Στον απόηχο του πρωτοφανούς κραξίματος προς Ελληνικές μπάντες που θα λάβουν μέρος στο Rockwave Festival το καλοκαίρι, πλάι σε Judas Priest και Iron Maiden, μαζευτήκαμε αρκετοί -ευτυχώς- νοματαίοι για να παρακολουθήσουμε ένα υπερχορταστικό θέαμα από τέσσερις εγχώριες μπάντες μας, οι οποίες αποζημίωσαν τον κόσμο που προσήλθε στο The Temple στο Γκάζι με το παραπάνω. Στο σημείο αυτό θα ήθελα να πω ότι μπορείτε να έχετε όποια ένσταση θέλετε απέναντι σε κάποιον διοργανωτή ή υποκινητή συναυλίας ή οποιουδήποτε άλλου θεάματος (που και πάλι δεν είναι αυτό για το οποίο καιγόμαστε ντε και καλά), αλλά τουλάχιστον αφήστε τις μπάντες ήσυχες και μην πετάτε δηλητηριώδη βέλη εναντίον τους, πολλές από αυτές τις μπάντες που βρίσκονται σε αντίστοιχη θέση θα ζήσουν το όνειρο τους και θα δούν τους κόπους τους να ανταμείβονται με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Αν δε θέλετε να είστε μέρος όλου αυτού που είναι κάτι που είναι δικαίωμα επιλογής σας, μπορείτε εύκολα να μην δώσετε το παρών εξ'αρχής (όπως και κάνετε οι περισσότεροι γιατί μεταξύ μας, έχετε ΧΕΣΜΕΝΑ όλα τα support), αλλά το να μην θέλετε ούτε να τους δείτε/ακούσετε και επίσης να κράζετε στην πρώτη δυνατή ευκαιρία, είναι το λιγότερο νοοτροπία δεκάχρονων (και πολύ λέω), μαγκιά-κλανιά πίσω από ένα πληκτρολόγιο μία ζωή για μερικούς και μπήκαμε ήδη στο 2018, καμία ελπίδα μάγκες, είστε καμμένα χαρτιά της ζωής κι όσο και να θέλετε να πείσετε για το αντίθετο, γελάει ο κόσμος μαζί σας.
Αρχή με τους Blessed By Perversion, oι οποίοι βγαίνουν με μπομπάτο ήχο (ίσως τον πιό καθαρό αναλογικά από όλα τα συγκροτήματα) και σαν να είναι βγαλμένοι από τις καλύτερες μέρες του παλιού Αμερικάνικου death metal και ειδικότερα των Suffocation, εξαπολύουν το πνιγηρό καθαρά Νεουορκέζικο στυλάκι τους με περίσσεια όρεξη και φοβερή απόδοση. Καταπληκτική δουλειά στις κιθάρες, με τους δύο παίχτες να θερίζουν ο καθένας ξεχωριστά, τα ριφφ στις ρυθμικές έδιναν τον τόνο για να βγούν εκτός ελέγχου τα τύμπανα, ενώ παίζουν κάτι απίστευτα καταρτισμένες σολάρες, που αν και δεν κολλάνε με το στυλ τους θεωρητικά, δένουν πολύ όμορφα με το όλο σύνολο. Στιβαρός ντράμερ που δεν το παίζει υπερτεχνικός αλλά φροντίζει να τα διαλύσει όλα όπως πρέπει, μπασίστας με 12 μέτρα μαλλί που παίζει τις κάλτσες του και τα μαλλιά του μαζί σε πολλά σημεία και ο τραγουδιστής με πολύ σωστή, καθαρή και αρκούντως κάφρικη χροιά. Σίγουρα ακούγονται πολύ καλύτεροι από τις τελευταίες υπερ-μαλακιάρες που βγάζουν οι Suffocation, αυτό όσο και να θέλετε να με κράξετε, ισχύει και δεν παίρνω λέξη πίσω, ειδικά το τελευταίο ήταν για τα σκυλιά. Παίξανε λίγο πάνω από μισή ώρα και αποχώρησαν κερδίζοντας την εκτίμηση του κόσμου, πολύ καλή αρχή για όλη τη συναυλία και με τα παλικάρια να δίνουν το 100%, νομίζω αν κοπανιούνται και λίγο παραπάνω όλοι μαζί θα δέσει το πράγμα ιδανικά.
Συνέχεια με τους Aetherian, ένα συγκρότημα που είδε την πρώτη του ολοκληρωμένη δουλειά ''The Untamed Wilderness'' να κυκλοφορεί πριν δύο μήνες περίπου. Κάνανε ιδιαίτερη εντύπωση σε όσους τους δώσανε την απαραίτητη προσοχή και το ίδιο ίσχυσε και στη συναυλία. Διαφωνώ ως προς το αν παίζουν μελωδικό death metal, παρ'ότι έχουν έντονα Σουηδικό ήχο στις κιθάρες. Θεωρώ ότι είναι πολλά παραπάνω σαν μπάντα και είναι κάτι πολύ ανώτερο και βαθύτερο από τον τελματωμένο ήχο του Γκέτεμποργκ και της Σκανδιναβίας γενικότερα. Ο μπασίστας/τραγουδιστής έχει πολύ βαθιά και εκφραστική φωνή και δε μπορώ να τον κατατάξω ως κάφρο, πολύ ωραία παρουσία και μηνύματα που θέλησε να περάσει ανάμεσα στα κομμάτια. Ρυθμικά τύμπανα που τονίζουν τον όγκο τους και οι κιθάρες πραγματικά να υφαίνουν πολύ όμορφα κοφτά ριφφάκια όπως και τις απαραίτητες μελωδίες. Νομίζω ότι έχουν κάτι από Gojira πάνω τους αυτά τα παιδιά, ενώ ηχητικά δεν τους θυμίζουν, σίγουρα μιλάμε για μία περίπτωση που θα απασχολήσει ακόμα και τις χώρες του εξωτερικού πολύ σοβαρά στο μέλλον, είναι σε αρχικό στάδιο αλλά αν από την αρχή παίζουν έτσι, σκεφτείτε τι θα γίνει στη συνέχεια. Ο δίσκος τους πάντως αξίζει ακροάσεων και αν δεν είχε βγεί αργά μέσα στη χρονιά, ίσως και να τον βλέπαμε σε πολλές λίστες με τα καλύτερα άλμπουμ της χρονιάς. Περιμένω να τους ξαναδώ στην 1η ευκαιρία.
Οι Foray Between Ocean ήταν η μόνη από τις μπάντες που είχα ξαναδεί επί σκηνής και μάλιστα σε εμφάνιση-δυναμίτη πλάι στους Annihilator. Τους έχασα άλλη μία φορά που θα μπορούσα να πάω αλλά πήρα το αίμα μου πίσω αυτή τη φορά. Δυστυχώς λόγω της γενικής έλλειψης χρόνου με την καθυστέρηση της συναυλίας παίξανε μόλις 7 κομμάτια, αλλά ήταν αρκετά για να κάνουν τον κόσμο να κουνηθεί και να δημιουργήσουν τα πρώτα μικρά σπρωξιματάκια στο κοινό. Ο ήχος ήταν καλός αλλά δυστυχώς τα φωνητικά του Γιάννη αρκετά πίσω και κρίμα για την φοβερή προσπάθεια που κατέβαλλε, ψιλοδιορθώθηκε το θέμα στη συνέχεια αλλά όχι αρκετά για να τονίσει το εύρος της φωνής του. Οι υπόλοιποι πάντως στάθηκαν στο ύψος τους και τα σπάσανε δεόντως, κιθάρες-κανόνια, μπάσο-κόλαφος και στα τύμπανα ο εγνωσμένης αξίας Κώστας Μυλωνάς να διαλύει το σετ του σε κάθε ευκαιρία. Όπως έγραψα και τότε, θα επαναλάβω ότι η μουσική τους δε μπορεί και δεν πρέπει να μπεί κάτω από ταμπέλες, ο ήχος τους πάντως είναι γιγάντιος και σε παίρνει και σε σηκώνει πηγαίνοντας σε στον αγύριστο. Γνωρίζω ότι είναι σε διαδικασία δημιουργίας του δεύτερου δίσκου, νομίζω φέτος θα είναι κι επισήμως η χρονιά τους, ξέρω τι να περιμένω και δεν τους φοβάμαι, αρκεί να μην αργήσουν πολύ, ζητείται νέα δόση αδρεναλίνης το συντομότερο δυνατό.
Τέλος, τη θέση τους στη σκηνή παίρνουν οι Vermingod, άξιοι εκπρόσωποι της μιναρούπολης Πάτρας. Το τελευταίο τους καταπληκτικό άλμπουμ ''Whisperer Of The Abysmal Wisdom'' είναι ένα από τα καλύτερα που έχουν βγεί ποτέ σε όλη την Ελληνική σκηνή, πέρασαν ήδη 2 και βάλε χρόνια και κανείς δεν κατάλαβε πως. Καταπληκτικοί και υπερτσιτωμένοι, παίξανε περισσότερο από όλους -γύρω στα 45'- και έδειξαν γιατί είναι μία από τις πλέον υπολογίσιμες δυνάμεις στη χώρα μας εκεί έξω. Και πάλι πρωταγωνιστικό ρόλο είχαν οι κιθάρες, αλλά οι παιχταράδες ντράμερ και μπασίστας δεν πήγαν καθόλου πίσω, φοβερός όγκος, τρομερές δομές κομματιών και λίγο παραπάνω ξυλίκι μεταξύ των οπαδών κατά την εμφάνιση τους. Σούπερ και ο Άρης στα φωνητικά, αλλά κι αυτόν εν πολλοίς τον πούλησε το μικρόφωνο γιατί σε πολλές φάσεις δεν ακουγόταν δυνατά όσο έπρεπε και ήταν κρίμα. Προς στιγμήν έδειξαν ότι είχαν τελειώσει το σετ, αλλά πέταξαν ένα τελευταίο κομμάτι για να τελειώσει το όλο σκηνικό στις 12μιση. Επιβλητικοί και με τον πλήρη σεβασμό του κοινού, ήταν το κερασάκι στην τούρτα της όλης μάζωξης και αυτό που πρέπει να κάνουν είναι περισσότερες συναυλίες και συχνότερες κυκλοφορίες υλικού για να μείνουν επίκαιροι όπως οφείλουν αφού πρέπει να εκμεταλλευτούν τη φρενήρη κατάσταση στην οποία βρίσκονται και να πάρουν τα πάντα αμπάριζα. Περάσαμε τέλεια, διασκεδάσαμε, στηρίξαμε τη φάση και αν δε χάναμε και τον τελευταίο Ηλεκτρικό μετά θα ήταν όλα άψογα. Ελπίζουμε σε ανάλογο σκηνικό και με ανάλογη παρουσία κόσμου, τα σέβη μου στην Πέγκυ και τη μαμά Ιωάννου που ήρθε να στηρίξει το γεγονός. Άψογες!
Για το Rock Overdose,
Δημήτρης Αλόρας
Comments
