Ένα από τα πιο αναμενόμενα live για φέτος ήταν για μένα αυτό που θα επέστρεφε η Emma Ruth Rundle στη Θεσσαλονίκη. Χωρίς να έχω την τύχη να τη δω να ανοίγει για τους Wovenhand το ‘17, μία εμφάνιση η οποία αποδείχτηκε επεισοδιακή αργότερα το ίδιο βράδυ όπως μας εκμυστηρεύτηκε 7 χρόνια μετά, ήρθε η ώρα ένα δροσερό βραδάκι του Μαΐου να το περάσω κάπως έτσι. Ένα πολύ μικρό tour, μόλις τεσσάρων εμφανίσεων ερχόταν στο τέλος του με τελευταία στάση τη Θεσσαλονίκη.
To Mylos Club για αυτή της την εμφάνιση, ίσως η καταλληλότερη επιλογή για αυτό το ζεστό και ήρεμο set, και αρκετός κόσμος έδωσε το παρόν σχεδόν μεσοβδόμαδα, χωρίς βέβαια να το γεμίζει εντελώς. Πήραμε τις θέσεις μας και στις 21:30 απλά και λιτά σβήσανε τα φώτα και η Rundle εμφανίστηκε στη σκηνή. Με μία κιθάρα και ένα πιάνο η Rundle πέρασε το πρώτο μισό του set καθιστή και στραμμένη σε ένα από τα όργανα εναλλάξ και μας συγκίνησε ερμηνεύοντας έξι κομμάτια από τον τελευταίο της δίσκο “Engine of Hell”. Ανοίγοντας με το “Return”, ακολουθούμενο από τα “Blooms of Oblivion” και “Body”. Ανάμεσα στα κομμάτια δεν παρέλειψε να γεμίζει το κενό με δικές της προσωπικές μικρο-ιστορίες. Το άτυπο πρώτο μέρος ολοκληρώθηκε με τα “The Company”, “Razor’s Edge” και “Citadel”.
Κάπου εκεί το πιάνο έφυγε από τον ορίζοντα και η Rundle, πλέον όρθια, κράτησε την κιθάρα της και ξεκίνησε την μικρή αναδρομή στους προηγούμενους της δίσκους σε ακουστικές εκδοχές, εξίσου μαγευτικές και συναρπαστικές. Πρώτη στάση στο δεκαετίας πλέον “Some Heavy Ocean” από το οποίο ακούσαμε τα “Arms I Know So Well” και το προσωπικό αγαπημένο μου “Shadows of My Name”, και μετά από το “Marked for Death” ακούσαμε το “Protection” και το ομώνυμο κομμάτι του δίσκου. Κλείσιμο με “Darkhorse” του 2018 και σβήσαμε με το “Real Big Sky”.
Ομολογώ ότι περίμενα ένα ακόμα κομμάτι, να συμπληρωθούν τα 13 κομμάτια τα οποία έβλεπα να παίζει στις προηγούμενες εμφανίσεις, μαζί και της Αθήνας, όμως μείναμε ευχαριστημένοι από την απλή και αληθινή της εμφάνιση. Μεταξύ κομματιών αυτοσαρκάστηκε αρκετα, αφού έπρεπε να κουρδίσει ανά διαστήματα την κιθάρα της και αναφέρθηκε, για να μην υπάρξει άβολη παύση, στον καιρό της πόλης την προηγούμενη εβδομάδα, καθώς έπαιζε ο σύντροφός της εδώ και με την πλημμυρισμένη Θεσσαλονίκη φοβόντουσαν για το πώς θα επιστρέψει ο εξοπλισμός τους πίσω στις ΗΠΑ. Το highlight αυτών των ιστοριών ήταν πώς το ‘17 μετά την εμφάνισή της, ήπιε λίγο παραπάνω και έπεσε από ένα τοιχάκι, προκαλώντας σοβαρό πρόβλημα στον αστράγαλό της. Χαιρόμαστε πάντως που θυμάται εκείνη την ημέρα με χαμόγελο.
Το κοινό παρακολούθησε και άκουσε με ευλάβεια ως επί το πλείστον. Υπήρξε κάποια στιγμή μία μικρή παρεμβολή από έναν συνεχόμενο ήχο που ακουγόταν στο πρώτο μέρος, σαν από κάμερα -ευτυχώς όχι της δικής μου- κάνοντάς τη να νομίζει ότι υπάρχει πρόβλημα στον ήχο, που δυστυχώς συνέχισε αποσπασματικά και αργότερα, μετά από την παρατήρησή της. Αλλά γενικά το κοινό δεν απογοήτευσε και δεν ακούστηκε κουβέντα να σπάει την τόσο εύθραυστη ατμόσφαιρα που δημιουργήθηκε.
Τα περίπου 80 λεπτά που μοιραστήκαμε το βράδυ της Τρίτης λειτούργησαν σα βάλσαμο στην καρδιά, στην ψυχή. Είναι σπάνιο να βλέπεις καλλιτέχνες και καλλιτέχνιδες να βιώνουν τόσο έντονα τον κάθε στίχο που βγαίνει από τα χείλη τους. Αυτό είναι που καθηλώνει και το κοινό. H Emma Ruth Rundle είναι μία κορυφαία συνθέτρια και στιχουργός και το υπογράφει κάθε φορά που κάνει μία τέτοια εμφάνιση. Θέλουμε να τη δούμε ξανά στην πόλη μας.
Για το Rock Overdose,
Κείμενο/Φωτογραφίες: Γεωργία Λαδοπούλου
Comments
