Band Of Friends… Μία γιορτή της μουσικής. Μία γιορτή για όλους τους φίλους της μουσικής του Rory Gallagher. Μία γιορτή για όλους εμάς, που η μουσική του Ιρλανδού μας συγκινεί, μας πορώνει, μας διασκεδάζει, μας μελαγχολεί! Πιστοί στο ραντεβού τους, ο Gerry McAvoy και η παρέα του για ακόμα μία φορά μας έδειξαν πως γίνεται!
Ας πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά τους. Τη συναυλία άνοιξαν οι Sakis Dovolis Trio με guest έναν από τους μεγαλύτερους κιθαρίστες που έχει να αναδείξει ποτέ η Ελλάδα, το Νίκο Ντουνούση. Η εμφάνιση τους ήταν αφιερωμένη στον Jimi Hendrix. Και τι εμφάνιση… Προσωπικά ήταν σαν έβλεπα 4 μουσικούς να παίζουν το set τους, λες και κρίνονταν η ίδια τους η ζωή από αυτό. Κομμάτια παιγμένα στην εντέλεια, με απίστευτη ενέργεια, τρομερή διάθεση και απόλυτο σεβασμό στον Hendrix. Μέσα στη μία ώρα που είχαμε την ευκαιρία να τους τους απολαύσουμε ακούσαμε μερικούς από τους πιο γνωστούς ύμνους του Hendrix, όπως “Purple Haze”, “Hey Joe”, “Foxy Lady” και “Voodoo Child”.
Για κάποιο λόγο είχα δει τους Sakis Dovolis Trio μόλις μία φορά πριν από αυτή την εμφάνιση τους, όταν είχαν ανοίξει τη συναυλία του Graham Bonnet το 2017. Ένα είναι όμως πλέον σίγουρο. Δεν πρόκειται να αφήσω να περάσουν άλλα 7 χρόνια για να τους ξαναδώ. Αν παίζουν κάπου κοντά σας, κάντε μία χάρη στον εαυτό σας και πάτε να τους δείτε.
Μετά από περίπου 30 λεπτά, και ενώ το Eightball ήταν ήδη γεμάτο από ώρα (η συναυλία ήταν sold out), η αναμονή τελείωσε και οι θρύλοι Gerry McAvoy και Brendan O’Neill, συνοδευόμενοι από τους Jim Kirkpatrick και Paul Rose έκαναν την εμφάνιση τους. Τον Kirkpatrick, ο οποίος είναι ο κιθαρίστας των FM, (ναι ναι αυτοί που έχουν γράψει το κομμάτι “That Girl” που έχουν διασκευάσει οι Iron Maiden), δεν τον είχα ακούσει ποτέ και η περιέργεια για το πως θα τραγουδήσει τα κομμάτια του Rory ήταν μεγάλη. Από τους πρώτους όμως στίχους του “Wayward Child” φάνηκε όχι μόνο ότι μπορεί να φέρει εις πέρας το έργο του, αλλά και ότι η φωνή του, τουλάχιστον στα αφτιά μου, έφερνε πάρα πολύ στον Rory! Αφού διαλύθηκε με κάθε επισημότητα η οποιαδήποτε αμφιβολία μπορεί να είχα, από εκεί και πέρα αφέθηκα όπως και όλος ο κόσμος στις μαγικές μουσικές του Gallagher. Τον έτερο κιθαρίστα, Paul Rose, ο οποίος είχε βραβευθεί από τον ίδιο τον Gallagher ανάμεσα σε 1000 κιθαρίστες, τον έψαξα πριν το live και είναι αυτό που λέμε μεγάλη παιχτούρα. Θα μου πει κάποιος “ποιους θα έπαιρνε μαζί του ο McAvoy;”. Τίποτα τυχαίους; Φυσικά όχι. Καλά για τον ίδιο τον McAvoy, δε χρειάζεται να πούμε κάτι. Δίπλα στον Rory από την αρχή, πίσω στο μακρινό 1971 και σε όλες τις δισκογραφικές δουλειές του, κρατάει με τους φίλους του, το θρύλο του Ιρλανδού μουσικού εδώ και 22 χρόνια ζωντανό. Στιβαρός αλλά κεφάτος καθ’ όλη τη διάρκεια της συναυλίας, έδινε το ρυθμό, παίρνοντας μάλιστα το μικρόφωνο για μερικά κομμάτια. Από πίσω του, ο Brendan O’ Neill – drummer του Rory στις 3 τελευταίες δουλειές του – άνετος και με άψογη απόδοση.
Ο κόσμος ιδιαίτερα εκδηλωτικός καθ’ όλη τη διάρκεια της σχεδόν δίωρης συναυλίες ειδικά όσο φτάναμε προς το τέλος, και δη την τελευταία τετράδα κομματιών – “Tattoo’d Lady”, το μαγικό “A Million Miles Away” στο οποίο η μπάντα έδωσε τα ηνία στον κόσμο για να τραγουδήσει, “Bad Penny” και το “γηπεδικό” “Shadow Play” με το οποίο η μπάντα μας καληνύχτισε – προσωρινά – και επέστρεψε τελικά για έναν απόλυτο live ύμνο, το “Bullfrog Blues”.
Μία πολύ όμορφη βραδιά, με τραγούδια που όλοι έχουμε αγαπήσει και όλοι έχουμε τραγουδήσει σε κάποια φάση της ζωής μας. Για κάποιους από εμάς βέβαια αυτή η φάση μάλλον κρατάει λίγο παραπάνω. Ελπίζω οι Band Of Friends να επιστρέψουν και του χρόνου στην Ελλάδα γιατί όπως έγραψα και στην αρχή πρόκειται περί μίας γιορτής της μουσικής.
Δε θα μπορούσα όμως να κλείσω αυτό το κείμενο χωρίς να κάνω μια ιδιαίτερη αναφορά στο Σίμο Παυλίδη, διοργανωτή των συναυλιών των Band Of Friends στην Ελλάδα. Βασικά ο όρος διοργανωτής είναι μικρός για τη συγκεκριμένη περίπτωση. Ο Σίμος σαν ένας πολύ καλός οικοδεσπότης, μας υποδέχτηκε στο σπίτι του που το περασμένο Σάββατο ήταν το Eightball, μας συμπεριφέρθηκε με τον καλύτερο τρόπο και στο τέλος αντί να τον ευχαριστούμε εμείς, μας ευχαριστούσε αυτός για την στήριξη.
Σίμο το ξέρω ότι πριν το live τα λέγαμε για χαβαλέ αυτά που έγραψα στις παραπάνω γραμμές αλλά ισχύουν απόλυτα. Χάρις σε σένα έχουμε τη δυνατότητα όλα αυτά τα χρόνια να βλέπουμε τους συνεργάτες του Rory Gallagher και να ακούμε τις μουσικές του. Οπότε ναι, το ευχαριστώ είναι από όλους εμάς προς το πρόσωπο σου και τους συνεργάτες σου! Ευχαριστούμε!
Για το Rockoverdose,
Απόστολος “Astaldo” Πανταζόγλου
Comments
