Rock, Hard, Heavy, ναι, θα τα ακούσεις σαν έφηβος κι αν δεν είσαι αδιάφορος για τη μουσική ή μπουζουκοκέφαλος θα ενδώσεις στις πλούσιες ομορφιές τους. Το ίδιο και για την Blues, την Jazz, τις μουσικές του κόσμου.
Μεσαιωνική, Αναγεννησιακή, Μπαρόκ, Κλασική μουσική – πάλι, αν δεν είσαι τελείως στόκος θα τους δώσεις κάποια προσοχή.
Προσωπικά, χωρίς να υπάρχει καμία τάση/επιρροή μέσω οικογένειας ή φίλων, αυτές οι μουσικές περασμένων αιώνων – κι όμως ακόμη τόσο μπροστά – πλημμύριζαν με ικανοποιήση αυτό το αλλόκοτο πλάσμα όσο και τα σύγχρονα καλά ακούσματα. Όταν ανακαλύπτεις καλλιτέχνες που πάντρεψαν αυτές τις μουσικές που τις χώριζε απόσταση αιώνων, τους Jethro Tull με το φλάουτό τους, τους Kansas με το βιολί τους, όταν εμβαθύνεις στο Progressive Rock, δεν υπάρχει γυρισμός στα άθλια ακούσματα για τις μάζες των προβάτων.
Oι Kansas κι εγώ
Έφερα τους Kansas στο Λυκαβηττό το 2005, (σε συνεργασία με μεγάλη εταιρία συναυλιών), αφού τους είχα συναντήσει, με επαγγελματικό ραντεβού, μερικά χρόνια πριν στη Γερμανία.
Η πρώτη εκείνη συνάντηση (2001) ήταν στην περιοδεία για το προηγούμενο studio album τους: “Somewhere to Elsewhere” , 16 χρόνια πριν.
Κρατώντας επαφή μαζί τους, μου φαίνεται ακόμη εξωπραγματικό το ότι ακούγαν το cd, (με διασκευές μου σε κομμάτια των Kansas κυρίως), που τους χάρισα στο tour bus της τότε ευρωπαϊκής τους περιοδείας και ο Billy Greer (bass/vocals) να μου στέλνει e-mail με ειλικρινή σχόλια θαυμασμού για τη φωνή μου – ποιος? –η φωνάρα και μουσικάρα των Kansas, Seventh Key/ Streets κ.α., ένας θρυλικός μουσικός.
Κερασάρα στην τούρτα: ακούγοντας οι Kansas το κομμάτι ‘Child of Innocence’ από το εν λόγω cd, το βάλανε στο setlist των συναυλιών τους εκείνης της εποχής, μπορείτε να το δείτε/ακούσετε μάλιστα στο live DVD “Device Voice Drum” (2002). (Μακάρι να έκαναν το ίδιο με ένα άλλο κομμάτι του cd εκείνου, το “A Glimpse of Home” – άπληστε!).
Πραγματοποιημένα όνειρα επιστημονικής φαντασίας του γυμνασιόπαιδου που ακούει από τότε Kansas με το ίδιο πάθος: η συνάντηση, το να τους φέρω στην Ελλάδα για πρώτη και μοναδική φορά, όλα αυτά.
Και τα σχόλια του Billy Greer ισοδυναμούν με μουσικά βραβεία που κανένα κωλοπεροδικό ή σαπιοκάναλο δεν έχει το επίπεδο να ..κατανοήσει καν στην κατρακυλίζουσα μοντέρνα ελληνική «πραγματικότητα». (Βέβαια: το τηλέφωνο (ή το e-mail) δε χτύπησε το 2014 όταν έφυγε ο Steve Walsh από τους Kansas «Έλα Nash, χρειαζόμαστε frontman!», χαχαχα).
Αλλαγή frontman: σωστοί και λάθος τρόποι
Οι Kansas εδώ και 2 χρόνια ζουν μια τεράστια αναζωογόνηση με την προσθήκη νέου frontman – Ronnie Platt, νέου κημπορντίστα - David Manion, και ενός ακόμα κιθαρίστα/συνθέτη - Ζak Rizvi, είναι πλέον 7 άτομα επί σκηνής.
Οι Kansas είναι από τις λίγες περιπτώσεις συγκροτημάτων που διάλεξαν σωστά: πιστεύοντας στη δυναμική τους πήραν τον σωστό άνθρωπο για τη δουλειά, έναν καλό τραγουδιστή με τίμια πορεία και πολύ συγγενικού στυλ με του δικού τους. Κάποιον που σέβεται το υλικό, την ιστορία και αποδίδει «με αλήθεια», πειστικά.
Οι Foreigner επίσης χτύπησαν διάνα επιλέγοντας τον Kelly Hansen, (o Platt είχε κάνει επίσης audition για τους Foreigner).
Οι Journey θεωρώ ότι έγραψαν ιστορία βάζοντας στη μέση της σκηνής τους και μπροστά από το μικρόφωνο τον Φιλιππινέζο Arnel Pineda, βρίσκοντάς τον μέσω Youtube, δίνοντας μάλιστα και ένα δυνατό κοινωνικό μήνυμα: παίρνοντας δηλαδή έναν ‘άγνωστο’: από το βούρκο στην αφρόκρεμα.
Προς μέγιστό μου αποτροπιασμό: οι “Queen”, έτσι, σε εισαγωγικά, (ο Brian May και ο Roger Taylor δηλαδή), ψηφίσανε ‘τηλεόραση’ και tv-talent(less) παίρνοντας αυτό το υποκείμενο που ούτε καν θα κατονομάσω. Αποτέλεσμα: για τα πολλά-πολλά λεφτά των αμερικάνων παραγωγών και μάνατζερ αυτού του ‘tv-karaoke τυπάκου’ έχουν καταντήσει η Queen tribute band αυτού του υποκείμενου, για πάρτη του δουλεύουν. Κι ο τυπάκος, σφαγιάζοντας το ένδοξο ρεπερτόριο, αν και έχει αηδιάσει πολλούς από τους φίλους των Queen, είναι τόσο πολυάριθμοι οι φανς της μπάντας, (έχει κι αυτός τους δικούς του τηλεορασόπληκτους), που η κονόμα πάει ρολόϊ.
Παίζουν και σε μέρη που δεν πάει να παίξει σοβαρός άνθρωπος (π.χ.: η πρόσφατη εμφάνισή τους στο Τελ Αβίβ προκάλεσε θύελλα αντιδράσεων) στο βωμό του χρήματος – λες και έχουν ανάγκη.
Παλιότερα, είχαν πάρει τον Paul Rodgers, κλασική φωνή και χαίροντος της εκτίμησης του ίδιου του Mercury. Και να πεις ότι δεν έχουν επιλογές?-όποιον θέλουν παίρνουνε. Ξέρω πόσα παίρνουνε και πόσα παίρνει ο ρούλης στο μικρόφωνο: είναι πολλά τα λεφτά και υπάρχει πολύ δυνατή στήριξη. Χεσ’τους.
Ανανέωση, πλήρους αποδοχής
Οι Kansas πετύχανε πολλά με το νέο καλό τους frontman: πλήρη έγκριση/ικανοποίηση από το σύνολο των φίλων/φαν τους, αφύπνιση των ‘τεμπέληδων’ φανς, αύξηση ενδιαφέροντος/δημοτικότητας, συνεχείς ‘ανακαινίσεις’ στα setlists, και να: νέο δίσκο μετά από 16 χρόνια.
Όχι ότι δεν γίνονταν πράγματα και με τον Steve Walsh: και με ορχήστρα κάνανε DVD, (στο οποίο αποδίδει μια χαρά στα φωνητικά), και Documentary DVD – απ’ την άλλη όμως: ούτε νέο υλικό και μια χρόνια υποβόσκουσα γκρίνια. Αφού είδαν κι απόειδαν με τον αρνητισμό του οι υπόλοιποι τέσσερεις ως ‘Native Window’ έβγαλαν ένα όμορφο album το 2009 – τραγουδάει ο Billy Greer.
Ναι, oυσιαστικά οι Kansas βγάλανε δίσκο χωρίς τον Walsh.
Κάτι η ‘βαριά’ παρουσία του Steve επί σκηνής, κάτι κάποιες ψιλο-ψηλές νότες που ή χαθήκανε ή δεν είχε τη διάθεση να πιέσει τον εαυτό του να τις βγάλει (το πιστεύω αυτό). Υπήρχε μια γκρίνια.
Και όντως, υπήρχαν κι άλλα εσωτερικά θέματα.
(Προσωπικά: ακόμα κι αν ο Steve σερνότανε παράλυτος στη σκηνή και γρύλιζε, (βλ. Dokken), είναι ο original και: respect. Η αλήθεια είναι ότι ποτέ δεν έχασε και τελείως τη φωνή του ο Walsh όπως ο Plant (από το 1973) ή ο Coverdale (από το 1994 – με μια μικρή/σχετική επανάκαμψη για 2003-2005).
Για οποιουσδήποτε λόγους και να έφυγε ο Walsh, (συμβόλαια, καλλιτεχνικοί λόγοι ή οτιδήποτε άλλο), έφυγε φιλικά, προειδοποιημένα, να κανονίσουνε κι οι υπόλοιποι την πορεία τους.
Δεν έχει ακουστεί βαριά κουβέντα από καμία μεριά. Κύριοι.
Μάλιστα πρόσφατα, φέτος, εθεάθη να τραγουδάει με ορχήστρες στην Ευρώπη σε Metal/Classical project με τον John Payne (ex.Asia).
Power to Steve Walsh, που φαίνεται κι εκείνος πιο ξεκούραστος και με καλές νότες. Και μακάρι να μας δώσει πάλι κάποιο αριστούργημα όπως το ‘Glossolalia’ (2000). (Καλό και το ‘Shadowman’ (2005)). Περιμένω οτιδήποτε από εκείνον όπως περίμενα κι απ’ τους Kansas.
Kαι να το καινούργιο album.
‘Τhe Prelude Implicit’, το νέο άλμπουμ
Στο εξώφυλλο: ο φοίνικας ξαναφτερουγίζει. Θα πετάξει?
Μπάντες όπως οι Kansas δεν έχουν ν’αποδείξουνε χριστό. Άλλωστε: άλλο το τοπίο των πλούσιων κι ευφορικών ‘70s κι άλλο το διαφορετικό σημερινό τοπίο.
Μια μπάντα όπως οι Kansas, μια κλασική μπάντα, έχει δικαίωμα να βγάλει ακόμη και μαλακία (βλ. Pink Floyd και το πως το λέγανε? “The Endless River”? Έλεος.).
Όμως οι Kansas με το “The Prelude Implicit” που κυκλοφόρησε στις 23 Σεπτεμβρίου, με νέο τραγουδιστή και εξίσου σημαντικό: με νέα πρόσωπα ως συνθέτες, όχι μόνο δεν απογοητεύουν – κάθε άλλο: ικανοποιούν τους φανς με μια δυνατή κυκλοφορία που στέκεται αρκετά πιο πάνω από την κατηγορία «απλά ικανοποιητικό». Τα δύο singles: “With this heart” και “Visibility Zero” είναι κομματάρες και δύο από τα καλύτερα κομμάτια του album. Ακόμη και μόνα τους, τα δυο τους, είναι ένα δυναμικότατο «παρών» της μπάντας – και ως γνωστόν: έχουν να συγκριθούν με αριστουργήματα. Έτσι: εκεί που το “With this heart” πείθει με την πρώτη ακρόαση, (γλυκό γκολάκι απ’ τα αποδυτήρια, δυνατό επίτευγμα), το ‘Visibility Zero’ θα μπορούσε επάξια να σταθεί ακόμη και σε κάποιον από τους σπουδαίους δίσκους τους: κάθε επόμενο άκουσμα του κομματιού σε κάνει λίγο πιο έξυπνο.
Αυτοί είναι οι Kansas που ονειρεύονται οι φανς που λιώνουν τα κλασικά τους άλμπουμς, κι όχι μόνο. Στιχουργικά μάλιστα το ‘Visibility Zero’ στέκεται επικριτικά απέναντι στην πολιτική / τους πολιτικούς, (σε προεκλογική περίοδο για τους αμερικάνους), προσθέτοντας πόντους σε rock credibility.
Zωντανό, ορεξάτο παίξιμο και καλή παραγωγή.
Το bluesy “The unsung heroes” ευτυχώς δε στέκεται εντελώς, στιχουργικά, σε αναμενόμενα αμερικανιάρικα μιλιταριστικά κλισέ, πάει για ευρύτερο νόημα – ο Platt είναι παιδί της ειρήνης, έχει ψυχή και αισθητική – δεν του κάνουν καμιά χάρη τα παλιά μέλη, με την αξία του βρίσκεται στη θέση του.
Το “Summer” είναι επίσης κομμάταρος, ένα ακόμα εν δυνάμει Κansas single για σήμερα/τότε/αύριο.
Στιγμιαία αγαπημένο μου κομμάτι είναι το υπέροχο “Crowded Isolation”. Άλλο ένα δυνατό στιχουργικό statement με τη μουσική που του πρέπει.
Από κοντά ακολουθούν και τα “Rhythm in the spirit”, “The Voyage of eight eighteen”, “Camouflage”, όλα αυτά τα κομμάτια είναι το «ψαχνό» του άλμπουμ. Ωραίο και το ατμοσφαιρικό instrumental “Section 60” που κλείνει σαν επίλογος το κυρίως άλμπουμ. (Μόνο το ‘Refugee’ δεν ανέφερα που είναι κι αυτό αρκετά καλό κομμάτι).
To Deluxe Edition έχει 12 κομμάτια – τα 2 τελευταία, (‘Home of the range’ και ‘Shenandoah’ - instrumental το δεύτερο), είναι μάλλον τα bonus.
Στο σύνολο:
Αξιοπρεπέστατο?
Μάλλον προς το ‘δισκάρα’ κλίνει.
Για να πείθει ..ετοιμοπόλεμους φανς, φαντάζομαι ότι για νέους ακροατές (εννοώ τους unfamiliar με Kansas) είναι ένα άλμπουμ που δίνει πολύ accurate εντύπωση για κάποιον που έτσι και του αρέσει αυτό, τότε τα άλμπουμ των ‘70s θα τον φέρουν στον παράδεισο της καλύτερης αμερικάνικης Progressive Rock μπάντας.
Το ξανακάνανε λοιπόν: η φωνή του Platt (όπως κι ενός παλιότερου αντικαταστάτη του Walsh, του John Elefante) είναι πολύ κοντά στου Walsh –κάποιος απρόσεκτος/ανενημέρωτος θα μπορούσε να τους μπερδέψει- ο David Ragsdale (βιολί) λάμπει σε όλο το μήκος και το πλάτος του άλμπουμ, όπως και στα άλλα άλμπουμ των Kansas που έχει παίξει, (βλ. π.χ. το υποτιμημένο φανταστικό άλμπουμ “Freaks of Νature” (1995)).
Carryon, Kansassons
Οι εξηντάρηδες αυτοί έτσι και αράξουνε καναπέ και κηπουρική θα ‘φύγουν’ μια ώρα αρχύτερα. Αυτοί ζήσανε όλη τους τη ζωή ταξιδεύοντας (ποικιλοτρόπως) και δίνοντας 100 συναυλίες το χρόνο. Δεν υπάρχει λόγος να σταματήσουνε.
Κάθε άλλο: στη νέα τους περιοδεία όχι μόνο θα παίζουν κομμάτια από το νέο άλμπουμ (που ήδη έχει κερδίσει εκτίμηση κριτικών και φανς) αλλά θα παίζουν και ολόκληρο το αριστουργηματικό άλμπουμ ‘Leftoverture’ (1976), που ανοίγει με το ‘Carry on Wayward son’, με κομμάτια που έχουν να παίξουν από τότε ή που δεν έχουν παίξει ποτέ – για τον εορτασμό 40 χρόνων από την πρώτη κυκλοφορία.
Πραγματικά, αυτές τις μέρες οι Kansas πάνε με τα χίλια, εντυπωσιάζοντας και εμπνέοντας.
Με τον νέο ορεξάτο τους frontman, με νέο συμβόλαιο, αυτό το άλμπουμ το θεωρούν ..πρόλογο του καινούργιου κεφαλαίου της ιστορίας του συγκροτήματος.
Carry on, Kansas, Long Live Wayward sons.
Για το Rock Overdose,
Νάσος Καββαθάς
Comments
