Oι Muse είναι αυτή τη στιγμή από τα μεγαλύτερα και πιο δημοφιλή συγκροτήματα παγκοσμίως. Ό,τι κι αν λέμε, έτσι είναι. Και η λαοθάλασσα στην τελευταία τους εμφάνιση στη χώρα μας, ήταν η καλύτερη απόδειξη αυτού. Μπορεί η αρχική μας επιλογή να ήταν οι Red Hot Chili Peppers, αλλά όσοι δεν είχαν δει ποτέ ζωντανά τους Βρετανούς super stars της σύγχρονης rock μουσικής, δεν νομίζω να έβρισκαν και καλύτερη ευκαιρία.
Πρώτη στη σκηνή ανέβηκε η ροζομάλλα Danai Nielsen. Πρόκειται για μια Ελληνοδανέζα καλλιτέχνη της dream pop, που ανέλαβε να διασκεδάσει όσους θαρραλέους είχαν την αντοχή και την όρεξη να στηθούν από το απόγευμα στο χώρο του Ολυμπιακού Σταδίου και να ξεκινήσουν τη βραδιά τους. Δεν πρόλαβα, παρά μόνο λίγο, από την εμφάνισή της, δεν είναι ούτως ή άλλως και στα ακούσματά μου. Κάποιοι την πρόσεχαν έστω και επιφανειακά, ενώ άλλοι έκαναν την πρώτη αναγνωριστική βόλτα τους στο χώρο.
Επόμενοι, οι ολοένα κι ανερχόμενοι Nothing But Thieves. Ο κόσμος πλέον είναι περισσότερος και μάλιστα φαίνονται και τα διαφορετικά μουσικά του γούστα. Στα μπλουζάκια, πέρα από το λογότυπο των headliners της βραδιάς, διακρίνει κανείς από Motörhead, Iron Maiden, AC/DC μέχρι Red Hot Chili Peppers, Offspring και Κatatonia, Fields Of The Nephilim. 20 λεπτά πριν τις 7 λοιπόν, οι έταιροι Εγγλέζοι από το Essex ξεκινάν το δικό τους πρόγραμμα με το “Futureproof” και το ευρέως πια alternative rock του σήμερα. Σαφώς πιο κοντά στις προτιμήσεις μου, αν και δεν είχα ιδιαίτερα στενή επαφή με το υλικό τους πιο πριν, οι Nothing But Thieves ήταν πράγματι κάτι ωραίο και ταιριαστό με τη μουσική των Muse και αποτέλεσαν το αληθινό ζέσταμα.
Επισκέφθηκαν όλες τις κυκλοφορίες τους, παρουσιάζοντας μια ευρεία γκάμα επιλογών για όλα τα γούστα και κατάφεραν να τραβήξουν την προσοχή μου από το μακρινό μα ευχάριστα σκιερό μέρος που βρισκόμουν. Το κοινό ανταποκρίθηκε εμφανώς περισσότερο, η μπάντα απέδωσε άψογα τη μεγάλη επιτυχία που ακούει στο όνομα “Real Love Song”, μας αποχαιρέτησε με το “Impossible” κι έκλεισε ευχάριστα το set της. Στο εξωτερικό και πιο συγκεκριμένα στην πατρίδα τους, γεμίζουν αρένες. Θα μας απασχολήσουν κι άλλο στο μέλλον.
Setlist:
- Futureproof
- Is Everybody Going Crazy?
- I Was Just a Kid
- Real Love Song
- If I Get High
- Trip Switch
- Sorry
- Forever and Ever More
- Phobia
- Amsterdam
- Impossible
Σειρά παίρνει ο Yungblud ή κατά κόσμον Dominic Richard Harrison. Για όσους δεν γνωρίζουν, πρόκειται για έναν Εγγλέζο τραγουδοποιό, τραγουδιστή και ηθοποιό. Καλλιτεχνική φύση γενικώς και ενεργός στη δισκογραφία από το 2018, ο Yungblud δεν είναι του γούστου μου και αυτό το εναλλακτικό rock, ska, punk με ολίγη pop που παρουσίασε, με βρήκε περισσότερο να ασχολούμαι με τα διάφορα πόστα που ήταν στημένα στο χώρο του φεστιβάλ και λιγότερο με τα όσα παρουσίαζε στη σκηνή. Παραδόξως, αρκετός κόσμος τον παρακολούθησε και μάλιστα στο τέλος όλοι συμφώνησαν ότι ήταν και πολύ καλός.
Γενικά, είναι μια περσόνα που αισθητικά φαίνεται προκλητικός. Μουσικά τώρα, είχε ένα κοινό (κυρίως νεαρότερης ηλικίας) που αρέσκεται στις συνθέσεις του, μιας και είναι «στη μόδα» κατά κάποιο τρόπο. Να πω την αμαρτία μου, είχα φανταστεί ότι θα έπαιζε δεύτερος στη θέση των Nothing But Thieves, αλλά η εμπορικότητα και δημοφιλία μετρώνται αλλιώς στη χώρα μας καθώς φαίνεται. Όσο πέρναγε πάντως η ώρα, τόσο περισσότερο ξεσήκωνε τον κόσμο, έβγαζε ενέργεια, απαιτούσε mosh pit και ανέβασε και άτομα στη σκηνή. H αρχική αμηχανία του κοινού έγινε αποθέωση και ο Yungblud το κέρδισε αυτό με το σπαθί του. Με λίγα λόγια, αυτό που φάνηκε είναι ότι ήθελε να έρθει, να τα κάνει ποuτ@ν@ όλα με την εμφάνισή του, να μας πείσει για τη θέση του και να φύγει.
Ευτυχώς η ώρα είχε φτάσει για τους Βρετανούς τωρινούς αστέρες. Οι μασκοφόροι Muse, με ελάχιστη καθυστέρηση βάσει προγράμματος πάντα, κάνουν ντου με το “Will of the People” και εξαρχής καταλαβαίνεις ότι ένα πάρτυ θα στηθεί. Η ένταση του ήχου, αν και χαμηλή στην αρχή, αποκαθίσταται μετά το δεύτερο κουπλέ και όλα μοιάζουν άψογα. Οι κλασικοί, ενοχλητικοί θα έλεγα, τύποι που σηκώνουν μονίμως τα κινητά τους, χαλάνε λίγο τη μαγεία, αλλά το προσπερνώ. Το συγκρότημα σκίζει, δεν υπάρχει κάτι που να υστερεί. Ήχος άψογος, σκηνικά εκπληκτικά, φλόγες και απόδοση στα ύψη. Για κάτι περισσότερο από μιάμιση ώρα, οι Muse απέδειξαν γιατί όντως είναι από τα δημοφιλέστερα συγκροτήματα τη σήμερον ημέρα. Μπαίνει η εισαγωγή του “Hysteria”, να και ο πρώτος χαμός. Χοροπηδητό ανελέητο, οι κύριοι Bellamy, Wolstenholme και Howard έχουν βάλει το όχημα στις ράγες και το κλείσιμο του κομματιού έρχεται με το riff του “Back in Black”.
Η συνέχεια ήταν μαγευτική, ακούστηκαν τα πάντα και αγαπημένα, όπως τα “Psycho”, “Compliance”, “Madness”, “Supermassive Black Hole”, “Plug In Baby” με κλείσιμο από “Sweet Child O' Mine”, ενώ το βασικό μέρος τελειώνει με το “Starlight”. Αιχμή του δόρατος είναι ο αεικίνητος Matthew Bellamy. Επικοινωνιακός και φλέβα καλλιτεχνική, με ό,τι καταπιάνεται είναι πολύ καλός. Εξαιρετικός κιθαρίστας, εκφραστικός τραγουδιστής και ρομαντικός στα keyboards, ο Bellamy έχει τη στόφα του μεγάλου. Αυτού που μπορεί να παίξει στα δάχτυλα μερικές χιλιάδες κόσμου. Είναι αυτό που λέμε στα αγγλικά performer και τα περιλαμβάνει όλα. Ούτε όμως και οι Chris (μπάσο) και Dominic (ντραμς) υστέρησαν. Τουναντίον, η αχώριστη αυτή τριάδα αποδίδει σαν καλοκουρδισμένη μηχανή.
Την υπέροχη εμφάνιση του συγκροτήματος συνόδευσαν και μια σειρά από φαντασμαγορικά σκηνικά, που πρόσθεσαν την απαραίτητη μεγαλοπρέπεια στη νύχτα. Για encore είχαμε τα “Kill or Be Killed” και “Knights of Cydonia” κι έτσι, μετά από 95 λεπτά περίπου, έκλεισε μια βραδιά που βρήκε τους Muse να επιστρέφουν θριαμβευτές, ρίχνοντας και τα τείχη του ΟΑΚΑ, μετά από εκείνα της Πλατείας Νερού. Συνολικά, ήταν μια διοργάνωση πετυχημένη, χωρίς ταλαιπωρία και απρόοπτα. Είναι κάτι παραπάνω από σίγουρο πως όποιος θελήσει να ξαναφέρει τους Βρετανούς στη χώρα μας, θα έχει σίγουρα λεφτά στην τράπεζα, ακόμα και σε μεγαλύτερο χώρο. Έχει δίκιο ο Bellamy τελικά στο “Uprising”, they will be victorious, διότι είναι από τα μεγαλύτερα ονόματα στη σημερινή rock σκηνή και στα μέχρι τώρα συναυλιακά πεπραγμένα της χώρας μας κερδίζουν ΑΝΕΤΑ το πρώτο βραβείο, βάζοντας κάτω όλους τους υπόλοιπους…
Setlist:
- Will of the People
- Hysteria
- Psycho
- Pressure
- Won't Stand Down
- Citizen Erased
- The Gallery
- Compliance
- Thought Contagion
- Time Is Running Out
- Nishe
- Madness
- Supermassive Black Hole
- Plug In Baby
- Behold, the Glove
- Uprising
- Starlight
Encore:
- Kill or Be Killed
- Knights of Cydonia
Για το Rock Overdose,
Μιχάλης Τσολάκος
Φωτογραφίες: Γιάννης Λιβανός
Comments
