Η ιστορία των Queensrÿche σαφώς δεν είναι η πιο ήρεμη, ούτε η πιο “φιλική” μεταξύ των μελών, λίγο πολύ όλοι έχουμε ακούσει από πόσα κύματα πέρασαν, μέχρι να φτάσουν σήμερα να παίζουν χωρίς τον Geoff Tate. Ίσως κάποιοι αναρωτηθούν αν τη σήμερον ημέρα έχει περισσότερο νόημα να δεις τους Queensrÿche live ή τον Geoff Tate με τη μπάντα του (με δεδομένο ότι θα παίξουν τα ίδια κομμάτια, φυσικά). Σε αυτό, εγώ θα απαντούσα: “Δες ό,τι μπορείς. Αν σου δοθεί η ευκαιρία, δες και τα δύο σχήματα”.
Το βράδυ του περασμένου Σαββάτου, λοιπόν, είχαμε την ευκαιρία να δούμε τον Geoff Tate με τη μπάντα του στο Principal Club Theater στη Θεσσαλονίκη, μια μέρα μετά την εμφάνισή του στο Gagarin, στην Αθήνα. Ένα εορταστικό live, με αφορμή την 30ή επέτειο του “Empire”, το οποίο προσέλκυσε μεγάλο πλήθος κοινού, όπου κάποιοι υποθέτω δεν ήξεραν τι να περιμένουν, μιας και ο Tate δεν είναι πια κανένας πιτσιρικάς και τα κομμάτια που θα παρουσίαζε μόνο εύκολα δεν τα χαρακτηρίζεις, ενώ άλλοι ήρθαν πιο “διαβασμένοι”, έχοντας παρακολουθήσει πιο στενά την πορεία του καλλιτέχνη τα τελευταία χρόνια.
Τη βραδιά άνοιξαν οι Θεσσαλονικείς Emerald Sun, μια heavy / power metal μπάντα με ιστορία από το 1998, την οποία δυστυχώς δεν είχα την τύχη να ακούσω στο παρελθόν, αλλά χαίρομαι που τους έμαθα, έστω και τώρα. Με πολλή ενέργεια και δυνατά κομμάτια, ίσως δεν σε προετοίμαζαν ακριβώς για το show που θα ακολουθούσε, αλλά και πάλι προσέφεραν μια ερμηνεία που αξίζει να δεις. Με επικά, αλλά και catchy τραγούδια που εμπνέουν δυνατό headbanging, όπως το “Kingdom Of Gods” από τον φετινό τους δίσκο, κατάφεραν να μας ζεστάνουν και να μας βάλουν σε πολύ καλή διάθεση για ό,τι επρόκειτο να ακολουθήσει.
Οι Emerald Sun έκλεισαν το set τους κατά τις 21:30 με το “Hellbound”, έναν power metal ύμνο, επίσης από τον πιο πρόσφατο δίσκο τους. Ακολούθησε ένα απαραίτητο διάλειμμα, για να επισκεφθούμε το μπαρ, να τσεκάρουμε το merch και να προετοιμαστεί το έδαφος για τη μπάντα του Geoff Tate. Πλέον το Principal είχε γεμίσει χαρούμενους μεταλλάδες, κάποιους που φαινόταν ότι ήταν παλιοί fans που έχουν φάει την κλασική δισκογραφία των Queensrÿche με το κουτάλι, κάποιους πιο καινούργιους, αλλά εξίσου ενθουσιασμένους (όπως η υποφαινόμενη). Φυσικά, γνωρίζαμε ήδη ότι θα ακούγαμε ολόκληρα τα “Rage For Order” και “Empire”, οπότε δεν περιμέναμε εκπλήξεις από το setlist.
Η μπάντα βγήκε στη σκηνή εν μέσω των αναμενόμενων ζητωκραυγών, ξεκινώντας με το πολυαγαπημένο “Walk In The Shadows”. Αυτό που χάρηκα πραγματικά στο συγκεκριμένο live, δεν ήταν μόνο ο καλλιτέχνης, ο οποίος ομολογώ ότι ήταν σε εξαιρετική φόρμα, αλλά και η συμμετοχή του κόσμου. Ήταν μια “συνεργατική” συναυλία, όπου κι εμείς κάναμε το κομμάτι μας, τραγουδήσαμε, γκαρίξαμε, ζητωκραυγάσαμε όσο αντέχαμε και αλληλεπιδράσαμε με τον Geoff Tate, αλλά και την υπόλοιπη μπάντα.
Η οποία μπάντα, με εξέπληξε ευχάριστα! Από τη μια πλευρά, έδειξαν απεριόριστο σεβασμό στα τραγούδια που κλήθηκαν να ερμηνεύσουν και από την άλλη πλευρά, έδωσαν ένα ολόκληρο, δικό τους show! Η θεατρικότητα, η κίνηση και η επαφή με το κοινό ήταν σημαντικότατα στοιχεία της εμφάνισής τους. Μέσα στις δύο ώρες και κάτι, που είχαν στη διάθεσή τους για να παίξουν τους δύο δίσκους (συν το encore), έκαναν μικρά “σκετσάκια” μεταξύ τους πάνω στη σκηνή και μετά είχες και τον κιθαρίστα, Kieran Robertson, ο οποίος “μοίραζε” πένες στο κοινό σε ανύποπτο χρόνο, χωρίς να σε προετοιμάζει, τίποτα. Ο τύπος το είδε σαν προσωπικό παιχνίδι, δεν έχω ιδέα πόσες πένες πέταξε στο κοινό (και όχι, παρόλο που ήμουν μπροστά στη σκηνή, δεν πρόλαβα ούτε μια), με αποτέλεσμα ο τεχνικός της μπάντας να τρέχει και να μη φτάνει για να του κάνει “reload”.
Για το “Surgical Strike”, ο Geoff Tate είχε να πει ότι όσο κι αν διασκεδάζουν να παίζουν το συγκεκριμένο κομμάτι, δεν είναι χωρίς μια σκέψη παραπάνω για την κατάσταση που επικρατεί στις μέρες μας και περισσότερο για την εμπόλεμη κατάσταση στην Ουκρανία. Εντούτοις, διασκεδάσαμε πολύ στο άκουσμά του και, όπως στα περισσότερα τραγούδια που ακούστηκαν το Σάββατο το βράδυ, το τραγουδήσαμε κι εμείς, ειδικά στο ρεφρέν. Κάπως έτσι συνεχίστηκε το πρώτο μέρος του set, το οποίο ολοκληρώθηκε με το συναισθηματικό “I Will Remember”.
Σύντομο διάλειμμα για να αλλάξει ρούχα η μπάντα, διότι πώς να το κάνουμε, δεν είμαστε τίποτα τελευταίοι, να βγάλουμε όλη τη βραδιά με τα ίδια ρούχα. Θα μπορούσα να ξεκινήσω ένα ατέλειωτο λογύδριο για το πόσο fun και ιδιαίτερες ήταν οι εμφανίσεις τους, αλλά ας το αφήσω στις φωτογραφίες καλύτερα, ζωγραφίζουν την εικόνα πολύ καλύτερα. Σε κλίμα γενικής ευφορίας και υπό το σύνθημα “ΟΕ ΟΕ ΟΕ ΟΕ, GEOFF TATE, GEOFF TATE”, ξεκίνησε το δεύτερο set, με το “Empire” και το “Best I Can”.
Οι αδυναμίες του κόσμου δεν κρύβονται, κι έτσι στο δεύτερο set είχαμε ακόμα μεγαλύτερη συμμετοχή, ειδικά στα “Jet City Woman”, “Another Rainy Night” και “Empire”, όπου ο ενθουσιασμός είχε φτάσει στο ζενίθ και πλέον ο Tate θα μπορούσε ακόμα και να επιλέξει να μην τραγουδήσει, να το αφήσει σε εμάς. Ο ίδιος φρόντισε να μας διαβεβαιώσει ότι μας ακούει πεντακάθαρα από εκεί πάνω και ότι είναι πολύ χαρούμενος γι’ αυτό. Ευχάριστη έκπληξη προκάλεσε και η εμφάνισή του με σαξόφωνο στο “The Thin Line”, όπου προφανώς τραγούδησε, αλλά και ανέλαβε την ερμηνεία στο σαξόφωνο. Υποθέτω πως δεν ήταν αναγκαίο να το κάνει, αλλά ήταν μια ωραία πινελιά, μια κίνηση εντυπωσιασμού παραπάνω.
Φτάνουμε κοντά στο τέλος και ο Tate μας ενημερώνει πως με το κομμάτι που ακολουθεί, κάποιοι έχουν παντρευτεί, άλλοι έχουν θαφτεί, μέχρι και παιδιά έχουν συλληφθεί. Ο λόγος στο “Silent Lucidity”, ένα από τα all time favorites των fans, το οποίο καταευχαριστηθήκαμε, τόσο για την άρτια εκτέλεση, όσο για την ατμόσφαιρα που δημιούργησε μέσα στο Principal. Και όλα αυτά, χωρίς καν το “Anybody Listening?” να πάρει τη σκυτάλη στα χέρια του. Γιατί όταν ήρθα αυτό, έβλεπες έναν παροξυσμό μπροστά, κάποιοι “το ένιωσαν” περισσότερο απ’ όσο περίμενα. Το τραγούδι το αξίζει φυσικά.
Εκεί τελείωσε και το δεύτερο set, με τη μπάντα να αποσύρεται προσωρινά από τη σκηνή και λίγο μετά να επιστρέφει, εν μέσω ζητοκραυγών και του συνθήματος “ΟΕ ΟΕ ΟΕ ΟΕ, GEOFF TATE, GEOFF TATE”. Για το encore, τα τραγούδια που είχαν προετοιμάσει για εμάς ήταν τα “Last Time in Paris”, “Take Hold Of The Flame” και “Queen Of The Reich”, στο οποίο απορώ πως δεν πήραμε το κάγκελο να φύγουμε όπως ήμασταν. Όπως φαίνεται, οι fans αγαπούν το συγκεκριμένο κομμάτι ένα τσικ παραπάνω απ’ όσο περίμενα, με αποτέλεσμα να μην είμαι προετοιμασμένη για τον χαμό (με την καλή έννοια) που ακολούθησε.
Και αυτό ήταν όλο το set για το τιμώμενο πρόσωπο της βραδιάς και τη μπάντα του! Αυτό που εκτίμησα στον Geoff Tate (πέρα από το γεγονός ότι τόσα χρόνια μετά, μπορεί και βγάζει φωνή καμπάνα), ήταν ότι έδωσε το βήμα στους μουσικούς του να “λάμψουν”. Εννοείται πως η δική του κίνηση και θεατρικότητα ήταν στα κόκκινα, αλλά αυτή την ευκαιρία είχαν και οι μουσικοί, οι οποίοι πραγματικά έδωσαν παράσταση. Το τέλος της βραδιάς τους βρήκε όλους μαζί αγκαλιασμένους, να χορεύουν στους ρυθμούς του “ΟΕ ΟΕ ΟΕ ΟΕ, GEOFF TATE, GEOFF TATE”, που ακούστηκε για άλλη μια φορά.
Μια πραγματικά όμορφη βραδιά που θα θυμόμαστε για καιρό. Highlights υπήρχαν παντού, σε κάθε κομμάτι και μακάρι να μπορούσα να αποτυπώσω τα πάντα όπως τα έζησα και όπως είδα τους γύρω μου να τα ζουν. Σε κάθε περίπτωση, μου είναι αδύνατον να φανταστώ ότι κάποιος έμεινε παραπονεμένος ή ένιωσε ότι πέταξε τα λεφτά του. Τι άλλο να πει κανείς; Μακάρι να μας ξανάρθουν!
Για το Rock Overdose,
Δάφνη Γεωργαδάκη
Φωτογραφίες: Δημήτρης Καραγεωργίου ( https://www.instagram.com/dimitris_photoshooter/ )
Comments
