Αν η ρήση “το καλό πράγμα αργεί να γίνει” μπορούσε να βρει τον απόλυτο ορισμό της, θα ήταν σίγουρα η περίπτωση των In Flames και μίας headline εμφάνισης τους στη χώρα μας. Τέτοια ασύλληπτη και συνεχής γκαντεμιά πρέπει να μην έχει υπάρξει ξανά με φύγε εσύ/έλα εσύ σκηνικά να αποτρέπουν κάθε φορά με μοναδικά γιωτάδικο τρόπο τον ερχομό τους στην Ελλάδα, όπως συνέβη ανάποδα με τον πρώτο τους ερχομό. Το 2000 στις καθυστερήσεις κυριολεκτικά, πήραν την θέση των Cradle Of Filth στο Rockwave Festival με μία εμφάνιση που έμεινε στην ιστορία ως μέτρο σύγκρισης για ότι βλέπαμε γενικότερα μελλοντικά. Μετά λοιπόν από αφίξεις που δεν έγιναν ποτέ, ήρθε τελικά η Άγια για μία ολόκληρη γενιά ώρα να τους δούμε πέρυσι στο Release Festival σε μία εμφάνιση που λύτρωσε πολύ κόσμο, όχι εφάμιλλη σίγουρα του 2000, αλλά που απέδειξε ότι η μπάντα το έχει με το παραπάνω επί σκηνής. Τύχαμε και στην περίπτωση του ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ καλού δίσκου που κυκλοφόρησαν, καθώς μετά το “Come Clarity” (άλλοι το πάνε πολύ πιο πίσω) οι δουλειές τους είχαν αισθητή πτώση ποιότητας σε σημείο να αναρωτιόμαστε τι έπαθε η πάλαι ποτέ αγαπητή μπάντα και πως κατόρθωναν -διότι περί αυτού επρόκειτο- να ακούγονται κάθε φορά τόσο χάλια.
Το “Foregone” επανέφερε την έμπνευση και την τσίπα και να που 15 μήνες μετά, είχαμε νέα τους εμφάνιση στην Ελλάδα, αυτή τη φορά ως headliners, άρα αυτόματα θα ήταν και η πληρέστερη τους στη χώρα μας και λίγο πριν ξεκινήσουν την φοβερή τους περιοδεία αποκλειστικά για Σουηδόκαυλους στο πλάι των Arch Enemy/Soilwork. Ε λοιπόν, τέτοιο plot twist με συναυλία πιστεύω δεν το έχω βιώσει ξανά στη ζωή μου. Όλοι περιμέναμε να βασιστεί το σετ στις πιο πρόσφατες δουλειές τους, άντε να μας πετάξουν και κάνα τυράκι με 3-4 παλιότερα κομμάτια. Φευ! Το γράφω κι εδώ για να το πιστέψω κι εγώ ο ίδιος, αλλά το ξεκίνημα μοιάζει ένα tribute στη μεγάλη τους καριέρα και μία διάθεση να γραπώσουν το κοινό από το λαιμό. Κάνουν λοιπόν την εμφάνιση τους σε ένα κατάμεστο και έτοιμο ούτως ή άλλως να εκραγεί Floyd και έχουμε και λέμε: “Cloud Connected”, “The Quiet Place”, “Take This Life”, “Deliver Us”. Κροσέ, ντιρέκτ, άπερκατ, κουτουλιά σαν να λέμε… Τρομερός και απίσευτα ορεξάτος Anders Friden, λαμπερά χαμογελαστός Bjorn Gelotte, αυτό μέσα σου λες θα πάει ΚΑΛΑ! Με τους τρεις Αμερικάνους στο πλευρό τους, δημιουργώντας μία πολυεθνική συμμαχία, οι In Flames έχουν βρει το Line-up που σκοτώνει και έχει χημεία.
Ο Chris Broderick είναι η ατραξιόν, τον έχω δει με Jag Panzer, Nevermore, Megadeth ακολούθως, πουθενά δεν ταίριαζε και δεν έμοιαζε τόσο κομβικός και απαραίτητος όσο στους In Flames. Μάλλον το γνωρίζει και ο ίδιος και φροντίζει να το διασκεδάζει, ενώ “καρφώνει” και τα παλιότερα κομμάτια, τα οποία παίζει για πλάκα. Τρομερό το rhythm section με τον Liam Wilson στο μπάσο και τον Tanner Wayne στα τύμπανα και παρότι ο ήχος δεν είναι ιδανικά κρυστάλλινος και έχει ένα ευπρόσδεκτο μπούκωμα, η μπάντα έχει έρθει σε φάση εξιλέωσης της σχέσης της με το Ελληνικό κοινό, το οποίο τους έχει κάνει να πάθουν πλάκα και το βλέπουμε ήδη στις αντιδράσεις τους που είναι ειλικρινείς και μάλλον δεν το πολυπερίμεναν. Αφού θα περάσουν τρία πιο πρόσφατα κομμάτια με τα “Paralyzed”, “In The Dark” και “Voices”, το λόγο παίρνει ο Friden που αρχίζει να μοιράζει πόνο και ποιότητα ατόμου. “Ξέρω ότι για κάποιους από σας τα κινητά σας είναι απαραίτητα, είναι εντάξει αυτό, αλλά αν θέλετε, μπορείτε να ρίχνετε και μία ματιά στη σκηνή, ξέρετε είναι ζωντανή μουσική αυτό και δεν μπορείτε να τη νιώσετε μέσα από τις οθόνες σας”, πετσόκομμα άνευ προηγουμένου, λουτρό αλήθειας και με το σωστό ύφος ώστε να γίνει αντιληπτός.
Συνεχίζει ακάθεκτος: “Θα πάμε πίσω στο χρόνο σε ένα άλμπουμ που ονομάζεται “The Jester Race” το οποίο θα χαρακτηρίσει ως “fucking good I believe” και έρχεται σαν από το πουθενά το “Graveland” (!!!!!) να φέρει σε οργασμό όλους τους άνω των 40 μέσα στο Floyd, σε τρομερή εκτέλεση. “Θα πάμε ένα άλμπουμ μετά, στο “Whoracle” αν το θυμάστε” μας λέει. Πάρε και το “Food For The Gods” με χαμό από κάτω. Τσιμπιέμαι για να το πιστέψω. Συνεχίζει μην έχοντας το Θεό του: “Θα πάμε άλλο ένα άλμπουμ μπροστά μένοντας στα ‘90s σε ένα άλμπουμ ονόματι “Colony” που νομίζω το ξέρετε”. Έχεις και κεφάκια ατιμούτσικο! Αν είναι δυνατόν, παίζουν το “Coerced Coexistence”, ίσως την πιο αουτσάϊντερ επιλογή, ξανά χαμός από κάτω, έχει πέσει το σαγόνι στο πάτωμα κι εκεί που εκρήγνυται όλη αυτή η παρελθοντολαγνεία είναι όταν παίζουν το “Trigger”! Oι Ιn Flames τιμούν πραγματικά και με αποδείξεις τη μεγάλη τους καριέρα, το κοινό έχει μείνει εμβρόντητο χωρίς να ξέρει από που του ήρθαν όλα αυτά τα “All For Me” και “Meet Your Maker” απλά προετοιμάζουν το έδαφος και… 3...2...1… ανάφλεξη! Το “Only For The Weak” δοκιμάζει τις… μπασκετικές ικανότητες όλων, καθώς μιλάμε για άλματα εις ύψος κλάσης air Michael Jordan.
Στην κυριολεξία όλο το Floyd χορεύει εναέρια και μέχρι το τέλος, οι In Flames το πάνε τάπα, “State Of Slow Decay”, “Alias”, “The Mirror’s Truth”, με τον Friden ενδιάμεσα να μη σταματάει να ευχαριστεί το κοινό που εν χορώ φωνάζει το όνομα τους, σε κάποια φάση συγκινημένος θα πει “δεν ξέρω αν μπορείτε να το δείτε στις φάτσες μας, αλλά μας κάνετε πολύ χαρούμενους και σας αγαπάμε πολύ”. Πραγματικά ζωγραφισμένη στο πρόσωπο όλων τους η χαρά, η μάλλον απροσδόκητη γι’αυτούς εμβατηριακή τους αποθέωση και ακολουθεί η τελευταία προτροπή και λουτρό αλήθειας. “Έχουμε άλλα 2 κομμάτια να παίξουμε, δεν είμαστε η μπάντα που θα κάνει ότι φεύγει και ξανάρχεται, δεν τα μπορούμε αυτά. Αλλά αυτά τα 2 κομμάτια θα είναι τα καλύτερα, με αυτά τα 2 κομμάτια θα πάτε σπίτι σε φάση “OOH!” και θα είστε πλήρεις”. Έτσι το “I Am Above” βλέπει την πυρίτιδα του δυναμίτη να στερεύει επικίνδυνα και το τελευταίο κομμάτι είναι ένα που σύμφωνα με τον Friden σημαίνει πολλά γι’αυτόν στιχουργικά και ως της έκπληξης, τελειώνουν με το “My Sweet Shadow” και τελειώνουν και το κοινό που έχει τελειώσει μαζί τους πολλάκις κατά τη διάρκεια της τίμιας, κιμπάρικης 90λεπτης εμφάνισης τους μέσα σε χειροκροτήματα εν μέσω κρότου.
Απίστευτη εμφάνιση, ενδεικτική της διάθεσης των In Flames να ξεπληρώσουν τους Έλληνες για την αγάπη τους και την αναμονή δεκαετιών, είναι σε τρομερή κατάσταση και ήδη ζηλεύω φίλους που θα τους δουν με τα άλλα 2 ανίερα Σουηδικά σχήματα στην προσεχή περιοδεία. Οι In Flames απέδειξαν ότι φοράνε πολύ βαριά φανέλα, και το να σεβαστούν την ιστορία τους με ισορροπία παλαιότερου και νεότερου υλικού αλλά και να μην ξεχάσουν πλήρως τις ρίζες τους, δείχνει ότι έχουν επίγνωση του οπλοστάσιου που διαθέτουν και πως στην καλή τους μέρα, τίποτα δε στέκεται μπροστά τους.
“Collect some stars to shine for you”… εμφάνιση που πραγματικά πήρε όλα τα αστέρια και έφτιαξε ένα μικρό γαλαξία ευτυχισμένων ανθρώπων και που θα την θυμόμαστε για χρόνια ως αστρική προβολή.
Εύγε ρε καλόπαιδα, μας συγκινήσατε!
Για το Rock Overdose,
Άγγελος Κατσούρας
Φωτογραφίες: Αλεξάνδρα Κατσαρού
