '60 και πολύ Elvis Presley. Ως παιδί στα μέσα της δεκαετίας του '80 θυμάμαι μια φορά που είχα προσπαθήσει να τραγουδήσω έναν στίχο ή κάτι από ένα από αυτά τα τραγούδια και μου άρεσε το αποτέλεσμα, αλλά όσοι ήταν παρόντες στην αίθουσα δεν φάνηκαν να γοητεύονται από την ερμηνεία μου, οπότε υποθέτω ότι άφησα στο ράφι την ιδέα για μερικά χρόνια.
Μετά γύρω στα τέλη της δεκαετίας του '90 αγόρασα μια κιθάρα και άρχισα να γράφω τα δικά μου riff και τραγούδια, είχα γράψει μόνο στίχους μέχρι τότε. Το να τραγουδήσω πάνω τους μου φάνηκε φυσικό και έτσι ξεκίνησε. Φυσικά ονειρευόμουν να παίξω ζωντανά, να τραγουδήσω σε ένα συγκρότημα και να κάνω όλα τα ωραία πράγματα που έβλεπα στις VHS κασέτες των Iron Maiden και Judas Priest ή των Manowar, αλλά ποτέ δεν έκανα συνειδητή προσπάθεια να το επιδιώξω.
Στη συνέχεια, όταν οι Battleroar χρειάστηκαν έναν τραγουδιστή και μου δόθηκε η ευκαιρία αφού άκουσαν μερικά από τα τραγούδια μου, να πάρω τη θέση χωρίς καμία εμπειρία, αλλά ένιωσα ότι ήταν σωστό γιατί ήμουν, όπως είμαι ακόμα, πολύ του epic heavy metal και η μουσική και οι στίχοι τους με αντιπροσώπευαν πραγματικά.
Είμαι επίσης πολύ ικανοποιημένος που μπόρεσα να συνεισφέρω στη σύνθεση τραγουδιών και να αφηγούμαι ιστορίες και να βάζω αληθινά συναισθήματα στις λέξεις, για μένα αυτό είναι το καλύτερο σημείο. Δεν μπορείς να το προσποιηθείς αυτό στο heavy metal, είναι προτιμότερο να είσαι τεχνικά λιγότερο επιδέξιος παρά να προσποιήσαι ότι είσαι κομμάτι αυτού που παίζεις, όταν για σένα είναι απλά μερικά λόγια για τραγουδήσεις μια μελωδία.
Οι τραγουδιστές που με επηρέασαν περισσότερο, συναισθηματικά όχι τεχνικά μιας και δεν μπορώ να τους μιμηθώ εξαιτίας των περιορισμένων δυνατοτήτων μου, εκτός από τους συνήθεις ύποπτους (Dickinson/Halford/Dio/Tate) είναι οι Elvis Presley, Doug Adams από τους WITCHKILLER, The Tyrant από τους JAG PANZER, JD Kimball από τους OMEN, Blade Duncan από HAMMERS RULE και Jon Natisch των COMMANDER, και φυσικά ο Mark Shelton από τους MANILLA ROAD.
Rockoverdose: Στην περίπτωση των Dexter Ward, το όνομα προήλθε από τον H.P. Lovecraft αλλά οι στίχοι σας ακολουθούσαν πάντα διαφορετική κατεύθυνση και αναφορές. Πόσο εύκολο είναι να βρεις στίχους για μια συγκεκριμένη μελωδία; Πιστεύεις πως οι τραγουδιστές πρέπει να νοιώθουν τους στίχους για να τους μεταδώσουν καλύτερα στον ακροατή;
Marco (Dexter Ward): Δεν τραγουδάω για πράγματα με τα οποία δεν νιώθω άνετα και ζορίζομαι όταν πάω να δοκιμάσω νέους στίχους και θέματα με τα οποία δεν είμαι 100%, για ένα νέο τραγούδι. Δεν εννοώ ότι πρέπει να πιστεύω στους μάγους και τα βαμπίρ για να μπορώ να τραγουδήσω για αυτά, αλλά σίγουρα πρέπει να μου αρέσει τουλάχιστον το γενικό θέμα/ιδέα/ιστορία ώστε να μπορώ να μεταφέρω το συναίσθημα και τον ενθουσιασμό μου στην αφήγηση της ιστορίας.
Αν για παράδειγμα πάρεις τον Halford και τον του πεις να τραγουδήσει ένα τραγούδι αγάπης του Coverdale σε μια γυναίκα, θα ακούγεται υπέροχο επειδή είναι ο Halford, αλλά παρατηρώντας τον προσεκτικά, θα δεις ότι δεν του αρέσει αυτό στην πραγματικότητα. Όταν τραγουδάω για πολεμιστές και δεινόσαυρους και πολέμους συμμοριών σε μετα-αποκαλυπτικές πόλεις, νιώθω προφανώς ειλικρινά χαρούμενος και μέσα στο στοιχείο μου. Για αυτό υποθέτω ότι μπορώ να συνδεθώ με κάποιους ακροατές που ίσως εκτιμούν αυτό που κάνω. Μου αρέσει αυτό και πιστεύω πως μπορούν να το δουν στα μάτια μου ότι δεν τους κοροϊδεύω.
Σχετικά με την εύρεση των σωστών στίχων για συγκεκριμένα μέρη/μελωδίες, συνήθως ακούω επανειλημμένα το σημείο της μελωδίας και ακολουθώ την αίσθηση που μου δίνει, αν πχ απαιτεί κάτι πιο μυστικιστικό / απόκρυφο ή ηρωικό ή κάτι πιο ονειρικό και φίνο. Προσπαθώντας συνειδητά να επιβάλλεις κάτι πάνω από τη μουσική, μετά από κάποιο χρονικό διάστημα οι στίχοι έρχονται μόνοι τους, όχι όλοι μαζί, αλλά ίσως κάποιες λέξεις-κλειδιά που αργότερα μπορείς να επεκτείνεις.
Rockoverdose: Του χρόνου συμπληρώνονται 15 χρόνια από τη δημιουργία των Dexter Ward. Είχατε φανταστεί πως θα είχατε τέτοια διάρκεια; Έχετε σχέδια για να γιορτάσετε την 15ετια; Επίσης, επειδή το άλμπουμ "III" είναι ήδη 3 ετών, έχετε νέο υλικό στα σκαριά;
Marco (Dexter Ward): Όντως έχει περάσει αρκετός καιρός από τις εμφανίσεις και τα πρώτα μας demo. Προσωπικά δεν είχα κάποιο συγκεκριμένο σχέδιο για το μέλλον, αλλά φυσικά ήλπιζα ότι θα μπορούσαμε να δημιουργήσουμε τη δική μας ταυτότητα και ήχο και να αφήσουμε τουλάχιστον ένα μικρό λιθαράκι στο underground heavy metal χώρο.
Δεν έχω κάνει ποτέ περισσότερους από τρεις δίσκους με το ίδιο συγκρότημα, οπότε αυτό που θα ήθελα τώρα είναι να έχουμε ένα τέταρτο άλμπουμ για το οποίο μπορούμε να είμαστε περήφανοι, και ελπίζω σε πολλά περισσότερα.
Σχετικά με την επέτειο των 15 χρόνων, ειλικρινά δεν μου πέρασε από το μυαλό, αλλά ναι, είναι μια υπέροχη ιδέα και ίσως να κάνουμε κάτι να το γιορτάσουμε. Είμαστε όμως ένα μικρό συγκρότημα με έναν μικρό κατάλογο, και θεωρώ ότι ίσως θα ήταν καλύτερο να γράψουμε νέα μουσική και αυτό κάνουμε αυτή τη στιγμή. Ναι, υπάρχει αρκετό νέο υλικό που σε σχέση με το "III" εξελίσσει τον ήχο μας, και όλοι στο συγκρότημα είμαστε αποφασισμένοι να βγάλουμε μια νέα δυνατή κυκλοφορία. Είναι σε εξέλιξη, ωστόσο, και θα χρειαστεί λίγο χρόνο παραπάνω.
Rockoverdose: Θεωρείστε ως ένα από τα πιο άμεσα και γεμάτα ποιότητα live acts των τελευταίων ετών. Τι να περιμένουμε από την εμφάνισή σας με τους Omen και πόσο πιθανό είναι να σας δούμε να παίξετε περισσότερες συναυλίες τους επόμενους μήνες;
Marco (Dexter Ward): Σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια, το εκτιμώ πραγματικά. Αν και μέσα μου νιώθω ότι είμαστε μια μπάντα που κάνει κάποιες πρόβες μαζί κάθε φορά που χρίζουν έναν νέο Πάπα, η αλήθεια είναι πως κάθε φορά που βγαίνουμε στη σκηνή σίγουρα δίνουμε τα πάντα και ακόμα περισσότερο και προσεύχομαι αυτό να είναι αρκετό για να κρατήσει τον κόσμο ευχαριστημένο και να περάσει καλά.
Η συναυλία μας με τους OMEN είναι μια ευκαιρία για μας να κάνουμε ένα restart με εμένα στα φωνητικά μετά από κάποιες δύσκολες στιγμές και να παρουσιάσουμε κάποια τραγούδια από το "III" που δεν έχουν παιχτεί ποτέ ζωντανά με αυτή τη σύνθεση, συν μια μικρή έκπληξη από τα παλιά (πριν από 20 χρόνια) με έναν ή δύο πολύ ξεχωριστούς καλεσμένους. Δεν είμαι σίγουρος αν θα κανουμε περισσότερες συναυλίες για το υπόλοιπο του 2023 αν και θα ήθελα πολύ να τις κάνω, αλλά Θεού θέλοντος σχεδιάζουμε ωραια πράγματα για τους πρώτους μήνες του 2024.
Rockoverdose: Θα ήθελα να σε ευχαριστήσω θερμά για το χρόνο σου. Πριν κλείσουμε πες μας ποιοί θεωρείς ότι είναι οι πιο σημαντικοί παράγοντες που πρέπει να προσέξει ένα συγκρότημα και μια συμβουλή προς τα συγκροτήματα που δημιουργούνται σήμερα για το τι πρέπει να προσέχουν για το μέλλον. Τα τελευταία λόγια δικά σου.
Marco (Dexter Ward): Η ζωή μου είναι αρκετά μπερδεμένη ως έχει, δεν θα έπρεπε πραγματικά να ζητάτε συμβουλές από εμένα, παρόλο που με τιμά αυτό. ΑΛΛΑ ένα πράγμα που πιστεύω ότι είναι πολύ αληθινό από προσωπική εμπειρία είναι ότι για να υπάρχει μια υγιής κατάσταση σε μια μπάντα, πρέπει πρώτα απ' όλα να υπάρχει μια καλή χαλαρή ανθρώπινη σχέση μεταξύ των μελών της μπάντας, βοηθάει πολύ να είστε φίλοι και όχι απλά συμπαίκτες.
Στη συνέχεια, η ειλικρίνεια είναι πολύ σημαντική, να μιλάμε ξεκάθαρα και να διαπιστώνουμε πολύ νωρίς στην ίδρυση της μπάντας αν μεταξύ των μελών οι ιδέες για τη μπάντα και το στυλ και το μήνυμά της ταιριάζουν ή αν υπάρχουν άλυτες συγκρούσεις. Η διευθέτηση αυτών των πραγμάτων εξοικονομεί πολύ πόνο και χρόνο.
Το μέλλον το δημιουργείς με ότι κάνεις εσύ, η δισκογραφική βιομηχανία έχει αποτύχει και μάλλον δεν θα υπάρχουν χρήματα για να κερδίσεις από αυτή, οπότε νομίζω πως οι μουσικοί πρέπει πραγματικά να προσπαθήσουν να κάνουν αυτό που νιώθουν χωρίς να αφήνουν εξωτερικούς "ειδικούς" να παρεμβαίνουν ή να διαστρεβλώνουν το όραμά τους ή να εμποδίζουν τις προσπάθειές τους.
Σε ευχαριστώ για αυτή τη συνέντευξη και τις εξαιρετικές και ενδιαφέρουσες ερωτήσεις σου, καθώς και για τον σεβασμό και το γνήσιο ενδιαφέρον για τους Dexter Ward και για τις ταπεινές μου απόψεις. Να προσέχετε και εύχομαι ό,τι καλύτερο!
Για το Rockoverdose,
Άγγελος Κατσούρας
Comments
