Τρίτη και τελευταία μέρα για το φετινό Ejekt Festival του 2024. Με τον καιρό να έχει πλέον ομαλοποιηθεί, πηραμε το δρόμο για το Ολυμπιακό σύμπλεγμα με σκοπό να δούμε όλα τα συγκροτήματα που επρόκειτο να εμφανιστούν.
Τα πράγματα όμως δεν κύλησαν τόσο ομαλά, καθώς και το πρώτο μεγάλο πλήγμα για την ημέρα ήταν το γεγονός ότι δεν είδε σχεδόν κανένας τους δικούς μας SiXforNinE. Ενώ λοιπόν έχουμε φτάσει αρκετά νωρίτερα, πριν βγει η μπάντα και περίπου την ώρα που ανοίγουν οι πόρτες, κάποια στιγμή απ’ ότι έμαθα αργότερα, το σύστημα της viva έπεσε κατακτώντας αδύνατο να επικυρώσουν τα εισιτήρια των παρευρισκόμενων. Το αποτέλεσμα ήταν το πολυ 200 άτομα κάτω απο το πρώτο όνομα της ημέρας, σε μία άδεια, ουσιαστικά, αρένα. Οι ίδιοι πάντως έκαναν το καλύτερό που μπορούσαν και εμείς ακούγαμε απ’εξω, και μας φάνηκαν πάρα πολύ καλοί και θερμοί. Κρίμα πάντως γιατί ήθελα να καταφέρω να τους προλάβω, αφού πρόκειται για μια μπάντα την οποία δεν την έχω πετύχει πουθενά μέχρι στιγμής.
Επομένως όταν το όλο θέμα με τα εισιτήρια φάνηκε να μπαίνει σε μια σειρά, άρχισε να μπαίνει ολοένα και περισσότερος κόσμος και επιτέλους να καταφέρει να γεμίσει ο χώρος. Βέβαια, υπήρχαν άτομα τα οποία ακόμη και όταν ήρθε η ώρα των Bury Tomorrow δεν κατάφεραν να είναι εκεί από την αρχή, σε σημείο που κι εμείς καταφέραμε να μπούμε μέσα γύρω στο 10λεπτο πριν οι Βρετανοί ανέβουν επάνω στην σκηνή. Το δεύτερο πλήγμα συνέβη στους ίδιους τους Bury Tomorrow οι όποιοι γενικότερα φαίνεται να μην τους πάει πάρα πολύ το ελληνικό έδαφος, μετά από μία ακύρωση του live τους πριν λίγους μήνες και ήρθε σαν έκπληξη η ανακοίνωση ότι θα εμφανίζονταν στο φετινό line up του Ejekt Festival. Κάτι τέτοιο όμως δεν τους άφησε με την ευκαιρία να κυλήσει και πολύ ομαλά η εμφάνιση. Από την αρχή αντιμετώπιζαν προβλήματα ήχου με την κιθάρα και γενικότερα τρομερά θέματα με τον ήχο. Αυτό επέφερε ένα διάλειμμα σχεδόν 15 λεπτών προσπαθώντας να επιλύσουν τα τεχνικά τους προβλήματα.
Ενώ, λοιπόν, είχαν παίξει δύο με τρία κομμάτια, ξαφνικά το σετ έπρεπε να σταματήσει και λίγο αργότερα να καταφέρουν να συνεχίσουν χωρίς όμως αυτό να σημαίνει ότι τα τεχνικά προβλήματα επιλύθηκαν. Ωστόσο, έκαναν το καλύτερο που μπορούσαν και ήταν όντως απολαυστικοί. Συνέχισαν με μία μίξη από παλιά και καινούργια κομμάτια και ο κόσμος τους χάρηκε, όσοι κατάφεραν να έχουν μπει μέχρι εκείνη τη στιγμή. Ο χαμένος χρόνος ήταν μεγάλο μειονέκτημα, καθώς πιστεύω ότι χάθηκε σημαντικό κομμάτι του σετ που θα μπορούσαμε να είχαμε ακούσει ίσως και πιο παλιά κομμάτια, αλλά μείναμε σε λίγα και καλά, και προπαντός δημοφιλή. Χαρακτηριστικά ήταν τα “Villain Arc”, “Choke” και “Death” αλλά έλειψαν κομμάτια από το “Runes” και το “The Union of Crowns” (ίσως; Ήλπιζα λέτε σε πολλά; Χμ). Αντιμετώπισαν με χάρη τα προβλήματά τους, τους έκαψε ο ήλιος, αλλά νομίζω ότι στο τέλος βγήκαν κερδισμένοι.
Συνέχεια για τη βραδιά με τους Neck Deep. Πρόκειται γενικότερα για μία μπάντα η οποία είναι η επιτομή του “παίρνω στα σοβαρά την τέχνη αλλά όχι τόσο σοβαρά τον εαυτό μου”, που σημαίνει δηλαδή ότι συνθέτουν μουσική η οποία είναι top για το είδος το οποίο εκπροσωπούν, αλλά πάνω απ’όλα το μόνο που φροντίζουν να κάνουν είναι να περνάνε καλά. Και αυτό ακριβώς έγινε. Χαρακτηριστικό αυτού ήταν το λόγκο τους, το οποίο ήτανε τρισδιάστατο όταν στήθηκε πάνω στη σκηνή, δηλώνοντας την παιχνιδιάρικη διάθεσή τους πριν βγουν καν στη σκηνή. Η πεντάδα, σε απόλυτη φορμα ξεκίνησε να παίζει γνωρίζοντας ότι ίσως για κάποιους να θεωρηθούν παράταιροι σε σχέση με το υπόλοιπο line up. Άλλωστε και ο ίδιος ο Barlow αστειεύτηκε λέγοντάς μας, ζητώντας μας μάλλον, συγγνώμη που δεν είναι είτε Bad Omens, είτε Sleep Token ώστε να ενθουσιαστούμε για το opening act. Αν και με χιουμοριστική διάθεση, αν το καλοσκεφτείς είναι λιγο λάθος το ότι έχουν συνυφαστεί αυτοί οι τρεις μεταξύ τους τόσο πολύ ώστε να θεωρούνται οι Neck Deep αταίριαστοι, τη στιγμή που με την πορεία που έχουν τραβήξει οι Bring Me The Horizon, προσωπικά, μου φαίνονται κατάλληλοι για opening act. Ωστόσο, δεν ήταν και λίγοι αυτοί στο κοινό που είχαμε έρθει και για εκείνους.
Οπως ακριβώς τους περίμενα, ήταν άψογοι και ξεσηκωτικοί, δημιουργώντας ένα setlist σχεδόν αποκλειστικά με τα πολύ γνωστά τους κομμάτια, όπως “Motion Sickness”, “Kali Ma”, December”, “Heartbreak of the Century”, “In Bloom” και αρκετά ακόμα και μας κράτησαν παρέα κάτι λιγότερο από μία ώρα. Ο Barlow φρόντισε να τονίσει το punk στην pop punk, καθώς δεν παρέλειψε να σχολιάσει και να πει κάποια πράγματα τα οποία ήταν τόσο φλέγοντα (και σωστά) και να εστιάσει στην πολιτικές διαφορές τις οποίες διχάζουν πλέον τον κόσμο ως προς την πολιτική πραγματικότητα και να μας παροτρύνει να σκεφτόμαστε πάντα με τη λογική.
Και με τους Neck Deep να κατεβαίνουν, ήρθε η ώρα για τα αποκαλυπτήρια. Και λέω αποκαλυπτήρια γιατί περί αυτού πρόκειται, καθώς βλέπαμε ολόκληρο το απόγευμα την εξέδρα η οποία ήταν σκεπασμένη και ήρθε η ώρα να στηθεί ο εξοπλισμός των Bring Me The Horizon. Αρκετή η αναμονή σε σχέση με τις άλλες μπάντες, περίπου στα 45 λεπτά για την επέλαση των Βρετανών στην σκηνή για πρώτη φορά μπροστά στο ελληνικό κοινό. Η ώρα όμως κύλησε αρκετά γρήγορα, ο εξοπλισμός στήθηκε και όλοι από κάτω περιμέναμε με πάρα πολλή προσμονή και μεγάλη ανυπομονησία. Πολλοί θεωρούν ότι όταν έχεις ήδη δει μια μπάντα στο παρελθόν, είναι πιο εύκολο να διαχειριστείς αυτό το “άγχος” της αναμονής, που δεν ξέρεις τι σε περιμένει. Έρχομαι να σας διαψεύσω και να σας πω ότι ακριβώς επειδή ξέρεις τι έρχεται, εκεί είναι που μπορείς να χάσεις τα αυγά και τα Πασχάλια.
Η Eve εμφανίζεται στις οθόνες και μας προειδοποιεί ότι αυτό που πρόκειται να παρακολουθήσουμε θα είναι και το τελευταίο live στις ζωές μας. Παύση και εισαγωγή με το “DArkSide”. Χαμός, πανικός, πανζουρλισμός, χοροπηδηχτά, ουρλιαχτά, πείτε το και υπήρχε. Αυτό το οποίο ακολούθησε για τα επόμενα 95 περίπου λεπτά δύσκολα συμβαίνει σε ελληνικό έδαφος. Μια τέτοια τεράστια παραγωγή, με οθόνες παντού, πυρομαχικά, σκάλες και πολλαπλά επίπεδα είναι ένα μεγαλείο που ακόμα και τώρα παραμένει οριακά ασύλληπτο. Ειδικά αν συλλογιστεί κανείς από πού και πώς ξεκίνησαν οι Bring Me The Horizon.
Αφήνοντας πίσω τους στην ουσία όλους τους δίσκους μέχρι το Sempiternal και πλέον δημιουργώντας ένα setlist το οποίο περιέχει στοιχεία από το 2013 και έπειτα, δεν αργήσαμε να ακούσουμε το “Empire”, στο οποίο τραγουδούσε και η τελευταία φωνή από τους παρευρισκόμενους. Παραμένει δύσκολη ανάθεση να περιγράψω με λόγια κάτι τέτοιο. Έπρεπε απλά να είσαι εκεί για να καταλάβεις. Ακολούθησε ο ξέφρενος χορός του Oliver Sykes στο “MANTRA”, φλόγες και γραφικά στο “AmEN!”, η φωτοβολίδα στο “Shadow Moses”, ο τρελός φωτισμός στο “Kingslayer”, όλα συνοδευόμενα από το 110% των όλων των μελών από άποψη ενέργειας, απόδοσης και συγχρονισμού. Όλα μελετημένα μέχρι και την τελευταία νότα. Αλλά και ο επαγγελματισμός δεν έλειψε, όταν χρειάστηκε να γίνει μια μικρή παύση πριν το “Parasite Eve” για να φτάσει βοήθεια σε άτομο στο κοινό που ένιωσε αδιαθεσία.
Κάτι το οποίο ξεκίνησε με την περιοδεία στο Ηνωμένο Βασίλειο και συνέχισε στην περιοδεία στην Αυστραλία, ήταν το ντουέτο στο “Antivist” με τον vocalist της εκάστοτε support μπάντας - με το Noah Sebastian των Bad Omens και έπειτα με τον IV των Sleep Token. Στην περιοδεία στα Ευρωπαϊκά φεστιβάλ, έπρεπε να γίνουν λίγο πιο εφευρετικοί και για να απογειώσουν το live show τους, προφανώς και θα επέλεγαν άτομο από το κοινό για να γίνει αυτό. Ο Ηλίας (;), που δεν έπιασα καλά το όνομα του, μας ζήτησε να μη γίνουμε ρεζίλι και δε γίναμε. Αντιθέτως ξελαριγγιαστηκαμε να τραγουδάμε “Middle fingers up if you don’t give a fuck”. Πόσο μάλλον τη γέφυρα. Άστα να πάνε Ηλία.
Ο Sykes πήγε λίγο να παίξει με τον πόνο όσων στήθηκαν στη ζέστη να πιάσουν το πολυπόθητο κάγκελο και αρχικά είπε πως είναι πολύ κουρασμένος για να κατέβει με την κάμερα, όπως κάνει συνήθως, στο “Drown” και να μοιράσει αγκαλιές, αλλά τελικά ενέδωσε και το πρώτο κομμάτι του live έκλεισε με το “Can You Feel My Heart”, που θα συμφωνήσω μαζί του όταν είπε πρέπει να είμαστε βλάκες αν δεν το ξέρουμε. Στο outro κράτησαν το 2λεπτο περίπου βίντεο που κάνει μια σούμα σχεδόν 20 ετών πορείας στο οποίο παίζει γ ορχηστρική εισαγωγή από το “Doomed” λίγο πριν οι ίδιοι μπουν με την full band εκδοχή του. Παραλήρημα από μπάντα και κοινό και ο Sykes γίνεται ένα με το πάτωμα στο οποίο χτυπιέται ανελέητα. Αν μπορούσαμε θα κάναμε κι εμείς το ίδιο, απλά χώρο δεν είχαμε. Και κλείνουμε με “LosT” και προφανώς “Throne” και κάθε υπόνοια οτιδήποτε όρθιου καταρρίπτεται πανηγυρικά.
Με ίσως την μεγαλύτερη προσέλευση από τις τρεις ημέρες, το Ejekt Festival παρά τις αντιξοότητες στέφθηκε με τρομερή επιτυχία. Σαν κοινό δηλωσαμε περίτρανα ότι ήμαστε έτοιμοι και διψάμε για νέο αίμα, και υποσχόμαστε ότι εμφανίσεις κι άλλων ανάλογων συγκροτημάτων θα γεμίσουν τους συναυλιακούς χώρους αναλόγως. Ίσως το Ejekt καταφέρει να κρατήσει αυτό το χαρακτήρα κι εμείς θα το θέλαμε πολύ. Όσο για τους Bring Me The Horizon, ακόμα όλα χορεύουν στο κεφάλι μου. They rocked my world, after all, όπως λένε και οι ίδιοι.
Setlist:
- DArkSide
- Empire (Let Them Sing)
- MANTRA
- Teardrops
- AmEN!
- Kool-Aid
- Shadow Moses
- Obey
- Top 10 staTues tHat CriEd bloOd
- Kingslayer
- Parasite Eve
- Antivist
- Drown
- Can You Feel My Heart
Encore:
- Doomed
- LosT
- Throne
Για το Rock Overdose,
Γεωργία Λαδοπούλου
Φωτογραφίες: Γιάννης Λιβανός - John Metalman Livanos Photography
Comments
