Φέτος το καλοκαίρι, η Τεχνόπολη πραγματικά μεταμορφώνεται σε ένα καταφύγιο για μουσικούς που έχουν διάθεση να βγουν και να παίξουν ζωντανά, ακόμα και κάτω από τις δύσκολες συνθήκες που διανύουμε. Και κάποιες μπάντες που αγαπάμε έχουν αδράξει την ευκαιρία, με εμάς να ακολουθούμε πιστά.
Κάπως έτσι χθες βράδυ βρεθήκαμε εκεί για να δούμε τους Naxatras, αλλά και για να γνωρίσουμε τους Supermoon, μια σχετικά νέα μπάντα, που όμως απαρτίζεται από ταλαντούχα άτομα με πολλή όρεξη να παίξουν για το κοινό. Βασίλης Τσιγκρής σε μπάσο και φωνή, Δημήτρης Φουκαράκης σε κιθάρα και Δημήτρης Τσάρνος στα τύμπανα, αποτελούν την μπάντα.
Οι Supermoon βγήκαν και μας καλωσόρισαν γεμάτοι χαρά, για να παίξουν περίπου από τις 21:15 μέχρι τις 22:00, παρουσιάζοντάς μας ένα μείγμα από ψυχεδελικά/ ατμοσφαιρικά forest rock κομμάτια, με αρκετά stoner/ doom, υπνωτιστικά tempo, διαστημικά φωνητικά και πολύ ωραίο, βαρύ μπάσο. Πάντα πέφτει αρκετό βάρος πάνω στις support μπάντες, που αναλαμβάνουν να “ζεστάνουν” το κοινό και να προετοιμάσουν το έδαφος. Και είναι ωραίο να βλέπεις νέες μπάντες που ανταπεξέρχονται στο ύψος των περιστάσεων.
Και φυσικά, ακολουθούν οι Naxatras. Μια μπάντα με ΠΟΛΛΕΣ ζωντανές εμφανίσεις στο ενεργητικό της. Ο ήχος τους εξαιρετικός όπως πάντα, αφού είναι μια από τις μπάντες που τις βλέπεις live και είναι σαν να ακούς τη studio version των κομματιών τους. Η διαφορά είναι, πως ζωντανά προσφέρουν και ένα καθ’ όλα ταιριαστό video show που σε ταξιδεύει.
Χθες βράδυ, λοιπόν, ακούσαμε από τα πιο γνωστά και αγαπημένα τους, όπως τα “Waves”, “Pulsar 4000”, “Machine” και “On the Silver Line”, αλλά και από τα καινούργια κομμάτια που ετοιμάζουν, όπως το “Omega Madness”, το οποίο σίγουρα ήταν μια ευχάριστη έκπληξη για τους fans της μπάντας. Μια μεγάλη πρόκληση που θα αντιμετωπίσεις σε ένα live σαν αυτό, είναι και το πώς θα δεις τον ενθουσιασμό και τη χαρά στα μάτια των παρευρισκόμενων. Που σίγουρα, η φύση της μουσικής και το γεγονός ότι όλοι πλέον είναι καθήμενοι, δεν βοηθάει.
Παρόλα αυτά, το κοινό ζητωκραύγασε, έδειξε την αγάπη του, αλλά και τον ενθουσιασμό του στο βαθμό που μπορούσε. Highlight της βραδιάς θεωρώ πως ήταν το “I Am the Beyonder”, το οποίο καλωροσίστηκε με το πιο δυνατό χειροκρότημα και τον μεγαλύτερο ενθουσιασμό. Όλο το show ήταν άκρως ατμοσφαιρικό, κάποιες φορές πιο stoner, άλλες πιο ψυχεδελικό με space rock στοιχεία και η μπάντα ήταν σε πολύ καλή φόρμα, παρά το διάστημα που αναγκάστηκε να απέχει από τις ζωντανές εμφανίσεις. Eπίσης, έχουν πλέον και νέο, μόνιμο μέλος στα πλήκτρα, όπως και είδαμε επί σκηνής.
Αλλά πρέπει να αντιμετωπίσουμε τον ελέφαντα στο δωμάτιο: Η όλη κατάσταση με τον Covid έχει αλλάξει ριζικά το τοπίο στις συναυλίες μας. Είναι άβολο, είναι περίεργο, κάνει τους fans να αναρωτιούνται “πού είναι τα γαρύφαλλα” και αν όχι όλοι μας, τότε σίγουρα η πλειοψηφία, περιμένει πώς και πώς να ξαναγυρίσουμε στο πώς ήμασταν πριν.
Θα σταματήσουμε να στηρίζουμε τους καλλιτέχνες που αγαπάμε, επειδή αναγκαζόμαστε να καθόμαστε σε καρέκλες και χάνουμε μέρος της ατμόσφαιρας που είχαμε συνηθίσει; Όχι, εννοείται πως όχι. Αλλά η εμπειρία δεν είναι πια η ίδια. Λυπάμαι για τα άτομα που τώρα μόλις ξεκίνησαν να παρακολουθούν συναυλίες και το κάνουν με αυτό τον τρόπο, αλλά ελπίζω πως όλοι θα αποζημιωθούμε, αργά ή γρήγορα...
Για το Rockoverdose,
Δάφνη Γεωργαδάκη
Φωτογραφίες: Mιχάλης Τσολάκος
Comments
