Βραδιά τελικού final four με τους οπαδούς του Παναθηναϊκού σε ευφορία από πριν –πόσο μάλλον μετά την δίκαια κατάκτηση της 1ης θέσης- και ήδη επικρατούσε η –ακαταλαβίστικη κατ’εμέ- λογική του «θα δούμε τον αγώνα και δε θα πάμε στη συναυλία». Ευτυχώς που αποκλείστηκε κι ο Θρύλος δηλαδή από τον τελικό και δεν μπορούσε να αυξηθεί το ποσοστό αυτής της δικαιολογίας και σε άλλες τάξεις, όχι φυσικά ότι αυτοί που περίμεναν ουτοπικά να το σηκώσει ο Ολυμπιακός σηκώσανε τον κώλο τους να έρθουν στο Κύτταρο, αλλά αυτό είναι μια άλλη συζήτηση. Καταλαβαίνετε ότι με τέτοιες λογικές, όποιος κι αν παίζει, δεν πρόκειται να προκόψει καμία συναυλία στη χώρα μας και πάλι καλά να λέμε που εμφανίστηκαν και περίπου 200 άτομα στο Κύτταρο για να τιμήσουν 2 σπουδαίες μπάντες, εκ των οποίων την μία κάναμε 23 χρόνια να την ξαναδούμε σε Αθηναϊκό έδαφος και την άλλη δεν την είχαμε δει ποτέ. Λεπτομέρειες θα πει κανείς, αλλά το γεγονός ότι και οι δυο έπαιξαν πλήρες σετ και μάλιστα χωρίς support σχήμα, πρόδιδε εξ’αρχής ότι θα είχαμε να κάνουμε με σπουδαία βραδιά, ειδικά για όσους έδωσαν τελικά το παρόν και αψήφησαν και μία μεγάλη στιγμή της αγαπημένης τους ομάδας. Τίτλοι παίρνονται, συναυλίες δε γίνονται κάθε μέρα.
Οι Ιπτάμενοι Ολλανδοί God Dethroned μας έδειξαν από την αρχή ότι είχαν έρθει για να γεμίσουν το κενό των 23 ετών, στην Αθήνα είχαν να παίξουν από την εποχή του “Ravenous”, με το ιστορικό παλιό line-up τους και έδειξαν μεγάλη χαρά που μας είδαν μετά από χρόνια. Ξεκίνημα ατμοσφαιρικό και βαρύ με το ομότιτλο κομμάτι του τελευταίου τους ως τώρα δίσκου. “Illuminati” λοιπόν, με πεντακάθαρο ήχο, τον Henri Sattler ή αλλιώς τον Serpent King της καρδιάς μας σε μεγάλα κέφια και τη μπάντα γενικά σε φοβερή κατάσταση. Ο μπασίστας Jeroen Pomper έχει αναλάβει τρόπον τινά τα δεύτερα φωνητικά στο αρκετά πιο κάφρικο, ο Dave Meester στις κιθάρες δείχνει ότι είναι φοβερός παίχτης, ενώ τα βλέμματα πάνε άμεσα πάνω στον ντράμερ Frank Schilperoort που ο Henri σε πρόσφατη συνέντευξη μας είπε ότι θα τον λατρέψουμε, όπως κι έγινε. Επιστροφή στα παλιά με τους πρώτους σβέρκους να λύνονται στο “Villa Vampiria”, το κοινό να ζεσταίνεται και το “No Man’s Land” να μας εξιστορεί ακρότητες του Α’ Παγκόσμιου Πολέμου, πριν το νεότερο κομμάτι τους “Asmodevs” μας δείξει πόσο καλύτερο ακούγεται ζωντανά. Το “Spirit Of Beelzebub” με το “Poison Fog” εναλλάσσουν ταχύτητες και σύντομα έρχεται η ώρα που περιμένουν οι περισσότεροι οπαδοί.
«Τι θα λέγατε για κάποια κομμάτια μέσα από το “Bloody Blasphemy” άλμπουμ;» μας ρωτάει ο Henri, με το “Serpent King” αρχικά και το “Boiling Blood” στη συνέχεια –με το βαρύ του σημείο να παίζεται πιο αργά και βαριά και να κατεβάζει σαγόνια- να δημιουργούν πανικό. Το Morbid Angel-ικό “Soul Sweeper” δίνει τη σειρά του στο “Hating Life” και το πλέον γρήγορο κομμάτι τους “Storm Of Steel” διαδέχεται στη συνέχεια το φοβερό “Nihilism” με τα leads να παίζονται άψογα και τον κόσμο να μην πιστεύει τι βλέπει. «Έχουμε πολλά ακόμα για σας, ήρθαμε προετοιμασμένοι» λέει ο Henri, και ούτε λίγο ούτε πολύ, παίχτηκαν άλλα 5 (!) κομμάτια, με επιστροφή ακόμα και στο ντεμπούτο τους “The Christhunt” με το “Christ Carnage”, το “Sigma Enigma” το οποίο είπε ο Henri πως είναι κομμάτι για χορό (!) και μετά το “The World Ablaze” και το ρυθμικότατο “Annihilation Crusade”, ήρθε το τέλος με το ισοπεδωτικό “Under A Darkening Sky”και με τη μπάντα να έχει παίξει 17 (!!!!) (ΟΛΟΓΡΑΦΩΣ ΔΕΚΑΕΦΤΑ) κομμάτια και σχεδόν 90’, όπου γέμισαν χαμόγελα ακόμα κι όσους δεν τους ήξεραν, με χειροκροτήματα που αντήχησαν στο Κύτταρο όσο έβγαζαν φωτογραφία μαζί μας και με μεγάλα χαμόγελα στα πρόσωπα τους. Και με μπλουζάκια μόλις 15 ευρώ, άρχοντες!
Σειρά των Exhorder που είχαν δύσκολο έργο μετά από τέτοια εμφάνιση των Ολλανδών αλλά ο Kyle Thomas το παίρνει πάνω του από την αρχή και αναφέρει ότι θα κάνουν τα πάντα να μας ανεβάσουν τη διάθεση και πράγματι αυτό γίνεται. Να τονίσουμε ότι στην περιοδεία αυτή μια και ο Pat O’Brien δε μπορεί να τους ακολουθήσει ακόμα εκτός Αμερικής, τη θέση του πήρε ένας παλιός αγαπητός γνώριμος, ο Waldemar Sorychta, που μεγαλούργησε με τους Grip Inc. και μαζί με τον Jason VieBrooks στο μπάσο, μας θύμισαν εποχές που το εν λόγω σχήμα πρωταγωνιστούσε με το παραπάνω. Ξεκίνημα με το “My Time”, το καλύτερο και μοναδικό κομμάτι που παίχτηκε από το προηγούμενο άλμπουμ τους, “Mourn The Southern Skies” και με το βάρος να μη δίνεται τόσο πολύ στο τελευταίο τους άλμπουμ “Defectum Omnium” όπως περίμεναν όλοι αλλά στο μνημειώδες ντεμπούτο τους “Slaughter In The Vatican”, από το οποίο ακούσαμε τελικά όλα τα κομμάτια πέραν του “The Tragic Period”, σίγουρα ευχάριστη εξέλιξη που μάλλον δεν την περίμενε κανείς. Δε μπορώ να σας πω ότι ηχητικά με έχουν αφήσει και τρομερά ευχαριστημένο από την επιστροφή τους και μετά, το προηγούμενο τους άλμπουμ το πάλεψα οριακά, το τελευταίο δε είναι μέγιστη απογοήτευση.
Το τονίζω γιατί αυτό που είδα επί σκηνής δεν είχε απολύτως καμία σχέση. Όλα τα λεφτά ο Sasha Horn στα τύμπανα που έπαιζε λες και δεν υπάρχει αύριο, ασύλληπτη ταχύτητα και δύναμη, στους κορυφαίους hard hitters τη σήμερον ημέρα. Ο Kyle Thomas και με κιθάρα στα χέρια, λέει πόσο αγαπάει τη χώρα μας τονίζοντας ότι έχει επισκεφτεί την Ελλάδα και με τους Trouble και με τους Alabama Thunderpussy , ενώ κοπανάει το κεφάλι που δεν κοπανιέται. Αλλάζει και κιθάρα με μπάσο αντίστοιχα με τον Jason VieBrooks στο “Wrath Of Prophecies” λέγοντας ότι είχε ξεκινήσει ως μπασίστας κάποτε. Επίσης μας τόνισε πως η μπάντα δεν ήταν αρκετά αποδεκτή από τους μεταλλικούς κύκλους ενώ οι punk κύκλοι τους άνοιξαν την αγκαλιά τους, και στο encore είχαμε τη μεγάλη έκπληξη, όπου παίχτηκε έστω και λίγο τσαπατσούλικα το “Ostracized” των Grip Inc. με 2 μέλη τους στους Exhorder επί σκηνής (ΔΕ ΜΑΣ ΧΑΛΑΣΕ) και τέλειωσαν με το «σέξι» κομμάτι τους όπως είπαν, το “Anal Lust” παίζοντας κι αυτοί σχεδόν 90’ και ως δώρο για μας στην τελευταία βραδιά της περιοδείας, ανακοινώνοντας κι επίσημα ότι πλέον είναι σε διακοπές. Απόδοση που δεν περίμενα και που τη χάρηκα όπως ο περισσότερος κόσμος πάρα πολύ και με ένα όνειρο ζωής να σβήνει από το bucket list.
Εύχομαι το κοινό να τιμάει ανάλογα τις μπάντες που πρέπει και να μην βρίσκει δικαιολογίες παντός τύπου να μην είναι εκεί που πρέπει και θέλει και μπορεί (δεν συζητώ για όσους δεν έχουν τη δυνατότητα).
Για το Rock Overdose,
Άγγελος Κατσούρας
Φωτογραφίες: Μαρία Μέλλιου - MyMlivestories Photography
Comments
