Θεωρούσα κι ακόμα θεωρώ πολύ δύσκολο, στα 10 άτομα που αγαπούν τον γενικότερο μεταλλικό ήχο, αν τύχαινε το ερώτημα για ένα τοπ 5 τραγουδιστών σε διάρκεια, εύρος φωνής και γενικής ανατριχίλας, τουλάχιστον οι μισοί -αν όχι παραπάνω, ή και όλοι- να μην συμπεριλάμβαναν των Geoff Tate. Ο άνθρωπος μέσα στα χρόνια κατόρθωσε να κατεβάσει τα σαγόνια όλων και παρότι μας έχει δεδομένα στεναχωρήσει το γεγονός ότι δεν βρίσκεται δίπλα σε αυτούς μαζί με τους οποίους έχει γράψει ιστορία, εντούτοις ο ίδιος δεν δείχνει να πτοείται και με την πολυεθνική μπάντα του έχει ήδη δώσει το παρόν σε 66 χώρες (!) όπως είπε και μάλιστα δε δίστασε να αναφέρει ότι θέλει να πάει σε κάθε πιθανό μέρος. Ιδιαίτερα φοβερό το σκηνικό που ανέφερε “θα πάω στην Ινδία, δεν είναι φοβερό; έχει πάει κανείς σας εκεί;”, έτσι ώστε όταν σηκώθηκαν 1-2 χέρια, έδωσε το λόγο στο κοινό ρωτώντας “ήταν ωραία εκεί;” και κάνοντας φοβερό χιούμορ λέγοντας “γύρισες πίσω ζωντανός, άρα δε θα ήταν τόσο άσχημα”. Σε φοβερή κατάσταση φωνητικά παρά τα σχεδόν 66 του χρόνια και με δείγμα του πόσο απόλαυσε τη βραδιά να βρίσκεται ήδη στην προσωπική του σελίδα, πράγμα που κάνει σπάνια ως ποτέ, δείχνοντας πόσο πολύ αγαπάει τους Έλληνες.
Η βραδιά άνοιξε με την εγνωσμένης αξίας και φήμης Ειρήνη Κετικίδη, για την οποία τόσα πολλά είχα ακούσει για τη σκηνική της παρουσία και το πόσο όμορφα μεταφέρει τα κομμάτια της επί σκηνής, αλλά δεν είχα δυστυχώς ακόμα την ευκαιρία για να την δω. Μάλιστα η εμφάνιση είχε “διπλό” χαρακτήρα, καθώς θα την συνόδευε και ο Γιάννης Βογιατζής των Νeed σε μία συνεργασία-έκπληξη η οποία όμως έδειξε να δουλεύει τέλεια και να υπάρχει χημεία μεταξύ τους. Αρχικά εμφανίστηκε η ίδια με το συγκρότημα της, με τον Γιάννη να κάνει την εμφάνιση του σε 2 κομμάτια και βρέθηκαν ξανά μαζί στο τελευταίο κομμάτι. Η εμφάνιση κράτησε 45’ μόλις, αλλά ήταν άκρως περιεκτική. Η ίδια χαρακτηρίζεται για το instrumental των προσωπικών της δίσκων και μπορώ να πω ότι πέρα από πολύ όμορφο παίξιμο, ολόσωστο δομικά και εκτελεστικά, που αυτό ούτως ή άλλως δεν χρειάζεται να το πω εγώ καθώς λίγο πολύ το ξέρουν όλοι, έχει και φοβερό αέρα επί σκηνής και το βγάζει προς τα έξω. Κιθαρίστρια που δεν ποζεριάζει παρότι κάθε παίχτης το έχει έμφυτα μέσα του, με πολύ γλυκό χαμόγελο ευχαρίστησε τον κόσμο, ενώ κι ο Γιάννης βγήκε με μεγάλη χαρά για τη σύμπραξη αυτή και έδεσαν υπεροχότατα μεταξύ τους.
Στη συνέχεια είχαμε την εμφάνιση των Sons Of Sounds, ένα Γερμανικό τρίο που αποτελείται από τρία αδέρφια Beselt (όχι την Χ ταβέρνα με το παραδοσιακό όνομα που σίγουρα θα έχετε δει σε κάθε πιθανό και απίθανο μέρος). Με την πάρτη τους η φάση είναι λίγο περίεργη, καθώς και οι τρεις είναι παιχταράδες, παίζουν ολόσωστα, έχουν τεχνική κατάρτιση και πάρα πολύ καλή διάθεση ενώ παίζουν. Έλα όμως που βαρέθηκα τη ζωή μου για κάποιο λόγο, και ξέρετε όσοι μας διαβάζετε ότι δεν το παθαίνω συχνά (ως και ποτέ). O Ηubert (ή Mr. H όπως αναφέρθηκε) είναι πολύ καλός ντράμερ και κρατάει το ρυθμό σε κάθε δυνατή ευκαιρία. Ο Wayne στις κιθάρες έχει στακάτο χέρι και ο Roman στο μπάσο και τη φωνή είναι ο επικοινωνιακός τύπος από τους τρεις. Δε μπορώ να πω ότι με το χιούμορ που προσπάθησε να κάνει πέτυχε και πάρα πολλά, πήραν ένα χλιαρό χειροκρότημα που στην πορεία έγινε λίγο πιο δυνατό, αλλά δεν μπόρεσαν ξεκάθαρα να κρατήσουν το ενδιαφέρον του κόσμου όσο περνούσε η ώρα κι όσο πλησίαζε ο χρόνος να δούμε τον Geoff Tate, ενώ πολλοί δήλωσαν ευθαρσώς ότι θα προτιμούσαν να συνέχιζαν η Ειρήνη με τον Γιάννη χωρίς διακοπή. Συγνώμη αδέρφια, καλοί, χρυσοί, αλλά...δεν!
Λίγο μετά τις 10 έρχεται η ώρα που περιμένουμε όλοι και τι καλύτερος τρόπος να μας αναφερθεί με τη μία ότι ο Tate έχει χτίσει τη δική του αυτοκρατορία μέσα στα χρόνια με το ομότιτλο κομμάτι από το “Empire”, το κοινό ήδη αρχίζει να τραγουδάει κάθε στίχο, η μπάντα δίπλα του σε πολύ καλή κατάσταση, ειδικά ο έξω καρδιά Αυστραλός μπασίστας με το καπέλο. Με μαύρο καπέλο με φτερά βγαίνει κι ο Tate αλλά ποιός να του πει κάτι. “Κάτι από το “Tribe” άλμπουμ” μας λέει και το πανέμορφο “Desert Dance” μας θυμίζει την 1η φοβερή εμφάνιση των ‘Ryche στο Λυκαβηττό το 2003, αμέσως γυρνάμε 30 χρόνια πίσω με το καθηλωτικό “I Am I” από το “Promised Land” (δυστυχώς το μόνο κομμάτι που ακούσαμε από εκεί, περίμενα κάνα-δυο παραπάνω λόγω φετινής επετείου 30 ετών) και άλλη μία όμορφη έκπληξη ήταν το “Sacred Ground” από το “Q2K”. Η βραδιά έχει ήδη ξεκινήσει ιδανικά, ο Tate ακάθεκτος, παίρνει το σαξόφωνο του στα χέρι και ξέρουμε τι ακολουθεί, “The Thin Line” και με τον ίδιο πριν αρχίσει το κομμάτι σε επίδειξη δύναμης παίζοντας μόνος του, άπαξ και μπαίνει το κεντρικό θέμα του κομματιού αποδεικνύεται η αξία ενός φοβερού αουτσάϊντερ κομματιού της ‘Ryche ιστορίας.
“Γεια σου Αθήνα, χαίρομαι πολύ που είμαι εδώ, νομίζω είστε έτοιμοι για…” το κοινό περιμένει τις 2 μαγικές λέξεις με τις οποίες των έχει συνδέσει και δεν απογοητεύεται. “Operation: Mindcrime” με όλο το Gagarin σε πλήρη έκσταση και εκσπερμάτωση, 5 κομμάτια κρατήθηκαν όλοι, απασφάλισαν στη συνέχεια μια και καλή, καθώς μπαίνουμε στο κλίμα του δίσκου με άλλα 2 κομμάτια που ακούστηκαν καπάκι, το “Breaking The Silence” (πάρτα στη μάπα λέγεται αυτό) και το “I Don’t Believe In Love” το ένα μετά το άλλο άνευ διαλείμματος κι άνευ ελέους προφανώς. Να τονίσω ότι είμαστε σχεδόν στα μισά κι ενώ δεν ακούμε άλλο κομμάτι από το κορυφαίο άλμπουμ που γράφτηκε ποτέ από ανθρώπινες υπάρξεις, η συνέχεια είναι καθηλωτική όπως και… επεξηγηματική! “NM 156” και καπάκι το “αδερφό” “Screaming In Digital” μας φέρνει πίσω 40 χρόνια πριν, με το τέλος των κομματιών και τα σαγόνια όλων να προσπαθούν να μαζευτούν από το πάτωμα, παίρνει το λόγο και απλά αφήνω να τον απολαύσετε: “Μου αρέσει να τα παίζω μαζί αυτά τα κομμάτια γιατί μιλάνε για την τεχνολογία, είμαι φρικιό της τεχνολογίας, δε μπορώ να ζήσω χωρίς αυτήν, δείτε πόσο έχουμε εξελιχθεί στα χρόνια, πλέον μπορούμε όλοι μαζί να μιλάμε από κάθε άκρη του κόσμου”!
Συνεχίζει γλαφυρά και μας λέει “βέβαια μπορεί να είναι τρομακτική, αλλά είναι χρήσιμη, σωστά; Αυτά τα τραγούδια γράφτηκαν σχεδόν 40 χρόνια πριν, στα ‘80s, πόσοι είχατε γεννηθεί τότε;” με μερικούς να σηκώνουν τα χέρια και ακολουθεί το πιο όμορφο μέρος του μονόλογου, “είμαστε καμιά φορά όλοι κάπου και μας ακούνε να μιλάμε για τα ‘80s όσοι δεν τα έζησαν και μας ρωτάνε “τελικά ήταν τόσο ωραία τότε όσο λένε” και πιστέψτε με, ήταν πολύ όμορφα, έτσι δεν είναι;” με το κοινό να επευφημεί και να ακολουθεί στο τέλος το αμίμητο “1986, “Rage For Order” άλμπουμ μωρό μου, “Walk In The Shadows”, πάμε όλοι μαζί” με το ΧΑΜΟ να ακολουθεί και τον ίδιο να παίζει το κοινό στα δάχτυλα και να κάνει επιεικώς πλακίτσα με τις αλλαγές διαθέσεων όλων. Ακολουθεί ένα.. Αυτοκρατορικό τρίπτυχο, και πάλι άνευ διακοπής, με το μπάσιμο του “Another Rainy Night (Without You)” να τραγουδιέται εν χωρώ πριν καν μπουν οι στίχοι και τον ίδιο στη γωνία του να προσπαθεί επαγγελματικά να κρύψει την χαρά κι έκπληξη του αλλά τη γλώσσα του σώματος να δείχνει ότι έχει βγάλει τέταρτο πόδι (με τρία γεννήθηκε εξάλλου) και το “Jet City Woman” αμέσως μετά να μας “πετάει” στα ουράνια με την θρυλική μπασογραμμή.
Κλασικά ακολουθεί η αναφορά σε ένα από τα πιο αγαπημένα του κομμάτια όπως πάντα αμετάφραστα: “This is a song people have been married to, buried to, children were born to and children were made to” κάνοντας και την χαρακτηριστική κίνηση με τη γροθιά και τον αγκώνα προς τα κάτω παραπέμποντας στο όλο σεξ που περιβάλλει τα παραπάνω, λες κι ο ίδιος δεν σεξουάλισε το κοινό σχεδόν σαδομαζοχιστικά. Το “Silent Lucidity” είναι η ηρεμία μέσα στην καταιγίδα της βραδιάς, με τον ίδιο να πιάνει την καρδιά του και να κοιτάει το κοινό συγκινημένος και αφού γίνεται ένα μικρό διαλειμματάκι, η επιστροφή είναι ίσως η στιγμή της βραδιάς. Ακόμα κι ο ίδιος ο Tate υποκλίνεται στην μεγαλοσύνη της πιο επιδραστικής μπάντας στο γνωστό και άγνωστο σύμπαν και παίζεται μία ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΗ εκτέλεση του “Welcome To The Machine” των Pink Floyd, άκρως πιο μεταλλική κιθαριστικά αλλά με απίστευτη απόδοση και τον Tate να μοιάζει με γίγαντας που πατάει μυρμήγκια στο διάβα του. Αφού το κομμάτι τελειώνει και μερικοί προσπαθούν να κρατήσουν τα δάκρυα τους, το ψιλομαρτυράει χωρίς ξύλο: “Νιώθω ότι θέλω να παίξω ένα παλιό κομμάτι, τι λέτε;” με το κοινό να την ψυλλιάζεται τη δουλειά και το αιώνιο, αξεπέραστο, βιωματικό “Take Hold Of The Flame” να ρίχνει κάθε άμυνα.
Νομίζω δε χρειάζεται να ειπωθεί τίποτα, 40 ετών κι επίσημα φέτος πλέον, ένα κομμάτι ελπίδας όπως έλεγε ο ίδιος πάντα και που κάθε ύπαρξη στο Gagarin τραγουδάει όσο πιο δυνατά γίνεται. Τελειώνει το κομμάτι, όχι όμως και η βραδιά! “Ένα ακόμα;” μας ρωτάει, δυο χτυπήματα στο πιατίνι, μία κραυγή από το υπερπέραν στα σχεδόν 66 του ξαναλέω, και μπροστά μας το μοναδικό Ράϊχ που έπρεπε να έχει υπάρξει ποτέ και που θα το ακολουθούσαμε όλοι τυφλά χωρίς καν προπαγάνδα α λα Γκέμπελς. Δεν υπάρχει απόδραση από το “Queen Of The Reich” με το κοινό όλο να καταντάει αλλόφρων και τον ίδιο να παίζει με την πώρωση των πιο Old-school οπαδών. Νόμιζα αυτά τα 2 εμβληματικά κομμάτια που ορίζουν κοτζάμ καριέρα είχαν παιχτεί άψογα το 2022, αλλά αυτή τη φορά πιστεύω ήταν ακόμα καλύτερα. Δεν ξέρω τι και πως το κάνει, αλλά ξέρω ότι το κάνει. Και το κάνει επειδή είναι επαγγελματίας και απλά το’χει μέσα του. Κι επειδή είναι επαγγελματίας και το’χει μέσα του, γι’αυτό και ο κόσμος πάει ΠΆΝΤΑ να τον δει όταν έρχεται. Ήρθε το ‘19, ήρθε το ‘22, έπαιξε ΤΡΙΑ ΟΛΟΚΛΗΡΑ ΑΛΜΠΟΥΜ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΡΧΗ ΩΣ ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΑΣΑΛΙΩΤΑ!
Πήγε πέρυσι στην Κρήτη, φέτος ήρθε πάλι, το μόνο που άλλαξε ήταν το σετ, 4 φορές σε 5 χρόνια έφερε το Ελληνικό κοινό πάνω-κάτω ασχέτως ότι κάνει το ίδιο σε κάθε χώρα. Αλλά και στην Ανταρκτική να πάει να παίξει για τους πιγκουίνους και τους θαλάσσιους ελέφαντες που μέχρι και τους πάγους θα λιώσει με ένα στίχο του, κι ο ίδιος ξέρει τι θεϊκό status έχει στην Ελλάδα και πιστέψτε με, ναι μεν το ξέρει (και είναι επικίνδυνο να ξέρεις ότι είσαι θεόθεος) αλλά το σέβεται. Όπως σέβεται το κοινό, την καριέρα του, όσους κάνουν τον κόπο να έρχονται να τον βλέπουν και μετά και την εγχείρηση ανοιχτής καρδιάς πρόπερσι που είναι λες κι έγινε αναβάθμιση μέσα του (λες και δεν ήταν υπεράνω), ποιός τον πιάνει. Νομίζω είναι φτωχή η περιγραφή του πως νιώσανε οι παρευρισκόμενοι, ναι μεν το υλικό είναι ασφαλές για αποκλεισμό μη καλοπέρασης και μη βιωματικής κατάστασης, αλλά άλλο να το λες, άλλο να το βλέπεις κι άλλο να το βιώνεις σε κάθε περίπτωση. Εύχομαι να είναι γερός και να πάει μέχρι και στην Νέα Ζηλανδία αν δεν έχει πάει ακόμα, εδώ ξέρει ότι ο δρόμος είναι ανοιχτός και σε 2 το πολύ 3 χρόνια βλέπω να μας ξανάρχεται δριμύτερος.
TAKE HOLD!
Για το Rock Overdose,
Άγγελος Κατσούρας
Φωτογραφίες: Γιάννης Λιβανός - John Metalman Photography
Comments
