2η συναυλία στο Κύτταρο μέσα στην εβδομάδα και αυτή τη φορά, μετά κι από αυτό που έκαναν οι Riot V την Τετάρτη που μας πέρασε, πήγα στο χώρο αρκετά πιο ήρεμος και με τις προσδοκίες κάπως πιο χαμηλά, να παρακολουθήσω τους πάντα πολύ αγαπημένους μου Evergrey. Σε περίπτωση που διαβάσατε το πρόσφατο αφιέρωμα/ranking στη δισκογραφία τους, θα καταλάβατε ότι η σχέση μου μαζί τους πέρασε πολλά σκαμπανεβάσματα, σε κάποιο σημείο έφτασε στο όριο της ανυπαρξίας αλλά ο τρόπος με τον οποίο με κέρδισαν με τα 2 τελευταία άλμπουμ τους και ειδικότερα το πρόσφατο φετινό “Theories Of Emptiness”, που εδώ και 6 μήνες μας έχει δώσει μεγάλη χαρά και ανανέωσε την πίστη μας στο συγκρότημα. Με βάση και την εμφάνιση που είδαμε πλέον η οποία μπορεί πολύ άνετα να χαρακτηριστεί ως η καλύτερη, πληρέστερη, επαγγελματικότερη και χορταστικότερη τους επί Ελληνικού εδάφους, ειλικρινά πρέπει να κάνουν πολλά πράγματα στη σειρά πολύ λάθος για να επιστρέψουν σε εποχές ερωτηματικών και έλλειψης ποιότητας, συνεπώς αυτό που περισσότερο χάρηκα είναι ότι και οι προσδοκίες ξεπεράστηκαν κατά πολύ, αλλά κι ότι τους είδα να αποπνέουν υγεία, χημεία και να χαίρονται την κάθε στιγμή, δεδομένης και της στενής και ιδιαίτερης πάντα σχέσης τους με την χώρα μας.
Τη συναυλία ανοίγουν οι Ιταλο-Ελβετοί Virtual Symmetry από το Lugano και ήταν ο ιδανικότερος τρόπος για ζέσταμα του κοινού. Όμορφο progressive metal, όχι πολύ φλύαρο και με μικρά σχετικά κομμάτια που δεν κούραζαν. Οι τύποι είναι λίγο όργια και το χάρηκαν πάρα πολύ, δεδομένου ότι ήταν η τελευταία βραδιά της περιοδείας. Πολύ καλή η φωνή του Marco Pastorino, ο οποίος προσπάθησε πολλές φορές εις μάτην να ξυπνήσει το κοινό που δεν ήταν και πολύ ένθερμο και η φάτσα του τα έλεγε όλα με την απογοήτευση του. Του το δίνω ότι δεν προσπάθησε να μας καλοπιάσει με καλά λόγια και ήταν ειλικρινής στις αντιδράσεις τους. Πολύ καλός ο ήχος τους, Κύτταρο βέβαια και κακός ήχος δεν πάνε ποτέ μαζί, αλλά για πρώτη μπάντα της βραδιάς ήταν όλα πεντακάθαρα. Παίξανε 40’ περίπου και στο τέλος πήραν ένα ζεστό χειροκρότημα από το κοινό που αναγνώρισε το φιλότιμο τους. Ενώ έπαιζαν το τελευταίο τους κομμάτι, ανέβηκαν τα άλλα όργια της βραδιάς, οι KLOGR να παρτάρουν μαζί τους, με τις 2 μπάντες όπως αποδείχθηκε να έχουν αδερφικές σχέσεις και ήταν σίγουρα μία πολύ όμορφη εικόνα που την είδανε να επαναλαμβάνεται μετά (δείτε παρακάτω). Άξια παρουσία και τίμιο συγκρότημα, θα τους θυμάμαι μελλοντικά με μεγάλο χαμόγελο.
Οι δε KLOGR, επίσης Ιταλοί (βέροι, χωρίς προσμίξεις) είχαν μία πιο επαγγελματική προσέγγιση και κέρδισαν το κοινό αρκετά περισσότερο. Ο ασκεπής τραγουδιστής Rusty αποδεικνύεται ότι ξέρει να μπιζάρει το κοινό και στον progressive ήχο τους έχουν και alternative στοιχεία που τους κάνει πολύ ενδιαφέροντες. Να πούμε ότι με την χρήση των visuals από πίσω τους το αποτέλεσμα ήταν και οπτικά πολύ όμορφο, ενώ στο τελευταίο τους κομμάτι, μας ζήτησαν συγνώμη γι’αυτό που θα βλέπαμε στις οθόνες, με φαλαινοθήρες να σκοτώνουν φάλαινες και καρχαρίες και τονίζοντας μας ότι είναι κάτι που συμβαίνει καθημερινά κι ότι όπως σεβόμαστε ο ένας τον άλλο, πρέπει όλοι μαζί να σεβόμαστε τον πλανήτη μας. Χάρηκαν πολύ με τη ζεστασιά του κοινού που είχε γίνει κατά πολύ πιο προσαρμόσιμο με την ατμόσφαιρα της βραδιάς και την ώρα που τέλειωναν κι αυτοί το σετ τους, ανέβηκαν με τη σειρά τους οι Virtual Symmetry λες και πήραν όλοι μαζί το Champions League, και έγινε πραγματικό πανηγύρι στη σκηνή σε μία εκ νέου πανέμορφη εικόνα (είχε και καλύτερο μετά, ξαναδείτε παρακάτω). Πάρα πολύ ωραίοι οι KLOGR, σίγουρα με μεγαλύτερο γκελ από τους Virtual Symmetry, εξυπακούεται θα τους έβλεπα ακόμα πιο ευχάριστα στο μέλλον, σοφή επιλογή των δυο support σχημάτων σίγουρα.
Και πάμε στο κυρίως πιάτο με τους Evergrey οι οποίοι αυτή τη φορά είχαν ένα φονικό όπλο στις τάξεις τους το οποίο έκανε την εμφάνιση τους κατά πολύ βιωματική και τρομερά υψηλή σε ποιότητα. Ποιό(ς) ήταν αυτό(ς); Ο φοβερός νέος Νορβηγός ντράμερ τους Simen Sandnes! Θα σταθώ στο παλικάρι λίγο παραπάνω πρώτον γιατί αντικατέστησε έναν μεγάλο παικταρά όπως ο Jonas Ekdahl και δεν άφησε να φανεί το κενό καθόλου, αλλά και γιατί το πάθος του, τα χτυπήματα του, το γεγονός ότι σε μεγάλο μέρος της συναυλίας έπαιζε όρθιος από την πώρωση και πρωτίστως το λαμπερό μεγάλο χαμόγελο του, γέμισαν το Κύτταρο και έκαναν όσους τους είχαν δει παλιότερα ειδικά, να πάθουν μεγάλη πλάκα με την πάρτη του. Ο τύπος ζει για να παίζει συναυλίες ξεκάθαρα, τον χάρηκε η ψυχή όλων μας και είναι μηχανάκι, έχει τρομερές αντοχές και παίζει και με τρομερή δύναμη, απογείωσε τα κομμάτια τους και μπορεί να φανεί ιεροσυλία, αλλά δεδομένου του ποιοί έχουν κάτσει στο σκαμνάκι των Evergrey τα προηγούμενα χρόνια, μοιάζει ο πιο ταιριαστός όλων. Ο Tom Englund αστειεύτηκε λέγοντας “τον πληρώνουμε 1 ευρώ ανά χτύπημα, άρα ήδη του χρωστάμε μόνο απόψε 20.000 ευρώ περίπου, γι’αυτό σας παρακαλώ αγοράστε κανένα μπλουζάκι” μέσα σε έντονα χειροκροτήματα.
Ξεκίνημα με 2 νέα εκπληκτικά κομμάτια, ακριβώς όπως έπρεπε, τα “Falling From The Sun” και “Say”, ο Tom Englund ήδη λάμπει και καταλαμβάνει όλη τη σκηνή ως τεράστιος frontman, o Ηenrik Danhage δίπλα του παίζει με το κοινό καθ’όλη τη διάρκεια του σετ και δείχνει τη χαρά του (να μην ασχολιόταν και με τα ακουστικά και το μαλλί του κι όλα θα ήταν σούπερ), ο λατρεμένος από τις μέρες των Therion στο μπάσο Johan Niemann τον οποίο ο Englund αποκάλεσε “το καλύτερο άτομο στον κόσμο” και φυσικά ο έτερος “παλιός” στο πλευρό του Tom στα πλήκτρα, ο Rikard Zander, να ντύνει τα κομμάτια πολύ όμορφα. Τρομερή ήδη η ατμόσφαιρα, ο κόσμος μέσα στο χαμόγελο, η μπάντα λάμπει και παρότι το σετ συνολικά Δ-Ε-Ν ήταν το φόρτε μου, η απόδοση άγγιξε το 10/10. “Midwinter Calls”, “Distance”, “Eternal Nocturnal”, “A Silent Arc”, “Call Out The Dark” κατά σειρά, είναι μερικά μόνο από τα κομμάτια που παίζονται κατά σειρά και εστιάζουν στη νεότερη εποχή τους, τουλάχιστον διαλέγουν όντως τα καλά κομμάτια κι αυτά που υπηρετούνται ιδανικότερα συναυλιακά και αυτό βγαίνει πολύ υπέρ του. Τα απογειώνει και ο Sandnes με το παίξιμο του, με τον κόσμο να συνεχίσει να μονολογεί “τι κάνει ο άνθρωπος”!
Ίσως η κορυφαία εκτέλεση της βραδιάς να ήταν το “One Heart” με ένα μικρό σόλο του Sandnes στην αρχή και το κύριο σετ ολοκληρώνεται κατά σειρά με τα “Where August Mourn”, “Weightless”, “Misfortune” και “Save Us”, πριν αποχωρήσουν προσωρινά κι επιστρέψουν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο για κλείσιμο. Ο Englund αγκαλιάζει τον Danhage ενώ είναι οι δυο τους μόνο στη σκηνή, ξεκινάει να τραγουδάει κάτι γνώριμο σε διαφορετική εκτέλεση με το “A Touch Of Blessing” από το κορυφαίο “The Inner Circle” να κάνει τους παλιότερους οπαδούς (σηκώνω χέρι απροκάλυπτα) να τρελαίνονται από χαρά σε μία απίστευτου συναισθήματος εκτέλεση, ενώ καπάκι το “King Of Errors” είναι η στιγμή που όλο το Κύτταρο ξεσπάει σε ένα μεγαλεπήβολο “ΩΩΩΩΩΩ” και κατά την ώρα που παίζεται, οι Evergrey αποδεικνύονται αλάνθαστοι βασιλιάδες του κόσμου, βγαίνει μία υπερβατική κορυφαία αύρα και το τέλος με το “Our Way Through Silence” απλά επιβεβαιώνει το επιστέγασμα μίας απίστευτα όμορφης και πλήρους εμφάνισης 90’ που γεμίζει άπαντες που βρέθηκαν στο Κύτταρο. Ξαναλέω, το σετ δε μου άρεσε καθόλου, θεωρώ εγκληματούν έναντι του ένδοξου κι αξεπέραστου παρελθόντος τους, αλλά τι να πω που αυτό που έκαναν επί σκηνής δεν αφήνει το παραμικρό περιθώριο αμφιβολίας και θα με έκανε να είμαι άδικος.
Ελπίζω, πιστεύω και προσδοκώ ότι αυτό που είδα είναι το ξεκίνημα μίας περιόδου ακόμα πιο όμορφης και ποιοτικής για το συγκρότημα. 400 περίπου άτομα τους έδωσαν ξεκάθαρη ψήφο εμπιστοσύνης και στο χέρι τους είναι να κάνουν ότι μπορούν για να παίξουν σε ακόμα μεγαλύτερο χώρο και με ακόμα καλύτερα άλμπουμ από τα 2 τελευταία τους. Οι συνθήκες μοιάζουν ιδανικές, με σωστούς χειρισμούς ενδέχεται να μας κάνουν να πάθουμε πλάκα ξανά όπως παλιά.
Για το Rock Overdose,
Άγγελος Κατσούρας
Φωτογραφίες: Χριστόφορος Φίλης - @christof_filis_photography
Comments
