Toν περιμέναμε καιρό τον συναυλιακό ερχομό των Jethro Tull στην Αθήνα. Στα πλαίσια του φεστιβάλ "Στη Σκιά των Βράχων 2022", στο Μελίνα Μερκούρη, θα βλέπαμε ξανά, όπως και το 2019, το θρυλικό αυτό συγκρότημα με ηγετική μορφή τον Ian Anderson να μας παρουσιάζει κομμάτια της ανεκτίμητης δισκογραφίας της μπάντας και να τιμά όλη την κληρονομιά της.
Αφού ενημερωθήκαμε πως οι μουσικοί επιθυμούσαν τη μη χρήση κινητών και κάμερας, προκειμένου να είναι συγκεντρωμένοι στο έργο τους, η ώρα πήγε 9.00 και τα φώτα έσβησαν. Ένα βίντεο ξεκίνησε να παίζει με θέμα την ιστορία του progressive rock. Bλέπετε, ο τίτλος της τρέχουσας περιοδείας των Jethro Tull είναι The Prog Years και αυτό ακριβώς μας παρουσιάστηκε στην οθόνη. Μερικά από τα κλασσικότερα εξώφυλλα του προοδευτικού rock και των μεγαλύτερων ονομάτων του είδους (Yes, Genesis, Pink Floyd, Emerson, Lake & Palmer, Gentle Giant), αλλά και του metal (“Metropolis Pt. 2: Scenes From A Memory” από Dream Theater) έκαναν παρέλαση και έδωσαν τη θέση τους σε παλαιότερα στιγμιότυπα από συναυλίες άλλων σπουδαίων ονομάτων, όπως Marillion, Mike Oldfield, Van Der Graaf Generator και The Moody Blues, λειτουργώντας ουσιαστικά σαν εισαγωγή για την είσοδο στη σκηνή των τεράστιων Jethro Tull (του Ian Anderson και μιας ομάδος εξαιρετικών μουσικών για την ακρίβεια).
Συνεπέστατοι, όπως πάντα, οι Βρετανοί ξεκίνησαν την εμφάνισή τους ακριβώς με βάση το πρόγραμμα που είχε ανακοινωθεί. Δηλαδή, 2 μέρη καθαρής μουσικής των 50 λεπτών το καθένα, με ένα διάλειμμα στο ενδιάμεσο των 20 λεπτών. Στο πρώτο μέρος, είχαμε την ευκαιρία να ακούσουμε τραγουδάρες όπως το “Love Story”, μια γρήγορη σύνθεση με έντονο blues στοιχείο, “Living in the Past” με βίντεο από στιγμιότυπα του πρώτου Woodstock να παίζουν στην οθόνη, αλλά και των ίδιων των Jethro Tull, το “Clasp” σαν έκπληξη, το “Mine Is the Mountain” από το ολοκαίνουργιο “The Zealot Gene” και το “Bourrée in E minor” που έκλεισε τον πρώτο κύκλο κομματιών ακριβώς στις 9.50.
Το διάλειμμα ήταν ευκαιρία για λίγο περπάτημα, μιας και ο χώρος κάτω από τους βράχους ήταν αρκετά ψυχρός και βόλτα στο merch της μπάντας. Ξεκινά όμως η δεύτερη πράξη. To κλασσικό pop/prog rock του “Too Old to Rock 'n' Roll, Too Young to Die” κάνει ποδαρικό, το “The Zealot Gene” τιμάται με τα υπέροχα “Mrs Tibbets” και το ομώνυμο, ενώ τα περάσματα των τεράστιων “Aqualung” και “Locomotive Breath” θυμίζουν (για όποιον το ξεχνά, αλλά αμφιβάλλω) γιατί οι Jethro Tull υπήρξαν και εξακολουθούν να είναι από τις πιο ιδιαίτερες μπάντες του προοδευτικού ήχου. Αν δει κανείς τη δισκογραφία τους, δεν μπορεί να μην μείνει έκπληκτος με τον πλούτο, την ποιότητα των συνθέσεων, το πόσο τόνωναν κάθε κυκλοφορία τους με κάτι διαφορετικό και πόσοι πολλοί τρόποι υπήρχαν κάθε φορά για να παρουσιάζονται όντως προοδευτικοί, χωρίς να χάνουν κάπου. Σκληρές κιθάρες, folk και country στοιχεία, jazz, blues και ethnic περάσματα να στολίζουν το rock τους, όλα αυτά τα ακούσαμε στα όσα μας παρουσίασαν οι Βρετανοί, με λίγα λόγια ο ορισμός του art rock.
Ο Ian Anderson είναι από τις πιο ευγενικές, ήρεμες και γλυκιές προσωπικότητες μουσικών που μπορείς να συναντήσεις. Παρά την ηλικία του, η απόδοση και ο ήχος από το φλάουτό του είναι αψεγάδιαστα. Μπορεί να μην ακροβατεί μονίμως στο ένα του πόδι, μπορεί η φωνή του να μην βγαίνει με την ίδια ένταση, αλλά η ψυχή του τα υπερκαλύπτει όλα. Αλωνίζει τη σκηνή, προλογίζει κάθε κομμάτι και δεν σταματά να χαμογελά. Άξιος, όπως καθόλα άξιοι και οι υπόλοιποι μουσικοί που άνετα βγάζουν εις πέρας τα μέρη που κάποτε έπαιζαν τα παλιά, κλασσικά μέλη των Jethro Tull.
Κοντολογίς, ήταν μια αψεγάδιαστη συναυλία, που μου δημιούργησε τα πιο ευχάριστα συναισθήματα. Η επιστροφή του αγαπημένου αυτού συγκροτήματος σημαδεύτηκε με επιτυχία, αν και η προηγούμενη στο Ηρώδειο ήταν πιο μεγαλοπρεπής. Όπως και να ‘χει και στην επόμενη, αν υπάρξει, θα είμαστε εκεί. Sir Ian, ευχαριστούμε για όλα.
Για το Rock Overdose,
Mιχάλης Τσολάκος
Φωτογραφίες: Aλέκος Καταστρόφος
Comments
