Αρκετοί τη γνωρίσαμε ως κιθαρίστρια των Red Sparowes, κάποιοι τυχεροί την είχαν δει να ανοίγει το 2017 για τους Woven Hand, η πρώτη όμως headline εμφάνιση της -εκ των σημαντικότερων singer/songwriter της εποχής μας- Εmma Ruth Rundle στην Αθήνα έμελε να λάβει χώρα μόλις την περασμένη Δευτέρα, στο πάντα φιλόξενο Κύτταρο.
Με το “Engine Of Hell” να βρίσκεται ήδη τρία χρόνια πίσω μας, είχε μεγάλο ενδιαφέρον το πως θα προσέγγιζε τα τωρινά της shows. Εν τέλει, ο ακουστικός τρόπος παρέμεινε, το set της όμως αν και βασίστηκε πάνω στο “Engine Of Hell”, δεν περιορίστηκε σε αυτό, αλλά επεκτάθηκε και σε συνθέσεις από την πρότερη δισκογραφία της, επιλογή που πάντως δεν τη δικαιώσε απόλυτα.
Σχεδόν αθόρυβα έκανε την είσοδο της στη λιτά στημένη και κατάλληλα φωτισμένη σκηνή του Κυττάρου. Αφού μας συστήθηκε επίσημα και μας ευχαρίστησε για την παρουσία μας, με μοναδικά εχέγγυα μια ακουστική κιθάρα και ένα synthesizer, θα ξεκινούσε τη βύθιση μας στον τραυματικό κόσμο του “Engine Of Hell”. Ανάμεσα στις σπαρακτικές ερμηνείες και τον αδρό, αλλά εξόχως υποβλητικό τρόπο με τον οποίο απέδιδε τις συνθέσεις της, μας έδινε μικρές πολύτιμες πληροφορίες, που εκτείνονταν από τις εμπειρίες της από προηγούμενες επισκέψεις της στη χώρα μας, μέχρι την έμπνευση πίσω από κάποια κομμάτια. Κάπως έτσι μάθαμε για το ατύχημα, που έπαθε στη Θεσσαλονίκη το 2017, τον εθισμό της στην κοκαΐνη, τον οποίο ευτυχώς έχει αφήνει πίσω της, αλλά και τους θεατρικούς “Άθλιους”, που αποτέλεσαν εφαλτήριο για το “Citadel”.
Με αυτό το τελευταίο, έκλεισε ιδανικά ο κύκλος των κομματιών του “Engine Of Hell” και κατόπιν περάσαμε στο άτυπο δεύτερο μέρος της συναυλίας, όπου η Emma πλέον όρθια θα απέδιδε παλαιότερο υλικό. Στο βαθμό που αυτό το προγενέστερο υλικό ταυτιζόταν όσο το δυνατόν υφολογικά με το “Engine Of Hell”, τα πράγματα δούλεψαν ρολόι. Δε θα ήταν υπερβολή να πούμε ότι τα “Arms I Know So Well” και “Shadows Of My Name” υπήρξαν συνταρακτικά. Όμως, τα κομμάτια που είναι γραμμένα ξεκάθαρα για να αποδίδονται με πλήρες συγκρότημα, στάθηκαν κατώτερα των προσδοκιών. Το παραδέχθηκε εμμέσως και η ίδια η Emma καθώς προλόγιζε το “Protection” και παρότι στη συνέχεια αντέτεινε ότι αυτές είναι οι πρώιμες εκδοχές των συγκεκριμένων κομματιών, όπως ακριβώς τις εμπνεύστηκε πριν χρόνια σε κάποιο σκοτεινό υπόγειο, η αλήθεια είναι ότι δύσκολα θα μνημόνευε κανείς αυτά τα τραγούδια σήμερα, αν είχαν ηχογραφηθεί με τούτη τη μορφή. Το “Protection” που προανάφερα είναι άρρηκτα συνυφασμένο με το “σκάσιμο” μετά το ρεφρέν, ενώ το “Darkhorse” απογυμνωμένο από την ευφυέστατη -όσο και χαρακτηριστική- ακολουθία στα τύμπανα, ακούστηκε σαν “κουτσό άλογο”.
Στον αντίποδα των αμέσως παραπάνω, τo “The Color” από την εποχή των Τhe Nocturnes υπήρξε η καλοδεχούμενη έκπληξη της βραδιάς, ενώ το κλείσιμο με τα ηχηρά αρπίσματα της ηλεκτρακουστικής στο “Real Big Sky” έβγαλε μια σπάνια αίσθηση ειλικρίνειας, που συμπύκνωσε ιδανικά το πνεύμα της βραδιάς. Μιάμιση ώρα, δεκατρία κομμάτια και άπειρες διακοπές για κουρδίσματα μετά, η παρθενική headline εμφάνιση της Emma Ruth Rundle θα ολοκληρωνόταν υπό τα έντονα χειροκροτήματα του κοινού και με μια διάχυτη αύρα ικανοποίησης στις τάξεις του.
Setlist:
Return
Blooms Of Oblivion
Body
The Company
Razor’s Edge
Citadel
Arms I Know So Well
Shadows Of My Name
Protection
Marked For Death
Darkhorse
The Color (Διασκευή The Nocturnes)
Real Big Sky
Για το Rock Overdose,
Δημήτρης Σούρσος
Φωτογραφίες: Αλέξανδρος Καταστρόφος (https://www.instagram.com/alexandros_kat/)
Comments
