Το 2020 φθάσαμε κοντά στην πηγή, αλλά τελικά δεν ήπιαμε νερό, ελέω COVID. Τρία χρόνια μετά οι Idles θα πατούσαν ελληνικό έδαφος, στα αλήθεια αυτή τη φορά. Από τη στιγμή της ανακοίνωσης της εμφάνισης τους μέχρι σήμερα έχουν αλλάξει αρκετά πράγματα, μιας και αυτό που ξεκίνησε ως η μεγάλη συναυλία των Idles, εξελίχθηκε σε πλήρες φεστιβάλ με την προσθήκη και άλλων ονομάτων.
Το φεστιβαλικό κομμάτι της ημέρας βασίστηκε σε μικρά, ευέλικτα σχήματα ενός ή δύο ατόμων, με την έμφαση να δίνεται στον ηλεκτρονικό ήχο. Το ΕBM των Ultra Sunn, αν και πολύ νωρίς για να ξεδιπλωθεί πλήρως εντυπωσίασε, ενώ και η ιδιότυπη synthpop του Rhumba Club, έδειξε να βρίσκει το κοινό της. Το τρίο των Grandmas House έβαλε το rock στην εξίσωση, όντας οι μόνες άμεσα συνδεδεμένες με τους headliners της βραδιάς, post punk και Βristol αφού. Άφησαν υποσχέσεις για το μέλλον, ενώ το hip hop του Cakes Da Killa που ακολούθησε, μάλλον πέρασε και δεν ακούμπησε, ως η odd one out εμφάνιση της βραδιάς. To electro της κινητικότατης Alice Glass ξεσήκωσε αρκετό κόσμο -κυρίως νεαρότερης ηλικίας- στη μεγάλη σκηνή, πριν ξαναβρεθούμε για τελευταία φορά στη μικρή για χάρη του Τζίμη ή αλλιώς Μazoha, το ηλεκτρονικό rock υβρίδιο του οποίου έχει πέραση, εξού και τόσος κόσμος να χορεύει ασταμάτητα γύρω του. Respect γιατί όλο αυτό το υποστηρίζει μόνο με μια κιθάρα και τη φωνή του.
10:10 ακριβώς οι Ιdles βρίσκονταν στη σκηνή, επιβεβαιώνοντας μέχρι αηδίας το κλισέ “‘Άγγλοι στην ώρα τους”. Ένας γνώριμος και βαθύς βόμβος ξεκινά να αντηχεί παρατεταμένα, εξάπτοντας ακόμα περισσότερο την προσμονή του κοινού. Το σπάσιμο της έρχεται με το “Colossus”: “Ι was done in for the weekend. The weekend lasted twenty years.” Τη φωνή του Joe Talbot ενισχύουν εκατοντάδες ακόμα, που ακούγονται κάτω από τη σκηνή. Είχα πραγματικά πολύ καιρό να βρεθώ σε συναυλία με τον κόσμο να τραγουδάει τους στίχους με τέτοια συχνότητα και θέρμη, γεγονός άκρως ενδεικτικό του “γκελ” που έχουν κάνει οι Ιdles στο ελληνικό κοινό.
Στην μεσοδιάστημα μεταξύ των δύο parts του κομματιού, ο Joe χωρίζει το κοινό στη μέση και όταν αυτό πλέον ξανασμίγει, το μείγμα θα είναι εκρηκτικό. Η αλληλεπίδραση με τον κόσμο δε σταματάει εκεί, μιας και ο Μark Bowen έχει βουτήξει στην πλατεία, ήδη από τα πρώτα δευτερόλεπτα της παρουσίας τους επί σκηνής. Στο “Scum” o Joe μας καθίζει όλους κάτω, μόνο για να μας ξανασηκώσει με ορμή, ενώ στη γέφυρα του “Love Song” ο Μark με τον Joe ενώνουν τις φωνές τους για να ερμηνεύσουν -μάλλον για την τρολιά- πασίγνωστα cheesy καψουροτράγουδα (συγκράτησα Celine Dion, Lionel Richie, Cranberries και Μariah Carey), χωρίς πάντως αυτό να πηγαίνει και τόσο καλά.
Βεβαίως, με τους Βρετανούς να παίζουν σα μανιακοί το motorik-ό post punk τους, η συμμετοχή του κοινού, φάνταζε έτσι κι αλλιώς δεδομένη. To pogo, ο χορός και το τραγούδι έδιναν κι έπαιρναν και το σύνθημα “Unity” έδειχνε να παίρνει σάρκα και οστά τριγύρω μου. Σάρκα και οστά νέων (ή νέων στην ψυχή) ανθρώπων, από διαφορετικά background, που έχουν απορρίψει αγκυλώσεις και προκαταλήψεις του παρελθόντος και θέλησαν να ενώσουν τις ηχηρά τις φωνές τους υπό τους ήχους των Ιdles.
Ήχοι ορμητικοί, με την punk φλόγα να εμπεριέχεται μέσα τους, τον όγκο του noise rock να ξεπροβάλλει συχνά πυκνά από τις κιθάρες των Μark Bowen και Lee Kiernan και τον επιληπτικό ρυθμό του μπάσου του Adam Devonshire να κυριεύει τα κορμιά μας.
Δεν έλειψαν βεβαίως και οι πιο ατμοσφαιρικές στιγμές, με τα “The Beachland Ballroom” και “A Hymn” να δείχνουν μια διαφορετική όψη του σχήματος από το Bristol, που είναι λογικό να μην παίρνει μεγάλο χώρο στις ζωντανές εμφανίσεις τους. Και αυτή η ενότητα του live αγκαλιάστηκε από τους παρευρισκόμενους, με τον προσήκοντα πάντα τρόπο, μαζεύοντας εξάλλου δυνάμεις για τη θύελλα, που οι Idles είχαν σκοπό να εξαπολύσουν στο τελευταίο μέρος της συναυλίας.
Πόλεμος πραγματικός στο “War”, αλλά και φρενήρεις ρυθμοί από τον Jon Beavis στα τύμπανα, στην power violence λαίλαπα του “Wizz”. Η τελική τριάδα κομματιών θα ήταν ακόμα πιο βροντερή: Όχι μόνο γιατί τα “Never Fight A Man With A Perm” (του οποίου το ρεφρέν “Concrete To Leather” έγινε σύνθημα στα στόματα των παρευρισκομένων), “Danny Nedelko” και “Rottweiler” είναι σύγχρονοι post punk ύμνοι, αλλά και γιατί παιρνούν καθαρά μηνύματα εναντίον της τοξικής αρρενοπότητας, του ρατσισμού και του φασισμού. Μηνύματα που υπογραμμιστήκαν και από τον frontman τους κατά τη διάρκεια του σύντομου, αλλά θερμού χαιρετισμού του προς το ελληνικό κοινό.
Το χρονόμετρο στο πλάι της σκηνής από 90 λεπτά που έδειχνε στην εκκίνηση, είχε ήδη τερματίσει, τη στιγμή που ο Joe Talbot χτυπούσε λυσσαλέα τη βάση του μικροφώνου στο πάτωμα. Οι κιθάρες εκτροχιάζονται, με την εκκωφαντική τους αντήχηση να ενισχύεται από τα συνδυασμένα πλέον χτυπήματα των Beavis και Talbot, ο οποίος στο μεταξύ είχε μετακινηθεί προς τα τύμπανα. Η ολομέτωπη επίθεση θα λυθεί αργά, βασανιστικά και θα πνιγεί μαεστρικά σε τόνους εφέ και θορύβου. Η εμπειρία Ιdles έχει μόλις τελειώσει και ήταν magni-fucking-fique.
Setlist:
Colossus
Car Crash
Mr. Motivator
Mother
Meds
I'm Scum
Crawl!
Divide And Conquer
The Beachland Ballroom
The Wheel
1049 Gotho
Love Song
A Hymn
War
Wizz
Never Fight Α Man With Α Perm
Danny Nedelko
Rottweiler
Για το Rock Overdose,
Δημήτρης Σούρσος
Φωτογραφίες: Αλέξανδρος Καταστρόφος (https://www.instagram.com/alexandros_kat/)
Comments
