Το ποιος είναι ο Glenn Hughes, σε ποιες μπάντες και ποιους δίσκους έχει παίξει, τι σημαίνει για την ιστορία του rock και πόσους έχει επηρεάσει, δε νομίζω ότι χρήζει ιδιαίτερης ανάλυσης. Για τις ανάγκες του κειμένου, απλά να αναφέρουμε ότι υπήρξε αναπόσπαστο μέλος της χρυσής περιόδου των Deep Purple, με το “Burn” να θεωρείται κατά γενική ομολογία η σημαντικότερη δουλειά τους, κατά το διάστημα που βρισκόταν στις τάξεις τους. Με το κλασικό αυτό άλμπουμ να κλείνει φέτος 50 χρόνια ζωής, ο κύριος Ηughes έχει ξεκινήσει μια εκτεταμένη περιοδεία, με κομμάτια αποκλειστικά από εκείνη την εποχή του συγκροτήματος, η οποία θα περνούσε από την Αθήνα και το Floyd την περασμένη Παρασκευή και η είδηση της εμφάνισης του μόνο από ανυπομονησία θα μπορούσε να συνοδευόταν στον κύκλο των φίλων του κλασικού rock.
Δέκα ακριβώς έπεσε το intro και λίγα δευτερόλεπτα μετά ο Glenn Hughes και η μπάντα του θα βρίσκονταν στη σκηνή του Floyd. Και τι μπάντα! Οι Soren Andersen (κιθάρα), Ash Sheehan (τύμπανα) και Bob Fridzema (πλήκτρα) μόνο τυχαίοι μουσικοί δεν είναι. Άλλωστε, η λίστα των κατά καιρούς συνεργασιών τους μιλάει από μόνη της. Το να γεμίσεις τα παπούτσια των original μουσικών, που έγραψαν αυτά τα αθάνατα τραγούδια μόνο εύκολο δεν είναι κι όμως αυτοί οι τύποι το καταφέρνουν σε παραπάνω από ικανοποιητικό βαθμό, σχεδόν κάθε βράδυ τις τελευταίες πολλές εβδομάδες.
O Andersen -αν πιστέψουμε τον ίδιο τον Ηughes- είναι “ο καλύτερος κιθαρίστας στο classic rock αυτή τη στιγμή” και βάσει όσων είδαμε, μπορεί να έχει και απόλυτο δίκιο. Παιχταράς και με βαθιά γνώση των ‘70s, διοχέτευσε το πνεύμα των Blackmore και Βolin και ζωντάνεψε στο σήμερα συνθέσεις, που μας συντροφεύουν από μικρά παιδιά. Κομβικότατη και η συμβολή της πιο πρόσφατης προσθήκης, που ακούει στο όνομα Bob Fridzema. Πόσα άτομα της ηλικίας του γνωρίζετε, που παίζουν σε πραγματικό hammond organ και δε χρησιμοποιούν synth προσομοιώσεις; Πόσο μάλλον να έχουν master-άρει τη χρήση του. Ο τύπος πρέπει να είχε τον Jon Lord εικόνισμα όταν μεγάλωνε και έκανε μπαμ το πόσο τον έχει μελετήσει. Σε πολλά σημεία αν έκλεινες τα μάτια σου, είχες την εντύπωση ότι ακούς τον ίδιο τον Lord, σε ανοικτή γραμμή με το υπερπέραν. Ενημερωτικά να πούμε για τον κύριο Ash Sheehan, ότι μεταξύ άλλων είναι συνθέτης, άψογος κιθαρίστας & μπασίστας και συνάμα άριστος χειριστής της τρομπέτας. Απόψε θα έπαιζε τύμπανα, που φέρεται να είναι εκ των δυνατών χαρτιών του.
Η συναυλία πάντως, δεν άρχισε με τους καλύτερους οιωνούς. Ο Hughes θέλησε να ξεκινήσει ορμητικά με το “Stormbringer”, αδυνατώντας όμως να διαχειριστεί φωνητικά τα μέρη του David Coverdale όπως θα έπρεπε. Ο δε ήχος, με ξένισε από το πρώτο δευτερόλεπτο. Τα drums του Ash Sheehan βρίσκονταν σε πρώτο πλάνο και με ένα εκνευριστικό reverb να τα συνοδεύει, λειτουργώντας ηγεμονικά ως προς τα υπόλοιπα όργανα. Τα πράγματα ήταν σαφώς καλύτερα στο “Might Just Take Your Life” που ακολούθησε, με την ερμηνεία του Glenn να μεταμορφώνεται μονομιάς προς το καλύτερο. Αφού “ζεστάθηκε”, το “Sail Away” έμοιαζε παιχνιδάκι για αυτόν, με τους funky ρυθμούς του να groove-άρουν το Floyd από άκρη σε άκρη και τη φωνή του να εντυπωσιάζει με αυτά που είναι ικανή να φέρει εις πέρας στα 72 του χρόνια.
Να υπενθυμίσουμε ότι το live γιόρταζε την 50η επέτειο του “Burn”, οπότε προβλεπόταν να είναι παλιοσχολίτικο. Τη δεκαετία του ‘70, τα επί σκηνής τζαμαρίσματα ήταν κάτι σύνηθες και ο Glenn θέλοντας να μας δώσει γεύση από τη χρυσή εποχή του rock, τα έχει εντάξει πολύ έξυπνα στο πρόγραμμα του. Έτσι το “You Fool No One” μπλέχτηκε πανέμορφα με τα blues, πήρε μια πρέζα από το “High Ball Shooter”, γαρνιρίστηκε με boomer κιθαριστικό solo από τον κύριο Andersen και απογειώθηκε από το ψαρωτικό drum solo του showman Ash Sheehan, που για λίγα λεπτά της ώρας ανέλαβε χρέη frontman και χόρευε το κοινό στους ρυθμούς του.
Όπως είπε και ο ίδιος ο Ηughes, η γοητεία του συγκεκριμένου solo έγκειται στο ότι είναι διαφορετικό κάθε βράδυ και σε καμία περίπτωση τυποποιημένο, για αυτό και πάντα κάνει γκελ στον κόσμο. Ο αειθαλής Glenn Hughes που απέδειξε ότι είναι κύριος, δίνοντας τα εύσημα στο συγκρότημα που τον συντροφεύει σήμερα, αλλά και αποθεώνοντας τα υπόλοιπα μέλη των ΜK III και MK IV των Deep Purple. Μάλιστα, αποκάλυψε ότι πριν από περίπου 15 χρόνια είχε γίνει προσπάθεια για reunion της ΜK III σύνθεσης, η οποία εν τέλει κατέρρευσε, γιατί ο Βlackmore αγνοούσε συστηματικά τις οχλήσεις των υπολοίπων.
Σε κάθε περίπτωση, ξαναβουτήξαμε στα άδυτα της 1973-1976 περιόδου των Purple με τα εμβληματικά heavy blues του “Mistreated”, τον Soren Andersen να κλέβει δικαιωματικά την παράσταση και τον Ηughes να γάζωνει στα φωνητικά μια σύνθεση, που υπό κανονικές συνθήκες φέρει φαρδιά πλατιά την υπογραφή του David Coverdale.
Η βραδιά έκλεισε με δυο κομμάτια από την ΜK IV περίοδο του σχήματος, με το άκουσμα του “Gettin’ Tighter” να σχηματίζει κατευθείαν ένα πλατύ χαμόγελο στα πρόσωπα μας και το jam -με το μαστόρικο μπάσο του Glenn αυτή τη φορά σε πρωταγωνιστικό ρόλο- που μας το σύστησε, να καταγράφεται ως ιδανικό lead in. H κορυφαία στιγμή της βραδιάς όμως, δε θα μπορούσε να είναι άλλη από το αιώνιο “You Keep On Moving”. Εκτελεσάρα, με την ανεπανάληπτη μπασογραμμή του, να παίρνει σάρκα και οστά εμπρός μας, από τα χέρια του ίδιου του Hughes και την αθάνατη φωνή του να μας ανατριχιάζει.
Η αποθέωση δεδομένη και το encore απαραίτητο, όσο και προβλεπόμενο: “Burn” και πύρινη ψύχωση σε ολάκερο το Floyd, για ένα από τα κλασικότερα κομμάτια, που γέννησε ποτέ η rock μουσική. Το -από κάποια ηλικία και πάνω στην πλειοψηφία του- κοινό, το έζησε με την ψυχή του και άκουσε με ιδιαίτερη ευχαρίστηση την υπόσχεση του Glenn Hughes για επιστροφή στα μέρη μας του χρόνου. Ακόμα όμως και κάτι να στραβώσει, την περασμένη Παρασκευή ζωντάνεψε μπροστά μας ένα ένδοξο κομμάτι της ιστορίας του rock κι αυτό είναι κάτι, που δεν ξεγράφει με τίποτα. Όπως επίσης δεν ξεγραφεί όλη η ειλικρινής ευγνωμοσύνη, η αμέτρητη αγάπη, ο ενθουσιασμός και η θετική ενέργεια, που μας μετάφερε. Τεράστιος και gentleman.
Ανταπόκριση: Δημήτρης Σούρσος
Φωτό: Χριστόφορος Φίλης
Setlist:
Stormbringer
Might Just Take Your Life
Sail Away
You Fool No One / Guitar Solo / Blues / High Ball Shooter / You Fool No One / Drum Solo / You Fool No One
Mistreated
Gettin' Tighter
You Keep On Moving
Encore:
Burn
Comments
