Επισήμως εμείς οι παραμένοντες στην Αθήνα μπορούμε να πούμε καλή συναυλιακή σεζόν καθώς δεν είχαμε την δυνατότητα να παραβρεθούμε σε Βόλο και Ρέθυμνο στα φεστιβάλ που όπως έμαθα, πραγματοποιήθηκαν με μεγάλη επιτυχία. Σίγουρα κατά πολύ μας στεναχώρησε η ακύρωση αρχικά των Dodheimsgard και σε ότι αφορά τη βραδιά που θα βλέπαμε στην Τεχνόπολη στο Γκάζι, την αιφνίδια ακύρωση της εμφάνισης των Timo Tolkki’s Strato, την οποία πάρα πολλοί περίμεναν και μάλιστα θα ήταν και η πρώτη συναυλία που θα έδινε το νεοσύστατο σχήμα. Δε μπορούν να είναι όλα όπως τα θέλουμε πάντα, αλλά ακόμα κι έτσι το Line-up ήταν δυνατό εκ των προτέρων και υποσχόταν πολλές συγκινήσεις. Το κοινό παρότι η Αθήνα είναι ακόμα επιεικώς άδεια από κόσμο παρότι έχουμε μπει στο Σεπτέμβρη, τίμησε το συμβάν και πάνω από 1.000 άτομα δώσανε το παρόν. Κεντρικότατο κι άκρως προσβάσιμο σημείο η Τεχνόπολη και το Γκάζι, άρα ελλιπείς οι δικαιολογίες για τυχόν μη προσέλευση από αυτούς που πραγματικά ήθελαν να έρθουν έτσι αφήνουμε κατά μέρος όλα αυτά και ας εστιάσουμε σε αυτά που πραγματικά έχουν ουσία και ας ευχηθούμε να κυλήσει όλη η συναυλιακή σεζόν ως το καλοκαίρι ομαλά και να δούμε όσο περισσότερες και καλύτερες μπάντες είναι δυνατό, σταυρώνοντας τα δάχτυλα.
Την βραδιά άνοιξαν οι πάρα πολύ ενεργητικοί και άκρως προετοιμασμένοι για τη βραδιά Lazy Man’s Load. Stoner ηχητικό ηχόχρωμα κατά το πλείστον χωρίς όμως να περιορίζονται στις νόρμες του είδους, τα παιδιά βγαίνουν με ορμή, χαρά και ανεμελιά και από την αρχή καταφέρνουν να πάρουν με το μέρος τους το κοινό και αυτό είναι κάτι πολύ βασικό για την μπάντα που εμφανίζεται πρώτη, καθώς μπορεί να «τραβήξει» τη βραδιά με θετική αύρα, την οποία σίγουρα οι Lazy Man’s Load πρόσφεραν. Μπορεί να μην παίξανε πάρα πολύ, αλλά παίξανε με δύναμη, ουσία και όντας φοβεροί παίκτες. Το προ διετίας άλμπουμ τους “All Hat No Cattle” είναι από τα πολύ όμορφα άλμπουμ των τελευταίων ετών στην Ελληνική σκηνή και τα κομμάτια του αποδίδονται όπως πρέπει. Το κοινό το οποίο είναι ήδη αρκετό από την αρχή δείχνει να γουστάρει και όσο προχωρούσε η εμφάνιση τους, χάρισε απλόχερα το χειροκρότημα στα παιδιά που όντως το άξιζαν με το παραπάνω. Αυτό που μου έκανε πολύ καλή εντύπωση ήταν η άνεση τους καθώς μόνο άγχος δεν έδειξαν με την παρουσία τους στην αρχή, η πολύ καλή επαφή τους με το κοινό και το γεγονός ότι τα δώσανε όλα από την αρχή. Πάντα τέτοια παιδιά και σ’ανώτερα!
Σειρά για μια πρωτιά στη χώρα μας, καθώς για πρώτη φορά είχαμε τις φοβερές thrashers Nervosa στην Ελλάδα, έχοντας εμφανιστεί την προηγούμενη ακριβώς μέρα στο Metal Union Festival στο Αγρίνιο. Η μπάντα έχει αλλάξει ήδη κατά πολύ με μοναδικό σταθερό μέλος μέσα στα χρόνια την κιθαρίστρια και πλέον και τραγουδίστρια Prika Amaral και δίπλα σ’αυτήν και την Βουλγάρα ντράμερ Mihaela Naydenova, έχουμε δυο δικά μας κορίτσια που άξια μας εκπροσωπούν και στο εξωτερικό. Η Έλενα στις κιθάρες και η Ελίνα στο μπάσο έχουν κάνει τη μπάντα να ακούγεται απροσπέλαστη και είμαστε και ενώπιον του πέμπτου δίσκου ονόματι “Jailbreak” ο οποίος θα βγει στα τέλη του μήνα και μάλιστα ακούσαμε και τρία κομμάτια από αυτόν. Βγήκαν μάλιστα με νέο κομμάτι, το “Seed Of Death”, αν μη τι άλλο αυτό δείχνει ένα άλφα θάρρος. Ακούσαμε τα επίσης νέα “Endless Ambition” και το ομότιτλο “Jailbreak” κι από παλιότερα έπη τα “Death!”, “Kill The Silence” και “Masked Betrayer”, ενώ τη μερίδα του λέοντος όπως ήταν λογικό είχε το προηγούμενο άλμπουμ τους “Perpetual Chaos”, όπου μαζί με το ομότιτλο κομμάτι ακούσαμε τα “Kings Of Domination”, “Genocidal Command”, “Venomous”, “Guided By Evil” και το “Under Ruins” που έκλεισε την εμφάνιση τους που κράτησε λίγο παραπάνω απ’όσο περιμέναμε.
Αυτό που είναι εξ’αρχής ευδιάκριτο είναι το πόσο καλή χημεία έχουν μεταξύ τους οι τέσσερις κοπέλες. Μπορεί να προέρχονται από διαφορετικές χώρες αλλά μιλάνε την ίδια μουσική γλώσσα. Το γεγονός ότι η μπάντα έχει πλέον ως βάση τη χώρα μας ενίσχυσε κατά πολύ το θερμό της υποδοχής, με όλες τους να «καρφώνουν» τα όργανα τους και να παίζουν με περίσσιο πάθος. Η αλλαγή στα φωνητικά με την Prika να παίρνει τα ηνία θα μπορούσε να ίσχυε εξ’αρχής στο συγκρότημα και όπως είπα στην τρόπον τινά «αρχηγό», η απόφαση της ήταν σοφή. Επίσης της ανέφερα ότι με τις δυο συμπατριώτισσες μας είναι σε πολύ καλά χέρια, το οποίο παραδέχτηκε μ’ένα λαμπερό χαμόγελο. Μοναδικό «παράπονο» θεωρώ ήταν ο ήχος, ο οποίος ειδικά στα τύμπανα τόνιζε πολύ το μπάσο και υπερσκέλιζε κάπως τα ταμπούρα σε σχέση με τη μπότα και μας στέρησε έξτρα πώρωση από την εμφάνιση τους. Κατά τα’άλλα ουδέν μεμπτό σε μια εμφάνιση που πιστοποίησε γιατί οι Nervosa έχουν μέλλον και γιατί βάζουν κάτω αυτή τη στιγμή σε διάθεση και απόδοση ακόμα και πολύ ιστορικότερες μπάντες, όχι μόνο του thrash αλλά του ευρύτερου μεταλλικού στερεώματος. Τικάραμε άλλο ένα όνομα στο bucket list και τις περιμένουμε σύντομα σε αποκλειστικό headline show.
Firewind, ο πόλος έλξης για τη βραδιά κακά τα ψέμματα. Ήμουν πολύ περίεργος να τους δω επιτέλους με τον Herbie Langhans στη φωνή και μπορώ με σιγουριά να πω ότι ο ηγέτης Gus G. (Κώστας από’δω κι έπειτα για συντομία και λόγω οικειότητας) έκανε μεγάλη μεταγραφή στο συγκρότημα. Ξεκίνημα με πολύ… «φωτιά» καθώς μπαίνουμε με το “Into The Fire” και καπάκι το κέφι ανεβαίνει άμεσα με τα “Between Heaven And Hell” και “Head Up High” για να συνεχιστεί ακόμα περισσότερο η… πύρινη λαίλαπα με τα “Break Away”, “World On Fire” και “The Fire And The Fury”! ΤΡΟΜΕΡΟΣ ήχος πραγματικά, πεντακάθαρος, δυνατός και με τη μπάντα να δείχνει πιο ανέμελη από ποτέ τα τελευταία χρόνια, και πιστέψτε με έχω χάσει το μέτρημα από το πόσες φορές τους έχω δει (μπορεί να έχω φτάσει και τις 30). Ο Πέτρος στο μπάσο κι ο Jo Nunez στα τύμπανα έχουν δημιουργήσει ένα κραταιό rhythm section, ενώ για τον Κώστα ότι και να πω νομίζω ότι έχουμε φτάσει σ’ένα σημείο που αυτός πρέπει να κρίνει τι γράφουμε κι όχι εμείς να κρίνουμε τι παίζει. Ο Κώστας όμως κάνει κάτι που πρέπει να τονιστεί περισσότερο όλων, καθώς τα χρόνια και οι δίσκοι περνάνε και συνεχίζει να παίζει με χαρά κι επαγγελματισμό.
Η εμφάνιση τους κυλάει σαν νερό με τα “Welcome To The Empire”, “Destination Forever”, “Destiny Is Calling”, ενώ παίζουν κι ένα νέο κομμάτι ονόματι “Salvation Day” (πανέμορφο), πριν πάνε στο κύριο μενού του σετ. “Allegiance”, “Lady Of 1000 Sorrows”, “Mercenary Man” (χαμός), “Rising Fire” (τραντάγματα), “Rising Fire” (έκρηξη) και “Maniac”, την γνώριμη διασκευή του Michael Sembello που πλέον έχει γίνει συνώνυμο των συναυλιών τους και δεν χαλάει ποτέ.
Ένα μικρό διάλειμμα μέχρι να επιστρέψουν δριμύτεροι με το «πολεμικό» “Ode To Leonidas”, ενώ λίγο πριν το νομοτελειακό τέλος με το “Falling To Pieces”, μας χαρίζουν μια «γρετζάτη» διασκευή του “Breaking The Law” των Judas Priest που πιάνει εξαπίνης το κοινό και φυσικά καλωσορίζεται με θέρμη. Χορταστικότατη εμφάνιση μιάμισης ώρας (+/-, δεν κράτησα ακριβή χρόνο) η οποία όχι απλά δεν έκανε κοιλιά, αλλά όσο περνούσε η ώρα ζέσταινε το κοινό και έβαλε γερά θεμέλια για όλες τις συναυλίες που θα ακολουθήσουν. Ίσως η πιο «έξω καρδιά» εμφάνιση της μπάντας τα τελευταία 10 χρόνια χωρίς να θέλω να αδικήσω άλλες σπουδαίες βραδιές τους και μοναδικό «μείον» για μένα προσωπικά και μόνο ότι δεν έπαιξαν τίποτα από το αγαπημένο μου άλμπουμ τους “Few Against Many”. Εμφάνιση μεγάλης μπάντας το δίχως άλλο.
Εύχομαι ολόψυχα σε όλες τις μπάντες μας, καθώς κακά τα ψέματα, και οι Nervosa δική μας μπάντα θεωρούνται πλέον, ότι καλύτερο εν όψει και της νέας σεζόν και τα θεάματα που θα παρακολουθήσουμε στο εναπομείναν 2023 και το πολλά υποσχόμενο 2024 (περιμένετε να δείτε τι θα ανακοινωθεί, θα τρίβετε μάτια και χέρια) να σας κάνουν να φεύγετε με χαμόγελο στο τελείωμα τους. Βλέπετε όλοι και όλες ότι ελάχιστα πράγματα έχουν μείνει κατιτίς όρθια στην καθημερινότητα και ένα από αυτά είναι και οι συναυλίες που όλοι και όλες αγαπάμε, γι’αυτό όσο μπορείτε –δεν είναι εύκολο και το ξέρουμε- να τις στηρίζετε για να ανταποδίδεται και η αγάπη σας για τη μουσική ειδικά. Πάντα τέτοια!
Για το Rock Overdose,
Άγγελος Κατσούρας
Φωτογραφίες: Γιάννης Λιβανός (John Metalman Photography)
Comments
