Πέμπτη χρονιά για το Into Battle Festival της Eat Metal Records και τιμήσαμε το διήμερο festival από νωρίς καθώς πολλά νέα συγκροτήματα αλλά και βετεράνοι της σκηνής επρόκειτο να εμφανιστούν ενώπιόν μας, είτε για πρώτη φορά είτε για πολλοστή! Το σίγουρο ήταν πως άλλο ένα Παρασκευο-Σαββατοκύριακο θα γέμιζε με πλούσιες μουσικές εμπειρίες ....
Έναρξη με τους Λαρισαίους speed-metalers Leatherhead, οι οποίοι μπήκαν με ... φόρα έχοντας στη setlist τους επιλογές και απ΄το ολόφρεσκο album που κυκλοφορεί σε λίγες μέρες και που το τυχερό κοινό του Into Battle άκουσε ζωντανά. Εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα πολύ αξιόλογο σχήμα με σκηνική παρουσία γεμάτη ενέργεια και πάθος, άνεση αλλά και αξιόλογες συνθέσεις που οδηγούν αβίαστα στο συμπέρασμε πως οι Leatherhead θα είναι από τους πρωταγωνιστές της νέας γενιάς μεταλ-μπαντών εκεί έξω! Ανυπομονούμε να τους ξαναδούμε!
Σειρά είχαν οι πιο ... επικοί Idmon's Aegis, οι οποίοι με περίσια αφοσίωση παρουσίασαν το υλικό τους . Ίσως θα μπορούσαν να ήταν λίγο πιο κινητικοί πάνω στη σκηνή για να δώσουν το κάτι παραπάνω στην όλη σκηνική τους παρουσία, έστω και έτσι όμως μπόρεσαν και μετέδωσαν την ατμόσφαιρα των επικών μελωδιών τους, κερδίζοντας το χειροκρότημα του κόσμου που είτε τους έβλεπε για πρώτη φορά - είτε είναι λάτρης του είδους. Το σίγουρο είναι πως οι Idmon's Aegis είναι έτοιμοι να κυκλοφορήσουν το ντεμπούτο τους οσονούπο και από το δείγμα όσων ακούσαμε ζωντανά θα ικανοποιήσει και τους πιο απαιτητικούς οπαδούς του ατόφιου ατσαλιού!
Οι BUS (The Unknown Secretary) - με το "περίεργο" όνομα, ακολούθησαν στη σειρά του line up της πρώτης μέρας. Ομολογώ πως ήταν έκπληξη της βραδυάς προς το παρόν, καθώς φαίνεται πως κατέχουν και μπορούν να υποστηρίξουν πολύ καλά το υλικό τους αλλά και να σταθούν στη σκηνή με αυτοπεποίθηση, κερδίζοντας με την θετική ενέργειά τους και την επαφή τους με τον κόσμο το θερμό χειροκρότημα!
Mια στροφή πριν το τέλος, είχε φτάσει και η ώρα για τους Sacral Rage, οι οποίοι βγήκαν μάλιστα στη σκηνή ελαφρώς νωρίτερα του προγραμματισμένου. Μπορεί η τελευταία τους δουλειά να κυκλοφόρησε πίσω στο 2018, αλλά ο θόρυβος γύρω από το όνομα τους δεν έχει καταλαγιάσει.
Όταν έχεις κυκλοφορήσει δύο τόσο ποιοτικά άλμπουμ αυτό είναι ως ένα βαθμό αναμενόμενο.
Όταν όμως καταφέρνεις και αποδίδεις αυτό το τόσο τεχνικό παρακλάδι του metal στο οποίο ανήκουν οι Sacral Rage, με τέτοια άνεση και ακρίβεια, έχεις ανεβάσει τον πήχη ακόμα πιο ψηλά.
Αυτό που ξεχωρίζει στους Sacral Rage είναι η οσο το δυνατόν πιο συγκρατημένη χρήση του διπέταλου στα τύμπανα, καθώς οι ρυθμοί τους είναι αρκετά πιο straight και ρέπουν προς το d-beat, δίνοντας έτσι την ευκαιρία στα έγχορδα να λάμψουν πραγματικά και χαρίζοντας την απαραίτητη αμεσότητα στις συνθέσεις τους. Με την αλαφροίσκιωτη παρουσία του υψίφωνου Δημήτρη Καρτάλογλου να οδηγεί το δρόμο τόσο φωνητικά, όσο και από άποψη σκηνικής παρουσίας, οι Sacral Rage για περίπου 50 λεπτά μας πήγαν ένα ταξίδι στο metal χωροχρόνο, που είναι αδύνατο να επαναληφθεί από άλλη μπάντα, αλλά για τους ίδιους αποτελεί δεύτερη φύση.
10 ακριβώς καταλαμβάνουν τη σκηνή οι Γάλλοι μάστορες του παραδοσιακού heavy metal ήχου Sortilège μπαίνοντας με τα μπούνια με “Amazon” και “D’Ailleurs”, δυο ιστορικές συνθέσεις από την πρώιμη εποχή του σχήματος. Ο Christian “Zouille” Augustin και η παρέα του δείχνουν από τα πρώτα δευτερόλεπτα ότι δεν έχει έρθει να παίξει. Η φωνή του τύπου μπορεί να βγαίνει κάπως πιο γρεζαριστή ζωντανά, αλλά κατά τ’άλλα είναι κρύσταλλο. Κάθε κίνηση του και πόζα, όργωνε όσο μπορούσε τη μικρή σκηνή του Κυττάρου, ενώ παράλληλα ήταν άσος και στην αλληλεπίδραση με το κοινό. Αν τώρα είναι 66 χρονών και “το έχει” σε αυτό το επίπεδο, αναρωτιέται δικαίως κανείς πως θα ήταν να τον βλέπαμε στα νιάτα του. Όμως και η μπάντα που έχει στήσει γύρω του τα τελευταία χρόνια σαρώνει: Ένας κι ένας επίλεκτοι, με μπετόν αρμέ rhythm section από τους Sébastien Bonnet & Clément Rouxel και ογκώδεις κιθάρες από τον Olivier Spitzer. Δε θα μπορούσα όμως να μην ξεχωρίσω λίγο περισσότερο τον Bruno Ramos, ο οποίος τόσο τεχνικά, όσο κι από άποψη tone είναι στο κορυφαίο επίπεδο. Πραγματικά απόλαυση να τον βλέπεις να shred-άρει σε νεότερα κομμάτια όπως το “Phoenix” και “Le Sacre Du Sorcier” -που ακολούθησαν αμέσως μετά-, αλλά και να βάζει την πινελιά του στο κλασικό υλικό της μπάντας.
Από εκεί και πέρα βουτήξαμε στα αθάνατα ‘80s με τους Sortilège να μας παρουσιάζουν άψογες εκτελέσεις αγαπημένων κομματιών και το κοινό από κάτω να λατρεύει κάθε δευτερόλεπτο, με υψωμένες γροθιές και sing alongs. Στο τελευταίο τρίτο της εμφάνισης τους έγινε μια στροφή και σε πιο πρόσφατες συνθέσεις, που μπορεί να μη γνώρισαν την ίδια ανταπόκριση με τα classics, αλλά αγκαλιάστηκαν εξίσου θερμά. Άλλωστε, ποιος μπορεί να αρνηθεί ότι τα “Poseidon”, “Derrière Les Portes De Babylone”, Toujours Plus Haut” ή το “Vampire” π.χ. είναι υλικό Α’ κλάσης;
Σπέσιαλ καταστάσεις είχαμε και στο κλείσιμο της βραδιάς με τον ύμνο ύμνων “Mourir Pour Une Princesse” να τραγουδιέται σε άπταιστα γαλλικά από πάρα πολύ κόσμο και φυσικά να γίνεται ο χαμός που αρμόζει στο ομώνυμο κομμάτι, το οποίο έγραψε τον πανηγυρικό επίλογο της πρώτης ημέρας του φετινού Ιnto Battle.
Setlist:
Intro
Amazone
D'ailleurs
Phoenix
Le Sacre Du Sorcier
Chasse Le dragon
Messager
Marchand D'hommes
Poseidon
Délire D'Un Fou
Civilisations Perdues
Progéniture
Derrière Les Portes De Babylone
Le Cyclope De L'étang
Toujours Plus Haut
Vampire
Quand Un Aveugle Rêve
Trahison
Mourir Pour Une Princesse
Sortilège
DAY 2
Ημέρα δεύτερη για το φετινό Into Battle και με αρκετό κόσμο να έχει φθάσει στο Κύτταρο από νωρίς για να στηρίξει, προοικονομώντας ιδιαίτερα θετική την εξέλιξη της βραδιάς. Ανυποψίαστοι οι παρευρισκόμενοι εκτίθενται σε κάποιoυς κακόγουστους trance ήχους, οι οποίοι μάλλον λειτούργησαν ως intro για τους Ηailsteel. Η heavy metal λύτρωση επήλθε με τις πρώτες νότες του εναρκτήριου “Game Over” από το ντεμπούτο τους “Raw Rapid Aggressive”. Δίσκος που δεν τιμήθηκε ιδιαίτερα, μιας και η τετράδα θέλησε να τεστάρει στη σκηνή το νέο ακυκλοφόρητο ακόμα υλικό της, το οποίο έδειξε ότι βρίσκονται στο σωστό δρόμο. Με νεανική ενέργεια και ορμή να τους οδηγεί -απαραίτητο συστατικό του heavy metal- μας κέρασαν αχαλίνωτο speed metal νέας εσοδείας, αλλά και τα ήδη αγαπητά στους οπαδούς τους “Violence Of Law”, “Warrior Of The Sea” , “Raw Rapid Agressive” και “Hailsteel”, το οποίο έκλεισε και το set τους. Είχα παρακολουθήσει το συγκρότημα σε παλαιότερο Μetal Solidarity και ήδη είχα σχηματίσει θετική εικόνα για τα παιδιά, αλλά με την εμφάνιση τους το Σάββατο και με σαφώς καλύτερο ήχο να τους υποστηρίζει, τολμώ να πω ότι με ενθουσίασαν. Δεν πέρασαν απαρατήρητες και οι αναφορές τους στην υπόθεση του Μοχάμεντ Καλμάν, αλλά και το ναυάγιο στα ανοικτά της Πύλου, πράγμα που μου δίνει ακόμα ένα λόγο να τους χειροκροτήσω. Μάγκες σε όλα.
Δεν άργησαν και οι Γρεβενιώτες Dark Nightmare να ανέβουν στη σκηνή του Κυττάρου, τους οποίους το κοινό υποδέχθηκε με ιδιαίτερη θέρμη. Η σκοτεινή τους ματιά πάνω στο επικό/λυρικό heavy metal έχει φανατικούς οπαδούς, που δεν έχαναν ευκαιρία να boost-άρουν τη μπάντα και ειδικότερα στα παλαιότερα κομμάτια τους, έγινε ένας μικρός χαμός. Μπορεί να άνοιξαν με τα “Tears From The Sky” και “Hold Me In The Light” από το πιο πρόσφατο “Beyond The Realms Of Sorrow”, έκαναν όμως μια όσο το δυνατόν εμπεριστατωμένη ανασκόπηση της δισκογραφίας τους, με υλικό από όλες τις δουλειές τους, αλλά με μια παραπάνω έμφαση στο ντεμπούτο τους “The Human Liberty”, που εκπροσωπήθηκε από τα “Ιnvaders”, “Hawks Of War” & “Dragonlakes”, συνθέσεις που έχουν αντέξει στο χρόνο κι εξακολουθούν να παθιάζουν κόσμο στις ζωντανές τους εμφανίσεις. Με έξτρα βοήθεια στα δεύτερα φωνητικά και τον ήχο σύμμαχο ικανοποίησαν φανατικούς και μη, επαναβεβαιώνοντας ότι αποτελούν κραταιά δύναμη στον εγχώριο heavy metal ήχο.
Να σου και οι Βρετανοί Trojan, οι οποίοι περισσότερο σε πολιορκητικό κριό παρέπεμπαν παρά σε “Δούρειο Ίππο”, μπαίνοντας γκαζωμένοι με το “Bring Out Your Dead”. Έχοντας επιστρέψει στην ενεργό δράση τα τελευταία χρόνια με ανανεωμένο lineup φαίνεται ότι έχουν “ξανανιώσει”, γιατί δε μπορώ να δικαιολογήσω κάπως αλλιώς τέτοιο νεύρο και τέτοια φούρια από ανθρώπους στην ηλικία τους. Με όπλα τη βαρβάτη φωνή του Graeme Wyatt, τις υπερηχητικές riff-άρες του Pete Wadeson και βαριά την κληρονομιά του “Chasing The Storm” -που ακούστηκε σχεδόν ολόκληρο- εξαπέλυσαν στα αυτιά μας 13 συνθέσεις ωμού speed-αριστού heavy metal και έδειξαν στη νεώτερη γενιά πως γίνεται η δουλειά. Έχοντας κάνει τη μαγκιά να χωρέσουν στο set τους το “Killing The World” από την εποχή των Τalion λίγο πριν, έκλεισαν με το μπαχαλάδικο “Aggressor”, προς τέρψιν όλων των speed metal freaks, που βρίσκονταν στο χώρο. Κάτι αρκετά παραπάνω από τίμια εμφάνιση, από ένα σχήμα που τίμησε και με το παραπάνω το cult status του και -εδώ που τα λέμε- έβαλε και χρήματα από την τσέπη του για να καταφέρει να παίξει στην Αθήνα. Respect.
Ένα ακόμα ηρωικό κεφάλαιο στον τόμο “Wotan συναυλίες στην Ελλάδα” ήταν έτοιμο να γραφτεί με κόσμο και μπάντα έτοιμοι σαν από πάντα να ξανασμίξουν. Δεν έχει νόημα να απαριθμήσω κομμάτια και setlist, μιας και ό,τι και να έπαιζαν θα αποθεώνονταν ούτως ή άλλως. Είναι τέτοια η σχέση που έχουν αναπτύξει με το ελληνικό κοινό, που ξεπερνά τα όρια μιας απλής συναυλίας. Εδώ υπάρχει αμοιβαία εκτίμηση και συναίσθηματα τέτοια που θα ανεβάσουν αυθόρμητα κόσμο επάνω στη σκηνή κατά τη διάρκεια της διασκευής τους στο “Battle Hymn” των Μanowar και θα φέρουν το Γρηγόρη Βαρσάμη δίπλα τους να απαγγείλει κατά τη διάρκεια του “Thermopiles”.
Ο -πάντα σε άψογη φωνητική φόρμα- Vanni Ceni σίγουρα θα δυσκολευόταν να ακούσει τη φωνή του στις πρώτες σειρές από το τραγούδι του κόσμου, με τον Salvatore Oliveri στο μπάσο να απολαμβάνει κάθε στιγμή, χτίζοντας το υπόβαθρο των επικών συνθέσεων της μπάντας, καθώς o Mario Degiovanni μασούσε ατάραχα την τσίχλα του, την ώρα που κεντούσε τις επουράνιες λυρικές μελωδίες στην κιθάρα του, οι οποίες μετέφεραν νοερά τους πιστούς τους φίλους στη Valhalla. Τα υπερκλασικά “Lord Of The Wind” & “Iron Shadows” έγραψαν τον θριαμβευτικό επίλογο, με την πένα πάντα παρά χείρας, ετοιμοπόλεμη για το επόμενο κεφάλαιο, που σύντομα θα γραφτεί.
Το πρόγραμμα είχε ελαφρώς ξεφύγει, αλλά κανείς δεν υπήρχε περίπτωση να κουνηθεί από τη θέση του, καθώς η ώρα για το πιο “καυτό” όνομα του διημέρου πλησίαζε όλο και εγγύτερα. Οι Σουηδοί Enforcer είναι ίσως το μεγαλύτερο όνομα της NWOTHM φάσης και παρότι είναι χρόνια στην πιάτσα βρίσκονται ακόμα στη δημιουργική τους ακμή. Μπορεί από άποψη lineup να μη θυμίζουν σε πολλά την μπάντα που είχαμε πρωτοδει πίσω στο 2010, ο ηγέτης Οlof Wikstrand (φωνητικά/κιθάρα) όμως φροντίζει να κρατιέται η σημαία του heavy metal όσο ψηλότερα γίνεται. Με υπηρεσιακό τελευταίας στιγμής τον -κατά τ’άλλα εξαιρετικό- Fabio Alessandrini στα drums, υπήρχε μια μικρή αμφιβολία σχετικά με το δέσιμο της μπάντας, η οποία διαλύθηκε πανηγυρικά ήδη από τα πρώτα δευτερόλεπτα του “Destroyer”, που άνοιξε σαν χείμαρρος την εμφάνιση τους και συνεχίστηκε εξίσου ορμητικά με τα “Undying Evil” & “Unshackle Me”. Αμέσως μετά, ο Οlof απευθύνεται για πρώτη φορά στο κοινό και προλογίζει το γραμμένο για ατελείωτα sing alongs “From Beyond”, το οποίο φυσικά και λειτουργεί σαν αυτοεκπληρούμενη προφητεία, με όλο το Κύτταρο να τραγουδά στο ρεφρέν του.
Η συνέχεια του live κύλησε όπως έπρεπε: με τον ήχο τσιτωμένο όσο δεν πάει -αλλά με τη μέγιστη δυνατή ευκρίνεια για τα decibel που είχαν πιάσει- τη μπάντα να παίζει στα κόκκινα συνεχώς και το κοινό απο κάτω να στήνει αυτοσχέδια heavy metal μπάχαλα. Η μόνη χαλαρή στιγμή της βραδιάς υπήρξε το “Nostalgia”, όπου οι τέσσερεις ξανθομάλληδες πήραν μερικές πολύτιμες ανάσες, μιας και η εμφάνιση τους είχε μπόλικα γκάζια. Και πως να μην έχει, όταν το μεγαλύτερο κομμάτι του set τους βασίζεται στα “Diamonds”, “Death By Fire” και “From Beyond”, ενώ οι αλήτες έβαλαν και τα “City Lights” και “Scream Of The Savage” από το ντεμπούτο τους “Into The Night” στην εξίσωση, για maximum effect.
Στο τελευταίο κομμάτι της εμφάνισης τους δε, όταν έβγαλαν από τα μανίκια τους φουλ του άσου (“Take Me Out Of This Nightmare”, “Death Rides This Night”, “Katana” & “Midnight Vice”), επήλθε οριστική διάλυση με άγριο headbanging, moshing, τραγούδι, ό,τι θες.
Οι Σουηδοί έχουν βρει τη χρυσή τομή μεταξύ ψυχής και -καλώς εννοούμενου- επαγγελματισμού και πορεύονται διαλύοντας τα πάντα στο πέρασμα τους. 23 κομμάτια και 100 λεπτά μετά άφησαν τη σκηνή απόλυτοι θριαμβευτές, κλείνοντας με τον καλύτερο τρόπο την πέμπτη και για ακόμα μια φορά επιτυχημένη εκδοχή του Into Battle. Εμείς κρατάμε μέσα μας τα όσα όμορφα ζήσαμε αυτές τις δύο ημέρες και κοιτάμε στο μέλλον προς νέες ανάλογες “μάχες”.
Setlist:
Destroyer
Undying Evil
Unshackle Me
From Beyond
Live For The Night
Searching For You
Zenith Of The Black Sun
Roll The Dice
Coming Alive
City Lights
Scream Of The Savage
Nostalgia
Mesmerized By Fire
Running In Menace
Guitar Solo
Hell Will Follow
Drum Solo
Run For Your Life
Take Me Out Of This Nightmare
Bells Of Hades
Death Rides This Night
Katana
Midnight Vice
Για το RockOverdose,
Δημήτρης Σούρσος
Photos DAY1: Χριστόφορος Φίλης - @christof_filis_photography
Photos DAY2 : Δήμητρα Κοένκα - D.Koenka Photography
Comments
