Αφιέρωμα: Evergrey - The Dark Discovery
Απόψε είπα να γυρίσω πίσω το χρόνο. Είκοσι και πλέον χρόνια. Μαθητής, ανακαλύπτοντας τη σκληρή πλευρά της μουσικής, εκεί, ανάμεσα στα μεγαθήρια της δεκαετίας του 1990, δοκίμαζα πού και πού πιο άγνωστα ακούσματα, πολλές φορές κατεβάζοντας αμάσητες τις πληροφορίες των δύο γνωστών περιοδικών εκείνης της εποχής. Πότε με τραβούσε η εμπνευσμένη δισκοκριτική, πότε το εξώφυλλο αυτό καθ' αυτό, πότε ήταν θέμα ενστίκτου. Κάποιες φορές το ένστικτό μου έπεφτε έξω, τις περισσότερες φορές όμως δεν έκανε λάθος, και μου χάριζε υπέροχα σαββατοκύριακα, όπου βυθισμένος σε στίχους και νότες, έχτιζα λίγο λίγο αυτό που είμαι σήμερα. Ναι, η μουσική δομεί την προσωπικότητα, και αρκούν οι κατάλληλοι δίσκοι, την κατάλληλη περίοδο, ώστε να αφήσουν βαθιά το στίγμα τους στην ψυχή. Κάποια άλμπουμ δεν είναι αυτό που μπορεί κάποιος αντικειμενικά να αποκαλέσει "μνημειώδη" και "αξεπέραστα", όμως για τον καθένα υπάρχουν πάντοτε αυτά που μίλησαν ευθέως στην καρδιά, πιθανότατα σε συνδυασμό με παράλληλες εμπειρίες ή γεγονότα, που τα κατέστησαν εν τέλει κομμάτι του Εαυτού.
Τα φώτα χαμηλώνουν, γεμίζω το ποτήρι, κλείνω τα μάτια. Ανοίγω την παλιά, φθαρμένη από τη χρήση συσκευασία, αυτή τη μυρωδιά του booklet δεν πρόκειται ποτέ να την ξεχάσω. Οι πρώτες νότες φέρνουν στη θύμηση εκείνο το ανοιξιάτικο σαββατιάτικο πρωινό στο Rock City στη Θεσσαλονίκη, 22 χρόνια πριν.
- Είναι καλό; Διάβασα την κριτική στο Hammer, το αποθέωσαν.
- Είναι.
- Τι είδος είναι;
- Είναι σκοτεινό. Είναι μια σκοτεινή ανακάλυψη. Θα το ακούσεις και θα δεις.
Η υπάλληλος βάζει την τελευταία κόπια που είχε στη σακούλα, και σύντομα με βρίσκω με γοργό βήμα στο δρόμο για το σπίτι. Είχα μια πάγια τακτική. Δεν άνοιγα ποτέ συσκευασίες, μέχρι να έρθει το βράδυ του Σαββάτου, όπου ευλαβικά εισερχόμουν με το δικό μου τρόπο στον κόσμο της μουσικής. Έτσι κι έκανα και εκείνο το σαββατόβραδο. Θυμάμαι ακόμα και σήμερα την αίσθηση. Είναι το κουτί της Πανδώρας που απεικονίζεται στο εξώφυλλο; Προς τι η απόγνωση στα μάτια ενός παιδιού; Προχωράω παρακάτω. Ένα κατάμαυρο booklet, όμως όντας ήδη διαβασμένος, είχα αποκλείσει κάθε σκέψη για ακραίο - λέγε με black metal - ήχο.
Οι πρώτες νότες του "Blackened Down" με συνθλίβουν. Χάνω μάταια τον χρόνο μου ώστε να κατατάξω κάπου το τι ακούω. Αποφασίζω να αφήσω στην άκρη τον σπασίκλα που κρύβω μέσα μου και να αφεθώ σε αυτή την ανυπέρβλητη μυστικότητα, τη μαυρίλα, την απόγνωση, τον ορυμαγδό των συναισθημάτων και το δυναμισμό της μουσικής. Διάολε, ποιοι είναι αυτοί και από πού ξεφύτρωσαν;
Πριν προλάβω να μαζέψω τις σκέψεις μου, η "αρχή του πόνου": νότες και στίχοι του "December 26th", δημιουργούν αυτό το αναπάντεχο που σε κάνει να πιστεύεις ότι κάτι το ιδιαίτερο, το μοναδικό, που δεν προϋπήρξε, κρύβει αυτή η πεντάδα από το Gothenburg. "Please don't let your eyes meet mine, I have seen it all before. Cause the eyes mirror the soul, I hate to see one more get lost like I. Those big black eyes, December 26th". Λίγη σημασία έχει η (άρτια) τεχνική, εδώ η επιθετικότητα φιλτράρεται μέσα από μια έντονη λυρικότητα, τα πλήκτρα φωτίζουν το σκοτάδι της ψυχής, οι κιθάρες μεγαλουργούν, το χαλί στρώνεται κατάλληλα για αυτή την υπέροχη, μοναδική, χαρακτηριστική ερμηνεία του Tom Englund. "A Dark Discovery" και οι ταχύτητες πέφτουν, τα πλήκτρα και η φωνή στο προσκήνιο, οι Evergrey ξεδιπλώνουν το κουβάρι της θλίψης, του θανάτου, της ελπίδας και των μυστηρίων της ζωής. Η διάδα "As Light is Out Darkness" και "Beyond Salvation" ξεκινά με το πρώτο ολοκληρωμένο πανέμορφο ακουστικό θέμα που ακούμε ποτέ από τους Σουηδούς, σήμα - κατατεθέν των μετέπειτα άλμπουμ τους, όπου η αρμονία και η ανάδειξη της μοναδικότητας της ερμηνείας του Englund δημιουργούν δυνατούς και βαθείς δεσμούς με τον ακροατή. "Closed Eyes", και ο ήχος της βροχής καλύπτεται από την έντονη λυρικότητα ακουστικής κιθάρας ενώ οι φωνές διατηρούν αυτή τη σκούρη χροιά, έναν όχι τόσο σκληρό όσο περισσότερο απελπιστικό τόνο, ενώ μελωδία και τραχύτητα, η τελευταία περασμένη από το φίλτρο του μεγάλου Patrick Carlsson, συνιστούν μια ιδιαίτερη αντίληψη δυναμικής της μπάντας.
Οι Σουηδοί αγγίζουν τον ουρανό. Τα προοδευτικά στοιχεία υπάρχουν, όμως δεν πρωταγωνιστούν, αφήνοντας το χώρο στην αφήγηση, στην πλοκή της μουσικής και λυρικής ιστορίας. Ναι, είναι σα να βρίσκομαι σε μια κινηματογραφική σκηνή, σε ένα σκοτεινό κατάλυμα, ζώντας μια εμπειρία έντονη και σοκαριστική, μαζί με άγνωστους σε μένα, συμπρωταγωνιστές, όλοι παλεύοντας για την προσωπική μας λύτρωση, ηθική και πνευματική. "Have I got the strength to make a step again, tired of just giving and have nothing gained. Silent screams, my fears are real, cause I'm scared you see, of the shadowed me". Αυτή η πρωτόλεια ωμότητα, μιας σκοτεινής - γοτθικού ύφους - αυθόρμητης έκφρασης, με παρασέρνει στο "Trust and Betrayal" και "Shadowed". H σύνθεση είναι αμείλικτη. "For Every Tear that Falls": κατάθεση ψυχής, μακράν η πιο ολοκληρωμένη, επιδραστική, συναισθηματική στιγμή των Σουηδών σε όλη τους την πορεία. Η αρχή της τελειότητας, και η κορύφωση, στο πρώτο τους άλμπουμ, στην πρώτη τους στιγμή.
Σχεδόν 50 λεπτά έχουν ήδη περάσει. Στη δεύτερη ακρόαση του "The Dark Discovery" είναι που πιάνω χαρτί και μολύβι και γράφω τις σκόρπιες αυτές σκέψεις μου. Ελπίζω να μπορούν να αντανακλούν έστω μια ελάχιστη αχτίδα από τη μεγαλοπρέπεια αυτού του άλμπουμ. Κοιτάζω τον πρωταγωνιστή στα μάτια. Το κουτί είναι ανοιχτό και αυτός παλεύει μπροστά μου να αποβάλλει τα δεινά, τις ασθένειες και τις τύψεις, τελικά θα καταδικαστεί από εκείνες. Είναι η "Σκοτεινή Ανακάλυψη". "I hope death finds me, with the proper god in mind. To hope is to fear". Η πόρτα κλείνει επιβλητικά. Άκουγα τα βήματα, μα τώρα όχι πια. Το ταξίδι στο χρόνο, σε έναν υπέροχο δίσκο της νιότης μου έχει μόλις τελειώσει. Μέχρι την επόμενη φορά.
Για το Rock Overdose,
Κώστας Καφρίτσας
Comments
