The Boys Are Back… The Boys Are Back…
Μία από τις πλέον αγαπημένες μπάντες των Ελλήνων, οι Dropkick Murphys, επέστρεψαν στη χώρα μας για δύο συναυλίες σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη. Η πρώτη κύλησε κανονικά ενώ η δεύτερη ήταν λίγο πιο επεισοδιακή, καθώς μία μέρα πριν άλλαξε ο χώρος και από outdoors η συναυλία έγινε indoors λόγω προγνώσεων κακών καιρικών συνθηκών. Και ευτυχώς έγινε η αλλαγή γιατί αλλιώς μάλλον δεν θα γινόταν η συναυλία
Opening act, μία ακόμα αγαπημένη μπάντα, οι Αυστραλοί The Rumjacks, οι οποίοι μας τιμούν σε κάθε περιοδεία τους (τους βλέπω σε λίγο καιρό να κάνουν αίτηση για ελληνικό διαβατήριο). Με τον Mike Rivkees πλέον στα φωνητικά, με το καλησπέρα μας έπιασαν από τα μούτρα και ξεκίνησαν το πανηγύρι. Το ένα κομμάτι σερί μετά το άλλο και για τα επόμενα 45 λεπτά, ο κόσμος να μη σταματάει να χορεύει αλλά και να κάνει τα καθιερωμένα pits όταν η μουσική το “επέτρεπε”. Φυσικά τη μερίδα του λεόντος στο setlist είχε ο τελευταίος δίσκος της μπάντας “Hestia” ο οποίος κυκλοφόρησε το 2021. Καθ’ όλη τη διάρκεια της συναυλίας ο Rivkees δε σταμάτησε να επικοινωνεί με το κοινό, όπως φυσικά και ο μπασίστας Johhny McKelvey ο οποίος συνεχώς ξεσήκωνε τον κόσμο και να τον ευχαριστούσε που ήρθε στη συναυλία. Φυσικά όπως ήταν αναμενόμενο, το highlight της βραδιάς δεν ήταν άλλο από το “An Irish Pub Song” ένα από τα δημοφιλέστερα πλέον κομμάτια της irish punk σκηνής. Για ακόμα μία φορά οι Rumjacks έδειξαν πόσο ωραία μπάντα είναι και πόσο πολύ γουστάρουν να περνάνε καλά και να κάνουν και εμάς να νιώθουμε το ίδιο.
Το ρολόι έδειχνε 9:25 όταν έσβησαν τα φώτα. Ο Ken Casey και η παρέα του ανεβαίνουν στη σκηνή του Principal και το πάρτυ ξεκινάει. “The Boys Are Back” και όντως τα παιδιά επέστρεψαν στη Θεσσαλονίκη για να μας χαρίσουν μία βραδιά που τόσο είχαμε ανάγκη! Υψώνουμε το μεσαίο δάχτυλο και ακούμε το “Middle Finger” από το δίσκο “Turn Up That Dial” που κυκλοφόρησε τον Απρίλιο του 2021. Αυτό ήταν και το πρώτο από τα 9 κομμάτια που ακούσαμε από την expanded έκδοση του νέου δίσκου. Δυστυχώς από την τρέχουσα περιοδεία λείπει ο Al Barr (έμεινε στην Αμερική λόγω θεμάτων υγείας της μητέρας του) οπότε ο Casey ανέλαβε όλο το βάρος των φωνητικών με τη βοήθεια των υπολοίπων μελών. Η αλήθεια είναι ότι φοβόμουν πως το live θα χάνει αρκτετά χωρίς τον Barr αλλά τελικά η μπάντα κατάφερε να καλύψει το κενό σε πολύ ικανοποιητικό βαθμό και μάλιστα σε σημεία να μην καταλαβαίνεις ότι λείπει κάποιος. Συνέχεια με βουτιά στα παλιά και “State Of Massachusetts” και “Johnny, I Hardly Knew Ya” με το κοινό να ζεσταίνεται για τα καλά πριν η μπάντα μας πάει και πάλι στο νέο δίσκο με ένα σερί 4 τραγουδιών (“Queen Of Suffolk Country”, “The Bonny”, “Mick Jones Nicked My Pudding” και “L-EE-B-O-Y”). Εδώ πρέπει να πω πως ο δίσκος δεν με ενθουσίασε αλλά τα κομμάτια όταν τα ακούς σε συναυλία είναι πραγματικά πολύ καλύτερα και ακούγονται πολύ πιο ευχάριστα, πράγμα απολύτως λογικό για μία μπάντα σαν τους DKM. Επιστροφή στις ρίζες και στο πρώτο κομμάτι που ηχογράφησαν, το “Barroom Hero” το οποίο ακολούθησε το “Do Or Die” από τον ομώνυμο πρώτο τους δίσκο. Προσωπικά μία πολύ ευχάριστη έκπληξη γιατί δεν περίμενα να ακούσω κομμάτια από εκείνη την εποχή χωρίς τον Barr ο οποίος ταιριάζει περισσότερο με τη φωνή του Mike McColgan, αρχικού τραγουδιστή της μπάντας και αυτός που ηχογράφησε τα κομμάτια αυτά. Συνέχεια με κράξιμο εναντίον του Donald Trump για τη θητεία του ως Πρόεδρος των Η.Π.Α. και το “Chosen Few” ενώ αμέσως μετά ακολούθησε το “Smash Shit Up”, ίσως το καλύτερο κομμάτι του νέου δίσκου και στη συνέχεια “Warrior’s Code”, ένα πολύ αγαπημένο τραγούδι, και τη διασκευή του “We Shall Overcome” του Pete Seeger.
Αν και πέρασε μόλις ένας χρόνος από την κυκλοφορία του “Turn Up That Dial” το συγκρότημα ήδη ετοιμάζει το νέο του δίσκο (αναμένεται το Σεπτέμβριο) και μας παρουσίασε το πρώτο single που θα κυκλοφορήσει στις 6 Ιούλιου αν θυμάμαι καλά. Πρόκειται για το κομμάτι “99” το οποίο βασίζεται σε στίχους του Woody Guthrie (όπως και το “I’m Shipping Up To Boston”) τους οποίους έδωσε η οικογένεια του θρυλικού μουσικού στους DKM. Συνεχίζουμε με την ίδια αμείωτη ένταση, με τον κόσμο και την μπάντα να μη σταματάνε δευτερόλεπτο τον χορό και το κοπάνημα με τα “Good As Gold”, “The Gang’s All Here”, “Curse Of The Fallen Soul” και “Cruel”, πριν ο Mikey Rivkees ανέβει στη σκηνή για το “Worker’s Song”. Κλείσιμο με το ομώνυμο κομμάτι του νέου δίσκου και φυσικά το “Rose Tattoo” που λογικά δεν θα σταματήσει να ακούγεται στις συναυλίες των DKM μέχρι αυτοί να αποφασίσουν να αποσυρθούν. Η μπάντα αποχωρεί για ελάχιστα λεπτά πριν επιστρέψει με την μεγαλύτερη επιτυχία της το “I’m Shipping Up To Boston” κατά το οποίο αν υπήρχε κάτι που είχε μείνει όριο μέχρι εκείνη την ώρα, μετά τα πρώτα δευτερόλεπτα του κομματιού σίγουρα δε θα ήταν πλέον. Τέλος σχεδόν όπως πάντα με το “Kiss Me, I’m Shitfaced” χωρίς όμως το καθιερωμένο “ντου” των θυληκών οπαδών της μπάντας στη σκηνή ελέω COVID. Αλλά όπως υποσχέθηκε και ο Casey την επόμενη φορά θα επανορθώσουν.
Για ακόμα μία φορά οι Dropkick Murphys μας προσέφεραν ένα τίμιο ιρλανδικό πάρτυ όπως μόνο αυτοί ξέρουν. Είχα πολύ καιρό να δω τόσα χαρούμενα πρόσωπα που απλά ήρθαν για ένα και μόνο σκοπό. Να ακούσουν αγαπημένες μουσικές και να περάσουν καλά. Και η παρέα του Casey, έκανε αυτό ακριβώς!
Setlist:
The Boys Are Back
Middle Finger
The State Of Massachusetts
Johnny, I Hardly Knew Ya
Queen Of Suffolk Country
The Bonny (Διασκευή Gerry Cinnamon)
Mick Jones Nicked My Pudding
L-EE-B-O-Y
Barroom Hero
Do Or Die
Smash Shit Up
Warrior’s Code
We Shall Overcome (Διασκευή Pete Seeger)
99
Good As Gold
The Gang’s All Here
Curse Of The Fallen Soul
Cruel
Worker’s Song (με τον Mikey Rivkees)
Turn That Dial Up
Rose Tattoo
Encore:
I’m Shipping Up To Boston
Kiss Me, I’m Shitfaced
Για το Rockoverdose,
Απόστολος Πανταζόγλου
Φωτογραφίες: Δημήτρης Καραγεωργίου
Comments
