Παρόλο που τα μουσικά μου γούστα απέχουν ‘κάπως’ από τον ήχο και το κλίμα της συγκεκριμένης βραδυάς, ίσως φυσικά αυτό να βγει και σε καλό, με την έννοια μιας πιο αντικειμενικής άποψης, όσο μπορεί αυτή να υπάρξει γενικότερα σε μια κριτική, η διάθεσή μου να παρευρεθώ στο Gagarin205 για το πολυαναμενόμενο (από τους fans του είδους) αλλά και πολυτάραχο (με συνεχείς αναβολές και λοιπά συμβάντα όσον αφορά στις μπάντες) live των Bonfire, Pretty Maids (τελικά αντί TNT, που θα προτιμούσα μόνο και μόνο επειδή είχα ξαναδεί τους Pretty Maids live, αλλά στο τέλος δεν με χάλασε καθόλου….!!) και Firehouse ήταν από καιρό δεδομένη.
Ίσως επειδή σαφώς δεν είμαι κολλημένος, ώστε να κράξω πριν καν δοκιμάσω, αλλά και γιατί το να βρεθείς σε ένα χώρο με τόσες όμορφες, sexy γυναικείες υπάρξεις του hard/heavy χώρου, πλαισιωμένες από party-μουσική δεν είναι και άσχημο!!
Και την χαρακτηρίζω party-μουσική (εξαιρώ τους Pretty Maids) γιατί μπορεί και αυτό το είδος να βγάζει κάποια μηνύματα και να έχει κάτι να πει (στιχουργικά αλλά και μουσικά αν θέλετε) αλλά νομίζω ότι πάνω από όλα έχει απώτερο σκοπό την έννοια του party…
Λοιπόν, Bonfire και ξεκινάει το live με το Bells of Freedom….μουδιασμένος κόσμος, περιέργως, περίμενα ειδικά την πρώτη φρουρά πιο ενεργητική, αλλά ευτυχώς αυτό κράτησε για πολύ λίγο…απλά κάτι που συνήθως είναι –και πρέπει να είναι- αμοιβαίο, δηλαδή η επαφή κόσμου-μπάντας, ώστε ο ένας να ‘φτιάχνει’ τον άλλο με τον τρόπο του, αυτή τη φορά έγινε με περισσότερες πρωτοβουλίες από τον τραγουδιστή Claus Lessmann, o οποίος, συνεχίζοντας με But We Still Rock, Nevermind και Hot To Rock, σε πολύ καλό tempo και συνοδεία κοινού, έλεγε ένα σωρό ευφυολογήματα, κάλεσε τους φωτορεπόρτερ πάνω στη σκηνή ώστε να αποθανατίσουν το κοινό!, έκανε γενικώς πλακίτσες, μίλαγε (έως και τραγούδησε) στα ελληνικά! με τις βασικές μας λέξεις καλημέρα / ευχαριστώ / παρακαλώ κλπ, …μόνο με την λέξη από μ…. δεν μας τραγούδησε!!!
Και όλα αυτά με την προϋπόθεση να τον κεράσουμε ούζο (κάπου στο Don’t Touch The Light – πριν ή μετά), όπως και έγινε άμεσα από έναν οπαδό του group στις πρώτες σειρές (αχ αυτοί οι security στην πόρτα, μισές δουλειές κάνουν!).
Φυσικά οι μεγάλες επιτυχίες των Bonfire συνεχίστηκαν επί σκηνής, Sword and Stone (και εγώ συμμετείχα ενεργά σε αυτό το τραγούδι που γουστάρω τρελά), Under Blue Skies, Ready 4 Reaction, Sweet Obsession (όπου κατέβηκε από τη σκηνή και τραγουδούσε αγκαλιά με το κοινό), Tony’s Roulette, ενώ δεν θα πρέπει να παραλείψουμε τον φόρο τιμής που απέδωσε η μπάντα, κάπου εκεί ανάμεσα στο set, στον τραγουδιστή των Gotthard Steve Lee (r.i.p.), που χάθηκε άδικα λίγο καιρό πριν, διασκευάζοντας την μπαλάντα των Ελβετών I am on my Way…
Θετικότατο ξεκίνημα και μάλιστα χορταστικό, και από άποψη χρόνου, αφού θα πρέπει να σημειώσουμε ότι, επί σκηνής, όλα τα group εμφανίστηκαν για αρκετή ώρα, σαν να επρόκειτο για ξεχωριστή συναυλία της κάθε μπάντας!
Μετά από μικρό διάλειμμα -και αυτό στα θετικά της διοργάνωσης, όπως θεωρώ καλό και το αντίτιμο του live -40 ευρώ- αναλογικά των 3 μεγάλων σχετικά ονομάτων, πράγμα που, δυστυχώς δεν ξέρω γιατί, δεν συνηθίζεται στη χώρα μας, σε αντίθεση με αντίστοιχες διοργανώσεις στο εξωτερικό- ήρθε η ώρα των Pretty Maids, τους οποίους είχα δει ενάμιση χρόνο περίπου πριν στη Γερμανία (Headbangers Open Air) και μάλλον για αυτούς (μαζί με τους 2 λόγους που ανέφερα στο προοίμιο αυτού του άρθρου φυσικά) πρέπει να βρέθηκα στο Gagarin205.
Λοιπόν, δεν ξέρω γιατί υπάρχει μια σχετική αμφισβήτηση (από μικρή μερίδα μάλλον), ως προς την εμφάνιση των Δανών εκείνο το βράδυ, αλλά πιστεύω πως ήταν από πάρα πολύ καλοί, μέχρι δυνατοί έως και εκρηκτικοί θα έλεγα!!
Με πολύ καλό setlist και κομματάρες όπως We Came To Rock, Savage Heart, Rodeo, Back to Back (όπου έριξα ανελέητο headbanging, όπως αξίζει άλλωστε σε αυτόν τον υπέρτατο power metal δυναμίτη!).
Υπήρχαν σαφώς μικροπροβλήματα με τον ήχο, καταρχήν, που όμως διορθώθηκαν στη συνέχεια και οι πολύ καλές συνθέσεις του group, που αποτελούν από τα κλασσικότερα παραδείγματα συνδυασμού δύναμης και μελωδίας στο χώρο του heavy metal, σε συνδυασμό με την χαρακτηριστική βραχνάδα του Ronnie Atkins, θεωρώ ότι αποζημίωσαν σε πολύ μεγάλο βαθμό τις προσδοκίες του κοινού, το οποίο είχε εξαιρετική παρουσία και θέρμη, ώστε –όπως έγινε και στη διασκευή Please Don’t Leave Me (Thin Lizzy)- να συμμετέχει και να τραγουδά μαζί με την μπάντα τους στίχους (βλ. επίσης Love Games)…
Για να έρθει και το τελειωτικό χτύπημα (κυριολεκτικά και μεταφορικά = (head)banging), με το encore set, που περιλάμβανε τα Future World (o απόλυτος συνδυασμός δυνατού, αληθινού heavy metal + μελωδίας!!) και Red, Hot And Heavy από τις πιο πρώιμες (και καλύτερες δισκογραφικά) εποχές της μπάντας.
Μετά την καταιγίδα των Pretty Maids ήταν η σειρά των headliners Firehouse να κλείσουν την βραδιά.
Το έργο τους ήταν δύσκολο αλλά τα κατάφεραν μια χαρά!
Στο playlist υπήρχαν εφτά τραγούδια από το πρώτο ομώνυμο LP, δύο από το Hold Your Fire, ένα από το (Firehouse)3 και δύο από το Prime Time και έδειξαν ότι έχουν αρκετά καλά live κομμάτια στο ρεπερτόριό τους!
Ξεκίνησαν με το Love Is A Dangerous Thing, μια περίεργη επιλογή σαν πρώτο τραγούδι του live, ο ήχος ήταν πολύ καλός και στο δεύτερο, Lovers Lane, ακούστηκαν πολύ καλά τα drums του Michael Foster, με το χαρακτηριστικό δίκασο beat, όσο δε για το hit All She Wrote….έγινε ο σχετικός χαμός!
Oughta Be A Law και Holding On με τον Bill Leverty να κάνει κάποια lead vocals και μετά ήρθε η σειρά της πρώτης μπαλάντας και ο C.J. Snare αναλαμβάνει τα keyboards, When I Look Into Your Eyes….υπέροχο!! Συνέχεια με δύο hard rock tracks από το πρώτο LP, Helpless και Shake & Tumble, ενώ η συνέχεια ανήκε σε ένα πιο γρήγορο κομμάτι, Door To Door, ξανά με Leverty στα φωνητικά…drum & guitar solo πριν τα τελευταία 3 τραγούδια: Overnight Sensation – Love of A Lifetime (πάλι C.J on keyboards) και last but not least Reach For the Sky!!
Αν θυμάμαι καλά το playlist ήταν πάνω κάτω ίδιο με την πρώτη φορά που εμφανίστηκαν στο Gagarin205, πράγμα λίγο πολύ αναμενόμενο…πολύ καλό live, άψογος ήχος και από τις 3 μπάντες και πάμε για άλλα (Wasp, Flames, Innerwish, Diamond Head, Helloween κλπ) !!
Μετά από όλα αυτά ίσως μπορέσω να καταλάβω την σχετικά μικρή, λέω και πάλι, αρνητική κριτική της οποίας έτυχαν οι Pretty Maids…κάποιοι πήγαν στη συναυλία με σκοπό να δουν Firehouse (και Bonfire) να γαμούν…μάλλον αυτό δεν έγινε στο βαθμό που περίμεναν, οκ φωνάρα (C.J. Snare) και πολύ καλός ήχος, αλλά μερικές φορές χρειάζονται και άλλα συστατικά. Αντιθέτως οι Pretty Maids, με όλα τα (αρχικά) προβλήματα, ξεσήκωσαν το live στον αέρα, οπότε….καληνύχτα σας!
MNFF “Fragile Heart”
Comments
